Misbruikt als kind. Het effect ervan op volwassenen deel 2.

Ja eens, die basis mis ik ontzettend en loop ik zo keihard tegenaan.. niks om op terug te grijpen, zo alleen staan.

Bij mij sloeg het vanmiddag ineens zo erg toe, en of dat nu kwam door er hier over te schrijven, of door de dingen in mijn leven op het moment, ik weet het niet, maar ik voelde een en al paniek in mijn lijf. Ben buiten gaan fietsen toen het niet meer regende, en als ik 'binnen keek' voelde ik alleen maar bergen en bergen verdriet. Te groot om toe te laten, teveel onveiligheid. Het is een keiharde confrontatie. Geen basis, geen veiligheid. En alleen. Dat is nog het ergste. Ik wil mijn therapeute terug. Maar dat kan niet meer.

Och lieve Elmervrouw, dikke knuffel voor jou hoe is de paniek nu?

Beetje sluimerend in lijf. En ik voel me heel alleen.

Het is (denk ik) een beetje veel wat er allemaal aan het gebeuren is in mijn leven.

En dan toch steeds maar volwassen beslissingen nemen, grenzen duidelijk maken, voor mezelf staan, een ander niet lastigvallen met mijn triggers - maar eigenlijk wil ik nu iemand bij wie ik kan uithuilen, die me vasthoudt en zegt dat het allemaal goed komt.

Hey lieve vrouwen

Allereerst voor iedereen een dikke knuffel, wat is er weer veel gebeurt!!

@Sunemom, wat heftig die zware epileptische aanval van je man!! Het klinkt me enorm zwaar, voor jullie hele gezin. Ik weet dat je het zelf niet aan de grote klok wilt hangen, maar dit gaat je vanzelfsprekend niet in de koude kleren zitten! Hoe is het nu met je man, en met jullie als gezin?

Ik ben benieuwd en hoop oprecht dat je die hulp kunt vragen...iets dat je niet wilt. Maar geloof erin dat anderen je niet als last ervaren, en heel graag er voor jullie zullen willen zijn, als je ze de kans wilt geven. Zoals je ook deed toen je iemand vroeg of diegene de kinderen weg kon brengen met de auto. Het is niet niets, dat je dit vroeg, sta hierbij stil en wees trots op jezelf!



@Smurf, bij jou klinkt het alsof je een terugval hebt, na de 'dag' zoals je het noemt. Ik lees je en vooral je wens of sterke behoefte (?) hoor ik, die net als bij Sunemom een rol lijkt te spelen: de wens dat anderen je als stoer en sterk en 'together' zullen zien. Dat lees ik vaker en ervaar dit ook zo in mijn eigen leven. Het was onveilig je vroeger kwetsbaar op te stellen, figuurlijk je buik te laten zien aan anderen, want dan volgde afwijzing enz. Die zelfbescherming zit zo diep.

Stiekem gun ik ons dat vaak meer dan wat anders: dat die facade weg mag vallen, dat we onszelf genoeg vertrouwen om gewoon onszelf te zijn. Genoeg te zijn, gewoon zoals we zijn.

Heb niet de idee dat dit bij ons allemaal exact het zelfde speelt maar er is toch wel soms een teneur dat we onszelf wapenen voor afwijzing of dat we op een bepaalde manier sterk willen overkomen. Kom er niet helemaal achter waaruit dit voortkomt, maar dat kwetsbaarheid/gevoelens tonen/behoeften uiten/wensen en grenzen aangeven vroeger gevaarlijk was en/of genegeerd werd denk ik wel.

T blijft voor mij als groene zeep voelen: ergens wel zeker te weten hoe het zit, maar er toch geen echte grip op kunnen krijgen.



@EV, wat naar dat je vanmiddag zo'n paniek voelde. Hoe is het nu. Kun je bv bij iemand terecht met je gevoelens, of heb je behoefte aan rust?

Ik denk aan je lieverd! Je komt hier uit.





