Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel IV
donderdag 16 februari 2017 om 09:35
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 24 februari 2017 om 22:30
vrijdag 24 februari 2017 om 22:52
Oké.. alleen heb ik niet het gevoel dat ik ook maar iets van relatie heb met zoon, en misschien een heel klein beetje met dochter.
Maar het voelt zo onveilig, dit laatste. Klinkt echt stom, dat het contact met dochter voor mij onveilig voelt, maar als ik naar binnen kijk kan ik het niet anders voelen. Ik was steeds blij met een flintertje positiefs van haar, alsof ik het moet 'verdienen'.
Ik weet niet wat ik wil.
Ik wil niet meer door haar gekwetst en afgekat worden, ik heb genoeg gehad. En ik ben heel erg in de war waarom ze deze hele week niets meer appte, terwijl ik dinsdag wel nog iets heb gestuurd. Deze laatste maanden, sinds ze zelf weer met mij contact zocht, hadden we zo ongeveer elke dag contact.
Maar het voelt zo onveilig, dit laatste. Klinkt echt stom, dat het contact met dochter voor mij onveilig voelt, maar als ik naar binnen kijk kan ik het niet anders voelen. Ik was steeds blij met een flintertje positiefs van haar, alsof ik het moet 'verdienen'.
Ik weet niet wat ik wil.
Ik wil niet meer door haar gekwetst en afgekat worden, ik heb genoeg gehad. En ik ben heel erg in de war waarom ze deze hele week niets meer appte, terwijl ik dinsdag wel nog iets heb gestuurd. Deze laatste maanden, sinds ze zelf weer met mij contact zocht, hadden we zo ongeveer elke dag contact.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 24 februari 2017 om 23:10
Ik denk dat zij dat ook zo voelt. Angst om gekwetst te worden, het als onveilig ervaart. Daarom zal zij grenzen opzoeken. Zich negatief gedragen naar jou toe om je te testen. Ze wil je liefde voelen maar weet geen positieve manier van vragen. Als een puber test ze de grenzen. Ze wil dat jij haar rots bent, dat ze veilig is bij jou, dat jij van haar houdt wat er ook gebeurt, wat ze ook doet. Dat jij van haar houdt is het gevoel dat jij hasr nu moet geven. ( dat jij het door al jouw ervaringen in je jeugd en haar vader er lastig mee hebt heeft zij niet zoveel nu.) Nu zul je je eigen gevoelens van angst opzij moeten zetten anders komt er geen toenadering. Jij bent de moeder nu, niet het gekwetste kind of de gekwetste ex. Die ben je ook wel, maar in de relatie naar haar toe niet, dan ben jij de verstandige moeder, de rots in de branding, degene tegen wie ze kan zeggen: ik haat je, zonder jouw liefde te verliezen.
En al is er nu geen/weinig relatie, die kan/moet zich nog ontwikkelen. Maar dat kan alleen als je individuele relaties gaat opbouwen met je kinderen en je niet laat leiden door je ex of je eigen angst.
En al is er nu geen/weinig relatie, die kan/moet zich nog ontwikkelen. Maar dat kan alleen als je individuele relaties gaat opbouwen met je kinderen en je niet laat leiden door je ex of je eigen angst.
zaterdag 25 februari 2017 om 04:22
quote:branningbrothers schreef op 24 februari 2017 @ 22:30:
@Knuf, fijn zo'n goed gesprek. Ik snap het helemaal dat je nu moe bent. Ben je al aan de warme melk?.
Nee enorme moeite om op bed te komen vanavond(/vannacht).. Heel boos op mezelf de hele avond, om zoveel redenen
Uiteindelijk wel medicatie gehad maar geslapen met zoveel paniek...
Helaas nachtmerries en wakker worden en nog in die situatie zitten.. Dader overal zien, middenin de nacht paniek in m'n eentje zien te trotseren
De spiegel en eigen lichaam stom vinden omdat ze niet kloppen met het moment waar ik in zat (ik droomde situaties waarin ik een jaar of 6 was, dan zie je er anders uit dan 30...).
Wat mij momenteel ook zoveel angst geeft is het besef dat het leven niet controleerbaar is. Dat voelt echt naar en machteloos en angstaanjagend.
Nog stommer vind ik het dat ik altijd gedaan heb alsof het leven wél controleerbaar is en mij daarmee overeind heb weten te houden.
Ik weet wel dat het leven niks veranderd is, maar ikzelf, alleen zodra ik angstig word, lijkt die angst zo levensecht
Alles is eng, daar word ik zo verdrietig en moe en wanhopig van.
@Knuf, fijn zo'n goed gesprek. Ik snap het helemaal dat je nu moe bent. Ben je al aan de warme melk?.
Nee enorme moeite om op bed te komen vanavond(/vannacht).. Heel boos op mezelf de hele avond, om zoveel redenen
Uiteindelijk wel medicatie gehad maar geslapen met zoveel paniek...
Helaas nachtmerries en wakker worden en nog in die situatie zitten.. Dader overal zien, middenin de nacht paniek in m'n eentje zien te trotseren
De spiegel en eigen lichaam stom vinden omdat ze niet kloppen met het moment waar ik in zat (ik droomde situaties waarin ik een jaar of 6 was, dan zie je er anders uit dan 30...).
Wat mij momenteel ook zoveel angst geeft is het besef dat het leven niet controleerbaar is. Dat voelt echt naar en machteloos en angstaanjagend.
Nog stommer vind ik het dat ik altijd gedaan heb alsof het leven wél controleerbaar is en mij daarmee overeind heb weten te houden.
Ik weet wel dat het leven niks veranderd is, maar ikzelf, alleen zodra ik angstig word, lijkt die angst zo levensecht
Alles is eng, daar word ik zo verdrietig en moe en wanhopig van.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 25 februari 2017 om 04:49
quote:Knuffelbeertjes schreef op 25 februari 2017 @ 04:22:
[...]
Alles is eng, daar word ik zo verdrietig en moe en wanhopig van.
Het is ook eng.
Het oncontroleerbare is ook iets wat het leven leuk kan maken maar dit zie je nu even niet. Omdat het eng is en omdat het nacht is en omdat je net naar gedroomd hebt en omdat je alleen bent op dit moment.
