Psyche
alle pijlers
Misbruikt als kind. Het effect ervan op volwassenen deel 2.
donderdag 16 juni 2016 om 20:42
Oorspronkelijk geschreven door Eleonora-1
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
“Happiness can be found, even in the darkest of times, if one only remembers to turn on the light.”
vrijdag 11 november 2016 om 21:13
zaterdag 12 november 2016 om 10:34
zaterdag 12 november 2016 om 13:47
Hey allemaal
Ik dank jullie wel voor jullie spiegel & complimenten!! Ik voel/ervaar het meestal niet, soms wel, dat ik verder kom, het is lastig het te beoordelen- en fijn om het terug te horen!! Ik heb jullie berichten allemaal gevolgd en stuur liefs en knuffels.
Sofie, ik heb dezelfde vraag soms en bij mij werkt het ook niet goed als ik maar blijf denken. Ik heb gisteren enorm mijn hart gelucht bij een vriend (een oude vriend waar ik weer contact mee heb gekregen begin oktober, heel fijn). En toen merkte ik: alles dat in je hoofd blijft zitten gaat gisten. Dan borrelt en bruist het en kom je uiteindelijk niet verder. Dat is niet alleen ons eigen, maar iets menselijks.
Ik denk dat elke verandering uiteindelijk in contact met anderen tot stand komt. Als ik er alleen mee blijf, zal er uiteindelijk niets veranderen. Ook al is het beeld ervan in mijn hoofd veranderd, ik zal het pas kunnen oplossen als ik er ook iets mee doe.
Dit is algemeen denk ik, omdat een mens een groepsdier is. Het is alleen jammer dat we (ik iig) zo bang zijn (gemaakt) voor contact en daarmee ook voor fundamentele veranderingen. Die goed zijn, jezelf meer vrijheid geven. Maar de angst voor contact met anderen is dan wat me in de weg staat die weg dan ook daadwerkelijk in te slaan. Het maakt het niet onmogelijk, maar mensen met meer vertrouwen in de band met anderen en in hun eigen waarde-vol-zijn, zullen in ieder geval het obstakel van 'geen contact durven aan te gaan' minder hebben. Dat maakt het proces iets makkelijker, dan als je ook nog die angst (in mijn geval voor afwijzing) onder ogen moet komen en moet overwinnen.
Als ik support had, van mijn omgeving, een paar mensen die achter me staan IRL en van me houden zoals ik ben, dan is dit volgens mij DE of in ieder geval een enorm belangrijke basis voor groei. Omdat je pas in contact met anderen echt iets kan veranderen.
Daarnaast merk ik vaak een bijna letterlijk 'breaking point' in bepaalde realisaties. Dat ik me iets kan beseffen, niet alleen verstandelijk (dat eerst) maar sijpelend ook gevoelsmatig, en intuitief merk dat ik hier dan ook in praktijk iets mee moet gaan doen. Dus ik heb ook de behoefte merk ik om die dingen die ik me besef, ook uit te proberen IRL. Alsof ik ze wil testen, kijken hoe ik met mijn nieuwe notie in de praktijk uit de voeten kom.
Als ik bv me besef dat ik anderen veel ruimte geef of niet genoeg ruimte in neem, dan is er een bepaald moment (dat voel ik dan heel intuitief) om dit na een tijd ook in de praktijk uit te proberen. Dat kan iets heel kleins zijn.
Zo heb ik afgelopen week een mail gestuurd aan de nieuwe therapeut. Ik had vragenlijsten terug gestuurd en de afspraak bevestigd. Omdat ik niets terug hoorde, heb ik na een week zelf gevraagd om afspraakbevestiging. Ik had gewoon geen zin om voor niets af te reizen met de trein, het is in andere stad en dus best een ondernemen er te komen. Ook wilde ik weten of mijn antwoorden goed aan waren gekomen, want ik wil niet dat ik dan kom en er blijkt iets niet goed te zijn doorgekomen.
Dat had ik vroeger nooit gedaan, dit nagevraagd. Nog iets van een ander vragen.
Het lijkt iets heel kleins, maar voor mij was het BIG.
Dus ik heb precies hetzelfde Sofie.
