Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel IV
donderdag 16 februari 2017 om 09:35
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 24 februari 2017 om 13:02
quote:hanke321 schreef op 24 februari 2017 @ 13:02:
Ja belonen voor de inspanning. Of het nu leuk of productief of eng of vervelend of saai of fijn of verhelderend of verwarrend of allemaal tegelijk was....conditioneren die hap. Je mag best jezelf de aandacht geven dat het een inspanning was en er dank je wel voor zeggen.
Snow: wat leuk zo'n afstreeplijstje
Ja belonen voor de inspanning. Of het nu leuk of productief of eng of vervelend of saai of fijn of verhelderend of verwarrend of allemaal tegelijk was....conditioneren die hap. Je mag best jezelf de aandacht geven dat het een inspanning was en er dank je wel voor zeggen.
Snow: wat leuk zo'n afstreeplijstje
vrijdag 24 februari 2017 om 13:05
In de bonen. Geeft niet.
Net gewandeld met vriendin en fors bijgekletst. Had veel beleefd en gevoeld deze week...ze was blij voor me met de fijne contacten die ik had gehad. Zo fijn als iemand blij voor je is, je dingen gunt zonder vergelijken of wat dan ook. Ik leer veel van haar. En het gehad over het geheime leven van 4 jarigen...heel gezellig.
Net gewandeld met vriendin en fors bijgekletst. Had veel beleefd en gevoeld deze week...ze was blij voor me met de fijne contacten die ik had gehad. Zo fijn als iemand blij voor je is, je dingen gunt zonder vergelijken of wat dan ook. Ik leer veel van haar. En het gehad over het geheime leven van 4 jarigen...heel gezellig.
vrijdag 24 februari 2017 om 14:17
Ja, dat is een goed idee Snow.
Als ik daar weg kom, denk ik dat ik de wereld aankan.
Voor in elk geval 5 minuutjes.
Daarna komen de oude patronen weer de hoek omkijken,
maar als ik daar ben geweest, denk ik wel dat ze te verslaan zijn,
uiteindelijk...
Wat kun je ook veel bespreken in een uur..
Ze was nu op een andere locatie dan normaal,
wel in mijn woonplaats, in een gebouw waar verder bijna niemand was (vakantie).
Dus ze zei: we kunnen ook wel ergens koffie drinken.
Ik zei: nee, dat kan echt niet, want de mensen hier weten wat voor werk jij doet
(enge therapeut)
Toen zei ze: nee joh, dat weten echt maar heel weinig mensen,
en bovendien kunnen we toch als vriendinnen koffie drinken,
dat valt echt niemand op.
Ik stond zeer wantrouwend te kijken
Dus toen zei ze: kom maar, we gaan gewoon hier zitten
(gewoon in het gebouw dus).
Pfjoeh
Dacht er later wel over na, bijzonder hoe ze met mij omgaat,
bijzonder fijn moet ik zeggen.
Maar ze geeft zelf ook wel aan dat ze de grenzen in de gaten houdt,
dat er al te vaak grenzeloos met mij omgegaan is,
en zij daar heel erg voor gaat waken.
Ze raakte me op een gegeven moment ook aan,
gewoon even met haar hand tegen mijn been uit enthousiasme.
Toen zei ze ook: 'ja, ik moet daar wel mee oppassen bij jou,
want eigenlijk moet ik dat niet doen, omdat je moet leren dat ik niet over je grenzen ga.
Maar soms doe ik het per ongeluk uit enthousiasme, dus sorry.'
Een van de eerste dingen die ze zei was ook:
'Kijk ik sta hier nog. Levensecht. Niks veranderd.
Ook al ben ik weggeweest. Ik ben ook weer terug.
En jij bent hier ook nog gewoon.'
Hmmm, ja.. inderdaad zeer bijzonder
Ik had haar eerlijk via de mail verteld dat ik bang was
dat ze mij zou bestempelen als iemand met heel veel etiketjes,
hoe meer ze van me weet, hoe meer etiketjes ze in principe op me zou kunnen plakken.
En dat ik bang was dat ze me niet meer geloofde, en aandacht vond trekken.
Ze legde uit dat wat ik ervaren heb met eerdere hulpverleners het probleem van de huidige zorg is.
Dat er inderdaad een etiketje geplakt wordt en bijv. gezegd wordt: oke, je hebt een depressie?
Nou, dan krijg je tien behandelingen en moet het opnieuw bekeken worden...
Ik zei toen dat ik daarom ook meteen aan mijn nieuwe peut gevraagd had, hoeveel sessies ik kreeg.
Die had gelukkig onbeperkt geantwoord...
'Maar, zei m'n oude peut wel, het is helaas zo bij heel veel organisaties, dat hoe meer etiketjes, hoe meer geld je krijgt.
Zo is het nu in NL geregeld..
Ik denk dat mensen daarom in het verleden zoveel etiketjes op je geplakt hebben.
Maar als ik uitga van mijn eigen ervaringen en bevindingen met jou,
dan kan ik niks qua moeilijke persoonlijkheidsproblematiek zoals borderline of narcisme vinden.
Helemaal niks.
Ik denk dat je getraumatiseerd bent.
Maar je hebt geen enkele keer in ons contact gemanipuleerd,
onder m'n huid gezeten zoals mensen met ernstige persoonlijkheidsstoornissen dat kunnen.
En dat betekent niet dat die mensen slecht of fout zijn, die hebben ook heel veel meegemaakt,
maar dat contact is heel anders. De behandeling daarvan is ook heel anders.'
Ik ben zo opgelucht dat ze dat allemaal gezegd heeft en uitgelegd heeft..
Ze zei ook: je bent nu in goede handen bij je nieuwe therapeut, want zij is de expert.
Ik moest toen lachen, en zei: de expert nog wel...
En ik keek er ook een beetje sarcastisch bij
Toen moest m'n peut ook lachen, en zei: ja, ik bedoel qua traumabehandeling.
Maar heb je nog niet zo'n goed gevoel bij haar?
Nee, zei ik, ze is heel, heel eng.
Toen moest m'n peut weer lachen, en zei: daar zal ik haar mee plagen als ik haar weer zie
Toen vroeg ze wat ik eng aan haar vond.
Ik zei: nou bijvoorbeeld, ik was daar met vriend en ze ging allemaal dingen zeggen die zó de zere plek raakten.
Ik dacht echt: hoe WEET ze al die dingen??
Ja, zei m'n peut, dat is natuurlijk zo omdat ze heel veel ervaring heeft met getraumatiseerde mensen en aan het aftasten is wat bij jou ook zo is en wat niet.
'Ja, zei ik, ze was inderdaad aan het aftasten. Niet invullen gelukkig, maar kijken of het klopte. Maar ze zei ook bijv. dat ik het waarschijnlijk eng vond dat zij de ingang richting de deur versperde door waar ze zat en ik dan niet in één keer weg kon.'
Ja, zei m'n peut, alles heeft met veiligheid te maken, en dat voelt onveilig. Maar geloof me, jij bent zo sterk, jij hebt haar binnen een seconde omver gedrukt hoor.
Ehh ja
Ik heb haar ook gevraagd of het normaal is dat ik zoveel voel, hoe andere mensen daar mee omgaan.
Ze zei dat het goed is dat ik zoveel ervaar, maar dat het ook als enorm veel kon voelen, omdat het altijd verdoofd werd met destructief gedrag. En nu ik dat niet meer deed, alles heel hard binnen kwam.
Maar ze legde ook uit dat dingen van binnenuit hard konden binnen komen... Dat was wel heel interessant.
Ze zei: je kunt overstuur raken van dingen van buitenaf die je raken, maar jij raakt nog veel meer overstuur van dingen die je van binnenuit raken. En daar mag je jezelf wel voor beschermen hoor, alleen op een handige, veilige manier. Zoals muziekje luisteren, wandelen, praten, gedachten uitdagen, etc.