Een leven wat van jou is ( en niet van anderen zoals je vader en stiefmoeder), biedt kansen en geeft je tegelijkertijd verantwoordelijkheid. Je gaat leren hoe je dit kunt doen, dat je hier 'fouten' in mag maken, dat het niet perfect hoeft te gaan. Je gaat hierin je eigen normen stellen, waardoor het echt helemaal iets van jezelf wordt.
Dat gaat in kleine stapjes Knuff, dat hoeft niet meteen in reuzen-stappen. Kabouterstapjes zijn al groot genoeg.
Nu eerst voor jezelf zorgen, rustig worden en hopelijk nog even in slaap vallen!
[...]
Alles is eng, daar word ik zo verdrietig en moe en wanhopig van.
Het is ook eng.
Het oncontroleerbare is ook iets wat het leven leuk kan maken maar dit zie je nu even niet. Omdat het eng is en omdat het nacht is en omdat je net naar gedroomd hebt en omdat je alleen bent op dit moment.
Een leven wat van jou is ( en niet van anderen zoals je vader en stiefmoeder), biedt kansen en geeft je tegelijkertijd verantwoordelijkheid. Je gaat leren hoe je dit kunt doen, dat je hier 'fouten' in mag maken, dat het niet perfect hoeft te gaan. Je gaat hierin je eigen normen stellen, waardoor het echt helemaal iets van jezelf wordt.
Dat gaat in kleine stapjes Knuff, dat hoeft niet meteen in reuzen-stappen. Kabouterstapjes zijn al groot genoeg.
Nu eerst voor jezelf zorgen, rustig worden en hopelijk nog even in slaap vallen!
zaterdag 25 februari 2017 om 05:29
Dank je Sofie
Dat bedacht ik mij ondertussen ook, dat het vast ook mooie kanten heeft... Alleen wat lastig die te zien.. En de grote verantwoordelijkheid die het met zich meebrengt, die ik vast niet aankan..
Wat volgens m'n peut weer heel negatief richting mezelf was en onterecht..
Maar dat zegt ze vast tegen iedereen
Vannacht ook moeten omgaan met een lichaam dat zo graag 'erbij' wil horen... Dat is eng en moeilijk. In mijn halve slaap is er inmiddels iets wat dat lichaam aan het accepteren en geruststellen is. Maar tegelijk iets dat daar dan weer woedend over is... Het maakt me allemaal bang. Er is zoveel lichaam, bah
Ga jij ook nog wat slapen lieve Sofie?
Dat bedacht ik mij ondertussen ook, dat het vast ook mooie kanten heeft... Alleen wat lastig die te zien.. En de grote verantwoordelijkheid die het met zich meebrengt, die ik vast niet aankan..
Wat volgens m'n peut weer heel negatief richting mezelf was en onterecht..
Maar dat zegt ze vast tegen iedereen
Vannacht ook moeten omgaan met een lichaam dat zo graag 'erbij' wil horen... Dat is eng en moeilijk. In mijn halve slaap is er inmiddels iets wat dat lichaam aan het accepteren en geruststellen is. Maar tegelijk iets dat daar dan weer woedend over is... Het maakt me allemaal bang. Er is zoveel lichaam, bah
Ga jij ook nog wat slapen lieve Sofie?
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 25 februari 2017 om 07:23
@Elmervrouw. Ik ben pas begonnen in het boek Schaarste. Ik dacht dat het over armoede zou gaan, maar het begin gaat eigenlijk over verschillende soorten schaarste: naast te weinig geld als je arm bent over te weinig tijd als je veel werkt, te weinig calorieën als je op dieet bent. Volgens het boek verandert schaarste aan iets je denken. Bij een onderzoek naar honger dachten de deelnemers uiteindelijk alleen maar aan eten. Niet zozeer aan lekker eten en trek, maar aan het openen van een restaurant of ze gingen obsessief prijzen van voedsel met elkaar vergelijken.
(Ik kom nu tot m'n punt, hoor.) Ik dacht als schaarste op allerlei gebieden kan optreden, waarom dan niet ook op het gebied van lief gevonden worden? Ik denk dat mijn sociale onzekerheid bijvoorbeeld verband houdt met mijn 'sociale schaarste' in het verleden, dat ik als kind en puber heel moeilijk aansluiting vond bij anderen. Die schaarste heeft mijn denken veranderd.
Misschien kun je ook wat met deze theorie. Jij hebt tekorten gehad op het gebied van liefde en dat heeft je denken veranderd. Schaarste doet mensen (volgens het boek) denken aan vooral de korte termijn en niet aan de lange. Nou ja, ik heb het boek nog lang niet uit, maar ik hoop dat het me behalve inzicht in armoede ook constructieve ideeën zal geven hoe met schaarste op welk gebied dan ook om te gaan. (Misschien heb je er ook niets aan en typ ik maar gewoon wat. Maar ik moest aan jou denken toen ik het las, dus wie weet heb je er iets aan.)
(Ik kom nu tot m'n punt, hoor.) Ik dacht als schaarste op allerlei gebieden kan optreden, waarom dan niet ook op het gebied van lief gevonden worden? Ik denk dat mijn sociale onzekerheid bijvoorbeeld verband houdt met mijn 'sociale schaarste' in het verleden, dat ik als kind en puber heel moeilijk aansluiting vond bij anderen. Die schaarste heeft mijn denken veranderd.
Misschien kun je ook wat met deze theorie. Jij hebt tekorten gehad op het gebied van liefde en dat heeft je denken veranderd. Schaarste doet mensen (volgens het boek) denken aan vooral de korte termijn en niet aan de lange. Nou ja, ik heb het boek nog lang niet uit, maar ik hoop dat het me behalve inzicht in armoede ook constructieve ideeën zal geven hoe met schaarste op welk gebied dan ook om te gaan. (Misschien heb je er ook niets aan en typ ik maar gewoon wat. Maar ik moest aan jou denken toen ik het las, dus wie weet heb je er iets aan.)
zaterdag 25 februari 2017 om 08:47
Slapen gaat me niet zo goed af de laatste weken Knuff. De medicatie die ik gekregen heb, is gericht op inslapen en niet op doorslapen. Het inslaap-effect merk ik niet echt (ik slaap dan ongeveer binnen anderhalf uur, waarbij ik de medicatie 2 uur voor die anderhalf uur moet innemen). Zonder medicatie slaap ik ook meestal wel binnen anderhalf uur. 's Nachts word ik wakker, meestal van enge dromen, soms niet, en dan kom ik moeilijk weer in slaap.
