Paniek door de herbelevingen - deel VII

hanke321 schreef: ↑

17-03-2021 15:13

Ja erg fijn.
Op zich ook eigenbelang, want het was haar factuur. Tof was dat ze me het gevoel gaf er niet alleen voor te staan.

Maar wat ik vooral fijn vond was haar houding van 'ik leer hiervan, ik heb nog niet zo lang een eigen praktijk, ik vind het ook wel een interessant zo'n klusje, en met jou samenwerken...'

Heel fijn, dat zeker. En dat je nu met een gerust hart verder kunt met de therapie

Inderdaad.

Want hoewel we met fase 2 oefeningen zijn begonnen, hield ik wel steeds rekening met het feit dat dit einde verhaal was en ik met een giga schuld zou eindigen.

@ Hanke: wat fijn dat het nu definitief is! Er is ongetwijfeld een last van je schouders gevallen nu!

@ Sophie: ik weet dat je gelijk hebt, keuzes maken...laat dat nou net iets zijn waar ik niet goed in ben (en dus liever niet doe, tenzij ik zeker weet dat het de goede keuze is.)

Ik heb al eerder besloten wel bij deze psych te blijven, in ieder geval dit jaar nog. Ik weet niet of ik er minder uithaal dan ik verwacht had (ik wist niet wat te verwachten), ik heb vooral moeite met het gebrek aan structuur tijdens een sessie. En dat er niet echt een rode draad is.

Twee weken geleden zijn we wel bij de kern gekomen. Psych heeft nu gelukkig ook door wat dat is. Hopelijk kan ik daar nu op voortborduren.

We zijn bijna helemaal over naar het nieuwe huis. De meeste dozen zijn uitgepakt. Ik ben blij, maar ik erger me kapot aan man. Die blijft maar zeuren over wat er nog niet goed is. Er is nog één gebrek wat hem echt dwars zit en dat moet meerdere keren per dag genoemd worden. Er is al iemand voor komen kijken en toen leek het opgelost maar dat bleek toch niet zo te zijn. Ik heb al gezegd dat hij eens wat positiever moet zijn. Dan vragen mensen hoe het ervoor staat en dan krijgen ze eerst een 20-minuten durende klaagzang te horen.

We zijn bezig met het uitzoeken van raambekleding, dat lukt nog wel. Nu hangt er plastic voor het raam. Het gaat sowieso nog weken duren voordat we het hebben. Maar man heeft er een handje van om alles tegelijk te willen. Dan ben ik dozen aan het uitpakken en dan zegt hij dat hij naar het ontwerp voor de tuin wil kijken. Ik zeg dan dat ik nu dozen aan het uitpakken ben en dat ik dat er niet bij kan doen. Of ik moet iets uitzoeken voor iets anders wat nog niet helemaal goed is. Ik stel die grenzen wel, maar hij begrijpt dan niet dat ik dat niet even kan doen. Tja, dat is gewoon zo.

Ook nog druk met werk zoeken. Ik heb nu 2 serieuze sollicitaties lopen. Één is corona-afhankelijk dus zal voorlopig wel niks worden. Voor de andere moet ik een assessment maken en daarvoor heb ik dus goede focus nodig (en geen gezeur aan m'n hoofd). Ik word er gewoon zo moe van. Zijn we na al die tijd zo goed als over, is vrijwel alles in huis gedaan, kan hij gewoon niet blij zijn omdat dat ene ding nog niet goed is...

Wat is er een hoop aan de hand Diva Vervelend die botsingen met man. Hopelijk kalmeert dat binnenkort. En ik duim voor je mbt de sollicitaties!

Ik heb zo weer therapie. Het zijn een paar enerverende weken geweest. Man is nu een week ziek thuis met een hernia en dat was wel even schakelen. Eerste dagen waren heel zwaar juist, nu kan hij al meer zelf en ben ik er ook meer aan gewend en is het best gezellig (al kunnen we niet veel want hij moet heel veel plat liggen).

Ik merk wel dat de stress mijn koppie nogal op hol heeft gebracht, maar ben ook trots dat ik zo goed als mogelijk voor mezelf ben blijven zorgen.

Net weer een mail gestuurd naar mijn peut. Veel dingen durf ik eigenlijk niet te benoemen, en als ik geen mail stuur dan benoem ik het waarschijnlijk niet in therapie. Mijn hoofd zit vol verwarring over wat echt is en niet echt, met betrekking tot trauma's en 'delen'. In hoeverre die fragmentatie bestaat, want enerzijds worden dingen duidelijker, anderzijds vind ik het allemaal te eng, denk ik dat ik het zelf verzin, dat ik een fraudeur ben of leugenaar. De oefeningen mbt gevoel zijn moeilijk. Als ik naar het gevoel toega en ermee in gesprek ga wil ik eigenlijk niks merken of horen. Als ik dan toch iets voel, hoor, merk, trek ik me terug alsof ik mijn vingers gebrand heb.

