Psyche
alle pijlers
Misbruikt als kind. Het effect ervan op volwassenen deel 2.
donderdag 16 juni 2016 om 20:42
Oorspronkelijk geschreven door Eleonora-1
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
“Happiness can be found, even in the darkest of times, if one only remembers to turn on the light.”
dinsdag 8 november 2016 om 21:29
Ik wil helemaal niet lief tegen mezelf zijn, walg van mezelf. Heb mezelf nooit willen zien en nu komt er ineens een soort van gevoel voor dat kleine meisje dat ik ooit was en ik kan er niet mee omgaan. Deze week ben ik jarig en dat was altijd reden voor om me extra pijn te doen en ik heb er zo vreselijk veel last van, wil vluchten maar tegelijk ook niet. Ik voel me klein en stom en vreselijk onbelangrijk en tegelijk voel ik me zo vies, schaam me en walg van mezelf. Een grote knoop dus.
Relatie willen saboteren dat herken ik dan wel weer, ik ben ook echt niet zo leuk helaas ;-(
Relatie willen saboteren dat herken ik dan wel weer, ik ben ook echt niet zo leuk helaas ;-(
dinsdag 8 november 2016 om 21:30
Smurf de ziekte van vergelijken..... Niet vreemd dat t nu gebeurt.
Bij mij gaat dat met me aan de haal als ik blijf vechten. Niet in de acceptatie ga zitten. Het me verschuilen in mijn eigen oordelen maakt dat ik niet echt contact hoef te maken of voelen wat er echt is.
Meestal is echt voelen hoewel ongemakkelijk handiger omdat ik er sneller doorheen ben en ik maak geen interrelationele brokken...
Bij mij gaat dat met me aan de haal als ik blijf vechten. Niet in de acceptatie ga zitten. Het me verschuilen in mijn eigen oordelen maakt dat ik niet echt contact hoef te maken of voelen wat er echt is.
Meestal is echt voelen hoewel ongemakkelijk handiger omdat ik er sneller doorheen ben en ik maak geen interrelationele brokken...
dinsdag 8 november 2016 om 22:08
Ik weet niet hoe het voelt maar kan me voorstellen dat t hartverscheurend pijn doet.
Hier kan je mee omgaan schrijf je. Met hoe je het nu doet. Ik gun het je zo dat je lief voor jezelf kan zijn. Dat er mensen voor je zijn op een goede manier. Of je nu voelt wat er is of niet.
Wat ik bedoel met de ziekte van het vergelijken zijn van die gedachten als niks waard zijn voor de ander. Dat de ander beter af is met ....
Hier kan je mee omgaan schrijf je. Met hoe je het nu doet. Ik gun het je zo dat je lief voor jezelf kan zijn. Dat er mensen voor je zijn op een goede manier. Of je nu voelt wat er is of niet.
Wat ik bedoel met de ziekte van het vergelijken zijn van die gedachten als niks waard zijn voor de ander. Dat de ander beter af is met ....
woensdag 9 november 2016 om 06:59
Lieve Sun, je schrijft het zo mooi! Maak het onderscheid tussen jezelf nu en het kleine meisje. Ze verdient echt anders dan ze nu krijgt (en waarschijnlijk altijd gekregen heeft). Kijk naar haar, ga haar echt zien, laat haar heel hard huilen en houd haar in je armen. Ze verdient het echt! En de Sun van nu verdient het ook. Ik geef jullie allebei een dikke knuffel
Smurf, al je gedachten, ik vind het logisch dat ze komen, maar hoop wel dat je door hebt dat ze echt niet waar zijn..... Je mag verdrietig zijn, je hoeft geen vergelijkingen met anderen te maken, het is nog al wat. En je hoeft geen keuzes te maken voor je vriend, het lijkt me dat hij oud genoeg is om zelf te beslissen of hij bij jou wil zijn, of niet. Ik begrijp alles wat je doet, maar hoop echt dat je er mee stopt. Je hoeft nog niet iets anders te doen, maar stop!!!!
Kaitlyn, ik heb n knuffel van je gepakt. Dank je wel.
Een nieuwe dag weer vandaag. Ik schop, duw, trek mezelf het leven weer in. En weet dat het over een paar uur ook echt beter voelt. Zet m op allemaal!