Het begint me op te breken. Ik voel me moe, begin dingen te vergeten, dat soort geintjes.
Als ik wakker word, voer ik een plan uit wat ik samen met de psych heb gemaakt om weer in slaap te komen. De computer en telefoon maken daar geen deel van uit, maar vannacht deed ik het anders. Niet dat het hielp, want ik ben er niet sneller door in slaap gevallen. Maar ik wilde het gewoon even.
Komende twee nachten logeer ik bij iemand anders, waarbij ik geen slaapmedicatie kan nemen (Ik pas op op kinderen en moet dan in geval van nood 's nachts kunnen autorijden). Hoewel ik het heel heel heel fijn vind om daar te zijn, zie ik daar een beetje tegenop. Verder vind ik het vooral fijn om daar te zijn, het voelt als een lekker warm, droog bad (ik heb een hekel aan nat-zweterige baden, vandaar droog)
Fijne dag allemaal!
Snow, mooie post over schaarste. Ik denk nu ook overal aan slapen, dus misschien dat het daarvoor ook klopt
Het begint me op te breken. Ik voel me moe, begin dingen te vergeten, dat soort geintjes.
Als ik wakker word, voer ik een plan uit wat ik samen met de psych heb gemaakt om weer in slaap te komen. De computer en telefoon maken daar geen deel van uit, maar vannacht deed ik het anders. Niet dat het hielp, want ik ben er niet sneller door in slaap gevallen. Maar ik wilde het gewoon even.
Komende twee nachten logeer ik bij iemand anders, waarbij ik geen slaapmedicatie kan nemen (Ik pas op op kinderen en moet dan in geval van nood 's nachts kunnen autorijden). Hoewel ik het heel heel heel fijn vind om daar te zijn, zie ik daar een beetje tegenop. Verder vind ik het vooral fijn om daar te zijn, het voelt als een lekker warm, droog bad (ik heb een hekel aan nat-zweterige baden, vandaar droog)
Fijne dag allemaal!
Snow, mooie post over schaarste. Ik denk nu ook overal aan slapen, dus misschien dat het daarvoor ook klopt
zaterdag 25 februari 2017 om 09:28
Sofie, je had toch van die antihistamine om in slaap te vallen? Als probeersel voor je aan de 'echte' slaapmedicatie mocht? Daar mag en kan je toch mee autorijden? En als ik je niet verward heb met iemand anders, is het dan geen tijd om maandag de huisarts opnieuw te bellen en te zeggen dat die antihistamine niet voldoende werken? Veel plezier met oppassen!
Knuffel, alles IS ook eng waar je nu doorheen gaat. Nou ja, bijna alles, denk ik. Tony eitjes, kleuren, en rituals zijn nog steeds veilige bakens die je telkens een beetje houvast kunnen geven. Het leven is oncontroleerbaar, dat vind ik ook naar. Zowel het onverwachte ervan als de verplichting die het je geeft. Waarschijnlijk til ik er veel te zwaar aan. Ergens heb ik het idee dat een van de geheimen van een volwassen leven is dat niemand weet wat 'ie precies moet doen en iedereen maar wat aanklooit met beredeneerde gokken of zelfs op goed geluk. En meestal komt het op zijn pootjes terecht of zijn mensen zo flexibel dat ze heel snel de voordelen van 'anders-dan-bedoeld-of-gepland' inzien. Doe het vandaag rustig aan. Misschien vanmorgen nog even slapen, overdag, als het licht is?
Snow, ik denk dat er wel wat in die theorie zit. Het lijkt wel een beetje op 'er is geen roze olifant, dus denk niet aan de roze olifant'.
EV, je dochter is niet meer het meisje dat ze was toen haar vader haar meenam. Ze is nu een jonge vrouw, die zich volop aan het ontwikkelen is, die een hele geschiedenis mee torst, gevangen zit tussen minstens twee kampen (haar vader, jou, en misschien ook familie en vrienden daar), en waarschijnlijk ook niet weet hoe je relaties waarin zoveel gebeurd is moet lijmen/herstellen/heropbouwen. Je schrijft dat je je voelt alsof je alle positieve reacties van haar moet verdienen, maar ik denk dat Branning gelijk heeft dat je dochter ook nog een puber is en op zoek is naar houvast. Zou het voor jou minder onveilig voelen als je regelmatig laat merken dat je aan haar denkt (vandaag bijvoorbeeld door haar een fijne zaterdag te wensen en te zeggen dat het bij jou een volksfeest is). En daarbij te bedenken dat je op dit moment niet meer kunt zijn dan haar moeder, de rots in de branding? Dus grenzen stellen als het nodig is, of juist aanmoedigen of aanhoren zoals je wilt dat jouw moeder bij jou gedaan had toen je haar leeftijd had.
(Oh, en sterkte met het vermijden van carnaval in Eindhoven en omgeving..! Ik hoop dat je voldoende voorraad hebt om je tot woensdag in je appartement te verschansen )
Knuffel, alles IS ook eng waar je nu doorheen gaat. Nou ja, bijna alles, denk ik. Tony eitjes, kleuren, en rituals zijn nog steeds veilige bakens die je telkens een beetje houvast kunnen geven. Het leven is oncontroleerbaar, dat vind ik ook naar. Zowel het onverwachte ervan als de verplichting die het je geeft. Waarschijnlijk til ik er veel te zwaar aan. Ergens heb ik het idee dat een van de geheimen van een volwassen leven is dat niemand weet wat 'ie precies moet doen en iedereen maar wat aanklooit met beredeneerde gokken of zelfs op goed geluk. En meestal komt het op zijn pootjes terecht of zijn mensen zo flexibel dat ze heel snel de voordelen van 'anders-dan-bedoeld-of-gepland' inzien. Doe het vandaag rustig aan. Misschien vanmorgen nog even slapen, overdag, als het licht is?
Snow, ik denk dat er wel wat in die theorie zit. Het lijkt wel een beetje op 'er is geen roze olifant, dus denk niet aan de roze olifant'.