Hier een hoop gebeurt. Zoveel kleine dingen dat ik niet weet waar te beginnen. Ze hebben allemaal te maken met het uitzoeken (dat vooral) en uiten van wat en hoe ik iets wil (dat heet dan meestal 'voor jezelf opkomen'). Het is een proces van mezelf leren kennen, bij alles denk/voel ik even: wat vind ik hiervan? Hoe voelt dit? Ik probeer echt meer na te gaan wat ik van iets vindt, hoe iets voelt, hoe IEMAND voelt. Het is een vermoeiend proces, want zo kun je nagaan dat dit met bijna alles gebeurt. Ben eerlijk gezegd uitgeput en voel me zeker in contact met anderen enorm geblokkeerd. Angstig. Continue op mijn qui vive voor afwijzing.

(deel verwijderd ivm herkenbaarheid)

Sorry voor het lange verhaal, knap bijna uit elkaar.

Naast de beschreven situatie zijn er nog ontelbare soortgelijke voorbeelden waarin ik probeer me anders op te stellen, maar de kleinste stapjes maken me al zo allesverzengend bang.

Bedankt voor jullie lezende oog en aan allemaal heel veel liefs....



Een rustige avond lieverds

Het is ook veel, heel veel wat er speelt EV, heel begrijpelijk dat je lichaam en geest daarop reageren en tijd, ruimte, liefde nodig hebben Je bent zo goed bezig, maar het is wel zwaar en dat komt er uit en dat mag, het mag er allemaal zijn. Heb je iemand die je deze week ziet/spreekt die je kan laten merken dat je niet alleen bent, iemand bij wie je wat hiervan kunt delen? Pas goed op jezelf lieve EV, je doet het goed!



Kers, sorry zeggen is niet nodig he, je kunt hier delen en je verhalen kwijt. Inhoudelijk reageren vind ik moeilijk, maar ik denk aan je en lees dat je hard werkt, ontzettend in beweging bent en daar heb ik veel respect voor. Stapje voor stapje Kers, je bent goed bezig

Thanks smurf........lief dat je het zegt.



Ja, in beweging. Laatst zei iemand anders het me IRL ook zo, dat ze vond dat ik enorm in beweging ben. Zo voelt het ook enorm, alsof ik in een soort letterlijk transformatieproces zit. Soms zie ik letterlijk aarde omgegraven worden (ben heel beeldend ingesteld) en laatst droomde ik van een grote hagedis, die ook vernieuwingsprocessen kan symboliseren (de droom maakte zoveel indruk op me, daar zat ie, onder een groot blad dat ik weghaalde, en van daar keek hij me onderzoekend en nieuwsgierig aan....een bizarre droom die ook vandaag weer in mijn gedachten opduikt)



Het is een gevecht waarin ook veel boosheid zit, voel me woedend. Om al die keren dat ik niet ben gehoord. Mee ben gegaan vanuit angst. Angst voor vanalles. Afwijzing. Baan verliezen, niet lief gevonden worden, of hey, waarom niet alle 3 tegelijk?





Het had en helaas heeft telkens tot gevolg dat ik mijn mond weer houdt, ik kan gewoon totaal niet voor mezelf opkomen. Luister altijd naar die ander, voel situaties aan en pas me daarop aan.

Ik had nooit op mijn strepen staan, wordt nooit ook boos, wat weer betekent dat ik niet krijg wat ik nodig heb omdat het een ander wel heel makkelijk is om mijn vraag of wens naast zich neer te leggen. Mensen voelen dat aan, ongetwijfeld.

Hoe ik nooit met de vuist op tafel zal slaan.

Kers vindt alles best....





Zo boos als ik het opschrijf!! Maar het is wel zo (gegroeid). Uit de tests kwam naar voren dat ik me enorm had aangepast. Ja, dat is die vieze etterende angel. Het liefst zou ik m er in 1x uitrukken...

In plaats daarvan lukt het me niet op mijn strepen te staan en zo krijg ik dus nooit wat ik wil en gaat het verder. Het is een cirkeltje.



Ik voel me monddood, onbelangrijk, en hoop dat ik op een dag dit juk van me af kan werpen en kan zien hoe (wellicht andere mensen) er WEL voor me willen zijn. Maar nu is het 1 groot gevecht. Aan de ene kant vind ik mezelf veeleisend, denk ik: ze kan niet anders dan boos worden als ik haar zo benader. Aan de andere kant ben ik boos dat ze er niets mee deed.



Al schrijvend kom ik er achter dat mijn gevoel uit een hele rare combinatie van angst voor afwijzing aan de ene kant en terechte boosheid aan de andere kant bestaat, WOEDE om al die ontwrichting van wie ik ben, hoe ik ben en van mijn behoeften.