Smurf, al je gedachten, ik vind het logisch dat ze komen, maar hoop wel dat je door hebt dat ze echt niet waar zijn..... Je mag verdrietig zijn, je hoeft geen vergelijkingen met anderen te maken, het is nog al wat. En je hoeft geen keuzes te maken voor je vriend, het lijkt me dat hij oud genoeg is om zelf te beslissen of hij bij jou wil zijn, of niet. Ik begrijp alles wat je doet, maar hoop echt dat je er mee stopt. Je hoeft nog niet iets anders te doen, maar stop!!!!
Kaitlyn, ik heb n knuffel van je gepakt. Dank je wel.
Een nieuwe dag weer vandaag. Ik schop, duw, trek mezelf het leven weer in. En weet dat het over een paar uur ook echt beter voelt. Zet m op allemaal!
woensdag 9 november 2016 om 07:08
Lieve smurf, ja je hebt helemaal gelijk rationeel gezien. Meestal is er iets niet goed in aanleg bij een miskraam/missed abortion. Je zag nog in dat vreselijk spannende en onzeker eerste trimester, het komt veel voor enz enz. Hartstikke rationeel en daar zijn wij goed in. Maar gevoel is niet rationeel, laat zich niet leiden door de rede. Verdriet is een heel sterk gevoel, dat ruimte nodig heeft en die ruimte ook mag krijgen. Moet krijgen zelfs anders gaat het opkroppen en krijg je er nog meer last van. En dat is moeilijk, ik ben er ook heel slecht in, maar het mag er gewoon zijn. Verdriet met je niet af aan wat een ander meegemaakt heeft of wat iemand anders er misschien van denkt. Verdriet is er en hoeft niet over te zijn, zeker niet om wat iemand anders zou kunnen denken of voelen. Natuurlijk kennen we (zeker) niet allemaal de gedachte of het gevoel heb verdriet te mogen hebben, het niet waard te zijn om verdriet te hebben, onzichtbaar te horen zijn. Maar nu als volwassene, hoe moeilijk dat ook is, mag je er zijn, mag je verdriet hebben, wordt je gezien en begrepen (in elk geval door ons).
Een zwangerschap op welk moment dan ook verliezen is vreselijk pijnlijk. Je verliest een stukje toekomst en het is normaal dat je dat moeite mee hebt een verdriet van hebt. En hoeveel verdriet en of dat een week en maand, een jaar of levenslang duurt heeft absoluut niemand iets van te zeggen. En er is ook geen goed of fout in, daarvoor is het een te persoonlijk gevoel. Je kunt gevoel niet door doen omdat het gevoel is, de basis van je zijn en dat is niet gebonden aan goed of fout, kreeg ik gisteren van mijn psych. Moeilijk, want ik kan gevoel er ook niet laten zijn. Ik voel me fout omdat ik gevoel heb überhaupt. Dus lieve smurf ik snap je wel, maar je hebt recht op je gevoel, op je verdriet, op jezelf zijn.
Een zwangerschap op welk moment dan ook verliezen is vreselijk pijnlijk. Je verliest een stukje toekomst en het is normaal dat je dat moeite mee hebt een verdriet van hebt. En hoeveel verdriet en of dat een week en maand, een jaar of levenslang duurt heeft absoluut niemand iets van te zeggen. En er is ook geen goed of fout in, daarvoor is het een te persoonlijk gevoel. Je kunt gevoel niet door doen omdat het gevoel is, de basis van je zijn en dat is niet gebonden aan goed of fout, kreeg ik gisteren van mijn psych. Moeilijk, want ik kan gevoel er ook niet laten zijn. Ik voel me fout omdat ik gevoel heb überhaupt. Dus lieve smurf ik snap je wel, maar je hebt recht op je gevoel, op je verdriet, op jezelf zijn.
woensdag 9 november 2016 om 23:04
Hallo allemaal, lieve meiden!
Dank je wel Jackie voor je tips en inzichten....ik heb er de afgelopen dagen over nagedacht, ook wat jullie schrijven over pss. Het zou me idd goed doen om iemand te spreken die hetzelfde proces doormaakte, mn dat gevoel niet 'honderd' te zijn. Ik weet niet, ik blijf er bij vlagen en onderhuids doodsbang voor, terwijl nu ook uit deze tests weer niks blijkt. Het zit helemaal in me gestanst, kan er nachtenlang over piekeren en testen doen en symptomen lezen. Ik ben gewoon bang dat ik iets mankeer, 'defect' ben. Dat dat de reden is dat ik ben verstoten, in de steek gelaten. Het zal nog veel moeite en ook tijd kosten om de verantwoordelijkheid van me af te halen, mezelf te leren zien als goed persoon en 'deserving'.