Toen zei ik: ehh gedachten uitdagen, dat werkt echt averechts.
Ja, zei ze, dat snap ik, maar ik noemde het toch even, omdat cognitieve gedragstherapie de meest effectieve vorm van therapie bewezen is. Ook al weet ik dat het voor jou niet werkt, en vind ik het ook vervelend dat het zo over één kam geschoren wordt. Want wat voor 80% van de mensen kan werken, hoeft niet voor jou te werken. Maar ik noemde ook andere voorbeelden he
Ja, zei ik, hoe werkt dat beschermen van jezelf dan?
Nou, zei ze, als ik van buitenaf geraakt word, kan ik ervoor kiezen erbij weg te gaan. Stel je voor dat ik op tv een reclame zie van dierenleed en ik word heel erg geraakt, dan zapp ik gewoon weg. En dan kunnen mensen misschien wel zeggen: je loopt ervoor weg. Maar ik bescherm mijzelf gewoon, omdat ik weet dat ik daardoor teveel geraakt word.
Maar als ik de hele dag met mensen zoals jij praat, op mijn werk, mensen met talenten en zoveel kracht en mooie eigenschappen, dan raakt me dat ook, maar niet op een manier dat ik mezelf moet beschermen. Ik kan dat goed aan en vind het fijn met mensen te praten. Maar andere dingen raken mij wel, en dat doe ik mezelf dan niet aan. En als ik er niet onderuit kan, want iedereen moet wel eens dingen doen die niet fijn zijn, dan probeer ik dat zo aangenaam mogelijk voor mijzelf te maken. En als ik merk dat iets mij raakt, ga ik kijken hoe ik voor mezelf kan zorgen.
Alleen jij wordt nu ook continu van binnenuit geraakt en dat is heel zwaar. Maar door het aan te gaan, voel je wel wat er zit, en kun je er iets mee. En dat aangaan zou je jezelf moeten gunnen en je toekomstige kinderen. Dus super dat je nieuwe manieren aan het leren bent om er mee om te gaan, en super dat je het aan gaat.'
Ik zei toen dat het niet zo super voelde allemaal, hartstikke naar.
Ja, zei ze, het leven heeft ook hele nare dingen met je gedaan. Dat allemaal voelen is heel naar. Ik ga niet zeggen dat het leven altijd leuk is, echt niet.
Hmmm, lekker positief weer
Nee, zei ze, ik ben eerlijk tegen je. Wat je hebt meegemaakt is hartstikke naar, en waar je doorheen moet ook. Maar je doet het heel, heel goed.
Toen hebben we het nog over mijn vader en stiefmoeder gehad.
Ze heeft mij uitgelegd dat ik niet hun bezit ben.
Dat vind ik heel lastig.
Ze legde uit dat je je kinderen 'te leen' hebt voor ongeveer achttien jaren,
en dat ze daarna hun eigen leven helemaal zelf mochten invullen.
Dat ik dat dus ook mag.
Ik zei dat dat egoïstisch was.
Toen zei ze dat die egoïstische periode, die de pubertijd heet, maar ook een paar jaren daarna, nodig was om een stabiele volwassene te worden.
Ik zei: nou, jij hebt kinderen en toen die gingen puberen, deed het je echt wel verdriet als ze 'verkeerde keuzes' maakten.
'Ja, zei ze, maar dat moesten ze zelf ontdekken.
Ze waren en zijn niet mijn bezit.
Ze zijn eigen personen, en natuurlijk mag ik aangeven wat dingen met mij doen.
Maar het zijn hun keuzes.
En je vader en stiefmoeder hebben echt niks over jou te zeggen.
Als jij morgen besluit naar Spanje te emigreren, dan mag ze dat pijn doen, maar dat is dan ook alles.'
Ik zei: was het maar zoiets groots, maar ze keuren álles af wat ik doe.
Ja, zei ze, zij moeten nog leren dat je een eigen leven hebt, samen met je vriend.
Ik gaf aan dat mijn vader en stiefmoeder boos worden als ik eigen keuzes maak.
Ik noemde een paar voorbeelden en ze reageerde daar erg geschrokken op.
Ze zei dat het niet normaal was, en ook grensoverschrijdend.
Ze zei dat het misbruik grensoverschrijdend was voor mijn lichaam,
maar de acties van mijn vader en stiefmoeder grensoverschrijdend qua woorden,
dat dat ook kon en gebeurde. In mijn leven.
Ze zei: 'je bent niet hun bezit. Dan worden ze maar boos. Dat is hun probleem.
Jij mag helemaal zelf weten wat je doet.
Je bent hen niks verschuldigd.
Ze hebben je te leen gehad en nu ben je volwassen en mag je doen en laten wat je wilt.
En bij vriend ben je daar al mee bezig. En doe je dat heel goed.
Richting je vader en stiefmoeder en andere mensen mag je dat ook gaan doen.
En komende tijd zou ik altijd samen met vriend bij ze op bezoek gaan, áls je al gaat.
Zodat ze niet zomaar je grenzen over kunnen walsen.'
Ik zei dat ik een schema had waarop ik mijn vader en stiefmoeder, en grootouders, en andere mensen zag,
en dat daar niks meer van klopte.
Toen zei ze: je leeft niet voor anderen. Ik snap dat je dat gedaan hebt.
Ik snap dat je een jonge meid was die wanhopig liefde wilde van vader en stiefmoeder en andere mensen,
dat je enorm tekort gekomen was door je eigen moeder.
Maar je hoeft die liefde niet te zoeken bij anderen. Je hebt geen goedkeuring van iemand nodig.
We gaan dat bezoek schema van je eens lekker door de war gooien '
Ik zei dat het egoïstisch was.
Zij zei dat het tijd werd dat ik egoïstischer werd.
Dan ben ik net als mijn moeder, of andere mensen die alleen voor zichzelf leven.
Nee, zei ze, dat zie je echt verkeerd.
Iedereen moet een periode alleen aan zichzelf kunnen denken, die periode heb je nodig om gezond te worden als volwassene.
Je eigen keuzes te maken. Los te komen van je ouders.
Het is geweldig wat je doet, echt waar.
Dat zij dat anders zien, is HUN probleem.
En als ik dit zo hoor, zouden er ook grote bemoeienissen komen wanneer jullie wel kinderen krijgen.
Want dan gaan ze niet alleen jou behandelen als hun bezit, maar ook je kind.'
Ja, zei ik, dat was al aan het gebeuren toen ik zwanger was... Met 3 maanden waren ze de oppas al aan het verdelen.
Nou, zei ze, dat is echt niet normaal. Als ik je een advies mag geven, en dat doe ik liever niet, want ik wil je leren op jezelf te vertrouwen en zélf advies te vragen aan mensen die het goed met je voorhebben, maar bij deze: laat je (schoon)ouders niet oppassen.
Ik zei dat vriend en ik dat zelf al besloten hadden, maar dat (schoon)ouders daar heel boos over waren.
'Ja, zei ze, dat zal wel. Maar zodra je kinderen hebt heeft iedereen goedbedoelde adviezen voor je.
En dan moet je sterk in je schoenen staan.
En bedenken dat je aan één of twee mensen advies vraagt, als je er zelf om vraagt, dus niet ongevraagd krijgt.
En dat je tegen de rest lekker zegt: bedankt voor je advies, maar ik maak m'n eigen keuzes.'
Houdt je vriend het allemaal nog wel een beetje vol?
Ik legde uit hoe het ging tussen ons.
Ze zei: 'je krijgt een hele mooie relatie, met open communicatie,
en eerlijkheid, en weten wat je aan elkaar hebt.
