Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel V
dinsdag 11 april 2017 om 19:31
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Ondertussen zijn we alweer toe aan deel 5, wat betekent dat er meer dan 12.000 berichtjes geschreven zijn
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al meeschrijft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor dit nieuwe topic, voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is. Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm:
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Ondertussen zijn we alweer toe aan deel 5, wat betekent dat er meer dan 12.000 berichtjes geschreven zijn
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al meeschrijft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor dit nieuwe topic, voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is. Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm: | begrip | betekenis |
|---|---|
| LV | Lieve Vriendin |
| MM | Manmens |
| ZH | Zak Hooi |
| BV | Beste Vriend |
| WWD | WeggeWaaid Dakraam |
| OmSnowen | iets wat eerst een negatieve lading voor je had veranderen in iets positiefs |
| GePruttel | woorden en activiteiten die je een vrolijk, fijn gevoel bezorgen |
| Plantjesdag | een dag waarop het niet gaat. Je lichaam werkt niet en heeft liefdevolle berichtjes (via het topic of telefoon of irl), zelfzorg en mensen nodig |
| Mosdag | een dag waarop je je minder dan een plant voelt. Je zit gevangen in een waas van angst en paniek, wat ervoor zorgt dat zelfs de meest basale lichaamsfuncties niet vanzelfsprekend zijn. Er is weinig tot geen taal, wat contact maken moeilijk maakt. |
| PT | Pittige Therapie. Zorg voor, tijdens en na een PT extra goed voor jezelf  |
| ODS teken | Over De Streep teken. Een lief, warm, steunend gebaar voor iemand die dapper bezig is |
| Dansen | Een stapje vooruit, een stapje terug, het gaat niet om alleen maar vooruitgaan, je bent gewoon aan het dansen |
| nog leeg | nog leeg |
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
knuffelbeertjes wijzigde dit bericht op 29-08-2017 22:41
51.76% gewijzigd
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 29 april 2017 om 22:28
zaterdag 29 april 2017 om 22:30
Vanavond overheerst het gevoel dat ik het niet kan en dat ik het nooit ga kunnen. Met 'het' bedoel ik het 'vrienden worden met mijn lijf' en alles wat daarbij hoort.
Ik weet dat het maar een deel van mezelf is, vanavond is dat deel heel sterk aanwezig. Zo sterk dat ik het bijna geloof met alles wat ik heb.
Dan komt direct de constatering; "ik moet dit niet willen". Ik heb een fijn leven, lieve mensen om me heen, een leuke baan, een mooi huis, veel geluksmomenten. Waarom iets nastreven wat toch nooit gaat lukken, sterker nog, waar ik niet eens een beetje bij in de buurt kom?
Ik weet dat het nu niet werkt voor me om hier verder over na te denken. Dus heb ik net alles weer klein gemaakt. Kleine stapjes, muizenstapjes zijn nog te groot, maak er maar mierenstapjes van. Zo klein dat je een vergrootglas nodig hebt en dat het dus helemaal niet gek is dat ik er af en toe zo'n moedeloos gevoel van krijg. En het ontzettend logisch is dat de kant van Sofie die deze hele onderneming sowieso niet ziet zitten, daar gretig op inspringt.
Ik ga nu offline, nog even rust voordat ik een poging ga wagen om te slapen.
Fijne nacht allemaal!
Ik weet dat het maar een deel van mezelf is, vanavond is dat deel heel sterk aanwezig. Zo sterk dat ik het bijna geloof met alles wat ik heb.
Dan komt direct de constatering; "ik moet dit niet willen". Ik heb een fijn leven, lieve mensen om me heen, een leuke baan, een mooi huis, veel geluksmomenten. Waarom iets nastreven wat toch nooit gaat lukken, sterker nog, waar ik niet eens een beetje bij in de buurt kom?
Ik weet dat het nu niet werkt voor me om hier verder over na te denken. Dus heb ik net alles weer klein gemaakt. Kleine stapjes, muizenstapjes zijn nog te groot, maak er maar mierenstapjes van. Zo klein dat je een vergrootglas nodig hebt en dat het dus helemaal niet gek is dat ik er af en toe zo'n moedeloos gevoel van krijg. En het ontzettend logisch is dat de kant van Sofie die deze hele onderneming sowieso niet ziet zitten, daar gretig op inspringt.
Ik ga nu offline, nog even rust voordat ik een poging ga wagen om te slapen.
Fijne nacht allemaal!
zondag 30 april 2017 om 09:45
Bedankt Hanke en Sofie
Lief en fijn jullie gisteren te kunnen lezen
Vreselijk is het als mijn hoofd zo doet...
Vriend zag het ook gebeuren
Alle steun is zo fijn dan
Jullie berichtjes
Mail van peut
Vriend die bij me is
Maar voelt alsof ik het zelf zou moeten kunnen
Ik begrijp dat niet
Ik word zo aangemoedigd anderen hierbij te betrekken
Maar nog steeds denk ik vaak: wat doe ik een ander aan, met mij..? Daar mag ik anderen niet mee lastig vallen en opzadelen. Ondanks alle woorden voelt het vaak nog zo..
Gister was echt moeilijk, het liep helemaal vast in mijn hoofd. En niet eens omdat ik dan pieker oid, want dat doe ik amper, want dan zorg ik wel weer voor afleiding.
Maar in 1 keer kan mijn hoofd doen alsof mijn leven niks waard is, alsof ik niks waard ben, alsof iedereen waar ik zoveel om geef mij gaat verlaten, alsof ik slecht bezig ben, etc...
Net alsof mijn denken dan de verkeerde afslag heeft genomen; een afslag richting eenzaamheid, isolatie, fouten, en een duistere wereld...
Het is zó geloofwaardig
En ik heb geen idee hoe ik het dan weer terug krijg naar het fijne en positieve denken en voelen, deze afslag lijkt eenrichtingsverkeer, met een groot bord: verboden te draaien...