Daar is nooit iets mee gedaan.



Toen ik me dit niet bewust was, leefde ik nog in een soort geluk Van die valkuilen had ik in mijn beleving geen besef en ook geen last. Ik had vrienden (ja, ook echte!) en een blije lach op mijn gezicht. Als ik foto;s terugzie van mezelf herken ik me zelf niet meer.



Kan het zijn dat onwetendheid dan toch BLISS is??

Zou het uiteindelijk niet beter zijn als ik alle patronen gewoon aanhield, en me in mijn keurslijf weer vrij kon gaan voelen?



Dat gaat me nooit meer lukken.

Ik kan niet meer terug, maar zal ook nooit meer zo blij en onbevangen zijn als ik was.



Ik voelde me gelukkig, en nu ik me van alles besef, is het alsof het de hele dag nacht is. Alsof het licht maar niet aan gaat.

Je zou verwachten dat dan na een tijdje als het ware een nieuw licht op alles schijnt, en je verder kan. Ik heb nog steeds het gevoel, en dat nu al jaren en dat steeds bewuster, dat ik in een donkere kamer alle meubels aan het aftasten ben, over elk meubel ligt een wit laken, en ik tast en denk: is dit een stoel of een bank? Overdrachtelijk voor uitzoeken wat ik voel en dit blijft zo doorgaan, alsof ik dezelfde kamer 3 keer rond moet. Wanneer komt nu het moment dat het licht aangaat, ik gewoon alle meubels voor me kan zien en ze gewoon weer gebruiken zoals ik dat wil? LEVEN???!!! Ik wil dit zo niet.



Niet meer vechten, niet meer mijn best doen. Maar gewoon een teken dat het licht weer aan zal gaan, en ik op een dag die vrijheid heb waar ik nu al zo lang naar streef en zoek.

Als er maar een teken was dat dit binnen een mensenleven kon, dan was ik al blij, maar nu voel ik me alsof ik hier niet meer uit ga komen.

Uit dat tasten, zoeken naar nieuwe manieren.

Soms denk ik: waarom kon het niet gewoon zo blijven. Ik in een soort bubble levend, maar met mensen om me heen die -dacht ik - van me hielden. Leuke dingen doend met vrienden. Met geloof in mijzelf (ja, dat had ik meer dan nu)...was dat niet eventueel beter geweest?



Het antwoord is nee, maar ik heb hier ook geen vat op. Is het goed of slecht, dit proces? Voor- of achteruitgang?



Ik zou willen dat ik een koude duik kon nemen in oud zeer, zoals in het zwembad. Dan zou ik mijn beste Speedo aandoen en mijn duikbrilletje opzetten, wetende dat over max 25 m ik boven kom. Dat ik dan uit het water zou kunnen stappen, me afdrogen en naar huis fietsen. Dan zou ik die duik nemen, met alle kracht en power, maar zo, ik weet gewoon niet wanneer het echt substantieel beter zal zijn?



Of oud zeer als een slangenhuid die je liggend in een vochtig warme ruimte vanzelf kwijt raakt. Ah, dat is een fijn beeld. Miss dat het even prikkelt, schaaft of zeer doet bij sommige stukjes, maar als slang weet je dat je er binnen korte tijd vanaf zult zijn, weg met dat ding en tot nooit meer ziens.



Dit is echter een proces van zoveel kleine stapjes, die soms achteruit voelen, dan weer ferm vooruit.

Heel moeilijk te peilen. Angst en woede is een combi die ik heel moeilijk uit te houden vind. Ze strijden om voorrang met alles dat ik doe. En in mijn beleving sta ik morgenmiddag na het gesprek weer met lege handen.

Hoe gaat het nu met jou Smurf?

@EV, !!

Meiden, ik word stil van jullie verhalen. Ik heb jullie gelezen, allemaal en wil alleen maar even zeggen dat ik jullie steun

Kers, jeetje wat omschrijf je dat beeldend en ook schrijnend en ook herkenbaar. Ik zou nu beginnen aan een training om een noordzee van oud zeer over te zwemmen als daarmee de kous af was.....



Sorry dat ik zo binnenval. Na -tig jaren van allerlei mechanismes ontwikkelen en weer pogen af te leren, loop ik weer genadeloos vast in mijn verlatingsangst. Een week van bijna constante paniek... ben zo moe.