Soms voel ik me dagen vrijer dan ik me ooit voelde, gezonder. En dan, ineens denk ik: maar ik worstel al jaren, en echt gelukkig ben ik al die tijd niet.
Verkeerde carriere, verkeerde omgeving, iedereen die weg ging. Het is teveel geworden en ik herken mezelf in ieder geval in alle symptomen van overspannenheid. Ik merk dat ik veel rust nodig heb maar die niet echt kan vinden. Moeheid en onrust komen ook tegelijkertijd voor.
Ik geloof nog steeds dat mijn grootste probleem is dat ik niet mezelf uit, niemand me echt kent of wil kennen IRL. Ik heb hier enorm veel moeite mee. Las vandaag nog dat eenzame mensen eerder sterven. Eenzaamheid is even erg als roken, blijkt.
Nou, dan heb ik dus weer het volgende waar ik me druk om maak.
Maar zoals gezegd, ik heb ook dagen dat er een hoop oud zeer weg valt, brokkelt, beetje bij beetje. Alsof ik dingen achter me kan laten.
Dat ik soms het gevoel heb mezelf 'OK' te vinden zoals ik ben en dat heb ik zo nooit eerder gehad.
Jullie woorden blijven me bij, ik zal kijken naar alle opties. Heb ook veel aan jullie ervaringen, hoe jullie hiermee omgaan. Ik vind jullie zulke mooie vrouwen, sterk en authentiek, kwetsbaar, open en door alles heen dus vol power, ook op de momenten dat jullie t niet weten.
Er zijn zo veel mooie mensen, die niets naars meemaakten en je zou er ook niks naars voor mee willen maken, maar ik moest bij jullie posts denken aan een quote van Elisabeth Kübler-Ross
“The most beautiful people we have known are those who have known defeat, known suffering, known struggle, known loss, and have found their way out of the depths. These persons have an appreciation, a sensitivity, and an understanding of life that fills them with compassion, gentleness, and a deep loving concern. Beautiful people do not just happen.”
Dank je wel Jackie voor je tips en inzichten....ik heb er de afgelopen dagen over nagedacht, ook wat jullie schrijven over pss. Het zou me idd goed doen om iemand te spreken die hetzelfde proces doormaakte, mn dat gevoel niet 'honderd' te zijn. Ik weet niet, ik blijf er bij vlagen en onderhuids doodsbang voor, terwijl nu ook uit deze tests weer niks blijkt. Het zit helemaal in me gestanst, kan er nachtenlang over piekeren en testen doen en symptomen lezen. Ik ben gewoon bang dat ik iets mankeer, 'defect' ben. Dat dat de reden is dat ik ben verstoten, in de steek gelaten. Het zal nog veel moeite en ook tijd kosten om de verantwoordelijkheid van me af te halen, mezelf te leren zien als goed persoon en 'deserving'.
Soms voel ik me dagen vrijer dan ik me ooit voelde, gezonder. En dan, ineens denk ik: maar ik worstel al jaren, en echt gelukkig ben ik al die tijd niet.
Verkeerde carriere, verkeerde omgeving, iedereen die weg ging. Het is teveel geworden en ik herken mezelf in ieder geval in alle symptomen van overspannenheid. Ik merk dat ik veel rust nodig heb maar die niet echt kan vinden. Moeheid en onrust komen ook tegelijkertijd voor.
Ik geloof nog steeds dat mijn grootste probleem is dat ik niet mezelf uit, niemand me echt kent of wil kennen IRL. Ik heb hier enorm veel moeite mee. Las vandaag nog dat eenzame mensen eerder sterven. Eenzaamheid is even erg als roken, blijkt.
Nou, dan heb ik dus weer het volgende waar ik me druk om maak.
Maar zoals gezegd, ik heb ook dagen dat er een hoop oud zeer weg valt, brokkelt, beetje bij beetje. Alsof ik dingen achter me kan laten.
