Psyche
alle pijlers
Misbruikt als kind. Het effect ervan op volwassenen deel 2.
donderdag 16 juni 2016 om 20:42
Oorspronkelijk geschreven door Eleonora-1
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
“Happiness can be found, even in the darkest of times, if one only remembers to turn on the light.”
zaterdag 19 november 2016 om 12:36
Smurf, dat herken ik zo, het huilen in mijn dromen. Het is vast heel normaal dat we het daar wel kunnen toelaten. Mezelf toestaan om verdrietig te zijn, dat is waar het bij mij de laatste maanden om draait. Ik vind dat zo moeilijk. Het 'oude' verdriet gaat nog wel, als ik er rustig voor ga zitten en er de tijd voor neem. Maar het verdriet van nu... phoe!
Vanavond zie ik mijn exvriend weer voor het eerst sinds... Hij is echt een lieverd, maar sinds een paar weken walg ik iedere keer zo van hem en van mezelf als ik aan hem denk. Ik vind hem echt zo smerig (en mij erbij).... Het idee dat we gezoend hebben, dat hij me aangeraakt heeft, zo goor.
Ik hoop dat ik vanavond het mooie van hem kan zien, tussen de walging door.
Vanavond zie ik mijn exvriend weer voor het eerst sinds... Hij is echt een lieverd, maar sinds een paar weken walg ik iedere keer zo van hem en van mezelf als ik aan hem denk. Ik vind hem echt zo smerig (en mij erbij).... Het idee dat we gezoend hebben, dat hij me aangeraakt heeft, zo goor.
Ik hoop dat ik vanavond het mooie van hem kan zien, tussen de walging door.
zaterdag 19 november 2016 om 21:03
zondag 20 november 2016 om 18:15
Sofie hoe ging het met je ex gisteren?
Smurf een iets betere nacht gehad?
EV, kers, Kaitlyn hoe is het?
Gisteren was een hele zware dag. Eind van de nacht heeft mijn man een behoorlijk heftige epileptische aanval gehad (en aantal minuten buiten bewustzijn en zelfs even gestopt met ademen). In de eerste schrik kon ik nog wel handelen, maar op een gegeven moment werd ik zo getriggerd dat ik eigenlijk niet meer goed kon reageren. De rest van de ochtend was heel druk. Arts en ziekenhuisbezoek, kinderen die naar wedstrijden moesten, een team dat ik moest overnemen enz. Dat lukte, maar toen ik eenmaal klaar was ging de knop om en sloeg de angst en paniek heel erg toe. Ik ben zo moe nu, ik moet voor man en kinderen zorgen, maar ik vecht zo tegen dat vreselijke paniekgevoel
Smurf een iets betere nacht gehad?
EV, kers, Kaitlyn hoe is het?
Gisteren was een hele zware dag. Eind van de nacht heeft mijn man een behoorlijk heftige epileptische aanval gehad (en aantal minuten buiten bewustzijn en zelfs even gestopt met ademen). In de eerste schrik kon ik nog wel handelen, maar op een gegeven moment werd ik zo getriggerd dat ik eigenlijk niet meer goed kon reageren. De rest van de ochtend was heel druk. Arts en ziekenhuisbezoek, kinderen die naar wedstrijden moesten, een team dat ik moest overnemen enz. Dat lukte, maar toen ik eenmaal klaar was ging de knop om en sloeg de angst en paniek heel erg toe. Ik ben zo moe nu, ik moet voor man en kinderen zorgen, maar ik vecht zo tegen dat vreselijke paniekgevoel
zondag 20 november 2016 om 19:02
Oh, wat ontzettend heftig, Sunemom
Heeft hij zoiets al eens eerder gehad of kwam het echt helemaal onverwacht? Het lijkt me heel erg schrikken, zoiets. Ik zou ook in paniek raken. Hoe gaat het nu met hem? En met jou?
Hier in contact met twee personen heel erg met mijn neus op triggers gedrukt. Die onzettende grote onzekerheid over mezelf, of ik er wel mag zijn; ik voel me meteen tweede keus, onnozel, klein weet ik veel. Ik baal er zo van. Ik denk dat ik nooit genoeg bevestiging zal vinden 'dat ik er mag zijn', hoe dan ook.