Zo onveilig gehecht, door beide ouders. Elke keer weer stort mijn kaartenhuis in. Ik weet de oorzaken maar zie nog steeds de oplossingen niet. Of ik zie ze wel maar bezit de vaardigheden niet.... moe moe

Ik heb niks geschreven, alles ligt gigantisch op zijn kop. Zowel lichaamelijk als geestelijk.

Daarom dat ik hier nu niet ben, in het hier en nu, te vaak, te veel in verleden aan het hangen, kom maar moeilijk terug iedere keer, en dat haat ik

Straks is spver weer hier.

Hallo Jana, welkom hier.

(We hebben elkaar al ontmoet in je eigen topic.)



Kers, je manier van schrijven spreekt me heel erg aan, ik heb grote bewondering voor hoe je alles onder woorden kan brengen. Ik kan er helemaal in meegaan, ik voel je als het ware, en ik kan gewoonweg niet begrijpen dat mensen in jouw omgeving, of het nu therapeuten zijn of anderen, jou niet zien en niet horen. Voor wie luistert is het perfect te volgen en te begrijpen. Ik voel heel veel herkenning, maar ik kan het niet zo goed verwoorden als jij. Naast de pijn die uit je berichten spreekt ook een compliment. Ik voel zoveel kracht en moed in je berichten, zoveel creativiteit ook. Laat het door niemand, werkelijk niemand, nog afpakken of kleiner maken dan het is!



Sinds gistermiddag voel ik me wankelig en krampachtig in lijf, hoofd en gevoel, terwijl het wekenlang goed is gegaan. En daaronder wil iets huilen en het uitschreeuwen. Eigenlijk moet dat er gewoon uit, maar hoe?

Ineens hoor ik Hotel California op de radio. 'You can take off any time you like, but you can never leave'. Zo voelt het. Dat huis van mijn ouders, die onveilige hechting (geen, eigenlijk), alles... hoe kom ik daar voorgoed weg, hoe laat ik het voorgoed achter me. Ik wil leven en blij en vrij zijn!

voor iedereen!



Kers wat je schrijft is voor mijn ook heel duidelijk en heel herkenbaar. Ik ben er nog steeds niet uit of het nou terugvallen in oud gevoel is dat ik me zo onbegrepen voel of dat het inderdaad zo is dat ik gewoon niet gehoord wordt.



Vandaag is moeilijk. 24 jaar geleden werd ik voor het eerst moeder. Veel herinneringen en verdriet om dat prachtige mannetje dat de ellende niet mocht overleven.

Thanks voor het welkom, Elmervrouw!



Mooi nummer hotel Califonie en idd heel treffend de zin.



Ik weet niet wat er gebeurd is, Sunemom, maar een kind verliezen lijkt mij het ergste wat er is! Dikke knuffel!



Soms heb ik het gevoel dat de hele wereld aan mijn voeten ligt, voor het grijpen. Maar als ik het dan doe, zit er iets van plexiglas tussen.....

Lieve Sunemom.... heel veel sterkte op deze moeilijke dag.

Heel veel sterkte lieve Sun

Hoe kom je deze dag een beetje door? En deze week? Ik kan me niet voorstellen hoe je je moet voelen, maar lijkt me hartverscheurend Morgen gelukkig naar de psych, hoop dat je daar ook iets aan hebt.



Verder een knuffel voor wie 'm gebruiken kan ik zal blij zijn als deze dag/week/maand/jaar (?) voorbij is, dat ik me weer beter voel dan dit.

Ik ben vanmorgen naar de begraafplaats geweest. En vanmiddag bij m'n beste vriendin geweest, dat was wel even heel fijn. Ik durfde haar niet mee te vragen naar de begraafplaats, ik ga nog steeds helemaal stuk als ik daar ben en dat vind ik zo moeilijk. Ik durf dat niet zo te laten zien aan iemand, zelfs aan mijn vriendin niet.