Dat ik soms het gevoel heb mezelf 'OK' te vinden zoals ik ben en dat heb ik zo nooit eerder gehad.
Jullie woorden blijven me bij, ik zal kijken naar alle opties. Heb ook veel aan jullie ervaringen, hoe jullie hiermee omgaan. Ik vind jullie zulke mooie vrouwen, sterk en authentiek, kwetsbaar, open en door alles heen dus vol power, ook op de momenten dat jullie t niet weten.
Er zijn zo veel mooie mensen, die niets naars meemaakten en je zou er ook niks naars voor mee willen maken, maar ik moest bij jullie posts denken aan een quote van Elisabeth Kübler-Ross
“The most beautiful people we have known are those who have known defeat, known suffering, known struggle, known loss, and have found their way out of the depths. These persons have an appreciation, a sensitivity, and an understanding of life that fills them with compassion, gentleness, and a deep loving concern. Beautiful people do not just happen.”
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
donderdag 10 november 2016 om 06:51
Wauw Kers! Je bent inderdaad aan het groeien... En je beschrijft zelf zo mooi wat er nog nodig is: nog meer jezelf zien zoals je bent, jezelf accepteren, jezelf gunnen iemand te zijn, jezelf toestaan er te mogen zijn, niet langer het gevoel hebben dat je 'iets'. van jezelf moet verbergen. Dan open je je meer en zien anderen je ook zoals je bent.
Je bent hier al volop mee bezig, kleine stapjes vooruit, soms even eentje terug, je komt er wel!
Kaitlin, hier is de nacht voorbij..... hoe is t nog gegaan?
Voor mij begint de dag weer. Gelukkig is het nog even donker. Vreemd hoor, ik bedacht me vannacht dat ik tot een paar maanden meer opzag tegen de nacht, dan tegen de dag. Nu is het even andersom. De nachten zijn niet altijd makkelijk, maar als ik de nachten niet slaap, vind ik ze eigenlijk best fijn. Het is lekker donker, lekker veilig en lekker rustig. Als ik wel slaap, is er het 'nachtmerrie-risico', al weet ik dat deze ook weer voorbij gaan. Maar de dag, het licht, tot even werd ik er blij van. Nu voel ik me in het licht verdrietiger dan ooit. Alsof het leven aan me trekt, me pusht om deel te nemen, terwijl ik even niet meer weet hoe dat moet.
De afgelopen weken heb ik, naast mijn werk en sporten, mezelf het dekentje op de bank gegund, vroeg naar bed, weinig afspreken. Vanmorgen bedacht ik me dat het misschien toch even anders moet: dingen ondernemen, weer voelen hoe leuk dingen kunnen zijn, weer lachen. Ik hoop dat dit me helpt. Ik kan wel blijven nadenken hoe ik wil leven, maar misschien moet ik het in plaats daarvan gewoon uitproberen.
Hoe werkt dit voor jullie?
Je bent hier al volop mee bezig, kleine stapjes vooruit, soms even eentje terug, je komt er wel!
Kaitlin, hier is de nacht voorbij..... hoe is t nog gegaan?
Voor mij begint de dag weer. Gelukkig is het nog even donker. Vreemd hoor, ik bedacht me vannacht dat ik tot een paar maanden meer opzag tegen de nacht, dan tegen de dag. Nu is het even andersom. De nachten zijn niet altijd makkelijk, maar als ik de nachten niet slaap, vind ik ze eigenlijk best fijn. Het is lekker donker, lekker veilig en lekker rustig. Als ik wel slaap, is er het 'nachtmerrie-risico', al weet ik dat deze ook weer voorbij gaan. Maar de dag, het licht, tot even werd ik er blij van. Nu voel ik me in het licht verdrietiger dan ooit. Alsof het leven aan me trekt, me pusht om deel te nemen, terwijl ik even niet meer weet hoe dat moet.
De afgelopen weken heb ik, naast mijn werk en sporten, mezelf het dekentje op de bank gegund, vroeg naar bed, weinig afspreken. Vanmorgen bedacht ik me dat het misschien toch even anders moet: dingen ondernemen, weer voelen hoe leuk dingen kunnen zijn, weer lachen. Ik hoop dat dit me helpt. Ik kan wel blijven nadenken hoe ik wil leven, maar misschien moet ik het in plaats daarvan gewoon uitproberen.