Dat is echt veel fijner, geloof me, dan altijd dingen verborgen moeten houden,
en geheimen te hebben.'
Ja, zei ik, dat probeer ik ook te blijven geloven
Maar is wel moeilijk, want alles loopt door elkaar heen.
Ja, zei ze, dat is kenmerkend van waar je nu doorheen gaat.
Maar dat komt goed, echt waar.
En of ik wel sliep... Ik zei dat ik dat eng vond.
Want zodra je slaapt, is de dag voorbij.
En je weet niet wat morgen brengt.
'Nee, zei ze, ik snap heel goed dat je dat eng vindt,
en daar bang voor bent.
Heb je er te weinig controle over,
dat geeft spanning. '
Ik ben dan zo blij dat ze dan niet met stomme tips aankomt
Dat ze me zelf laat ontdekken wat werkt..
Want ze zei wel dat slapen belangrijk is...
Maar dat dit een hele verwarrende periode was
Dat het voor mij misschien wel leek alsof de hemel op aarde was gekomen
In tegenstelling tot mijn leven vroeger...
Omdat er nu mensen waren die lief voor me zijn, en op mij passen. En dat ik zelf keuzes mocht maken. En me nooit meer hoefde laten te gebruiken
Ze zei ook dat ik altijd met haar mocht mailen en afspraken maken.
Maar dat de trauma therapie ook veel energie zal kosten.
Maar dat ze me nooit het gevoel zou willen geven dat ik niet bij haar terecht kon.
Dus als ik haar zou mailen voor een afspraak, en ze zit vol, dat zou ze vervelend vinden.
Ik zei toen dat ik wel graag een nieuwe afspraak alvast erin wilde zetten.
Op een andere dag dan de trauma therapie.
Want, zei ik: 'nieuwe therapeut kost heel veel energie
Nog meer dan jij '
Nu een beetje genieten van het zonnetje dat schijnt
Ben blij hoe het gegaan is.
Maar ben ook heel moe,
denk dat ik misschien na het genieten van het zonnetje wel even ga liggen.
Als ik daar weg kom, denk ik dat ik de wereld aankan.
Voor in elk geval 5 minuutjes.
Daarna komen de oude patronen weer de hoek omkijken,
maar als ik daar ben geweest, denk ik wel dat ze te verslaan zijn,
uiteindelijk...
Wat kun je ook veel bespreken in een uur..
Ze was nu op een andere locatie dan normaal,
wel in mijn woonplaats, in een gebouw waar verder bijna niemand was (vakantie).
Dus ze zei: we kunnen ook wel ergens koffie drinken.
Ik zei: nee, dat kan echt niet, want de mensen hier weten wat voor werk jij doet
(enge therapeut)
Toen zei ze: nee joh, dat weten echt maar heel weinig mensen,
en bovendien kunnen we toch als vriendinnen koffie drinken,
dat valt echt niemand op.
Ik stond zeer wantrouwend te kijken
Dus toen zei ze: kom maar, we gaan gewoon hier zitten
(gewoon in het gebouw dus).
Pfjoeh
Dacht er later wel over na, bijzonder hoe ze met mij omgaat,
bijzonder fijn moet ik zeggen.
Maar ze geeft zelf ook wel aan dat ze de grenzen in de gaten houdt,
dat er al te vaak grenzeloos met mij omgegaan is,
en zij daar heel erg voor gaat waken.
Ze raakte me op een gegeven moment ook aan,
gewoon even met haar hand tegen mijn been uit enthousiasme.
Toen zei ze ook: 'ja, ik moet daar wel mee oppassen bij jou,
want eigenlijk moet ik dat niet doen, omdat je moet leren dat ik niet over je grenzen ga.
Maar soms doe ik het per ongeluk uit enthousiasme, dus sorry.'
Een van de eerste dingen die ze zei was ook:
'Kijk ik sta hier nog. Levensecht. Niks veranderd.
Ook al ben ik weggeweest. Ik ben ook weer terug.
En jij bent hier ook nog gewoon.'
Hmmm, ja.. inderdaad zeer bijzonder
Ik had haar eerlijk via de mail verteld dat ik bang was
dat ze mij zou bestempelen als iemand met heel veel etiketjes,
hoe meer ze van me weet, hoe meer etiketjes ze in principe op me zou kunnen plakken.
En dat ik bang was dat ze me niet meer geloofde, en aandacht vond trekken.
Ze legde uit dat wat ik ervaren heb met eerdere hulpverleners het probleem van de huidige zorg is.
Dat er inderdaad een etiketje geplakt wordt en bijv. gezegd wordt: oke, je hebt een depressie?
Nou, dan krijg je tien behandelingen en moet het opnieuw bekeken worden...
Ik zei toen dat ik daarom ook meteen aan mijn nieuwe peut gevraagd had, hoeveel sessies ik kreeg.
Die had gelukkig onbeperkt geantwoord...
'Maar, zei m'n oude peut wel, het is helaas zo bij heel veel organisaties, dat hoe meer etiketjes, hoe meer geld je krijgt.
Zo is het nu in NL geregeld..
Ik denk dat mensen daarom in het verleden zoveel etiketjes op je geplakt hebben.
Maar als ik uitga van mijn eigen ervaringen en bevindingen met jou,
dan kan ik niks qua moeilijke persoonlijkheidsproblematiek zoals borderline of narcisme vinden.
Helemaal niks.
Ik denk dat je getraumatiseerd bent.
Maar je hebt geen enkele keer in ons contact gemanipuleerd,
onder m'n huid gezeten zoals mensen met ernstige persoonlijkheidsstoornissen dat kunnen.
En dat betekent niet dat die mensen slecht of fout zijn, die hebben ook heel veel meegemaakt,
maar dat contact is heel anders. De behandeling daarvan is ook heel anders.'
Ik ben zo opgelucht dat ze dat allemaal gezegd heeft en uitgelegd heeft..
Ze zei ook: je bent nu in goede handen bij je nieuwe therapeut, want zij is de expert.
Ik moest toen lachen, en zei: de expert nog wel...
En ik keek er ook een beetje sarcastisch bij
Toen moest m'n peut ook lachen, en zei: ja, ik bedoel qua traumabehandeling.
Maar heb je nog niet zo'n goed gevoel bij haar?
Nee, zei ik, ze is heel, heel eng.
Toen moest m'n peut weer lachen, en zei: daar zal ik haar mee plagen als ik haar weer zie
Toen vroeg ze wat ik eng aan haar vond.
Ik zei: nou bijvoorbeeld, ik was daar met vriend en ze ging allemaal dingen zeggen die zó de zere plek raakten.
Ik dacht echt: hoe WEET ze al die dingen??
Ja, zei m'n peut, dat is natuurlijk zo omdat ze heel veel ervaring heeft met getraumatiseerde mensen en aan het aftasten is wat bij jou ook zo is en wat niet.
'Ja, zei ik, ze was inderdaad aan het aftasten. Niet invullen gelukkig, maar kijken of het klopte. Maar ze zei ook bijv. dat ik het waarschijnlijk eng vond dat zij de ingang richting de deur versperde door waar ze zat en ik dan niet in één keer weg kon.'
Ja, zei m'n peut, alles heeft met veiligheid te maken, en dat voelt onveilig. Maar geloof me, jij bent zo sterk, jij hebt haar binnen een seconde omver gedrukt hoor.
Ehh ja
Ik heb haar ook gevraagd of het normaal is dat ik zoveel voel, hoe andere mensen daar mee omgaan.
Ze zei dat het goed is dat ik zoveel ervaar, maar dat het ook als enorm veel kon voelen, omdat het altijd verdoofd werd met destructief gedrag. En nu ik dat niet meer deed, alles heel hard binnen kwam.