Deze hele week is een gevecht. Ik ben bij dat ik morgen even bij de psychologe terecht kan, ik hoop dat ze iets van ruimte/verlichting kan geven, want zoals het nu gaat is het niet vol te houden

Eigenlijk best erg, dat er alleen ruimte mag zijn bij een psycholoog/therapeut voor hoe je je werkelijk voelt, denk ik als ik dit bericht van je lees, Sun. Dat je het daar pas durft toe te staan. Ja, bij mij ook hoor.. het is zooooo eng om dat in het echte leven te laten zien, dat durf ik echt niet. Ik voel me nog steeds bibberig en wankelig, maar no way dat ik dat aan iemand laat merken.

De ruimte zou er bij mijn vriendin wel zijn, laat ik durf het niet. Ik ben zo gigantisch bang dat ze het zat zou kunnen worden en dat ik haar kwijtraak. Maar bij mijn therapeute kan ik dat net iets beter. Het is erg eigenlijk dat je de uren naar zoiets af kan tellen, maar zo is het wel. En doodsbenauwd voor weer een nacht straks

Lieve smurf dat is zo herkenbaar voor mij. Die gedachtes dat het verlies van mijn kinderen mijn staat is, dat ik gewoon een slechte moeder ben, dat ik door verdiend heb. Ook het weten dat ik mezelf niet mag straffen, maar het zo graag willen. Het lukt me ook niet helemaal om het niet te doen helaas.

Ik mis de kinderen zo verschrikkelijk. En dat gevoel triggert ook ander oud gevoel en vreselijk veel angst.

lieve vrouwen, een warme knuffel voor jullie, en merci voor jullie lieve woorden. Jullie hebben geen idee hoe jullie me helpen, every step along the way.

Zonder dit topic, jullie openhartigheid en bespiegelingen, zou ik mijn evenwicht al lang helemaal kwijt zijn, omdat ik in mijn eentje helemaal zou denken dat ik gek was geworden.



Welkom Jana01, fijn dat je hier schrijft. Ik lees je graag , voel je welkom. te delen wat je met ons wilt delen.........



Ik stuur jullie liefs en veel krachtige vibes. Dit proces is loodzwaar, maar ik weet dat we op een dag terug zullen kijken op deze tijd en nog meer mededogen zullen hebben dan we nu hebben. Namlijk ook met ons zelf, en met onze geschiedenis. Dat we terug zullen kijken met mss nog wat steken, maar ook met een nieuw gevonden liefde voor onzelf en het leven.



Echt, ik geloof erin, hoe ver weg het ook soms lijkt (voor mij nu ook, zie onder) dat er een dag komt dat dat juk niet miraculeus is verdwenen maar dat er momenten zullen zijn, uren en dagen, darna maanden, dat het niet meer zo zwaar op ons drukt. Ja, I am sure.

Hoewel het niet zo voelt, de meeste tijd nu.





(voor wie zich al niet zo goed voelt, svp onderstaande niet lezen)

Ga het ook weer verwijderen ivm herkenbaarheid.



Voel me net helemaal ondersteboven/paniekerig. Opgehangen met therapeute uur geleden en sindsdien aan het beven, huilen, hartkloppingen.....

Ik weet het niet zeker maar als ik het goed begrijp zal dit de weg zijn, om van de patronen af te komen: oefenen met ander gedrag, in mijn geval WEL mijn wensen uiten en mijn gevoelens. Ja, rationeel begrijp ik het nut ervan, en voel ik me ook trots dat ik dit op eigen houtje al durf te proberen, maar als ik naar binnen kijk merk ik aan alles: dit is en wordt nog een loodzware opgave. Ik voel me een wrak, zodra ik ook maar beweeg gebeuren er ongelukkken. Dat is hoe ik denk en voel, echt ZIEK, fysiek, lichamelijk, geestelijk ervan.



Het is iets geks dat ik hier nu niet uit kom, want dat juk is een denkbeeldig iets, ik ben volwassen en kan hopelijk nu op eigen benen staat, dus het is afgrijselijk voor mij om te merken hoe die shit me nog in zijn greep heeft. Dagenlang kapot zijn van gewoon zeggen/aangeven wat je wilt: het is niet normaal hoeveel angst ik heb, vreselijk. Zo maak ik mezelf dan ook nog eens af ipv lief te zijn voor mij.



In plaats van liefdevol mezelf te benaderen, vraag ik me af of dit nog normaal is, maar als ik WEL door liefdevollere ogen naar mezelf kijk voel ik me trots: dit is dus iets dat ik het allerlastigste vind om te doen; mezelf op de voorgrond zetten, zorgen voor mijzelf in plaats van een ander, laten weten waar mijn behoefte ligt en dat ik niet los laat voor ik krijg wat ik nodig heb. Grenzen aangeven. Ervoor gaan.