Het frustrerende is dat er geen uitkomst meer is die ik kan accepteren. Er zijn een paar opties: Er is inderdaad een vorm van fragmentatie. Er is geen vorm van fragmentatie maar ik ga er zelf wel in geloven. Er is geen vorm van fragmentatie maar toch ervaar ik dingen die niet kloppen. En geen van allen voelt acceptabel.

Dus ik ben aan het struisvogelen; Leven, doorgaan, handelen, bezig blijven en vlak voor therapie overspoeld worden door schuldgevoelens en angst. Ik weet dat ik daar niks mee opschiet, maar weet niet zo goed hoe ik eruit moet komen.

Fijn gesprek gehad, maar op het laatst een bom die nu pas inslaat. Ik val nu onder centrum autisme dus er zit een grens aan hoe lang ik traumabehandeling kan krijgen, en vaker dan eens per twee weken kan niet.

Ik heb verder weinig opties. Ik ben namelijk al doorverwezen door de traumafdeling omdat we daar niet verder kwamen en het vermoeden was dat autisme mee kon spelen. Dat is nu bijna twee jaar geleden, en sinds begin dit jaar in behandeling bij deze peut.
Als daar op een gegeven moment een stop op komt weet ik het ook niet meer, ik kan alleen bij de grote ggz instellingen terecht, ben niet geschikt voor intensieve kliniekbehandeling dus vrees dat dan alleen een trtc overblijft en god weet hoe lang het duurt voordat ik daar dan binnen zou zijn - als dat al kan.

Heb peut meteen een mail gestuurd want zit er niet op te wachten een hele therapeutische relatie op te bouwen met een tikkende klok en een zwart gat als de klok stopt met tikken

Nogal een rotgevoel gehad gisteravond en vanochtend. Nu echter een héle fijne meevaller. Werkgever heeft eindelijk achterstallig salaris uitbetaald (rechtsbijstand was er al ruim een jaar mee bezig), 4000 euro maarliefst. Netto natuurlijk een stuk minder, maar het is zeer welkom.
Even goed nieuws is erg fijn.

GreenLadyFern schreef: ↑

24-03-2021 13:49

[...]

Ik heb verder weinig opties. Ik ben namelijk al doorverwezen door de traumafdeling omdat we daar niet verder kwamen en het vermoeden was dat autisme mee kon spelen. Dat is nu bijna twee jaar geleden, en sinds begin dit jaar in behandeling bij deze peut.
Als daar op een gegeven moment een stop op komt weet ik het ook niet meer, ik kan alleen bij de grote ggz instellingen terecht, ben niet geschikt voor intensieve kliniekbehandeling dus vrees dat dan alleen een trtc overblijft en god weet hoe lang het duurt voordat ik daar dan binnen zou zijn - als dat al kan.

Heb peut meteen een mail gestuurd want zit er niet op te wachten een hele therapeutische relatie op te bouwen met een tikkende klok en een zwart gat als de klok stopt met tikken

Is het een optie voor je om het gewoon nu, met deze therapeut, aan te gaan? In het slechtste geval ben je verre van klaar als de uren op zijn. In alle andere gevallen (alles tussen: iets minder slecht en het meest fantastische) heb je een ((groot)stuk) trauma opgeruimd waardoor je je leven fijner, makkelijker, zorgelozer, met meer geluk, kunt leiden.
Ik vraag dit omdat je schrijft dat er geen andere opties zijn. En dan klinkt dit: een mogelijkheid tot behandeling bij een therapeut in wie je enige mate van vertrouwen hebt, voor mij beter, echt veel beter, dan de optie: niets, niets en nog meer van niets.

Dat is zeker een optie Sofie, en dat gaan we ook doen. Dankjewel voor je reactie
Ik ben nu gelukkig weer wat gekalmeerd. Het raakte wat stukjes uit het verleden, zie ik achteraf; alleen al de dreiging om ergens in de verre toekomst weer in de steek gelaten/aan mijn lot overgelaten/gedumpt wordt maakt dat ik liever zelf de knoop doorhak en alles wel alleen doe. Dat is beter dan vertrouwen op anderen en wederom ervaren dat ik alleen op mezelf kan rekenen.
Daar schiet ik echter niks mee op natuurlijk. Peut wist niet hoe lang we door mogen gaan dus er is een mail naar mijn regiebehandelaar gegaan.

Dus voor nu doorgaan, en dit stukje met mijn reactie de volgende keer maar eens meenemen... het zorgde even voor een negatieve spiraal die ik gelukkig snel af kon breken, en wat mag ik eigenlijk trots zijn op mezelf dat ik dat al kan!