Maar ze legde ook uit dat dingen van binnenuit hard konden binnen komen... Dat was wel heel interessant.
Ze zei: je kunt overstuur raken van dingen van buitenaf die je raken, maar jij raakt nog veel meer overstuur van dingen die je van binnenuit raken. En daar mag je jezelf wel voor beschermen hoor, alleen op een handige, veilige manier. Zoals muziekje luisteren, wandelen, praten, gedachten uitdagen, etc.
Toen zei ik: ehh gedachten uitdagen, dat werkt echt averechts.
Ja, zei ze, dat snap ik, maar ik noemde het toch even, omdat cognitieve gedragstherapie de meest effectieve vorm van therapie bewezen is. Ook al weet ik dat het voor jou niet werkt, en vind ik het ook vervelend dat het zo over één kam geschoren wordt. Want wat voor 80% van de mensen kan werken, hoeft niet voor jou te werken. Maar ik noemde ook andere voorbeelden he
Ja, zei ik, hoe werkt dat beschermen van jezelf dan?
Nou, zei ze, als ik van buitenaf geraakt word, kan ik ervoor kiezen erbij weg te gaan. Stel je voor dat ik op tv een reclame zie van dierenleed en ik word heel erg geraakt, dan zapp ik gewoon weg. En dan kunnen mensen misschien wel zeggen: je loopt ervoor weg. Maar ik bescherm mijzelf gewoon, omdat ik weet dat ik daardoor teveel geraakt word.
Maar als ik de hele dag met mensen zoals jij praat, op mijn werk, mensen met talenten en zoveel kracht en mooie eigenschappen, dan raakt me dat ook, maar niet op een manier dat ik mezelf moet beschermen. Ik kan dat goed aan en vind het fijn met mensen te praten. Maar andere dingen raken mij wel, en dat doe ik mezelf dan niet aan. En als ik er niet onderuit kan, want iedereen moet wel eens dingen doen die niet fijn zijn, dan probeer ik dat zo aangenaam mogelijk voor mijzelf te maken. En als ik merk dat iets mij raakt, ga ik kijken hoe ik voor mezelf kan zorgen.
Alleen jij wordt nu ook continu van binnenuit geraakt en dat is heel zwaar. Maar door het aan te gaan, voel je wel wat er zit, en kun je er iets mee. En dat aangaan zou je jezelf moeten gunnen en je toekomstige kinderen. Dus super dat je nieuwe manieren aan het leren bent om er mee om te gaan, en super dat je het aan gaat.'
Ik zei toen dat het niet zo super voelde allemaal, hartstikke naar.
Ja, zei ze, het leven heeft ook hele nare dingen met je gedaan. Dat allemaal voelen is heel naar. Ik ga niet zeggen dat het leven altijd leuk is, echt niet.
Hmmm, lekker positief weer
Nee, zei ze, ik ben eerlijk tegen je. Wat je hebt meegemaakt is hartstikke naar, en waar je doorheen moet ook. Maar je doet het heel, heel goed.
Toen hebben we het nog over mijn vader en stiefmoeder gehad.
Ze heeft mij uitgelegd dat ik niet hun bezit ben.
Dat vind ik heel lastig.
Ze legde uit dat je je kinderen 'te leen' hebt voor ongeveer achttien jaren,
en dat ze daarna hun eigen leven helemaal zelf mochten invullen.
Dat ik dat dus ook mag.
Ik zei dat dat egoïstisch was.
Toen zei ze dat die egoïstische periode, die de pubertijd heet, maar ook een paar jaren daarna, nodig was om een stabiele volwassene te worden.
Ik zei: nou, jij hebt kinderen en toen die gingen puberen, deed het je echt wel verdriet als ze 'verkeerde keuzes' maakten.
'Ja, zei ze, maar dat moesten ze zelf ontdekken.
Ze waren en zijn niet mijn bezit.
Ze zijn eigen personen, en natuurlijk mag ik aangeven wat dingen met mij doen.
Maar het zijn hun keuzes.
En je vader en stiefmoeder hebben echt niks over jou te zeggen.
Als jij morgen besluit naar Spanje te emigreren, dan mag ze dat pijn doen, maar dat is dan ook alles.'
Ik zei: was het maar zoiets groots, maar ze keuren álles af wat ik doe.
Ja, zei ze, zij moeten nog leren dat je een eigen leven hebt, samen met je vriend.
Ik gaf aan dat mijn vader en stiefmoeder boos worden als ik eigen keuzes maak.
Ik noemde een paar voorbeelden en ze reageerde daar erg geschrokken op.
Ze zei dat het niet normaal was, en ook grensoverschrijdend.
Ze zei dat het misbruik grensoverschrijdend was voor mijn lichaam,
maar de acties van mijn vader en stiefmoeder grensoverschrijdend qua woorden,
dat dat ook kon en gebeurde. In mijn leven.
Ze zei: 'je bent niet hun bezit. Dan worden ze maar boos. Dat is hun probleem.
Jij mag helemaal zelf weten wat je doet.
Je bent hen niks verschuldigd.
Ze hebben je te leen gehad en nu ben je volwassen en mag je doen en laten wat je wilt.
En bij vriend ben je daar al mee bezig. En doe je dat heel goed.
Richting je vader en stiefmoeder en andere mensen mag je dat ook gaan doen.
En komende tijd zou ik altijd samen met vriend bij ze op bezoek gaan, áls je al gaat.
Zodat ze niet zomaar je grenzen over kunnen walsen.'
Ik zei dat ik een schema had waarop ik mijn vader en stiefmoeder, en grootouders, en andere mensen zag,
en dat daar niks meer van klopte.
Toen zei ze: je leeft niet voor anderen. Ik snap dat je dat gedaan hebt.
Ik snap dat je een jonge meid was die wanhopig liefde wilde van vader en stiefmoeder en andere mensen,
dat je enorm tekort gekomen was door je eigen moeder.
Maar je hoeft die liefde niet te zoeken bij anderen. Je hebt geen goedkeuring van iemand nodig.
We gaan dat bezoek schema van je eens lekker door de war gooien '
Ik zei dat het egoïstisch was.
Zij zei dat het tijd werd dat ik egoïstischer werd.
Dan ben ik net als mijn moeder, of andere mensen die alleen voor zichzelf leven.
Nee, zei ze, dat zie je echt verkeerd.
Iedereen moet een periode alleen aan zichzelf kunnen denken, die periode heb je nodig om gezond te worden als volwassene.
Je eigen keuzes te maken. Los te komen van je ouders.
Het is geweldig wat je doet, echt waar.
Dat zij dat anders zien, is HUN probleem.
En als ik dit zo hoor, zouden er ook grote bemoeienissen komen wanneer jullie wel kinderen krijgen.
Want dan gaan ze niet alleen jou behandelen als hun bezit, maar ook je kind.'
Ja, zei ik, dat was al aan het gebeuren toen ik zwanger was... Met 3 maanden waren ze de oppas al aan het verdelen.
Nou, zei ze, dat is echt niet normaal. Als ik je een advies mag geven, en dat doe ik liever niet, want ik wil je leren op jezelf te vertrouwen en zélf advies te vragen aan mensen die het goed met je voorhebben, maar bij deze: laat je (schoon)ouders niet oppassen.
Ik zei dat vriend en ik dat zelf al besloten hadden, maar dat (schoon)ouders daar heel boos over waren.
'Ja, zei ze, dat zal wel. Maar zodra je kinderen hebt heeft iedereen goedbedoelde adviezen voor je.
En dan moet je sterk in je schoenen staan.
En bedenken dat je aan één of twee mensen advies vraagt, als je er zelf om vraagt, dus niet ongevraagd krijgt.
En dat je tegen de rest lekker zegt: bedankt voor je advies, maar ik maak m'n eigen keuzes.'