EV, je dochter is niet meer het meisje dat ze was toen haar vader haar meenam. Ze is nu een jonge vrouw, die zich volop aan het ontwikkelen is, die een hele geschiedenis mee torst, gevangen zit tussen minstens twee kampen (haar vader, jou, en misschien ook familie en vrienden daar), en waarschijnlijk ook niet weet hoe je relaties waarin zoveel gebeurd is moet lijmen/herstellen/heropbouwen. Je schrijft dat je je voelt alsof je alle positieve reacties van haar moet verdienen, maar ik denk dat Branning gelijk heeft dat je dochter ook nog een puber is en op zoek is naar houvast. Zou het voor jou minder onveilig voelen als je regelmatig laat merken dat je aan haar denkt (vandaag bijvoorbeeld door haar een fijne zaterdag te wensen en te zeggen dat het bij jou een volksfeest is). En daarbij te bedenken dat je op dit moment niet meer kunt zijn dan haar moeder, de rots in de branding? Dus grenzen stellen als het nodig is, of juist aanmoedigen of aanhoren zoals je wilt dat jouw moeder bij jou gedaan had toen je haar leeftijd had.
(Oh, en sterkte met het vermijden van carnaval in Eindhoven en omgeving..! Ik hoop dat je voldoende voorraad hebt om je tot woensdag in je appartement te verschansen )
zaterdag 25 februari 2017 om 09:36
quote:Ergens heb ik het idee dat een van de geheimen van een volwassen leven is dat niemand weet wat 'ie precies moet doen en iedereen maar wat aanklooit met beredeneerde gokken of zelfs op goed geluk.Ja, dat denk ik ook. Ik dacht vroeger altijd dat je op een gegeven moment klaar bent met voorbereiden en leren en je leven op orde maken. Dat op een gegeven moment je lekker achterover kon leunen om te genieten van je werk. Maar eigenlijk gaat dat allemaal het leven lang door.
zaterdag 25 februari 2017 om 11:48
quote:Sofie1979 schreef op 25 februari 2017 @ 08:47:
Slapen gaat me niet zo goed af de laatste weken Knuff
Logisch dat je zo moe bent en het je begint op te breken
Helaas best herkenbaar
Al vind ik nog steeds dat ik niet mag klagen
Want soms slaap ik toch een paar uurtjes..
Maar herken ook de uitwerking waar je het over hebt
Heel vervelend is dat Sofie
Misschien heb je nog wat aan Tobbies tips?
Volgende week even overleggen met huisarts?
Toch veel plezier gewenst met het logeren!
Slapen gaat me niet zo goed af de laatste weken Knuff
Logisch dat je zo moe bent en het je begint op te breken
Helaas best herkenbaar
Al vind ik nog steeds dat ik niet mag klagen
Want soms slaap ik toch een paar uurtjes..
Maar herken ook de uitwerking waar je het over hebt
Heel vervelend is dat Sofie
Misschien heb je nog wat aan Tobbies tips?
Volgende week even overleggen met huisarts?
Toch veel plezier gewenst met het logeren!
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 25 februari 2017 om 12:02
quote:SF_ schreef op 25 februari 2017 @ 09:36:
Ja, dat denk ik ook. Ik dacht vroeger altijd dat je op een gegeven moment klaar bent met voorbereiden en leren en je leven op orde maken. Dat op een gegeven moment je lekker achterover kon leunen om te genieten van je werk. Maar eigenlijk gaat dat allemaal het leven lang door.
Tobbie en Snow bedankt voor jullie inzichten wat dit betreft
Ik dacht toen ik kind was dat het leven een soort grote levensechte test was. Dat ik veel op de proef gesteld werd maar moest laten zien dat ik het allemaal (het liefst fluitend) aankon ...
Ik was er van overtuigd dat er camera's waren geplaatst overal waar ik kwam, zelfs (of eigenlijk vooral) in mijn slaapkamer. Daar mocht ik nooit huilen (nergens trouwens), daar moest ik vooral sterk zijn... Ik dacht dat de volwassen mensen me uittesten om te zien of ik het échte leven wel verdiend had. En zodra ik alle beproevingen had doorstaan, zou het leven eindelijk mooi worden; ik zou niet meer zo verdrietig en eenzaam hoeven zijn, mensen deden geen nare dingen meer tegen me, ik zou geknuffeld worden, etc etc.
Ik had eerst bedacht dat die beproevingen nooit langer dan m'n 12de konden duren
Helaas brak toen de ellende in alle hevigheid los, wederom inschattingsfout van mij dacht ik, dus stelde ik de grens bij naar 16. Later werd dat 18.
Toen kreeg ik een zwaar auto-ongeluk en kwam het besef dat m'n theorie wellicht onjuist was. Maar een deel is daar nog steeds heilig van overtuigd en heeft dus ook enorme moeite met rusten, lief zijn voor mezelf, etc. Denkt nog steeds dat de buren mij in de gaten houden om te zien of ik het leven goed aankan. Gelooft nog steeds in camera's en straffen als ik moet huilen.. Wil vasthouden aan deze theorie omdat het een fijne houvast is: als je maar hard genoeg bent en zoveel mogelijk overeind blijft gedurende moeilijke periodes, dan word je uiteindelijk beloond met mooie dingen...
Eigenlijk haat ik het dat ik zulke idiote ideeën heb.. maar ergens vind ik het ook tekenend voor mijn kindertijd; blijkbaar had ik zulke ideeën nodig om het te doorstaan... dat is toch wel een beetje een pijnlijk besef. Liever haatte ik mijzelf dat ik zo'n stom kind was die zo dacht. Maar misschien beter is het dat ik ook die boosheid naar buiten richt en boos ben omdat ik deze ideeën nodig had om mijzelf te beschermen.. omdat niemand anders dat deed
Blijkbaar..
Ja, dat denk ik ook. Ik dacht vroeger altijd dat je op een gegeven moment klaar bent met voorbereiden en leren en je leven op orde maken. Dat op een gegeven moment je lekker achterover kon leunen om te genieten van je werk. Maar eigenlijk gaat dat allemaal het leven lang door.
Tobbie en Snow bedankt voor jullie inzichten wat dit betreft
Ik dacht toen ik kind was dat het leven een soort grote levensechte test was. Dat ik veel op de proef gesteld werd maar moest laten zien dat ik het allemaal (het liefst fluitend) aankon ...