Wat ik me realiseer is dat het enorm belangrijk is jezelf in dat proces aan te moedigen. Want we zijn, zo lees ik het dus vaak, superstreng voor onszelf, terwijl dit een enorm veranderingsproces is, dat we moedig en gestaag aan gaan. Ik merk bij mijzelf dat ik mezelf niet altijd genoeg waardeer en aanmoedig. Te weinig lief ben voor mijzelf.
Ik probeer hier bewust dan iets mee te doen. Zo gaf ik mezelf laatst een kado, fijns van mijn favoriete badder-merk.
Het is heel belangrijk denk ik om goed op te letten, stil te staan bij je gevoel erbij. Soms een beetje jezelf overwinnen, maar niet te veel. De hardheid kan nogal eens toeslaan namelijk, bij mij althans. Dus ik wil mezelf niet pushen maar aanmoedigen. Ook dat is nieuw.
Heel vaak weet ik ook (nog lang) niet wat ik ermee kan. En dat voelt het frustrerends. Dan voel ik bv woede om iets maar ik heb de tools niet om dit in gedrag te vertalen. Voel me dan een soort zoutzuil, zou heel graag wat soepeler (=angstvrijer) mezelf uiten dan, dat gaat met zoveel angst gepaard!!!
Terwijl er dus van binnen een soort vulkaan uitbarst zul je dat niet aan me zien, ik weet dan gewoon niet wat ik kan doen of zeggen. Dit is geen verwijt aan mijzelf, maar ik wil aangeven waar ik het meeste tegenaan loop in het proces.
Dat er in mij een heel scala aan emoties is, soms woelig, soms uitbundig, en ik weet er niet goed raad mee. Ik baal er dan van en voel me heel verdrietig worden.
Dat ik me zo slecht kan uiten. Ik ben er gewoon te bang voor gemaakt. De repercussies waren niet mals als ik mijzelf was / ben. Afwijzing, woede.
Zo angstig ben ervoor. Soms is dat zo vermoeiend.
Ik zal nog wel eens een voorbeeld geven, dat is wel verhelderend.
Voor nu een fijne dag en voor jullie allemaal
Ik dank jullie wel voor jullie spiegel & complimenten!! Ik voel/ervaar het meestal niet, soms wel, dat ik verder kom, het is lastig het te beoordelen- en fijn om het terug te horen!! Ik heb jullie berichten allemaal gevolgd en stuur liefs en knuffels.
Sofie, ik heb dezelfde vraag soms en bij mij werkt het ook niet goed als ik maar blijf denken. Ik heb gisteren enorm mijn hart gelucht bij een vriend (een oude vriend waar ik weer contact mee heb gekregen begin oktober, heel fijn). En toen merkte ik: alles dat in je hoofd blijft zitten gaat gisten. Dan borrelt en bruist het en kom je uiteindelijk niet verder. Dat is niet alleen ons eigen, maar iets menselijks.
Ik denk dat elke verandering uiteindelijk in contact met anderen tot stand komt. Als ik er alleen mee blijf, zal er uiteindelijk niets veranderen. Ook al is het beeld ervan in mijn hoofd veranderd, ik zal het pas kunnen oplossen als ik er ook iets mee doe.
Dit is algemeen denk ik, omdat een mens een groepsdier is. Het is alleen jammer dat we (ik iig) zo bang zijn (gemaakt) voor contact en daarmee ook voor fundamentele veranderingen. Die goed zijn, jezelf meer vrijheid geven. Maar de angst voor contact met anderen is dan wat me in de weg staat die weg dan ook daadwerkelijk in te slaan. Het maakt het niet onmogelijk, maar mensen met meer vertrouwen in de band met anderen en in hun eigen waarde-vol-zijn, zullen in ieder geval het obstakel van 'geen contact durven aan te gaan' minder hebben. Dat maakt het proces iets makkelijker, dan als je ook nog die angst (in mijn geval voor afwijzing) onder ogen moet komen en moet overwinnen.
Als ik support had, van mijn omgeving, een paar mensen die achter me staan IRL en van me houden zoals ik ben, dan is dit volgens mij DE of in ieder geval een enorm belangrijke basis voor groei. Omdat je pas in contact met anderen echt iets kan veranderen.