Uiteindelijk in slaap gevallen, en dankzij pilletje goed geslapen, nu natuurlijk best suf wakker, wat prettig is want het donkere denken is nog wel zeer aanwezig
Het is nu nog steeds geschreeuw in m'n hoofd... dat ik slecht ben, dat ik iedereen verlies.. Het is zo naar.. de wereld is niet veranderd, alleen mijn kijk erop. Waar ik gisterochtend nog naar buiten keek en de mooie dingen echt kon voelen, kijk ik nu naar precies dezelfde buitenlucht maar voelt het allemaal anders... zo stom is dat, zo'n stom hoofd heb ik
Lief en fijn jullie gisteren te kunnen lezen
Vreselijk is het als mijn hoofd zo doet...
Vriend zag het ook gebeuren
Alle steun is zo fijn dan
Jullie berichtjes
Mail van peut
Vriend die bij me is
Maar voelt alsof ik het zelf zou moeten kunnen
Ik begrijp dat niet
Ik word zo aangemoedigd anderen hierbij te betrekken
Maar nog steeds denk ik vaak: wat doe ik een ander aan, met mij..? Daar mag ik anderen niet mee lastig vallen en opzadelen. Ondanks alle woorden voelt het vaak nog zo..
Gister was echt moeilijk, het liep helemaal vast in mijn hoofd. En niet eens omdat ik dan pieker oid, want dat doe ik amper, want dan zorg ik wel weer voor afleiding.
Maar in 1 keer kan mijn hoofd doen alsof mijn leven niks waard is, alsof ik niks waard ben, alsof iedereen waar ik zoveel om geef mij gaat verlaten, alsof ik slecht bezig ben, etc...
Net alsof mijn denken dan de verkeerde afslag heeft genomen; een afslag richting eenzaamheid, isolatie, fouten, en een duistere wereld...
Het is zó geloofwaardig
En ik heb geen idee hoe ik het dan weer terug krijg naar het fijne en positieve denken en voelen, deze afslag lijkt eenrichtingsverkeer, met een groot bord: verboden te draaien...
Uiteindelijk in slaap gevallen, en dankzij pilletje goed geslapen, nu natuurlijk best suf wakker, wat prettig is want het donkere denken is nog wel zeer aanwezig
Het is nu nog steeds geschreeuw in m'n hoofd... dat ik slecht ben, dat ik iedereen verlies.. Het is zo naar.. de wereld is niet veranderd, alleen mijn kijk erop. Waar ik gisterochtend nog naar buiten keek en de mooie dingen echt kon voelen, kijk ik nu naar precies dezelfde buitenlucht maar voelt het allemaal anders... zo stom is dat, zo'n stom hoofd heb ik
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 30 april 2017 om 09:45
Sofie
Wat verdrietig voor je dat dat gevoel gisteren zo sterk aanwezig was. Het lijkt dan vast heel geloofwaardig maar het is zo knap van jou dat je doorhebt dat het slechts een deel van jou is. Een deel wat het misschien wel heel eng vindt allemaal, want verandering is voor iedereen eng,
laat staan als het om zulke heftige en lastige onderwerpen gaat.
Een deel dat jou wil beschermen en helpen en dat op deze manier doet...?
Overigens dat het heftig en lastig is wil niks zeggen over de haalbaarheid. Wat je zelf al doorhebt: je maakt stappen! En als dat deel heel aanwezig is lijken het mierenstapjes maar misschien kun je het de andere deeltjes ook eens vragen. Als je het mij zou vragen zou ik zeggen dat je stappen maakt, goed bezig bent, dat je je ontwikkelt, dat je ergens weet dat het echt wel mogelijk is om vrienden te worden met je lichaam, dat je stoer bent, dat je intelligent genoeg bent zodat je je inzichten kunt gebruiken hierin, dat je een enorme doorzetter bent, dat je al zoveel verder bent dan een tijd geleden. Plus dat je dapper bent dat je het aangaat, heel dapper.
En fijn dat je er hier over durft en wilt delen, ik heb er veel aan. En ik geloof dat dit jou lukt, ik zie de stappen wel, maar ik ben heel benieuwd of andere delen van jou ze ook zien.
Hopelijk heb je een goede nacht gehad en lukt het vandaag weer om te zien hoe goed je bezig bent
Wat verdrietig voor je dat dat gevoel gisteren zo sterk aanwezig was. Het lijkt dan vast heel geloofwaardig maar het is zo knap van jou dat je doorhebt dat het slechts een deel van jou is. Een deel wat het misschien wel heel eng vindt allemaal, want verandering is voor iedereen eng,
laat staan als het om zulke heftige en lastige onderwerpen gaat.
Een deel dat jou wil beschermen en helpen en dat op deze manier doet...?
Overigens dat het heftig en lastig is wil niks zeggen over de haalbaarheid. Wat je zelf al doorhebt: je maakt stappen! En als dat deel heel aanwezig is lijken het mierenstapjes maar misschien kun je het de andere deeltjes ook eens vragen. Als je het mij zou vragen zou ik zeggen dat je stappen maakt, goed bezig bent, dat je je ontwikkelt, dat je ergens weet dat het echt wel mogelijk is om vrienden te worden met je lichaam, dat je stoer bent, dat je intelligent genoeg bent zodat je je inzichten kunt gebruiken hierin, dat je een enorme doorzetter bent, dat je al zoveel verder bent dan een tijd geleden. Plus dat je dapper bent dat je het aangaat, heel dapper.
En fijn dat je er hier over durft en wilt delen, ik heb er veel aan. En ik geloof dat dit jou lukt, ik zie de stappen wel, maar ik ben heel benieuwd of andere delen van jou ze ook zien.
Hopelijk heb je een goede nacht gehad en lukt het vandaag weer om te zien hoe goed je bezig bent
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 30 april 2017 om 10:19
Lief Knuff, jouw woorden. Ze doen me goed.
Bedankt ook voor het delen van je verhaal.
Ik lees bij jou ook dat je de dingen begint te herkennen. Juist als je herkent hoe het werkt in je hoofd, is het lastig om los te laten dat je eigenlijk wilt dat het anders gaat. Natuurlijk wil je naar buiten gaan en zien, voelen, hoe mooi de wereld is. Soms voelt het gewoon even niet zo, ook al wil je dit graag. Laat maar los, het hoeft nu niet goed te voelen. Het is wel heel fijn dat het goed gevoeld heeft. En dat je ergens weet dat die momenten vaker gaan komen.