Ik was er van overtuigd dat er camera's waren geplaatst overal waar ik kwam, zelfs (of eigenlijk vooral) in mijn slaapkamer. Daar mocht ik nooit huilen (nergens trouwens), daar moest ik vooral sterk zijn... Ik dacht dat de volwassen mensen me uittesten om te zien of ik het échte leven wel verdiend had. En zodra ik alle beproevingen had doorstaan, zou het leven eindelijk mooi worden; ik zou niet meer zo verdrietig en eenzaam hoeven zijn, mensen deden geen nare dingen meer tegen me, ik zou geknuffeld worden, etc etc.
Ik had eerst bedacht dat die beproevingen nooit langer dan m'n 12de konden duren
Helaas brak toen de ellende in alle hevigheid los, wederom inschattingsfout van mij dacht ik, dus stelde ik de grens bij naar 16. Later werd dat 18.
Toen kreeg ik een zwaar auto-ongeluk en kwam het besef dat m'n theorie wellicht onjuist was. Maar een deel is daar nog steeds heilig van overtuigd en heeft dus ook enorme moeite met rusten, lief zijn voor mezelf, etc. Denkt nog steeds dat de buren mij in de gaten houden om te zien of ik het leven goed aankan. Gelooft nog steeds in camera's en straffen als ik moet huilen.. Wil vasthouden aan deze theorie omdat het een fijne houvast is: als je maar hard genoeg bent en zoveel mogelijk overeind blijft gedurende moeilijke periodes, dan word je uiteindelijk beloond met mooie dingen...
Eigenlijk haat ik het dat ik zulke idiote ideeën heb.. maar ergens vind ik het ook tekenend voor mijn kindertijd; blijkbaar had ik zulke ideeën nodig om het te doorstaan... dat is toch wel een beetje een pijnlijk besef. Liever haatte ik mijzelf dat ik zo'n stom kind was die zo dacht. Maar misschien beter is het dat ik ook die boosheid naar buiten richt en boos ben omdat ik deze ideeën nodig had om mijzelf te beschermen.. omdat niemand anders dat deed
Blijkbaar..
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 25 februari 2017 om 12:09
Door het voelen van eten en vol zitten en verdragen van oude emoties (waarbij eten afgepakt werd en we, broertje en ik, het vaak verstopten onder ons bed, en ik uitgescholden werd als ik at), en oefenen met die gevoelens ook toe te laten heb ik opeens nog heel veel eten in de koelkast en kast liggen.
Ik vind het heel, heel eng
's Ochtends kijk ik eerst of het er nog ligt Vervolgens moet ik mij dus inhouden het niet óf te verstoppen óf allemaal in een keer op te eten
Het ligt daar maar en iedereen kan het zo van me afpakken
Terwijl er niemand in huis is
Ik ga het heel misschien als ik durf eens met m'n peut bespreken
Maar de schaamte is echt enorm
Ik ga misschien ook het met vriend bespreken
Zodat we er wat over kunnen praten of afspreken?
Dat weet ik nog niet want ik weet niet hoeveel ik durf te vertellen
Maar nu ik alleen thuis ben én sinds ik die achterlijke rozijn oefening met mf gedaan heb, is het besef van hoe ik met eten omga wel steeds meer geland
Ik heb er gewoon heel veel verschillende angsten voor...
Ik durf het hier amper te schrijven maar probeer het toch
Ik vind het heel, heel eng
's Ochtends kijk ik eerst of het er nog ligt Vervolgens moet ik mij dus inhouden het niet óf te verstoppen óf allemaal in een keer op te eten
Het ligt daar maar en iedereen kan het zo van me afpakken
Terwijl er niemand in huis is
Ik ga het heel misschien als ik durf eens met m'n peut bespreken
Maar de schaamte is echt enorm
Ik ga misschien ook het met vriend bespreken
Zodat we er wat over kunnen praten of afspreken?
Dat weet ik nog niet want ik weet niet hoeveel ik durf te vertellen
Maar nu ik alleen thuis ben én sinds ik die achterlijke rozijn oefening met mf gedaan heb, is het besef van hoe ik met eten omga wel steeds meer geland
Ik heb er gewoon heel veel verschillende angsten voor...
Ik durf het hier amper te schrijven maar probeer het toch
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 25 februari 2017 om 13:17
quote:Knuffelbeertjes schreef op 25 februari 2017 @ 12:02:
[...]Gelooft nog steeds in camera's en straffen als ik moet huilen.. Wil vasthouden aan deze theorie omdat het een fijne houvast is: als je maar hard genoeg bent en zoveel mogelijk overeind blijft gedurende moeilijke periodes, dan word je uiteindelijk beloond met mooie dingen...
Eigenlijk haat ik het dat ik zulke idiote ideeën heb.. maar ergens vind ik het ook tekenend voor mijn kindertijd; blijkbaar had ik zulke ideeën nodig om het te doorstaan... dat is toch wel een beetje een pijnlijk besef. Liever haatte ik mijzelf dat ik zo'n stom kind was die zo dacht. Maar misschien beter is het dat ik ook die boosheid naar buiten richt en boos ben omdat ik deze ideeën nodig had om mijzelf te beschermen.. omdat niemand anders dat deed
Blijkbaar..Dit is zo herkenbaar voor mij. Fijn dat je schrijft 'dit had ik blijkbaar nodig om het allemaal te doorstaan', want zo kan ik ineens ook een aantal dingen van mezelf 'plaatsen'. Ik wil ook uiteindelijk een beloning voor al dit geploeter. En wat je daar zegt over straffen geeft bij mij nu een hele rij van dingen waarbij ik in mijn achterhoofd verwacht gestraft te worden: huilen inderdaad, of iets fout doen, of iets vergeten.. enz. Voorbeeld: ik zette koffie in het huis van dateman; hij heeft zo'n Senseoding. Had ik de 2 pads in het ding voor 1 pad gedaan (gewoon vergeten) en toen kwam er dus een overstroming. Oef, gauw opruimen en ik durfde het bijna niet te zeggen. Bleek dat hij zelf deze vergissing ook wel ooit maakte. Niks aan de hand, en ik heb niet gezegd hoe bang ik was voor straf. Mijn vader had losse handjes (in meer dan 1 opzicht) en ik kan nu bijna weer de dreiging voelen die er altijd hing bij ons thuis. Brrr, schrikbewind alleen voelde ik dat toen niet, want ik voelde niets.