Houdt je vriend het allemaal nog wel een beetje vol?
Ik legde uit hoe het ging tussen ons.
Ze zei: 'je krijgt een hele mooie relatie, met open communicatie,
en eerlijkheid, en weten wat je aan elkaar hebt.
Dat is echt veel fijner, geloof me, dan altijd dingen verborgen moeten houden,
en geheimen te hebben.'
Ja, zei ik, dat probeer ik ook te blijven geloven
Maar is wel moeilijk, want alles loopt door elkaar heen.
Ja, zei ze, dat is kenmerkend van waar je nu doorheen gaat.
Maar dat komt goed, echt waar.
En of ik wel sliep... Ik zei dat ik dat eng vond.
Want zodra je slaapt, is de dag voorbij.
En je weet niet wat morgen brengt.
'Nee, zei ze, ik snap heel goed dat je dat eng vindt,
en daar bang voor bent.
Heb je er te weinig controle over,
dat geeft spanning. '
Ik ben dan zo blij dat ze dan niet met stomme tips aankomt
Dat ze me zelf laat ontdekken wat werkt..
Want ze zei wel dat slapen belangrijk is...
Maar dat dit een hele verwarrende periode was
Dat het voor mij misschien wel leek alsof de hemel op aarde was gekomen
In tegenstelling tot mijn leven vroeger...
Omdat er nu mensen waren die lief voor me zijn, en op mij passen. En dat ik zelf keuzes mocht maken. En me nooit meer hoefde laten te gebruiken
Ze zei ook dat ik altijd met haar mocht mailen en afspraken maken.
Maar dat de trauma therapie ook veel energie zal kosten.
Maar dat ze me nooit het gevoel zou willen geven dat ik niet bij haar terecht kon.
Dus als ik haar zou mailen voor een afspraak, en ze zit vol, dat zou ze vervelend vinden.
Ik zei toen dat ik wel graag een nieuwe afspraak alvast erin wilde zetten.
Op een andere dag dan de trauma therapie.
Want, zei ik: 'nieuwe therapeut kost heel veel energie
Nog meer dan jij '
Nu een beetje genieten van het zonnetje dat schijnt
Ben blij hoe het gegaan is.
Maar ben ook heel moe,
denk dat ik misschien na het genieten van het zonnetje wel even ga liggen.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 24 februari 2017 om 14:19
quote:SF_ schreef op 24 februari 2017 @ 13:32:
Ja, fijn als je mag zijn zoals je bent zonder oordelen. (Een beetje als in dit topic...)
Ja, precies
Fijn Hanke! Mooi om over te lezen.
Snow lukt het nog met je lijstje..? Ik miste het onderdeel ontspanning.
Of wordt dat je beloning?
Ja, fijn als je mag zijn zoals je bent zonder oordelen. (Een beetje als in dit topic...)
Ja, precies
Fijn Hanke! Mooi om over te lezen.
Snow lukt het nog met je lijstje..? Ik miste het onderdeel ontspanning.
Of wordt dat je beloning?
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 24 februari 2017 om 14:40
quote:SF_ schreef op 24 februari 2017 @ 09:05:
Ik heb ook eindelijk weer eens een fijne nacht gehad. Snurkend vriendje koos uit zichzelf de bank. Nu nog even de moed bij elkaar rapen om te douchen, ontbijten, werken, afwassen, afval wegbrengen, schoonmaken...
Ik maak er een afstreeplijstje van.Voor extra punten: was x2!
Ik heb ook eindelijk weer eens een fijne nacht gehad. Snurkend vriendje koos uit zichzelf de bank. Nu nog even de moed bij elkaar rapen om te douchen, ontbijten, werken, afwassen, afval wegbrengen, schoonmaken...
Ik maak er een afstreeplijstje van.Voor extra punten: was x2!
vrijdag 24 februari 2017 om 15:34
Ik voel me een prutser.
Vanavond carnaval, ik ben doodsbang, maar vind het ook wel leuk, dus dacht alles een beetje Ok geregeld te hebben. Vriend zou hierheen komen, zou nog even kunnen "acclimatiseren" met hem bij me na het alleen zijn.
Komt ie net opeens dat ie twee uur later is met een reden die hij al veel eerder had kunnen vertellen. Dikke paniekaanval, vet overdreven emotioneel gereageerd. En nu wil ik niet meer. Blijkbaar is het te moeilijk teveel ofzo.
En hij snapt niet wat er nu zo erg is, en ik zelf eigenlijk ook niet maar mijn hoofd is links en rechts kwijt.
Vanavond carnaval, ik ben doodsbang, maar vind het ook wel leuk, dus dacht alles een beetje Ok geregeld te hebben. Vriend zou hierheen komen, zou nog even kunnen "acclimatiseren" met hem bij me na het alleen zijn.
Komt ie net opeens dat ie twee uur later is met een reden die hij al veel eerder had kunnen vertellen. Dikke paniekaanval, vet overdreven emotioneel gereageerd. En nu wil ik niet meer. Blijkbaar is het te moeilijk teveel ofzo.
En hij snapt niet wat er nu zo erg is, en ik zelf eigenlijk ook niet maar mijn hoofd is links en rechts kwijt.
vrijdag 24 februari 2017 om 15:38
Je was al doodsbang en dan kun je er gewoon niet heel veel bij hebben. Ik snap het heel goed, hoor. (Sterker nog, ik heb dat zelf ook wel eens.) Het is al heel spannend en als dingen waarop je hebt gerekend dan ineens anders gaan, dan vergt dat een aanpassing die je gewoon even niet aankan.
Wat ik (of eigenlijk vriend meestal) doe is het plan vervolgens aanpassen aan wat ik nog wel aankan. Misschien kun je kort gaan in plaats van een hele avond? Met de auto in plaats van de bus? Ik bedenk maar wat, he, ik weet natuurlijk niet wat jullie plan was. Maar zoiets bedenken is vaak wel fijn, want dan kun je toch doen wat je wilde, maar dan wel aangepast aan jou.
Wat ik (of eigenlijk vriend meestal) doe is het plan vervolgens aanpassen aan wat ik nog wel aankan. Misschien kun je kort gaan in plaats van een hele avond? Met de auto in plaats van de bus? Ik bedenk maar wat, he, ik weet natuurlijk niet wat jullie plan was. Maar zoiets bedenken is vaak wel fijn, want dan kun je toch doen wat je wilde, maar dan wel aangepast aan jou.
vrijdag 24 februari 2017 om 15:48
Bohh het moet er even uit.
Ik voel me na zo'n paniekaanval zo'n prutser. Ik kwam laatst een plaatje tegen, dat de angst, voor angst eigenlijk nog het ergste is, en het slokt me zo op op het moment. Als ik weer een beetje gekalmeerd ben, besef ik me hoe idioot het is. En dan probeer ik te bedenken hoe ik het kan voorkomen. Maar net als op dit moment, kom ik dan niet verder dan aangeven dat je hier moeite mee hebt en graag dingen duidelijk weet, en dat heb ik al een paar keer gedaan. En vriend probeert het ook te begrijpen. Maar die is juist wat losser, het komt allemaal wel goed. En stiekem zie ik daar groen van van jaloezie, want ik zo graag zo zijn. En dan bedenk ik me, dat ik mijn vriendin moet laten weten dat we later zijn. En vriendin is zo enthousiast. En ik heb vriendin al zo vaak laten zitten. En ze heeft zoveel begrip. Mijn moeder is morgen ook nog jarig. En daar moet ik voor 14:00 langs geweest zijn, want dan komt de familie. Er word niet eens meer aan me gevraagd of ik de familie wil zien, ik kreeg het zo medegedeeld. Ik weet niet eens waarom. Ik wil best mijn opa en oma zien, of mijn oom en tante. Sowieso allemaal mensen waar ik opeens niks meer van hoor. Volgens mijn ouders wilde iedereen graag komen kijken naar mijn nieuwe huisje bijvoorbeeld, maar er verschijnt niemand.