Daarnaast merk ik vaak een bijna letterlijk 'breaking point' in bepaalde realisaties. Dat ik me iets kan beseffen, niet alleen verstandelijk (dat eerst) maar sijpelend ook gevoelsmatig, en intuitief merk dat ik hier dan ook in praktijk iets mee moet gaan doen. Dus ik heb ook de behoefte merk ik om die dingen die ik me besef, ook uit te proberen IRL. Alsof ik ze wil testen, kijken hoe ik met mijn nieuwe notie in de praktijk uit de voeten kom.
Als ik bv me besef dat ik anderen veel ruimte geef of niet genoeg ruimte in neem, dan is er een bepaald moment (dat voel ik dan heel intuitief) om dit na een tijd ook in de praktijk uit te proberen. Dat kan iets heel kleins zijn.
Zo heb ik afgelopen week een mail gestuurd aan de nieuwe therapeut. Ik had vragenlijsten terug gestuurd en de afspraak bevestigd. Omdat ik niets terug hoorde, heb ik na een week zelf gevraagd om afspraakbevestiging. Ik had gewoon geen zin om voor niets af te reizen met de trein, het is in andere stad en dus best een ondernemen er te komen. Ook wilde ik weten of mijn antwoorden goed aan waren gekomen, want ik wil niet dat ik dan kom en er blijkt iets niet goed te zijn doorgekomen.
Dat had ik vroeger nooit gedaan, dit nagevraagd. Nog iets van een ander vragen.
Het lijkt iets heel kleins, maar voor mij was het BIG.
Dus ik heb precies hetzelfde Sofie.
Wat ik me realiseer is dat het enorm belangrijk is jezelf in dat proces aan te moedigen. Want we zijn, zo lees ik het dus vaak, superstreng voor onszelf, terwijl dit een enorm veranderingsproces is, dat we moedig en gestaag aan gaan. Ik merk bij mijzelf dat ik mezelf niet altijd genoeg waardeer en aanmoedig. Te weinig lief ben voor mijzelf.
Ik probeer hier bewust dan iets mee te doen. Zo gaf ik mezelf laatst een kado, fijns van mijn favoriete badder-merk.
Het is heel belangrijk denk ik om goed op te letten, stil te staan bij je gevoel erbij. Soms een beetje jezelf overwinnen, maar niet te veel. De hardheid kan nogal eens toeslaan namelijk, bij mij althans. Dus ik wil mezelf niet pushen maar aanmoedigen. Ook dat is nieuw.
Heel vaak weet ik ook (nog lang) niet wat ik ermee kan. En dat voelt het frustrerends. Dan voel ik bv woede om iets maar ik heb de tools niet om dit in gedrag te vertalen. Voel me dan een soort zoutzuil, zou heel graag wat soepeler (=angstvrijer) mezelf uiten dan, dat gaat met zoveel angst gepaard!!!
Terwijl er dus van binnen een soort vulkaan uitbarst zul je dat niet aan me zien, ik weet dan gewoon niet wat ik kan doen of zeggen. Dit is geen verwijt aan mijzelf, maar ik wil aangeven waar ik het meeste tegenaan loop in het proces.
Dat er in mij een heel scala aan emoties is, soms woelig, soms uitbundig, en ik weet er niet goed raad mee. Ik baal er dan van en voel me heel verdrietig worden.
Dat ik me zo slecht kan uiten. Ik ben er gewoon te bang voor gemaakt. De repercussies waren niet mals als ik mijzelf was / ben. Afwijzing, woede.
Zo angstig ben ervoor. Soms is dat zo vermoeiend.
Ik zal nog wel eens een voorbeeld geven, dat is wel verhelderend.
Voor nu een fijne dag en voor jullie allemaal
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zondag 13 november 2016 om 08:57
Dank je wel Kers, voor je mooie en toch ook bemoedigende verhaal. Ik merk dat ik me aan het terugtrekken ben. Ik zie, zonder speciale dingen te doen, al zoveel mensen op een dag, in verband met mijn werk en sporten. Alles wat daar nu bij komt, voelt even teveel. Het verdriet raast van binnen en ik kan het er niet uit laten. Bij de meeste mensen voel ik me daarvoor niet veilig genoeg.