[...]Gelooft nog steeds in camera's en straffen als ik moet huilen.. Wil vasthouden aan deze theorie omdat het een fijne houvast is: als je maar hard genoeg bent en zoveel mogelijk overeind blijft gedurende moeilijke periodes, dan word je uiteindelijk beloond met mooie dingen...
Eigenlijk haat ik het dat ik zulke idiote ideeën heb.. maar ergens vind ik het ook tekenend voor mijn kindertijd; blijkbaar had ik zulke ideeën nodig om het te doorstaan... dat is toch wel een beetje een pijnlijk besef. Liever haatte ik mijzelf dat ik zo'n stom kind was die zo dacht. Maar misschien beter is het dat ik ook die boosheid naar buiten richt en boos ben omdat ik deze ideeën nodig had om mijzelf te beschermen.. omdat niemand anders dat deed
Blijkbaar..Dit is zo herkenbaar voor mij. Fijn dat je schrijft 'dit had ik blijkbaar nodig om het allemaal te doorstaan', want zo kan ik ineens ook een aantal dingen van mezelf 'plaatsen'. Ik wil ook uiteindelijk een beloning voor al dit geploeter. En wat je daar zegt over straffen geeft bij mij nu een hele rij van dingen waarbij ik in mijn achterhoofd verwacht gestraft te worden: huilen inderdaad, of iets fout doen, of iets vergeten.. enz. Voorbeeld: ik zette koffie in het huis van dateman; hij heeft zo'n Senseoding. Had ik de 2 pads in het ding voor 1 pad gedaan (gewoon vergeten) en toen kwam er dus een overstroming. Oef, gauw opruimen en ik durfde het bijna niet te zeggen. Bleek dat hij zelf deze vergissing ook wel ooit maakte. Niks aan de hand, en ik heb niet gezegd hoe bang ik was voor straf. Mijn vader had losse handjes (in meer dan 1 opzicht) en ik kan nu bijna weer de dreiging voelen die er altijd hing bij ons thuis. Brrr, schrikbewind alleen voelde ik dat toen niet, want ik voelde niets.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 25 februari 2017 om 13:23
Herkenbaar weer. Dat verwachten van straf (of boze opmerkingen in mijn geval) dat zo in je zit. Laatst liet ik een boek vallen van m'n vriend. Ik vond het verschrikkelijk, maar die angst sloeg nergens op. Angst voor wat eigenlijk? Alsof ik verwacht dat m'n vriend gemeen gaat doen als ik iets per ongeluk doe. Het is net of ik verwacht dat anderen altijd denken dat ik alles met opzet doe, ook als ik me vergis of een blunder bega. Dat het mijn schuld is. Dat ik straf verdien inderdaad.
zaterdag 25 februari 2017 om 13:28
Snow, dank je wel voor het delen. Daar kan ik zeker wat mee. Ik heb het dan niet met eten, maar wel behoorlijk met geld. Ik vind het niet erg om heel minimalistisch te leven, maar ik ben heel vaak met geld bezig in mijn hoofd. Kijk ook op tegen mensen die meer hebben en meer (kunnen) doen. En ik denk zelfs, dat als ik meer geld had, ik nog niet veel meer zou doen of kopen dan nu. Het heeft ook met gunnen te maken, mezelf iets gunnen, bedenk ik me nu.
En ja, ook met liefde, lief gevonden worden gewoon om wie je bent, sociale onzekerheid idd; ook hiermee loop ik altijd in mijn hoofd. Voel me zowat een bodemloze put wat dat betreft... ik had natuurlijk ook geen enkele basis.
En ja, ook met liefde, lief gevonden worden gewoon om wie je bent, sociale onzekerheid idd; ook hiermee loop ik altijd in mijn hoofd. Voel me zowat een bodemloze put wat dat betreft... ik had natuurlijk ook geen enkele basis.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 25 februari 2017 om 13:36
Branning en Tobbert, dank jullie voor de inzichten en het meedenken over mijn kinderen
Ik denk dat dochter niet veel van me kan leren wat herstellen/heropbouwen van relaties betreft, gezien mijn historie met haar vader en mijn ex-man na hem. En niet te vergeten ook de breuk met mijn moeder, en alle gevolgen van dien. Niet bepaald een toonbeeld van stabiliteit en rots in de branding.
Wat ik inderdaad wel kan doen, is beiden laten merken dat ik er nog steeds ben. Laten merken dat ik aan hen denk. Ik had gisteravond laat een berichtje aan beiden gestuurd met de vraag: hoe gaat het? Een antwoord van 1 woord teruggekregen, maar wel iets dus. En net heb ik ze allebei een fijne dag gewenst. Dit zijn idd dingen die ik wel kan doen, die op zich niet beladen zijn. Dat zoon antwoord gaf verbaasde me al, maar wetende hoe hij is was dit wel fijn, denk ik. En bij dochter ga ik niet vragen naar dingen, ik kijk wel of ze weer vanuit zichzelf meer gaat zeggen. Ik denk dat dat de beste strategie voor nu is.
Ik denk dat dochter niet veel van me kan leren wat herstellen/heropbouwen van relaties betreft, gezien mijn historie met haar vader en mijn ex-man na hem. En niet te vergeten ook de breuk met mijn moeder, en alle gevolgen van dien. Niet bepaald een toonbeeld van stabiliteit en rots in de branding.
Wat ik inderdaad wel kan doen, is beiden laten merken dat ik er nog steeds ben. Laten merken dat ik aan hen denk. Ik had gisteravond laat een berichtje aan beiden gestuurd met de vraag: hoe gaat het? Een antwoord van 1 woord teruggekregen, maar wel iets dus. En net heb ik ze allebei een fijne dag gewenst. Dit zijn idd dingen die ik wel kan doen, die op zich niet beladen zijn. Dat zoon antwoord gaf verbaasde me al, maar wetende hoe hij is was dit wel fijn, denk ik. En bij dochter ga ik niet vragen naar dingen, ik kijk wel of ze weer vanuit zichzelf meer gaat zeggen. Ik denk dat dat de beste strategie voor nu is.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 25 februari 2017 om 13:41
Herkenbaar Snow en EV
Ook inderdaad dat mensen denken dat ik het met opzet doe...