Je begint mensen toe te laten en dat is zo eng..... natuurlijk twijfelen delen van Knuff er aan of dat wel kan. Of het echt zo is? Of Knuff het wel waard is? Of Knuff het wel aan kan, al die lieve mensen in haar omgeving, die allemaal ooit gaan ontdekken dat Knuff eigenlijk slecht is. Allemaal oude overtuigingen Knuff, die je zo lang hebt moeten geloven. Maar nu hoeft het niet meer. Je hoeft niet meer te geloven dat Knuff een slecht, waardeloos persoon is. Je mag gaan geloven dat Knuff lief is. En slim. En grappig. En leuk. En eerlijk. En liefdevol. En zorgzaam. En nog veel meer.
Die Knuff doet vast ook wel eens iets stoms, iets slechts, iets doms. Dan ontdekt ze dat ze dit soort dingen niet uit 'slechte' bedoelingen doet. omdat ze namelijk niet slecht is.
Dank je wel voor je lieve woorden deze ochtend.
Ik ben blij dat ik mezelf gisteren heb kunnen remmen door niet verder in te gaan op alle gedachten die stuurden richting kansloos, loserachtig, onbetrouwbaar, enzovoorts. Daarmee verdwenen ze niet, maar ben ik er ook niet in verdronken. En dat is heel fijn.
Nu pingpong ik een beetje tussen 'kansloos' enerzijds en 'rustig stapjes maken' anderzijds. Pffff. Het deel van mij wat niet wil, is zo bang. Mijn therapeut heeft vorige week gezegd dat we niet gaan forceren, dat we dat deel niet gaan dwingen, maar dat we gaan kijken naar haar weerstand. Dat we gaan luisteren wat ze te zeggen heeft. En ze heeft zoveel te zeggen.
Het is zo verdrietig hoe de angst dit deel in haar greep heeft. Verdrietig voor haar en voor al die deeltjes die wel graag vooruit willen. Die gelukkig heel veel geduld kunnen opbrengen.
Dat heb ik wel nodig, geduld. Heel veel geduld.
Ik ga naar buiten, mijn hoofd even op andere dingen zetten, de zon voelen, frisse lucht inademen.
Fijne dag iedereen!
Bedankt ook voor het delen van je verhaal.
Ik lees bij jou ook dat je de dingen begint te herkennen. Juist als je herkent hoe het werkt in je hoofd, is het lastig om los te laten dat je eigenlijk wilt dat het anders gaat. Natuurlijk wil je naar buiten gaan en zien, voelen, hoe mooi de wereld is. Soms voelt het gewoon even niet zo, ook al wil je dit graag. Laat maar los, het hoeft nu niet goed te voelen. Het is wel heel fijn dat het goed gevoeld heeft. En dat je ergens weet dat die momenten vaker gaan komen.
Je begint mensen toe te laten en dat is zo eng..... natuurlijk twijfelen delen van Knuff er aan of dat wel kan. Of het echt zo is? Of Knuff het wel waard is? Of Knuff het wel aan kan, al die lieve mensen in haar omgeving, die allemaal ooit gaan ontdekken dat Knuff eigenlijk slecht is. Allemaal oude overtuigingen Knuff, die je zo lang hebt moeten geloven. Maar nu hoeft het niet meer. Je hoeft niet meer te geloven dat Knuff een slecht, waardeloos persoon is. Je mag gaan geloven dat Knuff lief is. En slim. En grappig. En leuk. En eerlijk. En liefdevol. En zorgzaam. En nog veel meer.
Die Knuff doet vast ook wel eens iets stoms, iets slechts, iets doms. Dan ontdekt ze dat ze dit soort dingen niet uit 'slechte' bedoelingen doet. omdat ze namelijk niet slecht is.
Dank je wel voor je lieve woorden deze ochtend.
Ik ben blij dat ik mezelf gisteren heb kunnen remmen door niet verder in te gaan op alle gedachten die stuurden richting kansloos, loserachtig, onbetrouwbaar, enzovoorts. Daarmee verdwenen ze niet, maar ben ik er ook niet in verdronken. En dat is heel fijn.
Nu pingpong ik een beetje tussen 'kansloos' enerzijds en 'rustig stapjes maken' anderzijds. Pffff. Het deel van mij wat niet wil, is zo bang. Mijn therapeut heeft vorige week gezegd dat we niet gaan forceren, dat we dat deel niet gaan dwingen, maar dat we gaan kijken naar haar weerstand. Dat we gaan luisteren wat ze te zeggen heeft. En ze heeft zoveel te zeggen.
Het is zo verdrietig hoe de angst dit deel in haar greep heeft. Verdrietig voor haar en voor al die deeltjes die wel graag vooruit willen. Die gelukkig heel veel geduld kunnen opbrengen.
Dat heb ik wel nodig, geduld. Heel veel geduld.
Ik ga naar buiten, mijn hoofd even op andere dingen zetten, de zon voelen, frisse lucht inademen.
Fijne dag iedereen!
zondag 30 april 2017 om 11:22
Ik heb even geen woorden voor jullie. Ik lees jullie, zie dat jullie het zwaar hebben, maar patronen herkennen en steun bij elkaar en anderen zoeken. Heel mooi om te lezen.
Afgelopen dagen was het deel in mij dat mislukt, kansloos, hopeloos, waardeloos etc. brult weer zeer luidruchtig, met als (voorlopige) climax gisteravond. Ik ben moe, en moe van het voortdurend temmen en relativeren en geruststellen van dat deel. Gisteravond lukte het niet meer, dus een grote huilbui en waardeloos gevoel. Ik zal altijd gevoelig blijven voor zulke momenten, maar ik wil zo graag dat ze wegblijven. En al helemaal dat ik niet weer depressief wordt. Maar op dit moment lukt het niet zo goed om een slechte tijd te relativeren.
Besefte me vanmorgen wel dat ik al een paar weken nóg minder ruimte inneem, terugval in oude patronen (zodra ik ergens over klaag of zeg dat ik het erg vind en iemand reageert dat het voor hen allemaal nog erger is, dat ik dan gelijk denk dat ik een aansteller en aandachttrekker ben en dat ik me dus minder moet laten zien). Ik ken de patronen, ik weet dat ik weet wat ik moet doen. Maar het lukt even niet.