Ik ben dankbaar dat ik een aantal heel goede vriendinnen heb waarbij ik het inmiddels wel durf en waar het verdriet welkom is. Dus ik wil er echt niet over klagen. Komende week zie ik mijn beste vriendin en zal ik me openstellen. Echt iets wat veranderd is, dat zou ik voor mijn therapie nooit gedaan hebben.
Maar het verdriet, pfff, het voelt zo groot, zoveel. Het lijkt alsof 'mijn emmertje verdriet' permanent half gevuld is met oud verdriet, verdriet van vroeger. Daar is prima mee te dealen, totdat er iets nieuws bijkomt, zoals nu, dan stroomt het meteen over. Van binnen dan, want van buiten zie je echt helemaal niets aan mij.
Van mezelf pushen naar mezelf aanmoedigen, dat vind ik zo raak gezegd van je! Dat ga ik proberen. Ik wil mezelf niet pushen (vanuit het gevoel dat ik het moet kunnen) maar wel aanmoedigen 'in de wereld te blijven'. Te beginnen met nu meteen, ik ga sporten met twee sportmaatjes van mij die allebei graag willen dat ik naar hen luister. Lekker, geen ruimte voor mijn verhaal en toch even eruit zijn!
Dat klinkt vast n beetje gek, besef ik me nu, maar het voelt heerlijk
Hanke, hoe is je avond gisteren geweest?
En ik sluit me volledig aan bij Hanke: voor iedereen, of diegene nou vindt dat ze het verdient, of niet!
Ik ben dankbaar dat ik een aantal heel goede vriendinnen heb waarbij ik het inmiddels wel durf en waar het verdriet welkom is. Dus ik wil er echt niet over klagen. Komende week zie ik mijn beste vriendin en zal ik me openstellen. Echt iets wat veranderd is, dat zou ik voor mijn therapie nooit gedaan hebben.
Maar het verdriet, pfff, het voelt zo groot, zoveel. Het lijkt alsof 'mijn emmertje verdriet' permanent half gevuld is met oud verdriet, verdriet van vroeger. Daar is prima mee te dealen, totdat er iets nieuws bijkomt, zoals nu, dan stroomt het meteen over. Van binnen dan, want van buiten zie je echt helemaal niets aan mij.
Van mezelf pushen naar mezelf aanmoedigen, dat vind ik zo raak gezegd van je! Dat ga ik proberen. Ik wil mezelf niet pushen (vanuit het gevoel dat ik het moet kunnen) maar wel aanmoedigen 'in de wereld te blijven'. Te beginnen met nu meteen, ik ga sporten met twee sportmaatjes van mij die allebei graag willen dat ik naar hen luister. Lekker, geen ruimte voor mijn verhaal en toch even eruit zijn!
Dat klinkt vast n beetje gek, besef ik me nu, maar het voelt heerlijk
Hanke, hoe is je avond gisteren geweest?
En ik sluit me volledig aan bij Hanke: voor iedereen, of diegene nou vindt dat ze het verdient, of niet!
zondag 13 november 2016 om 10:04
Ik denk aan jullie, goedemorgen allemaal.
Eventjes egopost.
Ben zo hard met mijn neus op de feiten gedrukt, de gevolgen-van, door iets met twee personen.
Een daarvan was mijn beste vriendin. Ze reageerde op iets leuks wat ik vertelde (per telefoon) met wat ik opvatte als een preek, als kleineren. Het was een hele felle reactie en ze vroeg verder ook nergens naar. Ik kon niet ter plekke reageren, zo overdonderd was ik. Later gemaild omdat het mij bleef dwarszitten. Vanuit mijn gevoel gemaild, hoe ik het beleefd had, en dat ik het wel als een deukje voel in onze vriendschap. Intussen weet ik wel dat zij het niet zo bedoelde (heeft ze uitgelegd) maar ik blijf ernstig in de war achter. Ik kan niet altijd meteen in het moment voelen hoe iets is, en daarop adequaat reageren. Toch ben ik nog steeds in de war. Omdat het nu ineens mijn 'fout' lijkt, zoals ik reageer; het schijnt altijd alleen maar bij mij te liggen en dat is toch ook niet waar?