Bij mij ging het zelfs zo ver dat ik wantrouwend werd naar vriend omdat hij niet reageerde zoals ik gewend was en dus niet boos op me werd
Ook vaak alvast zelf met boosheid reageren: iets laten vallen en meteen erachteraan: je hoeft niet zo boos tegen me te doen, ik doe het niet expres!
Waarop vriend dan zei: maar ik ben helemaal niet boos? Zal ik je even helpen?
Waarop dan de paniek toeslaat en ik geen idee heb wat ik met de situatie aan moet
Ook heel lang gedacht dat vriend uiteindeljk zou veranderen in een gewelddadige man, zodra ik hem wat meer begon te vertrouwen.
Dacht dan: ja het lijkt allemaal leuk en aardig maar wacht maar tot z'n ware aard boven komt
Alsof achter elke voordeur huiselijk geweld normaal was zeg maar, want: mensen doen leuk en aardig maar zodra ze de voordeur dichttrekken breekt de ellende los...
Nog lang verbaasd (nu nog wel eens met momenten) dat dat moment niet leek te komen..
Ook inderdaad dat mensen denken dat ik het met opzet doe...
Bij mij ging het zelfs zo ver dat ik wantrouwend werd naar vriend omdat hij niet reageerde zoals ik gewend was en dus niet boos op me werd
Ook vaak alvast zelf met boosheid reageren: iets laten vallen en meteen erachteraan: je hoeft niet zo boos tegen me te doen, ik doe het niet expres!
Waarop vriend dan zei: maar ik ben helemaal niet boos? Zal ik je even helpen?
Waarop dan de paniek toeslaat en ik geen idee heb wat ik met de situatie aan moet
Ook heel lang gedacht dat vriend uiteindeljk zou veranderen in een gewelddadige man, zodra ik hem wat meer begon te vertrouwen.
Dacht dan: ja het lijkt allemaal leuk en aardig maar wacht maar tot z'n ware aard boven komt
Alsof achter elke voordeur huiselijk geweld normaal was zeg maar, want: mensen doen leuk en aardig maar zodra ze de voordeur dichttrekken breekt de ellende los...
Nog lang verbaasd (nu nog wel eens met momenten) dat dat moment niet leek te komen..
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 25 februari 2017 om 13:50
quote:Knuffelbeertjes schreef op 25 februari 2017 @ 13:41:Ook heel lang gedacht dat vriend uiteindeljk zou veranderen in een gewelddadige man, zodra ik hem wat meer begon te vertrouwen.
Dacht dan: ja het lijkt allemaal leuk en aardig maar wacht maar tot z'n ware aard boven komt
Alsof achter elke voordeur huiselijk geweld normaal was zeg maar, want: mensen doen leuk en aardig maar zodra ze de voordeur dichttrekken breekt de ellende los...
Nog lang verbaasd (nu nog wel eens met momenten) dat dat moment niet leek te komen.. Ja dat. Eigenlijk denk ik dat nog steeds. Nu ook van dateman. Maar ook van vrouwen denk ik dat. Wacht maar, er komt een moment dat je mij gaat slaan/verraden/minachten/voor gek zetten..... als ik hier nu aan denk is het alsof ik altijd met gebogen hoofd rondloop (of ik voel nu dat kleine meisje zeg maar..) in afwachting-van. Gelukkig loop ik zo in werkelijkheid niet rond, qua lichaamshouding niet (ik doe mijn best), maar er is een deel in mij, met veel invloed, dat zo nog steeds voelt en de wereld beleeft.
Dacht dan: ja het lijkt allemaal leuk en aardig maar wacht maar tot z'n ware aard boven komt
Alsof achter elke voordeur huiselijk geweld normaal was zeg maar, want: mensen doen leuk en aardig maar zodra ze de voordeur dichttrekken breekt de ellende los...
Nog lang verbaasd (nu nog wel eens met momenten) dat dat moment niet leek te komen.. Ja dat. Eigenlijk denk ik dat nog steeds. Nu ook van dateman. Maar ook van vrouwen denk ik dat. Wacht maar, er komt een moment dat je mij gaat slaan/verraden/minachten/voor gek zetten..... als ik hier nu aan denk is het alsof ik altijd met gebogen hoofd rondloop (of ik voel nu dat kleine meisje zeg maar..) in afwachting-van. Gelukkig loop ik zo in werkelijkheid niet rond, qua lichaamshouding niet (ik doe mijn best), maar er is een deel in mij, met veel invloed, dat zo nog steeds voelt en de wereld beleeft.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 25 februari 2017 om 15:37
quote:Knuffelbeertjes schreef op 25 februari 2017 @ 13:41:
Nog lang verbaasd (nu nog wel eens met momenten) dat dat moment niet leek te komen..
Leuk he, dat sommige mensen daar gewoon niet aan meewerken, door betrouwbaar en lief te blijven, ook als we het ze bijna onmogelijk maken . Bij mij is het meer de verbazing dat er mensen zijn die me blijven steunen, die me een 'veilige plek' bieden, die zo zorgzaam met me om gaan, dat ik het bijna niet kan geloven. Zo lief!!!
@Tobbert, ik heb inderdaad anti histamine tabletten, maar mag er niet mee autorijden. In verband met carnaval van mijn huisarts kan ik daar vrijdag pas terecht, maar dat ga ik wel echt doen. Net hier afgesproken dat ik de medicijnen gewoon inneem vannacht, als er een noodgeval is, bel ik een van de buren hier om te rijden. Die kans is zo klein. Lief, dat lieve vriendin hier over meedenkt zonder er een probleem van te maken..... dit is zo'n voorbeeld van wat ik hierboven bedoel.
@EV, het klinkt goed, gewoon af en toe een berichtje naar ze sturen, misschien inderdaad zonder vraag te stellen, maar gewoon, om ze een fijne dag, of iets anders 'goeds' toe te wensen.
Misschien lukt het je niet altijd om het goede voorbeeld te geven wat betreft stabiliteit en vertrouwen. Toch kun je jezelf hierin nog ontwikkelen, laten zien dat je dingen anders wilt doen, je daarin kwetsbaar opstellen. Dat kan ook een positief voorbeeld zijn voor je kinderen. Laat je niet meezuigen, maar probeer er 'verstandelijk' naar te blijven kijken. En als dit niet lukt, vraag dan aan je ManMens of aan ons om met je mee te denken. Ik heb er in dit topic al veel zinnige dingen over gelezen.