Helaas voor jullie betekent het ook dat ik weinig kan bijdragen op dit moment, want ik weet het even niet meer. Sorry
Sorry voor de egopost.
Afgelopen dagen was het deel in mij dat mislukt, kansloos, hopeloos, waardeloos etc. brult weer zeer luidruchtig, met als (voorlopige) climax gisteravond. Ik ben moe, en moe van het voortdurend temmen en relativeren en geruststellen van dat deel. Gisteravond lukte het niet meer, dus een grote huilbui en waardeloos gevoel. Ik zal altijd gevoelig blijven voor zulke momenten, maar ik wil zo graag dat ze wegblijven. En al helemaal dat ik niet weer depressief wordt. Maar op dit moment lukt het niet zo goed om een slechte tijd te relativeren.
Besefte me vanmorgen wel dat ik al een paar weken nóg minder ruimte inneem, terugval in oude patronen (zodra ik ergens over klaag of zeg dat ik het erg vind en iemand reageert dat het voor hen allemaal nog erger is, dat ik dan gelijk denk dat ik een aansteller en aandachttrekker ben en dat ik me dus minder moet laten zien). Ik ken de patronen, ik weet dat ik weet wat ik moet doen. Maar het lukt even niet.
Helaas voor jullie betekent het ook dat ik weinig kan bijdragen op dit moment, want ik weet het even niet meer. Sorry
Sorry voor de egopost.
tobbert wijzigde dit bericht op 23-07-2017 14:42
1.43% gewijzigd
zondag 30 april 2017 om 13:30
quote:Tobbert schreef op 30 april 2017 @ 11:22:
[...]
Sorry voor de egopost.
Dank je wel voor de egopost Tobbert. Fijn dat je iets van ruimte inneemt, hier, nu. Fijn dat we iets voor elkaar kunnen betekenen. Ook al kunnen we elkaars situatie niet veranderen, we kunnen blijkbaar wel delen en steunen.
Ik voel me iets beter na een tijdje buiten te zijn geweest. Met hardlopen ben ik niet over de vooraf gestelde grens gegaan. Ik heb zon gevoeld op mijn armen en mijn gezicht, wat me een warm gevoel van binnen gaf. Ik heb een paar leuke klusjes bedacht die ik zo dadelijk ga doen en er ligt ook al een boek op me te wachten. Het voelt maar een beetje alsof ik de ontspanning van vandaag eerst moet verdienen en voor nu vind ik dat oké.
[...]
Sorry voor de egopost.
Dank je wel voor de egopost Tobbert. Fijn dat je iets van ruimte inneemt, hier, nu. Fijn dat we iets voor elkaar kunnen betekenen. Ook al kunnen we elkaars situatie niet veranderen, we kunnen blijkbaar wel delen en steunen.
Ik voel me iets beter na een tijdje buiten te zijn geweest. Met hardlopen ben ik niet over de vooraf gestelde grens gegaan. Ik heb zon gevoeld op mijn armen en mijn gezicht, wat me een warm gevoel van binnen gaf. Ik heb een paar leuke klusjes bedacht die ik zo dadelijk ga doen en er ligt ook al een boek op me te wachten. Het voelt maar een beetje alsof ik de ontspanning van vandaag eerst moet verdienen en voor nu vind ik dat oké.
zondag 30 april 2017 om 13:44
Sofie jij ook bedankt voor je woorden
Over wat je eerder schreef: het is inderdaad heel verdrietig, dat die angst zo groot is, verdrietig voor jou Wat heel fijn is, is dat je lieve mensen om je heen hebt die je hierin kunnen en willen steunen, die dat geduld je met liefde geven. En dat je een peut hebt die je angsten serieus neemt, die ze een stem wil geven, zodat er geluisterd wordt naar wat er leeft in jou. Je wordt gezien en gehoord, en dat is zo belangrijk.
Fijn dat het buiten zijn je wat goed heeft gedaan Ik hoop dat je ook een goede middag hebt lieverd
Over wat je eerder schreef: het is inderdaad heel verdrietig, dat die angst zo groot is, verdrietig voor jou Wat heel fijn is, is dat je lieve mensen om je heen hebt die je hierin kunnen en willen steunen, die dat geduld je met liefde geven. En dat je een peut hebt die je angsten serieus neemt, die ze een stem wil geven, zodat er geluisterd wordt naar wat er leeft in jou. Je wordt gezien en gehoord, en dat is zo belangrijk.
Fijn dat het buiten zijn je wat goed heeft gedaan Ik hoop dat je ook een goede middag hebt lieverd
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 30 april 2017 om 13:44
Tobbie je draagt ook bij door dit te delen he? Dat is geen ego post, dat is vertellen hoe het gaat, en dat vind ik heel goed van je. Het is nou eenmaal niet altijd fijn en goed en vrolijk, en dat hoeft ook niet. Al zou ik er heel veel voor geven om me een stuk fijner te voelen... want zwaar is het wel.
De zon schijnt buiten wellicht maar dat zegt niks over hoe het van binnen gaat, met jou, met mij, met ons
Ik herken zoveel in wat je schrijft, over het ontzettend moe zijn, moeite met relativeren van die nare gevoelens/deze tijd... (voor mij zelfs uitzichtloos voelt het), het steeds minder ruimte in nemen, het zien en weten maar toch niet kunnen omdraaien, wat ontzettend zwaar en eenzaam is... extra dapper dus dat je je berichtje geschreven hebt hier! Ik lees je heel graag. Ik gun je zoveel beters dan deze gevoelens, maar ik lees je hoe dan ook graag, dus ook als het zo is als nu, die ruimte mag je dus innemen, nog veel meer dan dit. Bedankt voor je berichtje, voor de eerlijkheid en de herkenning
De zon schijnt buiten wellicht maar dat zegt niks over hoe het van binnen gaat, met jou, met mij, met ons
Ik herken zoveel in wat je schrijft, over het ontzettend moe zijn, moeite met relativeren van die nare gevoelens/deze tijd... (voor mij zelfs uitzichtloos voelt het), het steeds minder ruimte in nemen, het zien en weten maar toch niet kunnen omdraaien, wat ontzettend zwaar en eenzaam is... extra dapper dus dat je je berichtje geschreven hebt hier! Ik lees je heel graag. Ik gun je zoveel beters dan deze gevoelens, maar ik lees je hoe dan ook graag, dus ook als het zo is als nu, die ruimte mag je dus innemen, nog veel meer dan dit. Bedankt voor je berichtje, voor de eerlijkheid en de herkenning
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 30 april 2017 om 13:47
Pruttel, EV
Fijn die knuffels, zeker op dagen als deze...