Ergens anders op het forum gelezen, en opgeschreven:
'Ik heb geleerd alles in mijzelf eerst van mezelf te maken. Want de triggers krijg ik er niet uit, maar hoe ik ermee omga wel'.
(Topic over verlatingsangst.) Ik hoop dat ik dat ook kan gaan leren, zodat ik een ander niet lastigval met mijn triggers en oude pijn.
Heeft hij zoiets al eens eerder gehad of kwam het echt helemaal onverwacht? Het lijkt me heel erg schrikken, zoiets. Ik zou ook in paniek raken. Hoe gaat het nu met hem? En met jou?
Hier in contact met twee personen heel erg met mijn neus op triggers gedrukt. Die onzettende grote onzekerheid over mezelf, of ik er wel mag zijn; ik voel me meteen tweede keus, onnozel, klein weet ik veel. Ik baal er zo van. Ik denk dat ik nooit genoeg bevestiging zal vinden 'dat ik er mag zijn', hoe dan ook.
Ergens anders op het forum gelezen, en opgeschreven:
'Ik heb geleerd alles in mijzelf eerst van mezelf te maken. Want de triggers krijg ik er niet uit, maar hoe ik ermee omga wel'.
(Topic over verlatingsangst.) Ik hoop dat ik dat ook kan gaan leren, zodat ik een ander niet lastigval met mijn triggers en oude pijn.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 20 november 2016 om 19:27
Hij heeft het wel eerder gehad, jaren geleden, maar korter en minder hevig. Daarnaast had ik toen veel minder last van mezelf en kon ik beter reageren. Met hem gaat het nu wel weer goed, hij ziet zelf de ernst ook niet zo, heeft het gevoel maar een paar seconden 'weg' geweest te zijn, maar het duurde veel langer dan hij heeft meegekregen. Vooral het moment dat hij stopte met ademen heeft me vreselijk getriggerd, instant hetzelfde gevoel als toen mijn dochtertje onder m'n handen overleed. Ik kon niet meer handelen, totaal verlamd.
Ik zit nog steeds in een vorm van enorme alertheid. Man zei net dat hij graag wilde douchen en ik raakte meteen weer in paniek. Ik kom niet los van het verdriet van ons kleine meisje en de angst om hem ook nog te verliezen. Daarbij is het deze week de 'verjaardag' van mijn oudste (overleden) zoon en ook dat haalt veel verdriet en angst boven. Ik zal blij zijn als het woensdag is en ik naar de psychologe mag, want ik heb echt hulp nodig. In m'n omgeving zijn wel een paar lieve mensen hoor, maar ik wil niemand teveel belasten en de dag heeft veel te veel uren om zo vechtend door te moeten komen.
Die angst dat je nooit genoeg bevestiging zult kunnen krijgen er te mogen zijn is me ook heel bekend. Hele dikke EV, je bent een prachtvrouw
Ik zit nog steeds in een vorm van enorme alertheid. Man zei net dat hij graag wilde douchen en ik raakte meteen weer in paniek. Ik kom niet los van het verdriet van ons kleine meisje en de angst om hem ook nog te verliezen. Daarbij is het deze week de 'verjaardag' van mijn oudste (overleden) zoon en ook dat haalt veel verdriet en angst boven. Ik zal blij zijn als het woensdag is en ik naar de psychologe mag, want ik heb echt hulp nodig. In m'n omgeving zijn wel een paar lieve mensen hoor, maar ik wil niemand teveel belasten en de dag heeft veel te veel uren om zo vechtend door te moeten komen.
Die angst dat je nooit genoeg bevestiging zult kunnen krijgen er te mogen zijn is me ook heel bekend. Hele dikke EV, je bent een prachtvrouw
zondag 20 november 2016 om 23:59
Zoals je jezelf omschrijft zo zie ik mezelf ook. Mensen om ons heen zitten dat waarschijnlijk heel erg anders, maar dat is wel wat ik in de spiegel zie. Ik heb geen idee hoe realistisch het is wat ik voel. Hey wordt niet perse zo gezegd, het is mijn gevoel op basis van bedrag. Mensen iets vragen vind ik zo moeilijk. Dat heb ik gisteren wel gedaan, man had hulp nodig en de kinderen moesten bij hun wedstrijden komen en ik kan niet rijden. Dan vraag ik het wel, alleen de dingen die ik echt niet zelf kan doen, maar ook dan voel ik me zo schuldig dat anderen last hebben van onze situatie Ik wil het ook allemaal even niet. Het liefst zou ik mezelf in een grot opsluiten ofzo. Ik ben alleen maar afleiding aan het zoeken voor de paniekgevoelens en ik ben er zo klaar mee.