Nog lang verbaasd (nu nog wel eens met momenten) dat dat moment niet leek te komen..
Leuk he, dat sommige mensen daar gewoon niet aan meewerken, door betrouwbaar en lief te blijven, ook als we het ze bijna onmogelijk maken . Bij mij is het meer de verbazing dat er mensen zijn die me blijven steunen, die me een 'veilige plek' bieden, die zo zorgzaam met me om gaan, dat ik het bijna niet kan geloven. Zo lief!!!
@Tobbert, ik heb inderdaad anti histamine tabletten, maar mag er niet mee autorijden. In verband met carnaval van mijn huisarts kan ik daar vrijdag pas terecht, maar dat ga ik wel echt doen. Net hier afgesproken dat ik de medicijnen gewoon inneem vannacht, als er een noodgeval is, bel ik een van de buren hier om te rijden. Die kans is zo klein. Lief, dat lieve vriendin hier over meedenkt zonder er een probleem van te maken..... dit is zo'n voorbeeld van wat ik hierboven bedoel.
@EV, het klinkt goed, gewoon af en toe een berichtje naar ze sturen, misschien inderdaad zonder vraag te stellen, maar gewoon, om ze een fijne dag, of iets anders 'goeds' toe te wensen.
Misschien lukt het je niet altijd om het goede voorbeeld te geven wat betreft stabiliteit en vertrouwen. Toch kun je jezelf hierin nog ontwikkelen, laten zien dat je dingen anders wilt doen, je daarin kwetsbaar opstellen. Dat kan ook een positief voorbeeld zijn voor je kinderen. Laat je niet meezuigen, maar probeer er 'verstandelijk' naar te blijven kijken. En als dit niet lukt, vraag dan aan je ManMens of aan ons om met je mee te denken. Ik heb er in dit topic al veel zinnige dingen over gelezen.
zaterdag 25 februari 2017 om 15:50
Tobbie, Elmervrouw, Sofie
Mooi dat er in dit topic, hoe zwaar het ook kan zijn, ook ruimte is voor positieve verhalen, en lichtpuntjes
Inderdaad het besef en het kunnen blijven zien van mensen die wel fijn zijn in de omgang, wel willen meedenken hoe het voor óns is, dat geeft (mij) vertrouwen en hoop
Mooi Sofie hoe je lieve vriendin meedenkt
Sinds gisteren het een beetje rustig aan gedaan.
Toch vanmiddag besloten weer wat voor mijn werk te gaan doen.
Na een paar dagen 'vakantie'.
Was heel bang om mijn werk mail te openen haha
Maar ook op mijn werk was de wereld niet vergaan,
en hadden de meeste mensen vooral vakantie genomen...
Ben dan wel even bezig geweest, maar merk dat mijn concentratie nog steeds vreselijk slecht is.
Heb heel snel enorme hoofdpijn en kan bij bepaalde mailtjes wel in huilen uitbarsten.
Wat nergens op slaat
Ben zo snel moe en overbelast....
Had besloten mezelf tot de KERSTvakantie te geven om te herstellen...
Nu is de voorjaarsvakantie voorbij en ben ik nog lang niet de oude...
Vliegt me meteen weer naar m'n keel.
Volgende week zit er weer ruimte voor halve dagen,
en al weet ik dat ik die ruimte moet (mag) nemen,
het voelt echt als falen.
De letters dansen nu alweer op papier,
dus weet dat ik moet stoppen.
Maar ben nog lang niet tevreden.
En dan zit ik onrustig, want heb nog een enorme to-do-list in mijn hoofd.
Gek word ik daarvan.
Ik wou dat ik wat dat betreft weer de oude was,
die bergen werk kon verzetten,
en zich helemaal niet overbelast voelde
(waarschijnlijk wel was, maar het toch niet voelde,
dus kon altijd maar door en doorgaan...).
Mooi dat er in dit topic, hoe zwaar het ook kan zijn, ook ruimte is voor positieve verhalen, en lichtpuntjes
Inderdaad het besef en het kunnen blijven zien van mensen die wel fijn zijn in de omgang, wel willen meedenken hoe het voor óns is, dat geeft (mij) vertrouwen en hoop
Mooi Sofie hoe je lieve vriendin meedenkt
Sinds gisteren het een beetje rustig aan gedaan.
Toch vanmiddag besloten weer wat voor mijn werk te gaan doen.
Na een paar dagen 'vakantie'.
Was heel bang om mijn werk mail te openen haha
Maar ook op mijn werk was de wereld niet vergaan,
en hadden de meeste mensen vooral vakantie genomen...
Ben dan wel even bezig geweest, maar merk dat mijn concentratie nog steeds vreselijk slecht is.
Heb heel snel enorme hoofdpijn en kan bij bepaalde mailtjes wel in huilen uitbarsten.
Wat nergens op slaat
Ben zo snel moe en overbelast....
Had besloten mezelf tot de KERSTvakantie te geven om te herstellen...
Nu is de voorjaarsvakantie voorbij en ben ik nog lang niet de oude...
Vliegt me meteen weer naar m'n keel.
Volgende week zit er weer ruimte voor halve dagen,
en al weet ik dat ik die ruimte moet (mag) nemen,
het voelt echt als falen.
De letters dansen nu alweer op papier,
dus weet dat ik moet stoppen.
Maar ben nog lang niet tevreden.
En dan zit ik onrustig, want heb nog een enorme to-do-list in mijn hoofd.
Gek word ik daarvan.
Ik wou dat ik wat dat betreft weer de oude was,
die bergen werk kon verzetten,
en zich helemaal niet overbelast voelde
(waarschijnlijk wel was, maar het toch niet voelde,
dus kon altijd maar door en doorgaan...).
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 25 februari 2017 om 17:12
Ik krijg het (werk) gewoon echt niet zo perfect als ik zou willen.
Ik ga het morgen weer proberen, maar baal als een stekker, grmm.
Heb een paar dagen toch redelijk rustig aan gedaan...?!
Boos op mezelf.
Alles draait, ben te lang door gegaan.
Weet dat ik juist goed op mezelf moet passen,
maar voelt even als
Helpt niks om mezelf nu te straffen voor het feit dat ik niet bereikt heb qua werk vandaag wat ik zou willen.
Maar ik weet even ook geen alternatief
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