En zo kom ik tot de conclusie dat de enige oplossing is om er maar niks te willen. Want alles lijd tot paniek, en blijkbaar is dat reden voor mijn ouders om me bij mijn familie weg te houden. Ik wil alleen mijn broer niet zien. Want Nouja, Ok hier stop ik.
Ik voel me na zo'n paniekaanval zo'n prutser. Ik kwam laatst een plaatje tegen, dat de angst, voor angst eigenlijk nog het ergste is, en het slokt me zo op op het moment. Als ik weer een beetje gekalmeerd ben, besef ik me hoe idioot het is. En dan probeer ik te bedenken hoe ik het kan voorkomen. Maar net als op dit moment, kom ik dan niet verder dan aangeven dat je hier moeite mee hebt en graag dingen duidelijk weet, en dat heb ik al een paar keer gedaan. En vriend probeert het ook te begrijpen. Maar die is juist wat losser, het komt allemaal wel goed. En stiekem zie ik daar groen van van jaloezie, want ik zo graag zo zijn. En dan bedenk ik me, dat ik mijn vriendin moet laten weten dat we later zijn. En vriendin is zo enthousiast. En ik heb vriendin al zo vaak laten zitten. En ze heeft zoveel begrip. Mijn moeder is morgen ook nog jarig. En daar moet ik voor 14:00 langs geweest zijn, want dan komt de familie. Er word niet eens meer aan me gevraagd of ik de familie wil zien, ik kreeg het zo medegedeeld. Ik weet niet eens waarom. Ik wil best mijn opa en oma zien, of mijn oom en tante. Sowieso allemaal mensen waar ik opeens niks meer van hoor. Volgens mijn ouders wilde iedereen graag komen kijken naar mijn nieuwe huisje bijvoorbeeld, maar er verschijnt niemand.
En zo kom ik tot de conclusie dat de enige oplossing is om er maar niks te willen. Want alles lijd tot paniek, en blijkbaar is dat reden voor mijn ouders om me bij mijn familie weg te houden. Ik wil alleen mijn broer niet zien. Want Nouja, Ok hier stop ik.
vrijdag 24 februari 2017 om 15:55
Het is niet idioot. Een paniekaanval is een onhandige reactie op angst, maar reageren op angst gaat zo automatisch, dat is dus heel lastig om te veranderen. (Lastig, niet onmogelijk )
Waarom moet jij je vriendin laten weten dat jullie later zijn? Kan je vriend dat niet (jullie zijn later door hem, dus laat hem dat maar vertellen).
Waarom krijg je de rest van de familie niet meer te zien? Sorry, misschien heb ik iets gemist.
Kun je nu iets doen waar je een beetje van ontspant en oplaadt? Je hebt nu een paar uur meer tijd voordat jullie naar carnaval gaan, die tijd kun je gebruiken om een beetje extra lief voor jezelf te zijn. Probeer niet van alles erbij te halen nu. Het is nu vrijdag en vanavond is het carnaval en nu heb je nog even tijd. Morgen komt morgen wel.
vrijdag 24 februari 2017 om 16:02
Mijn trauma heeft met mijn broer te maken. Mijn broer heeft dit toegegeven, dus er is gelukkig geen discussie over of het ECHT gebeurd is.
Maar mijn ouders vinden het geen geldige reden dat het daarom niet goed met me gaan. Ik wil niemand op de tenen trappen, maar de katholieke invloeden zijn nog goed voelbaar. Mond dicht en doorgaan. Nouja als iets niet de schijn op houd dat alles goed gaat en dat je gezin modaal bent, dan is het wel een dochter die therapie gaat krijgen voor een psychotrauma, en die paniekaanvallen heeft. Zodra het die kant op gaat vallen ze terug in een soort kinderrol ofzo. Want hun opvoeding was geen Disneyland waar alles perfect is. Ze zoeken overal manieren/wegen waarbij het aan mijn handelen zou liggen dat het zo met me gaat. Mijn vader heeft zelfs mijn vriend opgebeld van "ze zegt wel dat die paniekaanvallen enzo hier vandaan komen, maaruh dit dan, en zus en zo"..
Mijn vriend heeft vriendin pas 2x ontmoet, ze hebben elkaars nummer niet, vandaar trouwens.
Maar mijn ouders vinden het geen geldige reden dat het daarom niet goed met me gaan. Ik wil niemand op de tenen trappen, maar de katholieke invloeden zijn nog goed voelbaar. Mond dicht en doorgaan. Nouja als iets niet de schijn op houd dat alles goed gaat en dat je gezin modaal bent, dan is het wel een dochter die therapie gaat krijgen voor een psychotrauma, en die paniekaanvallen heeft. Zodra het die kant op gaat vallen ze terug in een soort kinderrol ofzo. Want hun opvoeding was geen Disneyland waar alles perfect is. Ze zoeken overal manieren/wegen waarbij het aan mijn handelen zou liggen dat het zo met me gaat. Mijn vader heeft zelfs mijn vriend opgebeld van "ze zegt wel dat die paniekaanvallen enzo hier vandaan komen, maaruh dit dan, en zus en zo"..
Mijn vriend heeft vriendin pas 2x ontmoet, ze hebben elkaars nummer niet, vandaar trouwens.
vrijdag 24 februari 2017 om 16:03
vrijdag 24 februari 2017 om 16:30
@YellowLemon, misschien kun je het opschrijven voor je vriend wat er dan gebeurt? Als schrijven makkelijker gaat dan vertellen.
Rot voor je dat je ouders zo zijn. Helaas deels ook herkenbaar. Dat het nooit aan hun ligt en dat therapie maar raar is (voor gekke mensen). Heb je dan wel zin om naar de verjaardag te gaan? Als ze zo met jou omgaan?
Rot voor je dat je ouders zo zijn. Helaas deels ook herkenbaar. Dat het nooit aan hun ligt en dat therapie maar raar is (voor gekke mensen). Heb je dan wel zin om naar de verjaardag te gaan? Als ze zo met jou omgaan?
vrijdag 24 februari 2017 om 17:07
Yellow Lemon: heel dapper dat je dit gedeeld hebt met ons. Als je het te eng vindt, kun je het altijd weer weghalen. Maar het hoeft niet, tenminste, van mij niet.
Paniekaanvallen zijn enorm heftig en stom. Niet dom! Je kunt er niets aan doen. Ik vind het eigenlijk heel knap dat je nu al weer zo helder denkt. En misschien vind ik het nog wel knapper dat je carnaval gaat vieren..... ik blijf daar ver ver ver vandaan.
Dat wat je schrijft over je familie raakt me ontzettend. Ik vind het erg akelig voor je. Het roept bij mij veel vragen op en tegelijkertijd bewondering. Bewondering voor jou, dat je daadwerkelijk van plan bent om morgenochtend naar je ouders te gaan, terwijl je niet welkom bent als er andere familie is. Ik geloof niet dat ik dat zou kunnen. Het voelt zo onrechtvaardig, zo oneerlijk.
Ik geef je een heel dikke knuffel
Paniekaanvallen zijn enorm heftig en stom. Niet dom! Je kunt er niets aan doen. Ik vind het eigenlijk heel knap dat je nu al weer zo helder denkt. En misschien vind ik het nog wel knapper dat je carnaval gaat vieren..... ik blijf daar ver ver ver vandaan.