Ik ben met moeite uit bed gekomen
Zoveel pijn in m'n lichaam
Pijnstiller al gehad maar pff bewegen blijft moeilijk
Ook al in een warm bad geweest
Nu toch even buiten kijken hoe het gaat
Niks op de planning staan
Want hoe het nu gaat kan ik bijna niks
Terwijl vandaag juist zo'n mooie dag is buiten
Wil me eroverheen zetten
Wil dat m'n lichaam luistert
Ipv doet alsof het pijn heeft....
En ben zo moe.. wat niet eens kan
Want ik heb vakantie en doe niks
Maar ben toch echt helemaal uitgeput
Fijn die knuffels, zeker op dagen als deze...
Ik ben met moeite uit bed gekomen
Zoveel pijn in m'n lichaam
Pijnstiller al gehad maar pff bewegen blijft moeilijk
Ook al in een warm bad geweest
Nu toch even buiten kijken hoe het gaat
Niks op de planning staan
Want hoe het nu gaat kan ik bijna niks
Terwijl vandaag juist zo'n mooie dag is buiten
Wil me eroverheen zetten
Wil dat m'n lichaam luistert
Ipv doet alsof het pijn heeft....
En ben zo moe.. wat niet eens kan
Want ik heb vakantie en doe niks
Maar ben toch echt helemaal uitgeput
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 30 april 2017 om 14:19
Hier nogal wat stemmingswisselingen de laatste paar dagen (gelukkig kan ik de hormonen de schuld geven). Ik lees wel mee, maar reageren lukt me niet goed. Ik ben dan bang misschien het verkeerde te zeggen.
Zojuist buiten geweest (voor het eerst in 4 dagen in mijn eentje) en de rest van de dag ga ik lekker voor de tv hangen. Ik vind het wel goed zo voor vandaag.
zondag 30 april 2017 om 14:44
zondag 30 april 2017 om 15:12
zondag 30 april 2017 om 20:20
Vanmiddag gewandeld en vanavond gezwommen. Uiteindelijk zweefde de zwarte wolk pas wat naar de achtergrond na een telefoontje van m'n grootouders. Ik zag hun nummer en dacht natuurlijk meteen dat er wat ergs aan de hand moest zijn. Immers, we zijn er precies 2 weken geleden geweest om te vertellen dat ik het de komende tijd heel rustig aan moet doen... Gelukkig bleek dat niet het geval. M'n opa vertelde me dat zij (oma en hij) mij zo missen, en of ik me al wat beter voel.
Eh nee zei ik, en de komende maanden moet ik rust hebben, dus dat advies volgen we op, zoals we twee weken geleden ook verteld hebben (zeer moeilijk dit te zeggen maar wat is het alternatief..?). Ja maar we dachten dat je je misschien al wat beter zou voelen.
Lief hoor, maar nee opa, ik voel me nog niet beter in die twee weken.
Ben je wel aan het werk?
En hoe moeilijk ik het ook vond om te doen, ik ben er niet inhoudelijk op ingegaan.
Ik heb m'n standaard antwoord gegeven (goede regeling met de werkgever) en in dezelfde zin gezegd dat ik er verder liever niet over praat en (nogmaals) rust nodig heb.
Oke zei hij, als je maar weet dat we je missen, en aan je denken.
Ja, lief. En tegelijk maakt het weer zoveel duidelijk. De druk die ik altijd richting bepaalde mensen ervaren heb, komt niet uit de lucht vallen. Hoe lief m'n grootouders ook zijn, ze hebben wel bepaalde dingen (onbewust) bij mij geparkeerd en ik heb dat altijd toegestaan. Ook zij hebben uitspraken gedaan de afgelopen jaren (binnen 2 weken geen contact) als: 'we zien je zo weinig, de buurvrouw begon zich al zorgen te maken/we kregen vragen van je tante omdat je zo weinig langskomt/je broertje hebben we geen contact mee maar gelukkig ben jij er wel/met je moeder is het slecht afgelopen maar gelukkig hoeven we ons geen zorgen om jou te maken/....'
En ik ben ervan overtuigd dat het deels heel goed bedoeld is, vanuit oprechte bezorgdheid.
Maar ook hun woorden liggen opgeslagen in mijn hoofd en komen op onzekere momenten eruit en maken me gek. Ook daar vecht ik tegen.
Soms lijkt het alsof ik zoiets de hele dag al voel aankomen.. want na het telefoontje was de donkere waas wat meer weg. Vreemd is dat. Ik ben nog aan het bedenken wat ik ervan vind. Mijn gevoel heeft altijd wel geklopt; er zijn veel mensen die op mij leunen en mij nodig hebben voor hun eigen gemoedsrust. En heus niet allemaal met verkeerde intenties, maar wel met weinig ruimte voor mij...
Het is niet gek dat ik wekelijks op m'n planning bezoekjes aan m'n grootouders en ouders had staan. Zo hoorde het, zo moest het.
Er zijn toch zoveel mensen die dat doen? Wat is daar zo verkeerd aan? Het voelt gek dat ik het niet langer trok, dat getrek aan mij... de grote verantwoordelijkheid die ik voelde voor het welzijn van andere mensen... Ik hoor het m'n peut al zeggen: 'ook je grootouders zijn volwassen en kunnen op zichzelf passen, en jij hebt nu je rust nodig... het is niet egoïstisch, het is gezonde zelfzorg.'
Maar het is lastig, na zulke telefoontjes. Het geeft inzichten maar ook twijfels; waar doe ik goed aan? Zou ik niet mezelf net als afgelopen jaren opzij moeten zetten en bij ze komen wekelijks zodat ze zich geen zorgen meer maken? Maar waar blijf ik dan? Maar ik ben toch niet belangrijk?