Je bent niet zwak lieve smurf, iedereen is emotioneel na zulke ervaringen en doe je verleden komt het allemaal nog meer aan. Je doet het echt goed lieverd
Je bent niet zwak lieve smurf, iedereen is emotioneel na zulke ervaringen en doe je verleden komt het allemaal nog meer aan. Je doet het echt goed lieverd
maandag 21 november 2016 om 07:08
Ja juist. Dat is waar ik mee worstel, je schrijft het 'mooi' wat de kwaliteit van leven is. Zo voel ik het wel, dat die nu heel erg laag is, maar ik kan en mag niet anders dan doorgaan. Voor de kinderen moet ik de sterke ouder zijn.
Ik denk dat ons gezin er een is als alle anderen. Iedereen krijgt veel te dragen in dit leven, maar door mijn eigen wankele basis kost het mij onevenredig veel moeite. Dat afschuiven op aanbeten is niet eerlijk en daarom mag ik er niet over zeuren, ik moest het zelf oplossen, dat doen anderen toch ook een die kunnen het schijnbaar wel.
Ik denk dat ons gezin er een is als alle anderen. Iedereen krijgt veel te dragen in dit leven, maar door mijn eigen wankele basis kost het mij onevenredig veel moeite. Dat afschuiven op aanbeten is niet eerlijk en daarom mag ik er niet over zeuren, ik moest het zelf oplossen, dat doen anderen toch ook een die kunnen het schijnbaar wel.
maandag 21 november 2016 om 07:13
De avond met mijn ex is meegevallen. De dag die er aan vooraf ging, was heel rot. Ik had zoveel gevoel van walging, van mezelf, van hem. Daardoor heel veel buikpijn, niet willen en ook niet kunnen eten. En dan constant het gevoel hebben dat ik een huilbui zou krijgen (en was dat maar zo, dat zou opgelucht hebben) die ik dan toch niet kan toelaten..... Ik herken dit van toen ik intensief therapie volgde, het was nu weer voor het eerst sinds toen dat ik het weer zo heb ervaren.
Waar het gevoel vandaan komt? Ik denk eigenlijk dat dit komt doordat hij nu niet meer mijn vriend is en daardoor is intimiteit in een keer weer iets slechts geworden. Laat ik heel eerlijk zijn: echt helemaal goed heeft het voor me nog nooit gevoeld, dat is mijn grootste probleem in relaties. Maar waar ik toen we een relatie hadden mezelf 'er doorheen' kon coachen door mezelf steeds weer geruststellend te vertellen dat het 'mocht', dat het oké was, ontbreken die woorden nu totaal. Doordat hij van mijn-vriend naar een-vriend is gegaan. Als ik er alleen al aan denk dat we gezoend hebben, dat ik naast hem gelegen heb in bed, dat hij me aangeraakt heeft..... Ik gruwel er van.
Het eerste half uur dat we elkaar weer zagen, had ik het nog steeds. Vooral doordat hij me meteen knuffelde (en ik dat afhield). Ik heb geprobeerd me te richten op het gesprek, op eigenlijk alles aan hem waar ik veel om geef, zolang het maar niet zijn lichaam was. Dat ging goed. Toen dat eenmaal goed ging, kon ik ook gewoon met hem bespreken dat aanraken, of een zoen geven, nu niet goed voor me voelt. Ik heb het maar niet over walging gehad, dat vond ik wat teveel voor hem . De nacht daarna heb ik nauwelijks geslapen, daarvoor was het toch allemaal teveel, te spannend, te moeilijk.
Wat overblijft nu, is toch wel een beetje trots omdat ik mijn grenzen zonder heel spastisch te doen wel heb bewaakt. En opgelucht omdat we hier nou doorheen zijn. En heel heel heel blij dat het gevoel van viezigheid weer een stuk minder (en dus meer behapbaar) is.