En ik deed het!! Ondanks angst en alle ellende. I did it!



Mij in het midden zetten van mijn leven ....dat is mijn doel.



Nooit gedaan, ja bij mijn vader maar hij ging dood, en toen was er niemand.



Bij hem was ik vielig. Ik zal nooit vergeten hoe hij naar me kon kijken, met zijn groene liefdevolle blik, en zijn priksnor tegen mijn wang duwde, of tegen mijn slaap of me bij het lopen een hand op mijn nek legde, gewoon als teken: ik ben er.



Het was gezellig. Alles was gezellig met mijn vader. We gingen leuke dingen doen, hij bracht me naar muziekles in zijn kleine rode oververhitte rammelende autootje. (hm zou ik daarom mijn avatar hebben gekozen, ging destijds helemaal onbewust maar leg nu ineens een link!)



Zijn trui rook naar troost. Zijn handen zijn de mijne (ja we hebben dezelfde handen), hij was even lichamelijk ingesteld, zintuigelijk, als ik. Hij hield van het leven zoals ik, hij speelde zoals ik, lachte zoals ik, hij was er voor me en ik kon de wijde wereld verkennen omdat hij er altijd was, he got my back.



Die eerste vijftien jaar.



Zo blij dat het er nog 'zoveel' warne, dat ik hem bewust heb meegemaakt, hij heeft me geleerd dat ik oke ben, lief en goed zoals ik ben. Dat ik niks hoef te doen.

Dat ik mag huilen als ik ernaar voel dat ik mag schreeuwen, dat hij er is, altijd.



Dat hij nu trots op me was geweest weet ik ook. Ik had kunnen kruipen, mezelf verliezen, hij zou 'mij' altijd zien door alles heen en zou altijd evenveel van me houden.

Nu haal ik er heel erg veel troost uit, het niet nodig ergens voor te knokken, maar bij hem had ik geen angst.

Bij alle andere mensen altijd die angst teveel te vragen, niet het recht te hebben om iets te krijgen wat ik wil, op hun zenuwen te vallen.

Na zijn dood was er niemand meer. Niemand die de moeite nam mij te leren kennen, bij me te zijn, tijd met me door te brengen, dingen samen met me te doen die ik leuk vond,

Mijn moeder wist en weet niet eens hoe ik mijn thee drink.

Laat staan welke muziek ik van houdt, waar ik blij van word.

Mijn moeder zag me als een last en gedoogde me als ik haar gevoelens nog een beetje wist op te krikken.

Had ik zelf een behoefte, iets nodig, dan was het er nooit.

Kwaad kon ze worden, ja dat altijd. En als ik daar dan wat van zei was ik ondankbaar en maakte ik haar doodongelukkig.

Terwijl ik zo;n lieve meid was, echt, geen ouder had zich een fijnere dochter kunnen wensen.

Dat zie ik nu ik terug kijk,.

Ik was een vrolijk, liefhebbend en speels kind, had een goed observatievermogen en humor, oog voor andere mensen.

Zoveel om trots op te zijn, maar ik voelde me het uitschot.

Dagelijk kon ik alle eigenschappen die mooi zijn om mijn oren krijgen, horen hoe vreselijk ze waren. Ze noopten mijn zus het contact af te breken, ik was/ben een nachtmerrie als ik mijn familie moet geloven.

En dat deed ik.

Nu nog.

Maar als ik probeer voorbij dat rookgordijn te kijken zie ik een prachtmeid, lief en sprankelend, eerlijk, met het hart op de juiste plaats en een lach waar ze voor het zelfde geld van hadden kunnen smelten, heus waar. Ik heb dit niet verdient





Maar ja, nu lijkt alles zo diep in me ingegraven, alle shit en alles dat ze me terugkaatsten, dat ik dat helemaal kwijt ben, dat is zo verdrietig.

Ik zie een lamlendig, naar, ondankbaar, veeleisend onzeker en wrakkig mens als ik in de spiegel kijk.

Dat hebben ze voor elkaar.



Ik wou dat ik met papa kon praten.