Best lastig vind ik het
Mijn nieuwe peut zegt hetzelfde als ik hier ook al gelezen heb, nl dat mensen moeten gaan wennen aan mijn nieuwe aanpak. Dat mijn verandering opgemerkt zal worden door m'n omgeving en die omgeving zal proberen me terug te krijgen richting het oude. En hoe verdrietig het ook is, zegt ze, contact met mensen kan niet ten koste van jou blijven gaan...
Ik denk dat ze wel een punt heeft
Ik vind het alleen best ingewikkeld
Hoe kan ik nou voor mezelf gaan kiezen?
Als er zoveel mensen mij missen en zorgen om mij maken... Richting m'n vader en stiefmoeder is me woensdag wel duidelijk geworden dat het alleen om hen draait. Maar m'n grootouders, wat doe ik die aan op hun oude dag...? En inderdaad ze moeten m'n broertje al jaren missen, en hebben zo'n verdriet en zorgen om m'n moeder, dan moet ik toch overeind blijven...?
Eh nee zei ik, en de komende maanden moet ik rust hebben, dus dat advies volgen we op, zoals we twee weken geleden ook verteld hebben (zeer moeilijk dit te zeggen maar wat is het alternatief..?). Ja maar we dachten dat je je misschien al wat beter zou voelen.
Lief hoor, maar nee opa, ik voel me nog niet beter in die twee weken.
Ben je wel aan het werk?
En hoe moeilijk ik het ook vond om te doen, ik ben er niet inhoudelijk op ingegaan.
Ik heb m'n standaard antwoord gegeven (goede regeling met de werkgever) en in dezelfde zin gezegd dat ik er verder liever niet over praat en (nogmaals) rust nodig heb.
Oke zei hij, als je maar weet dat we je missen, en aan je denken.
Ja, lief. En tegelijk maakt het weer zoveel duidelijk. De druk die ik altijd richting bepaalde mensen ervaren heb, komt niet uit de lucht vallen. Hoe lief m'n grootouders ook zijn, ze hebben wel bepaalde dingen (onbewust) bij mij geparkeerd en ik heb dat altijd toegestaan. Ook zij hebben uitspraken gedaan de afgelopen jaren (binnen 2 weken geen contact) als: 'we zien je zo weinig, de buurvrouw begon zich al zorgen te maken/we kregen vragen van je tante omdat je zo weinig langskomt/je broertje hebben we geen contact mee maar gelukkig ben jij er wel/met je moeder is het slecht afgelopen maar gelukkig hoeven we ons geen zorgen om jou te maken/....'
En ik ben ervan overtuigd dat het deels heel goed bedoeld is, vanuit oprechte bezorgdheid.
Maar ook hun woorden liggen opgeslagen in mijn hoofd en komen op onzekere momenten eruit en maken me gek. Ook daar vecht ik tegen.
Soms lijkt het alsof ik zoiets de hele dag al voel aankomen.. want na het telefoontje was de donkere waas wat meer weg. Vreemd is dat. Ik ben nog aan het bedenken wat ik ervan vind. Mijn gevoel heeft altijd wel geklopt; er zijn veel mensen die op mij leunen en mij nodig hebben voor hun eigen gemoedsrust. En heus niet allemaal met verkeerde intenties, maar wel met weinig ruimte voor mij...
Het is niet gek dat ik wekelijks op m'n planning bezoekjes aan m'n grootouders en ouders had staan. Zo hoorde het, zo moest het.
Er zijn toch zoveel mensen die dat doen? Wat is daar zo verkeerd aan? Het voelt gek dat ik het niet langer trok, dat getrek aan mij... de grote verantwoordelijkheid die ik voelde voor het welzijn van andere mensen... Ik hoor het m'n peut al zeggen: 'ook je grootouders zijn volwassen en kunnen op zichzelf passen, en jij hebt nu je rust nodig... het is niet egoïstisch, het is gezonde zelfzorg.'
Maar het is lastig, na zulke telefoontjes. Het geeft inzichten maar ook twijfels; waar doe ik goed aan? Zou ik niet mezelf net als afgelopen jaren opzij moeten zetten en bij ze komen wekelijks zodat ze zich geen zorgen meer maken? Maar waar blijf ik dan? Maar ik ben toch niet belangrijk?
Best lastig vind ik het
Mijn nieuwe peut zegt hetzelfde als ik hier ook al gelezen heb, nl dat mensen moeten gaan wennen aan mijn nieuwe aanpak. Dat mijn verandering opgemerkt zal worden door m'n omgeving en die omgeving zal proberen me terug te krijgen richting het oude. En hoe verdrietig het ook is, zegt ze, contact met mensen kan niet ten koste van jou blijven gaan...
Ik denk dat ze wel een punt heeft
Ik vind het alleen best ingewikkeld
Hoe kan ik nou voor mezelf gaan kiezen?
Als er zoveel mensen mij missen en zorgen om mij maken... Richting m'n vader en stiefmoeder is me woensdag wel duidelijk geworden dat het alleen om hen draait. Maar m'n grootouders, wat doe ik die aan op hun oude dag...? En inderdaad ze moeten m'n broertje al jaren missen, en hebben zo'n verdriet en zorgen om m'n moeder, dan moet ik toch overeind blijven...?
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 30 april 2017 om 20:26
zondag 30 april 2017 om 20:29
's Nachts droom ik vaak over m'n moeder in het verzorgingstehuis. Ze heeft daar mensen die haar ondersteunen. Ik droom dan dat die mensen haar vragen of ze kinderen heeft, en m'n moeder vertelt dan over m'n broertje en mij. Maar ook dat ze ons nooit meer ziet... en dat ze ons zo mist... en dan droom ik dat haar verzorgers hun hoofd schudden en denken: wat een nare mensen moeten dat zijn, die kinderen van deze mevrouw. Dan is hun moeder zo ziek, en toch blijven ze weg.
Net zoals je die programma's ziet over eenzame bejaarden. Waarvan de kinderen het te druk hebben met hun eigen levens.. m'n oma keek zulke programma's en zei dan tegen mij dat ze blij was dat ik anders was.. Ze ziet haar kinderen ook heel weinig, maar gelukkig zag ze mij wel vaak...
Ik voel me zo'n egoïst nu, zo stom en slecht
Dat ik zoveel mensen niet meer genoeg steun..