Hoe werkt dit voor jullie?
donderdag 10 november 2016 om 14:02
Bij mij zoals dat laatste, Sofie.
'Er wordt gewerkt aan de winkel, maar de verkoop gaat gewoon door', die uitspraak heb ik ooit gehoord, en daar denk ik nu ook aan. Ik ben, met name de laatste maanden sinds ik alleen woon, heel erg bezig met pas op de plaats, voelen, stilstaan-bij; maar ook met nieuwe dingen gaan doen hier in mijn nieuwe woonplaats, nieuwe ervaringen opdoen, soms iets nieuws uitproberen - maar dan weer terug naar mijn eigen nestje en voelen en erbij stilstaan.
Voor mezelf is in beweging blijven het belangrijkst. Ik weet dat ik er niets mee opschiet (en dat voelt trouwens ook helemaal niet goed en houd ik niet uit) om alleen maar thuis te zitten 'navelstaren' bij wijze van spreken. Al ging ik de eerste weken alleen maar af en toe buiten lopen en zocht ik niets nieuws op: het was dat in beweging komen wat me door iets heen hielp en me toch weer in een andere sfeer thuis liet komen.
'Er wordt gewerkt aan de winkel, maar de verkoop gaat gewoon door', die uitspraak heb ik ooit gehoord, en daar denk ik nu ook aan. Ik ben, met name de laatste maanden sinds ik alleen woon, heel erg bezig met pas op de plaats, voelen, stilstaan-bij; maar ook met nieuwe dingen gaan doen hier in mijn nieuwe woonplaats, nieuwe ervaringen opdoen, soms iets nieuws uitproberen - maar dan weer terug naar mijn eigen nestje en voelen en erbij stilstaan.
Voor mezelf is in beweging blijven het belangrijkst. Ik weet dat ik er niets mee opschiet (en dat voelt trouwens ook helemaal niet goed en houd ik niet uit) om alleen maar thuis te zitten 'navelstaren' bij wijze van spreken. Al ging ik de eerste weken alleen maar af en toe buiten lopen en zocht ik niets nieuws op: het was dat in beweging komen wat me door iets heen hielp en me toch weer in een andere sfeer thuis liet komen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 10 november 2016 om 14:05
Vanmorgen gesprek bij de poh'er gehad. Ben erg enthousiast over haar, moet ik zeggen! Ze is heerlijk direct en helder. Dat is duidelijk voor mij. En duidelijke taal heb ik nodig. Wat ze ook heel goed doet, is steeds wijzen op 'niet oordelen'. Ze merkt het feilloos op wanneer ik dat doe over mezelf. Of me schamen. En zegt er meteen iets over. Dat helpt me meteen. Oh ja, denk ik dan. Het is zo anders als je jezelf niet meer (ver)oordeelt. Als ik dat even kan voelen. Dat smaakt naar meer. Zo wil ik het nog meer leren: niet oordelen. Gek genoeg lukt me dat bij anderen bijna altijd wel, maar bij mezelf een stuk minder. Maar ik wil het heel graag leren. Dat geeft namelijk ruimte.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 11 november 2016 om 12:53
Goed bezig kers
En jij ook smurf! Af en toe iemand toelaten in je echte leven lucht soms zo op.
Dat het onwerkelijk aanvoelt wat je overkomen is is ook niet vreemd toch. Als je afstand neemt een probeert door te gaan vergeet je de zwangerschap echt niet dat hoef je niet bang voor te zijn.
Ik probeer ook balans te vinden tussen (veel) teveel doen en in een hoekje wegkruipen en er niet meer uitkomen. Ik verval heel snel in veel een veel teveel doen om maar afleiding te hebben.
En jij ook smurf! Af en toe iemand toelaten in je echte leven lucht soms zo op.
Dat het onwerkelijk aanvoelt wat je overkomen is is ook niet vreemd toch. Als je afstand neemt een probeert door te gaan vergeet je de zwangerschap echt niet dat hoef je niet bang voor te zijn.
Ik probeer ook balans te vinden tussen (veel) teveel doen en in een hoekje wegkruipen en er niet meer uitkomen. Ik verval heel snel in veel een veel teveel doen om maar afleiding te hebben.