Dat wat je schrijft over je familie raakt me ontzettend. Ik vind het erg akelig voor je. Het roept bij mij veel vragen op en tegelijkertijd bewondering. Bewondering voor jou, dat je daadwerkelijk van plan bent om morgenochtend naar je ouders te gaan, terwijl je niet welkom bent als er andere familie is. Ik geloof niet dat ik dat zou kunnen. Het voelt zo onrechtvaardig, zo oneerlijk.
Ik geef je een heel dikke knuffel
vrijdag 24 februari 2017 om 17:09
@Knuff: wat een prachtig gesprek. De uitspraak dat je ouders je 'te leen' hebben tot je 18de, geweldig! Zo heb ik er nooit naar gekeken, ik vind het een heel mooi idee.
Ik herken veel van wat je schrijft en daar help je me mee. Ik geloof dat jouw therapeut indirect therapie geeft aan meer mensen dan alleen jij.... Dank je wel daarvoor!
Goed op jezelf passen nu, rust gunnen aan jezelf, choco-eitjes eten, lief zijn voor jezelf!
Ik herken veel van wat je schrijft en daar help je me mee. Ik geloof dat jouw therapeut indirect therapie geeft aan meer mensen dan alleen jij.... Dank je wel daarvoor!
Goed op jezelf passen nu, rust gunnen aan jezelf, choco-eitjes eten, lief zijn voor jezelf!
vrijdag 24 februari 2017 om 17:16
Er is een prachtig gedicht over dat je je kinderen 'te leen' hebt.
Kahlil Gibran
Je kinderen zijn je kinderen niet.
"En hij zei:
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.
Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen snel en ver zullen gaan.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is."
Kahlil Gibran
Je kinderen zijn je kinderen niet.
"En hij zei:
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.
Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen snel en ver zullen gaan.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is."
vrijdag 24 februari 2017 om 21:50
Yellow
Knuf, wat een goed gesprek. Fijn!
Ja, mooie tekst is dat van Kahlil Gibran, ik kende 'm, maar mooi om nog eens te lezen.
En over kinderen gesproken: ik hoor dus helemaal niets meer van dochter hé, sinds de ruzie maandagavond met ex. Ik probeer het los te laten allemaal, maar het zit me flink dwars. Dacht dat we goed beter contact hadden. Ik weet nog steeds niet wat nu wijsheid is; wel of niet iets vragen of doen.
Hier hou ik me ook ver ver ver weg van carnaval, brrrr.
Knuf, wat een goed gesprek. Fijn!
Ja, mooie tekst is dat van Kahlil Gibran, ik kende 'm, maar mooi om nog eens te lezen.
En over kinderen gesproken: ik hoor dus helemaal niets meer van dochter hé, sinds de ruzie maandagavond met ex. Ik probeer het los te laten allemaal, maar het zit me flink dwars. Dacht dat we goed beter contact hadden. Ik weet nog steeds niet wat nu wijsheid is; wel of niet iets vragen of doen.
Hier hou ik me ook ver ver ver weg van carnaval, brrrr.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 24 februari 2017 om 22:08
Bedankt lieve allemaal
Het voelt nog steeds heel eng, maar ook heel fijn om gelezen te worden.
Om hier te mogen schrijven.
Om te leren van (en met) jullie
Yellow, inhoudelijk reageren is geen verplichting, doe wat lukt voor jou.
Ik vind het dapper wat je hier vanmiddag geschreven hebt.
Ik vind het fijn wat je schrijft.
Niet voor jou, dat je het meemaakt, maar voor de herkenning,
en dat je hier durft te schrijven wat het met je doet.
Ik hoop dat je een beetje bijgekomen bent van de paniek,
dit topic heeft het niet voor niets in de titel staan.
Nog dagelijks overspoelt het mij, en daar is niks stoms aan.
Wel heel, heel naar en ik herken wat je schrijft,
ook de schaamte. Maar echt, het is al naar genoeg voor jezelf,
dus kwel jezelf niet daar ook nog mee.
Ik hoop dat je een mooie avond hebt
Lieve Snow, wat schrijf je altijd een mooie dingen.
Altijd gewoon.
Ik denk wel eens: het kan toch niet dat één persoon zoveel begrip heeft,
en zoveel goede tips, en zoveel geduld, etc. etc.
Hier zitten veel van die personen, maar jij bent er absoluut een heel mooi voorbeeld van.
Maar ook als je alleen schrijft over herkenbare dingen,
of hoe je dag (met allerlei to do dingen) was; ik ben blij dat je mee schrijft.
Nu hopelijk lekker een beetje ontspanning voor jou, het is weekend
Elmervrouw Wat gebeurt er telkens veel in je leven, maandag is nog niet eens zo lang geleden...
Hoop dat je het allemaal zelf een beetje kunt bijhouden en anders je rust pakt
Rhae, bedankt voor je lieve reactie. Fijn dat je meeleest.
Hoop dat je in een fijn ritme zit
Tobbie Ben je ook aan het uitblazen en genieten van het weekend?
Sofie,
Fijn dat anderen ook iets hebben aan wat ik schrijf.
Ik voel me (vaak) nog erg bezwaard zoveel ruimte in te nemen...
Maar het is fijn te merken dat het hier mag, zo fijn.
Ik vind de uitspraak over ouders die je te leen hebben ook treffend..
Wiebeltje, wat een prachtig gedicht, dank je wel!
Ik vind het enorm pittig, het komt allemaal gigantisch binnen.
Ergens bevrijdend. Dat ik alleen voor mezelf zou hoeven te leven,
niet meer in dienst hoef te staan van....
Maar aan de andere kant ook enorm onzeker,
want hoe zit het dan met m'n eisenpakket, regels, verwachtingen, aanpassingen...
Volgens m'n peut hoef ik me niet (meer) aan te passen,
aan bijvoorbeeld mijn ouders.
Ik vind dat heel ingewikkeld.
Maar het voelde ook na het gesprek of er een last van m'n schouders viel.
Hoe fijn is het dat ik al wekenlang niet aan hun eisen voldoe...?
En dat m'n wereld nog niet vergaan is...
Dood eng vind ik het nog steeds, maar ergens dus ook ontzettend fijn.
Ik heb vanmiddag even stof gezogen.
Na het thee drinken en voor het uitrusten.
Omdat ik het fijn vind dat m'n huis een beetje schoon is.
Voor het eerst met die intentie.
Omdat IK het fijn vind...
Wat een wereld van verschil...
Niet omdat een (schoon)ouder langs kan komen en kritiek zou kunnen leveren op een paar stofjes op de grond.
Niet omdat vriend anders last krijgt van z'n allergie.
Omdat IK het wilde. Voor mezelf....
Dat was best een overwinning weer
En m'n therapeut is inderdaad (volgens mij) best een heel fijn iemand.
Denk ik dan weer achteraf...
En had nooit verwacht zoiets te schrijven,
want het blijft natuurlijk opvallend dat iemand dat beroep kiest
Ik vroeg alweer of ik wel bij haar mocht blijven komen.
Toen zei ze: daar kan ik alleen aan beginnen als je elke keer een gebakje meeneemt.
Ik ben in staat dat soort dingen te doen
Dat weet ze inmiddels, dus ze zei er meteen achteraan: nee, natuurlijk niet echt joh!
Je blijft gewoon de komende tijd bij mij komen, echt helemaal prima.
Ik ben er zolang je me nodig hebt.
Wat fijn.... (en toch nóg steeds ongeloofwaardig, maar dat is een kronkeltje in mijn hoofd)..
Na zo'n gesprek ben ik wel bekaf.
Heb eindelijk een paar uurtjes goed geslapen.
Nu nog suf. Straks medicijnen nemen.
Wil ik eigenlijk niet, want heb al geslapen, dus 'mag' niet of zo,
niet verdiend..?
Maar weet dat het beter is.