Mijn nieuwe peut zei daarover:
wat leer je mensen als ze altijd op jou kunnen leunen?
Geen verantwoordelijkheid te nemen over hun eigen leven, bewntwoordde ze zelf de vraag
Ik zei: na zoveel jaren gaan ze dat ook niet meer leren
Nou zei ze, al die mensen mogen blij en dankbaar zijn dat jij het zolang voor ze gedragen hebt, maar de toekomst gaat er anders uitzien.
Punt
Ik zei dat ik daar nog over na moest denken
Toen zei ze dat dit het beste is
Het beste voor mij
Maar de wereld draait niet om mij
Dat is zo egoïstisch....
Net zoals je die programma's ziet over eenzame bejaarden. Waarvan de kinderen het te druk hebben met hun eigen levens.. m'n oma keek zulke programma's en zei dan tegen mij dat ze blij was dat ik anders was.. Ze ziet haar kinderen ook heel weinig, maar gelukkig zag ze mij wel vaak...
Ik voel me zo'n egoïst nu, zo stom en slecht
Dat ik zoveel mensen niet meer genoeg steun..
Mijn nieuwe peut zei daarover:
wat leer je mensen als ze altijd op jou kunnen leunen?
Geen verantwoordelijkheid te nemen over hun eigen leven, bewntwoordde ze zelf de vraag
Ik zei: na zoveel jaren gaan ze dat ook niet meer leren
Nou zei ze, al die mensen mogen blij en dankbaar zijn dat jij het zolang voor ze gedragen hebt, maar de toekomst gaat er anders uitzien.
Punt
Ik zei dat ik daar nog over na moest denken
Toen zei ze dat dit het beste is
Het beste voor mij
Maar de wereld draait niet om mij
Dat is zo egoïstisch....
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 30 april 2017 om 20:35
Ja Snow daar heb je gelijk in
Ik beantwoord m'n appjes niet meteen
Dan zou ik gek worden
En appjes van m'n familie zullen nu dus standaard beantwoord worden...
Als iemand me direct nodig heeft, moet diegene bellen. Dat weet ook iedereen.
Daarom schrok ik van m'n opa's telefoontje... hij heeft nl ook vaak genoeg gebeld dat er wél iets ergs was (dood van m'n tante, ongeluk van m'n moeder, kanker van m'n oma...).
Appen met collega's doe ik ook niet (meer).
En m'n werk mail beantwoord ik pas vanaf volgende week weer (dat voelde hypocriet aangezien m'n peuten wel beschikbaar voor mij zijn, maar m'n peut zei: jij hebt heel ander werk, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken).
Kaartjes zijn inderdaad heel fijn
En leuk om te krijgen én te sturen
Ik beantwoord m'n appjes niet meteen
Dan zou ik gek worden
En appjes van m'n familie zullen nu dus standaard beantwoord worden...
Als iemand me direct nodig heeft, moet diegene bellen. Dat weet ook iedereen.
Daarom schrok ik van m'n opa's telefoontje... hij heeft nl ook vaak genoeg gebeld dat er wél iets ergs was (dood van m'n tante, ongeluk van m'n moeder, kanker van m'n oma...).
Appen met collega's doe ik ook niet (meer).
En m'n werk mail beantwoord ik pas vanaf volgende week weer (dat voelde hypocriet aangezien m'n peuten wel beschikbaar voor mij zijn, maar m'n peut zei: jij hebt heel ander werk, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken).
Kaartjes zijn inderdaad heel fijn
En leuk om te krijgen én te sturen
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 30 april 2017 om 20:50
Moeilijk is het Knuff, kiezen voor jezelf.
Toch is het de enige weg die werkt. Je gaat leren wat jouw weg is en hoe jouw (groot)(stief)ouders daar inpassen. Je hoeft nog niet te weten wat je weg is. Wat voor jou nu goed is, is afstand, emotionele afstand, van je familie. Omdat ze zo aan je trekken (inderdaad, ze zijn het niet gewend). Misschien maken ze zich wel oprecht zorgen om je, maar dat wil niet zeggen dat ze zich zorgen maken om de juiste dingen.
Ik bedoel daarmee: je (groot)(stief)ouders hebben zich nooit ingeleefd in jou. Ze weten niet hoe dingen voor jou zijn, dat hebben ze niet eerder aan je gevraagd, of op de juiste manier voor jou ingevuld. Nu bekijken ze jouw situatie vanuit hun standpunt. Vanuit hoe zij zijn. Vanuit hoe zij dènken dat jij bent. Niet vanuit hoe jij denkt en vanuit hoe jij bent. Omdat ze je niet op die manier kennen.
Misschien willen ze je wel leren kennen.
Het kan zijn dat dit nog komt.
Ooit.
Voor nu is belangrijk dat het voor jou niet helpend is om intensief contact met hen te hebben.
En als ze echt van je houden, zullen ze dit uiteindelijk respecteren. Jouw manier hoeft niet hun manier te zijn. Maar ze kunnen m wel respecteren.
Snow, die kaartjes, wat brengt dat me een inzicht. Ik heb dat precies zo. Ik dacht dat ik de enige nog kaartjes sturende persoon op aarde was
Ik heb een hekel aan bellen. Ik doe het ook niet. Ik neem mijn telefoon vrijwel nooit op, behalve bij één vriendin, waarvan ik weet dat ze een gruwelijke hekel heeft aan schriftelijke communicatie. Mijn beste vriendin appt me als ze wil bellen, met daarbij de urgentie. Niet urgent is eigenlijk standaard een 'nee' van mijn kant
Op appjes reageer ik vaak niet meteen, die kan ik prima later beantwoorden.
Toch is het de enige weg die werkt. Je gaat leren wat jouw weg is en hoe jouw (groot)(stief)ouders daar inpassen. Je hoeft nog niet te weten wat je weg is. Wat voor jou nu goed is, is afstand, emotionele afstand, van je familie. Omdat ze zo aan je trekken (inderdaad, ze zijn het niet gewend). Misschien maken ze zich wel oprecht zorgen om je, maar dat wil niet zeggen dat ze zich zorgen maken om de juiste dingen.