En ik ben er moe van...... dus de komende dagen moet ik van mezelf proberen om een beetje lief te zijn tegen mezelf.
Lieve Sun en Smurf, willen jullie jezelf ook deze opdracht geven? Ik geloof echt dat het jullie kan helpen.
En Sun, het zit inderdaad in jouw hoofd: geen aandacht willen vestigen op jullie situatie, de ander niet tot last willen zijn. Probeer dit niet te bepalen voor de ander, want je weet het niet! Misschien heb je gelijk, zitten ze er niet op te wachten, hebben ze er geen zin in. Misschien heb je geen gelijk, willen ze juist heel graag iets voor je doen. Laat het bij hen, ze zijn volwassen genoeg om dit zelf te beslissen. Ik wens je veel kracht, niet alleen voor nu, maar zeker ook voor aanstaande woensdag.
Smurf, een tip nog voor jou (naast LIEF zijn voor jezelf, maar die is duidelijk nu geloof ik ) als je je verliest in het bedenken wat de kwaliteit van leven in de toekomst zal zijn, probeer je dan steeds weer terug te sturen naar nu. Doe iets wat de kwaliteit van leven nu, al is het maar voor 10 seconden, zo maakt dat deze dag het weer waard was om geleefd te zijn. Nadenken over en het inrichten van de toekomst, komt wel weer zodra je je beter voelt en er op een stabiele manier naar kan kijken.
Ik wens jullie allemaal een mooie dag vandaag, of in ieder geval een dag met een aantal mooie momenten.
Waar het gevoel vandaan komt? Ik denk eigenlijk dat dit komt doordat hij nu niet meer mijn vriend is en daardoor is intimiteit in een keer weer iets slechts geworden. Laat ik heel eerlijk zijn: echt helemaal goed heeft het voor me nog nooit gevoeld, dat is mijn grootste probleem in relaties. Maar waar ik toen we een relatie hadden mezelf 'er doorheen' kon coachen door mezelf steeds weer geruststellend te vertellen dat het 'mocht', dat het oké was, ontbreken die woorden nu totaal. Doordat hij van mijn-vriend naar een-vriend is gegaan. Als ik er alleen al aan denk dat we gezoend hebben, dat ik naast hem gelegen heb in bed, dat hij me aangeraakt heeft..... Ik gruwel er van.
Het eerste half uur dat we elkaar weer zagen, had ik het nog steeds. Vooral doordat hij me meteen knuffelde (en ik dat afhield). Ik heb geprobeerd me te richten op het gesprek, op eigenlijk alles aan hem waar ik veel om geef, zolang het maar niet zijn lichaam was. Dat ging goed. Toen dat eenmaal goed ging, kon ik ook gewoon met hem bespreken dat aanraken, of een zoen geven, nu niet goed voor me voelt. Ik heb het maar niet over walging gehad, dat vond ik wat teveel voor hem . De nacht daarna heb ik nauwelijks geslapen, daarvoor was het toch allemaal teveel, te spannend, te moeilijk.
Wat overblijft nu, is toch wel een beetje trots omdat ik mijn grenzen zonder heel spastisch te doen wel heb bewaakt. En opgelucht omdat we hier nou doorheen zijn. En heel heel heel blij dat het gevoel van viezigheid weer een stuk minder (en dus meer behapbaar) is.
En ik ben er moe van...... dus de komende dagen moet ik van mezelf proberen om een beetje lief te zijn tegen mezelf.
Lieve Sun en Smurf, willen jullie jezelf ook deze opdracht geven? Ik geloof echt dat het jullie kan helpen.
En Sun, het zit inderdaad in jouw hoofd: geen aandacht willen vestigen op jullie situatie, de ander niet tot last willen zijn. Probeer dit niet te bepalen voor de ander, want je weet het niet! Misschien heb je gelijk, zitten ze er niet op te wachten, hebben ze er geen zin in. Misschien heb je geen gelijk, willen ze juist heel graag iets voor je doen. Laat het bij hen, ze zijn volwassen genoeg om dit zelf te beslissen. Ik wens je veel kracht, niet alleen voor nu, maar zeker ook voor aanstaande woensdag.