Heel even maar, dat ik nog, ja nu, bij hem op schoot kon kruipen, met mijn neus diep in zijn troosttrui en in zijn rotsige armen, tot ik niet meer hoef te huilen en we samen ijs gaan eten zoals we altijd deden.

Al was het maar een kwartier, op de rest van mijn leven, ik denk dat ik me zoveel beter zou voelen al sik nog 1 keer dat 'kruisje' dat hij altijd op mijn voorhoofd maakte (katholieke inborst) kon voelen.

Misschien zou ik hem ook even om raad vragen omtrent de therapeute.



Ik schrok van de schema's die therapeute ze liet zien die ik had (kwam uit de enorme vragenlijsten naar voren), en waar ik blijkbaar zo diep in zit. Lees altijd alles dat los en vast zit en heb sindsdien een paar boeken en diverse artikelen gelezen over schematherapie.

(ja, ik weet het mss niet heel slim, maar ik wil gewoon dingen weten over iets).



Ik begreep eruit dat er binnen schermatherapie gewerkt kan worden vanuit een bepaalde houding van de therapeut, de zgn limited reparenting, , waarbij therapeut probeert om binnen de kaders van de therapie-client verhouding aan de client te geven wat hij/zij vroeger tekort kwam. En dat de client eigenlijk met nieuw gedrag bij de therapeut kan leren oefenen (dus in die veilige omgeving), waardoor patronen die vroeger zijn ontstaan weer deels kunnen worden veranderd.

Omdat dus therapeut die veilige kaders biedt die je ouder(s) niet boden.



Met bovenstaande in mijn achterhoofd heb ik mezelf ertoe gezet om te oefenen anders te reageren. Heb aangehouden/volgehouden, vriendelijk maar kortdaad....dat ik hulp bij het vinden van een therapeut in de buurt kan gebruiken. Een experiment dat me enorm benauwd deed voelen, ik ben zooooo doosbang dat ik te veeleisend zou zijn, niet begrepen wordt en/of er represailles zouden volgen in de vorm van kwaadheid.



Het gaat nog met extreem veel angst gepaard. Had er afgelopen nacht nauwelijks van geslapen, lag met hartkloppingen in bed en was doodsbenauwd voor afwijzing en na het gesprek, dat ik als open heb ervaren, heb ik nu dus nog die shaky ellende: net alweer uur lang liggen huilen van angst voor boosheid of afwijzing. Ik kon geen kopje vasthouden, zo trilde ik. I



Ik ben er nu al met al drie dagen helemaal naar van geweest.





Soms heb ik door dat enorme verdriet en die pijn en angst echt het idee dat dit nooit beter zal worden.





Ik ben bang dat dit nooit beter zal gaan.



Is de aanwezigheid van die extreem heftige gevoelens een teken dat het goed is wat ik doe of juist niet?

Die vraag blijft maar door mijn hoofd gonzen. Aan de ene kant denk ik: dit is zeker ongezond, want hoe beroerd kun je je voelen? Hoe kan dat gezond zijn? Aan de andere kant denk ik, die oude pijn komt vierkant boven en zal er toch uit moeten wil ik me ooit vrij voelen van die (bal)last.

Heel dubbel, nu overheerst het gevoel dat dit met geen mogelijkheid gezond kan zijn.



Dat zou ik mijn vader willen vragen denk ik, als het kon. Ik denk dat ie me alleen maar aan zou kijken met zijn groene warme blik, en dat hij dan een arm om me zou slaan. Hij was er geweest, gewoon als die sterke vader, woordeloos maar met een hart dat overstroomt van liefde.



Ik was zijn liefste kleine meisje, en niets zou daar ooit iets aan veranderen. Dat zei hij me elke dag, en liet hij me, belangrijker, elke dag in alles merken.



Ik geloofde hem toen, en ik geloof hem nu.



Misschien, en ik geloof er niet zo in, is hij er nu ook zonder dat ik hem fysiek kan voelen.

Who knows. Ik wil in ieder geval weer plek voor hem maken.

Hij verdient het, andere familieden niet (meer).





Het enige dat ik mis is dat ik er niet meer in abstractum over na hoef te denken, maar eindelijk de gevolgen voel van al dit gevecht.

Eindelijk een beetje rust, een briesje, iemand die me vasthoudt en zegt: kom maar, je hoeft niet meer te vechten, we doen dit samen.........