Bij de andere persoon kon ik wel meteen checken hoe het bedoeld was. Grapjes vat ik namelijk niet altijd als grapjes op, en dat is in een chat nog veel lastiger.
Ik zie heel erg in dat ik zo geneigd ben om in die kindmodus te schieten (en het niet direct door te hebben): dan denk ik dat iemand mij kleineert, weer klein maakt, weer zegt wat ik wel of niet moet doen, mij belachelijk maakt, mij uitlacht... ga zo maar door. Ik zie nu hoe erg de gevolgen zijn, niet alleen van het misbruik, maar van mijn hele jeugd. En als ik dan (.. dat wordt dan gezegd in therapie) kijk naar dat kleine kind, kleine EV, dan voel ik alleen maar ontzettend veel verdriet om hoe erg zij beschadigd is.
Eventjes egopost.
Ben zo hard met mijn neus op de feiten gedrukt, de gevolgen-van, door iets met twee personen.
Een daarvan was mijn beste vriendin. Ze reageerde op iets leuks wat ik vertelde (per telefoon) met wat ik opvatte als een preek, als kleineren. Het was een hele felle reactie en ze vroeg verder ook nergens naar. Ik kon niet ter plekke reageren, zo overdonderd was ik. Later gemaild omdat het mij bleef dwarszitten. Vanuit mijn gevoel gemaild, hoe ik het beleefd had, en dat ik het wel als een deukje voel in onze vriendschap. Intussen weet ik wel dat zij het niet zo bedoelde (heeft ze uitgelegd) maar ik blijf ernstig in de war achter. Ik kan niet altijd meteen in het moment voelen hoe iets is, en daarop adequaat reageren. Toch ben ik nog steeds in de war. Omdat het nu ineens mijn 'fout' lijkt, zoals ik reageer; het schijnt altijd alleen maar bij mij te liggen en dat is toch ook niet waar?
Bij de andere persoon kon ik wel meteen checken hoe het bedoeld was. Grapjes vat ik namelijk niet altijd als grapjes op, en dat is in een chat nog veel lastiger.
Ik zie heel erg in dat ik zo geneigd ben om in die kindmodus te schieten (en het niet direct door te hebben): dan denk ik dat iemand mij kleineert, weer klein maakt, weer zegt wat ik wel of niet moet doen, mij belachelijk maakt, mij uitlacht... ga zo maar door. Ik zie nu hoe erg de gevolgen zijn, niet alleen van het misbruik, maar van mijn hele jeugd. En als ik dan (.. dat wordt dan gezegd in therapie) kijk naar dat kleine kind, kleine EV, dan voel ik alleen maar ontzettend veel verdriet om hoe erg zij beschadigd is.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 13 november 2016 om 13:21
Lieve EV, je schrijft dat je zoveel verdriet voelt als je naar dat kleine kindje kijkt, en dat mag. Het is ook heel verdrietig dat er zo met haar om is gegaan, dat ze zich zo heeft gevoeld.
Toch is het nu anders. Je bent een volwassen vrouw en hoewel je kindmodus getriggerd wordt, je herkent het en kunt het herstellen. Misschien gaat het zelfs lukken om het al vaker op het moment zelf te doen. Natuurlijk ligt dit niet alleen aan jou en aan jouw gevoeligheid. Andere mensen nemen ook weer een stukje van hun 'zijn' mee en dat is niet altijd een ideale match.
Goed dat je het op een manier hebt kunnen teruggeven, waardoor het door de anderen is ontvangen zoals jij het hebt bedoeld! Dat kon het 'kind EV' waarschijnlijk niet, jij nu dus wel!
Toch is het nu anders. Je bent een volwassen vrouw en hoewel je kindmodus getriggerd wordt, je herkent het en kunt het herstellen. Misschien gaat het zelfs lukken om het al vaker op het moment zelf te doen. Natuurlijk ligt dit niet alleen aan jou en aan jouw gevoeligheid. Andere mensen nemen ook weer een stukje van hun 'zijn' mee en dat is niet altijd een ideale match.