Smurf, een tip nog voor jou (naast LIEF zijn voor jezelf, maar die is duidelijk nu geloof ik ) als je je verliest in het bedenken wat de kwaliteit van leven in de toekomst zal zijn, probeer je dan steeds weer terug te sturen naar nu. Doe iets wat de kwaliteit van leven nu, al is het maar voor 10 seconden, zo maakt dat deze dag het weer waard was om geleefd te zijn. Nadenken over en het inrichten van de toekomst, komt wel weer zodra je je beter voelt en er op een stabiele manier naar kan kijken.
Ik wens jullie allemaal een mooie dag vandaag, of in ieder geval een dag met een aantal mooie momenten.
maandag 21 november 2016 om 09:49
Bij mij kwam meteen op, Smurf, toen ik las wat je allemaal aan Sun schreef over steun in je omgeving, belastbaarheid, toelaten, hulp vragen: lees dat nog eens, en dan voor jezelf. Jij hebt het ook moeilijk, en mag je dat alles wat je Sun zou gunnen, ook jezelf gunnen?
Sofie, dank je voor het delen. Er zitten voor mij ook herkenbare dingen in (eigenlijk in bijna alles wat hier geschreven wordt). Wat mogen we toch nog heel veel beter leren lief voor onszelf te zijn... en wat is het hard werken om steeds maar weer je grenzen te voelen (in mijn geval: nog heel nieuw, want eerder 'overkwam' alles me maar) en dat ook uit te spreken.
En wat een goede is dat: anderen zijn volwassen genoeg om zelf te beslissen of ze wel of niet iets voor je kunnen of willen doen.
Sofie, dank je voor het delen. Er zitten voor mij ook herkenbare dingen in (eigenlijk in bijna alles wat hier geschreven wordt). Wat mogen we toch nog heel veel beter leren lief voor onszelf te zijn... en wat is het hard werken om steeds maar weer je grenzen te voelen (in mijn geval: nog heel nieuw, want eerder 'overkwam' alles me maar) en dat ook uit te spreken.
En wat een goede is dat: anderen zijn volwassen genoeg om zelf te beslissen of ze wel of niet iets voor je kunnen of willen doen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 21 november 2016 om 11:21
Je verdient alle steun, Smurf.
En ik snap het zo goed, geen basis hebben om op terug te vallen. Daar loop ik ook steeds tegenaan.
Voor mij voelt het alsof ik alles uit mezelf moet halen, omdat ik nooit geleerd heb hoe het is om op iemands steun en zelfs maar aanwezigheid te kunnen terugvallen. Ik heb een klein beetje geleerd hoe dat voelt, door mijn therapeute die er was als het echt (bijna) misging, en dat was een heel nieuwe ervaring, maar nu, hier helemaal verantwoordelijk voor mijn eigen leven en daar zo bewust mee bezig zijnd, zie ik ook weer dat zwarte gat van dus echt ook helemaal op mezelf moeten vertrouwen voor wat ik wil of nodig heb. Dat is hard werken.
En ik snap het zo goed, geen basis hebben om op terug te vallen. Daar loop ik ook steeds tegenaan.
Voor mij voelt het alsof ik alles uit mezelf moet halen, omdat ik nooit geleerd heb hoe het is om op iemands steun en zelfs maar aanwezigheid te kunnen terugvallen. Ik heb een klein beetje geleerd hoe dat voelt, door mijn therapeute die er was als het echt (bijna) misging, en dat was een heel nieuwe ervaring, maar nu, hier helemaal verantwoordelijk voor mijn eigen leven en daar zo bewust mee bezig zijnd, zie ik ook weer dat zwarte gat van dus echt ook helemaal op mezelf moeten vertrouwen voor wat ik wil of nodig heb. Dat is hard werken.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 21 november 2016 om 13:34
Dat is het ook, keihard werken. Ik denk dat mensen die normaal opgegroeid zijn, die een basis hebben om op terug te vallen, geen idee hebben hoeveel impact alleen dat al heeft. Natuurlijk heb ik ontzettende veel last van alles wat mijn verleden veroorzaakt heeft, de symptomen van cptss zijn enorm naar, maar het begint allemaal bij het alleen staan, geen basis hebben, er niet toe doen. De rest maakt het harde werken om overeind te blijven alleen maar zwaarder.