Ik bedoel daarmee: je (groot)(stief)ouders hebben zich nooit ingeleefd in jou. Ze weten niet hoe dingen voor jou zijn, dat hebben ze niet eerder aan je gevraagd, of op de juiste manier voor jou ingevuld. Nu bekijken ze jouw situatie vanuit hun standpunt. Vanuit hoe zij zijn. Vanuit hoe zij dènken dat jij bent. Niet vanuit hoe jij denkt en vanuit hoe jij bent. Omdat ze je niet op die manier kennen.
Misschien willen ze je wel leren kennen.
Het kan zijn dat dit nog komt.
Ooit.
Voor nu is belangrijk dat het voor jou niet helpend is om intensief contact met hen te hebben.
En als ze echt van je houden, zullen ze dit uiteindelijk respecteren. Jouw manier hoeft niet hun manier te zijn. Maar ze kunnen m wel respecteren.
Snow, die kaartjes, wat brengt dat me een inzicht. Ik heb dat precies zo. Ik dacht dat ik de enige nog kaartjes sturende persoon op aarde was
Ik heb een hekel aan bellen. Ik doe het ook niet. Ik neem mijn telefoon vrijwel nooit op, behalve bij één vriendin, waarvan ik weet dat ze een gruwelijke hekel heeft aan schriftelijke communicatie. Mijn beste vriendin appt me als ze wil bellen, met daarbij de urgentie. Niet urgent is eigenlijk standaard een 'nee' van mijn kant
Op appjes reageer ik vaak niet meteen, die kan ik prima later beantwoorden.
maandag 1 mei 2017 om 00:13
Sofie bedankt voor je berichtje
Ik heb natuurlijk ook nooit aan mensen verteld hoe ik over dingen dacht...
Ik probeerde het wel eens maar er werd dan zo (ver)oordelend op gereageerd dat ik me snel aanpaste en inbond...
Ik vind het lastig en schaam me ervoor hoeveel invloed anderen op mij hebben (gehad).
Het is zo onvolwassen.. van mij...
Nu doe ik volwassen door m'n grenzen aan te geven, maar ik vind het heel moeilijk
De angst om alleen achter te blijven is heel groot. Dat komt er bij kijken, net als zoveel meer moeilijke gedachten en emoties..
Lastig is het..
Ik hoop dat jij een fijne middag en avond hebt gehad
Net als iedereen die dit leest, en ik hoop dat jullie een goede nacht hebben
Ik heb natuurlijk ook nooit aan mensen verteld hoe ik over dingen dacht...
Ik probeerde het wel eens maar er werd dan zo (ver)oordelend op gereageerd dat ik me snel aanpaste en inbond...
Ik vind het lastig en schaam me ervoor hoeveel invloed anderen op mij hebben (gehad).
Het is zo onvolwassen.. van mij...
Nu doe ik volwassen door m'n grenzen aan te geven, maar ik vind het heel moeilijk
De angst om alleen achter te blijven is heel groot. Dat komt er bij kijken, net als zoveel meer moeilijke gedachten en emoties..
Lastig is het..
Ik hoop dat jij een fijne middag en avond hebt gehad
Net als iedereen die dit leest, en ik hoop dat jullie een goede nacht hebben
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 1 mei 2017 om 07:40
Tja, volwassen worden is een proces Knuff. Een proces wat nooit ophoudt. Mensen laten zich beïnvloeden door anderen, als ze kind zijn en later, als ze 'groot' zijn, gebeurt dit nog altijd. Het idee is geloof ik dat we dan beter weten wat er bij ons past en wat niet. Doordat we een soort 'eigenheid' ontwikkeld hebben. Daar is het bij jou (en bij mij) een beetje misgegaan. Doordat het voor onze 'overleving' belangrijk was om te doen wat anderen ons vertelden (of op andere manieren duidelijk maakten) werden wij 'het perfecte kind'.
Gelukkig kunnen we het alsnog ontwikkelen, die eigenheid. Dat is moeilijk, frustrerend, ingewikkeld, verwarrend, maar kan ook heel leuk zijn. Als we het eenmaal echt mogen van onszelf. Hoe tof is het dan? Te ontdekken wat bij ons past? Wat wij vinden?
Grenzen stellen is daar een onderdeel van, een moeilijk onderdeel, wat je al steeds beter begint te doen.
Mooi is dat!
@Hanke, hoe is het nu? Gisteren genoeg rust kunnen pakken? En vandaag gewoon ook weer lief zijn voor jezelf!
@Snow, zijn de hormonen al weer een beetje tot rust gekomen? Fijn dat je zo goed voor jezelf gezorgd hebt gisteren.
Hier al drie nachten achter elkaar goed geslapen . Met goed, bedoel ik echt goed! Geen nachtmerries, meteen weer ingeslapen als ik wakker werd en elke nacht 7 uur of zelfs een beetje meer.
Zo fijn, ik was bijna vergeten hoe ENERGIE voelt
Vandaag een dagje stomme dingen, met fysio , klasmannen in huis ,
gelukkig vanavond even bijpraten met een lieve vriendin.
Fijne dag allemaal!
Gelukkig kunnen we het alsnog ontwikkelen, die eigenheid. Dat is moeilijk, frustrerend, ingewikkeld, verwarrend, maar kan ook heel leuk zijn. Als we het eenmaal echt mogen van onszelf. Hoe tof is het dan? Te ontdekken wat bij ons past? Wat wij vinden?
Grenzen stellen is daar een onderdeel van, een moeilijk onderdeel, wat je al steeds beter begint te doen.
Mooi is dat!
@Hanke, hoe is het nu? Gisteren genoeg rust kunnen pakken? En vandaag gewoon ook weer lief zijn voor jezelf!
@Snow, zijn de hormonen al weer een beetje tot rust gekomen? Fijn dat je zo goed voor jezelf gezorgd hebt gisteren.
Hier al drie nachten achter elkaar goed geslapen . Met goed, bedoel ik echt goed! Geen nachtmerries, meteen weer ingeslapen als ik wakker werd en elke nacht 7 uur of zelfs een beetje meer.
Zo fijn, ik was bijna vergeten hoe ENERGIE voelt
Vandaag een dagje stomme dingen, met fysio , klasmannen in huis ,
gelukkig vanavond even bijpraten met een lieve vriendin.
Fijne dag allemaal!