Het voelt nog steeds heel eng, maar ook heel fijn om gelezen te worden.
Om hier te mogen schrijven.
Om te leren van (en met) jullie
Yellow, inhoudelijk reageren is geen verplichting, doe wat lukt voor jou.
Ik vind het dapper wat je hier vanmiddag geschreven hebt.
Ik vind het fijn wat je schrijft.
Niet voor jou, dat je het meemaakt, maar voor de herkenning,
en dat je hier durft te schrijven wat het met je doet.
Ik hoop dat je een beetje bijgekomen bent van de paniek,
dit topic heeft het niet voor niets in de titel staan.
Nog dagelijks overspoelt het mij, en daar is niks stoms aan.
Wel heel, heel naar en ik herken wat je schrijft,
ook de schaamte. Maar echt, het is al naar genoeg voor jezelf,
dus kwel jezelf niet daar ook nog mee.
Ik hoop dat je een mooie avond hebt
Lieve Snow, wat schrijf je altijd een mooie dingen.
Altijd gewoon.
Ik denk wel eens: het kan toch niet dat één persoon zoveel begrip heeft,
en zoveel goede tips, en zoveel geduld, etc. etc.
Hier zitten veel van die personen, maar jij bent er absoluut een heel mooi voorbeeld van.
Maar ook als je alleen schrijft over herkenbare dingen,
of hoe je dag (met allerlei to do dingen) was; ik ben blij dat je mee schrijft.
Nu hopelijk lekker een beetje ontspanning voor jou, het is weekend
Elmervrouw Wat gebeurt er telkens veel in je leven, maandag is nog niet eens zo lang geleden...
Hoop dat je het allemaal zelf een beetje kunt bijhouden en anders je rust pakt
Rhae, bedankt voor je lieve reactie. Fijn dat je meeleest.
Hoop dat je in een fijn ritme zit
Tobbie Ben je ook aan het uitblazen en genieten van het weekend?
Sofie,
Fijn dat anderen ook iets hebben aan wat ik schrijf.
Ik voel me (vaak) nog erg bezwaard zoveel ruimte in te nemen...
Maar het is fijn te merken dat het hier mag, zo fijn.
Ik vind de uitspraak over ouders die je te leen hebben ook treffend..
Wiebeltje, wat een prachtig gedicht, dank je wel!
Ik vind het enorm pittig, het komt allemaal gigantisch binnen.
Ergens bevrijdend. Dat ik alleen voor mezelf zou hoeven te leven,
niet meer in dienst hoef te staan van....
Maar aan de andere kant ook enorm onzeker,
want hoe zit het dan met m'n eisenpakket, regels, verwachtingen, aanpassingen...
Volgens m'n peut hoef ik me niet (meer) aan te passen,
aan bijvoorbeeld mijn ouders.
Ik vind dat heel ingewikkeld.
Maar het voelde ook na het gesprek of er een last van m'n schouders viel.
Hoe fijn is het dat ik al wekenlang niet aan hun eisen voldoe...?
En dat m'n wereld nog niet vergaan is...
Dood eng vind ik het nog steeds, maar ergens dus ook ontzettend fijn.
Ik heb vanmiddag even stof gezogen.
Na het thee drinken en voor het uitrusten.
Omdat ik het fijn vind dat m'n huis een beetje schoon is.
Voor het eerst met die intentie.
Omdat IK het fijn vind...
Wat een wereld van verschil...
Niet omdat een (schoon)ouder langs kan komen en kritiek zou kunnen leveren op een paar stofjes op de grond.
Niet omdat vriend anders last krijgt van z'n allergie.
Omdat IK het wilde. Voor mezelf....
Dat was best een overwinning weer
En m'n therapeut is inderdaad (volgens mij) best een heel fijn iemand.
Denk ik dan weer achteraf...
En had nooit verwacht zoiets te schrijven,
want het blijft natuurlijk opvallend dat iemand dat beroep kiest
Ik vroeg alweer of ik wel bij haar mocht blijven komen.
Toen zei ze: daar kan ik alleen aan beginnen als je elke keer een gebakje meeneemt.
Ik ben in staat dat soort dingen te doen
Dat weet ze inmiddels, dus ze zei er meteen achteraan: nee, natuurlijk niet echt joh!
Je blijft gewoon de komende tijd bij mij komen, echt helemaal prima.
Ik ben er zolang je me nodig hebt.
Wat fijn.... (en toch nóg steeds ongeloofwaardig, maar dat is een kronkeltje in mijn hoofd)..
Na zo'n gesprek ben ik wel bekaf.
Heb eindelijk een paar uurtjes goed geslapen.
Nu nog suf. Straks medicijnen nemen.
Wil ik eigenlijk niet, want heb al geslapen, dus 'mag' niet of zo,
niet verdiend..?
Maar weet dat het beter is.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 24 februari 2017 om 22:24
quote:Elmervrouw schreef op 24 februari 2017 @ 21:50:
Yellow
Knuf, wat een goed gesprek. Fijn!
Ja, mooie tekst is dat van Kahlil Gibran, ik kende 'm, maar mooi om nog eens te lezen.
En over kinderen gesproken: ik hoor dus helemaal niets meer van dochter hé, sinds de ruzie maandagavond met ex. Ik probeer het los te laten allemaal, maar het zit me flink dwars. Dacht dat we goed beter contact hadden. Ik weet nog steeds niet wat nu wijsheid is; wel of niet iets vragen of doen.
Hier hou ik me ook ver ver ver weg van carnaval, brrrr.
Maar lieverd, wat zegt je hart? Wil je hart met dochter praten/contact? Wat let je? Laat je niet door je angst lijden/leiden ( ). Wat houd je tegen om contact met haar te zoeken. Probeer het contact eens los te koppelen van de relatie die je met haar vader hebt. Nu lijk je alles te verbinden aan elkaar en dat is niet hoe het zou moeten zijn. Je hebt een relatie met je ex, een relatie met je zoon en een relatie met je dochter. Die moet he individueel beschouwen. Tuurlijk hangt alles wel samen maar laat het contact met je kinderen jiet afhangen van of het contact met je ex (hun vader) vlekkeloos verloopt of niet. Want als je dat doet dan stel je je afhankelijk van hem op. En dat voelt hij. Als narcist zal hij hier waarschijnlijk gebruik van maken.
Dus de vraag is wat wil jij?
Yellow
Knuf, wat een goed gesprek. Fijn!
Ja, mooie tekst is dat van Kahlil Gibran, ik kende 'm, maar mooi om nog eens te lezen.
En over kinderen gesproken: ik hoor dus helemaal niets meer van dochter hé, sinds de ruzie maandagavond met ex. Ik probeer het los te laten allemaal, maar het zit me flink dwars. Dacht dat we goed beter contact hadden. Ik weet nog steeds niet wat nu wijsheid is; wel of niet iets vragen of doen.
Hier hou ik me ook ver ver ver weg van carnaval, brrrr.
Maar lieverd, wat zegt je hart? Wil je hart met dochter praten/contact? Wat let je? Laat je niet door je angst lijden/leiden ( ). Wat houd je tegen om contact met haar te zoeken. Probeer het contact eens los te koppelen van de relatie die je met haar vader hebt. Nu lijk je alles te verbinden aan elkaar en dat is niet hoe het zou moeten zijn. Je hebt een relatie met je ex, een relatie met je zoon en een relatie met je dochter. Die moet he individueel beschouwen. Tuurlijk hangt alles wel samen maar laat het contact met je kinderen jiet afhangen van of het contact met je ex (hun vader) vlekkeloos verloopt of niet. Want als je dat doet dan stel je je afhankelijk van hem op. En dat voelt hij. Als narcist zal hij hier waarschijnlijk gebruik van maken.
Dus de vraag is wat wil jij?