Goed dat je het op een manier hebt kunnen teruggeven, waardoor het door de anderen is ontvangen zoals jij het hebt bedoeld! Dat kon het 'kind EV' waarschijnlijk niet, jij nu dus wel!
maandag 14 november 2016 om 09:07
Sum, ik denk aan je...
Het concert was ok. De amateurs klonken omfloerst en van de professionals waren sommigen erg goed. Samen met vriendin was fijn.
Gisteren sinds tijden weer naar een bijeenkomst geweest van eetverslaafden en dat heeft me goed gedaan.
Zus gesproken gisteren. Voor het eerst sinds mijn verjaardag die ik zo ingrijpend heb ervaren. Ik merk dat ik het wat vlak houd. Ik doe niet meer zo mijn best om haar tegemoet te komen, er voor haar te zijn. Iig niet meer ten koste van mij en mijn veiligheid. Zij is anders, echt anders dan ik en ik hoef niet mezelf weg te cijferen of over me heen te laten walsen om maar contact te houden. Dat kost mij teveel, zeker ook omdat het anders wrokgevoelens bij me oproept. Ik ben voor haar geen prioriteit. Iig niet nu. Dat is wat het is.
Heb erg tegen dit telefoontje opgezien. Ik zie dat ik de afgelopen tijd hard gewerkt heb om dit goed te zien, te dragen en naar te handelen. Het is echt oefenen met nieuw gedrag waarbij mijn veiligheid voorop staat. Niet de hele tijd met mijn handen om dat hele pakket met liefde, vriendschap voor haar staan - wat ze maar niet aan kan en wil nemen. Zij kan de gelijkwaardigheid en eerlijkheid die contact met mij vereist, niet aan. Ik ben sterker w.b. emoties. Ik heb geen toxische mensen (meer) om me heen. Dat is bij haar anders. En daar kan ik geen sikkepit aan doen behalve voor mezelf zorgen.
Het concert was ok. De amateurs klonken omfloerst en van de professionals waren sommigen erg goed. Samen met vriendin was fijn.
Gisteren sinds tijden weer naar een bijeenkomst geweest van eetverslaafden en dat heeft me goed gedaan.
Zus gesproken gisteren. Voor het eerst sinds mijn verjaardag die ik zo ingrijpend heb ervaren. Ik merk dat ik het wat vlak houd. Ik doe niet meer zo mijn best om haar tegemoet te komen, er voor haar te zijn. Iig niet meer ten koste van mij en mijn veiligheid. Zij is anders, echt anders dan ik en ik hoef niet mezelf weg te cijferen of over me heen te laten walsen om maar contact te houden. Dat kost mij teveel, zeker ook omdat het anders wrokgevoelens bij me oproept. Ik ben voor haar geen prioriteit. Iig niet nu. Dat is wat het is.
Heb erg tegen dit telefoontje opgezien. Ik zie dat ik de afgelopen tijd hard gewerkt heb om dit goed te zien, te dragen en naar te handelen. Het is echt oefenen met nieuw gedrag waarbij mijn veiligheid voorop staat. Niet de hele tijd met mijn handen om dat hele pakket met liefde, vriendschap voor haar staan - wat ze maar niet aan kan en wil nemen. Zij kan de gelijkwaardigheid en eerlijkheid die contact met mij vereist, niet aan. Ik ben sterker w.b. emoties. Ik heb geen toxische mensen (meer) om me heen. Dat is bij haar anders. En daar kan ik geen sikkepit aan doen behalve voor mezelf zorgen.
maandag 14 november 2016 om 15:42
Ik voel me compleet overspoeld, zou willen vluchten. Weg van dit alles. Ik voel me zo klein, bang, vies, walgelijk, verdrietig, beschaamd. Ik voel vanalles wat ik niet kan plaatsen, waarvan ik niet weet wat ik ermee moet. Behalve vluchten, weg zitten te komen. En dat kan niet, want ik heb kinderen, moet de volwassene zijn, moet door.
Sorry dat ik niet op jullie reageer, ik kan m'n focus niet houden, sorry.
Sorry dat ik niet op jullie reageer, ik kan m'n focus niet houden, sorry.