Op het begin van het jaar was mijn wens; stabieler worden. Wat ik concreet heb gemaakt door geen opname, BOR, bereikbaarheidsdienst of crisisdienst nodig te hebben. Tot nu toe is dat allemaal niet nodig geweest, terwijl er al een hoop situaties enorm sterke gevoelens of symptomen opriepen, waar ik in het verleden compleet door overspoeld werd.
Ik kan emoties dus toch al wat beter verdragen. Ik kom wel in fase rood maar kom op eigen kracht uit die crisis. De volgende stap gaat over door de emotie heen gaan ipv wegstoppen, maar dat lijkt nog onmogelijk.
Maar ik verdraag het al beter, zonder zelfdestructie of externe interventies.

Soms lijkt het alsof ik geen steek verder komt, maar als ik bovenstaande lees ben ik al heel wat beter af dan een paar jaar terug.

@ Green: vervelend ja dat er altijd maar beperkte tijd (en vergoeding) is. Ik snap je eerste reactie wel, je kent je peut nog niet lang en straks stopt het alweer, waarom zou je dan nog in de therapie investeren. Ik ben het wel met Sofie eens om nu toch door te gaan, voor zolang het kan. Hulp is toch altijd beter dan geen hulp.

Ik vind het ook lastig. Ik kan nu tot september daar terecht en daarna hangt het af van of de verzekering het gaat vergoeden. De kans dat ze moeilijk doen is behoorlijk groot, daar ben ik al voor gewaarschuwd. Ik kon het voorkomen door naar een andere zorgverzekeraar over te stappen maar ik heb dat uiteindelijk niet gedaan. Dit probleem ligt hij de instelling en niet bij mij. Gevolg is wel dat ik zal moeten stoppen als ik geen vergoeding meer krijg.

Ik ben nu al een paar sessies bij de kern gekomen. Ik ben erachter dat ik mijn gevoel altijd heb weggedrukt. Het is psych nu 2x gelukt erbij te komen. Ik vind het moeilijk want eigenlijk wil ik het liever blijven verstoppen voor de buitenwereld. Er zit echt veel schaamte op. Ik huil liever niet in gezelschap. Ik weet verder niet zo goed wat ik ermee moet. Ik zie het nut er nog niet zo van in om het gevoel er te laten zijn en vraag me ook af hoe ik dat moet doen zonder steeds te moeten huilen.

Wat fijn dat je bij de kern bent gekomen Diva. Hoe moeilijk het ook is om te voelen, wat goed dat je het hebt gedaan en hebt gehuild. Het gevoel er laten zijn kan tot gevolg hebben dat je huilt, dat is toch niet erg? (Niet dat ik makkelijk bij andere mensen huil - integendeel)
Ik heb erg veel moeite met het ervaren van emoties. Ik snap wat je zegt; Wat voor nut heeft het? Toch merk ik wel dat als ik wél ruimte kan geven aan mijn emoties en ze kan uiten, door boos te zijn of te huilen, al is het in mijn eentje onder de douche - er daarna minder spanning is. Die emoties zijn ergens goed voor, we hebben emoties om te overleven, om samen te werken, om te functioneren. Als we die emoties dus wegstoppen, blijft die spanning in ons lichaam hangen. Het beste merk je dat bij een emotie zoals angst.
Dus ja, het uiten van emoties heeft wel nut. Voor mij is de vraag vaak of ik het aankan, ik ben er zo bang voor. Ook al weet ik rationeel dat ik zoveel klachten heb, waarschijnlijk OMDAT ik die emoties niet (ten volle) toelaat.

Vandaag was ook gek; eindoordeel van de bedrijfsarts. Geen benutbare mogelijkheden, sterk beperkt in sociaal en persoonlijk functioneren, in grote mate ADL-afhankelijk.
Ik weet het best, dat het klopt, dat dat de realiteit is. Maar ik vind het zó confronterend. Ik wil niet over mezelf denken als sterk beperkt en afhankelijk. Ondanks alles blijf ik toch behoorlijk positief, kijk naar wat ik wél kan, ben blij met wat wél lukt. Ik probeer de focus niet te leggen op wat er allemaal NIET gaat.
Maar goed, het is echt, het is de realiteit, en als het aankomt op een WIA keuring is het natuurlijk fijn dat de realiteit goed wordt weergeven. Maar ik vind het behoorlijk confronterend. Heb ook nog geen mail van mijn regiebehandelaar over hoe lang mijn behandeling kan duren.

Daarna lekker in de tuin gewerkt en mijn hoofd leeggemaakt.

@Green,
confronterende realiteit van dit moment..
Die je inderdaad tijd en ruimte geeft te ontdekken hoe je in elkaar zit, wat wel en niet goed voor je is en hoe je hier beter naar kunt luisteren. De huidige conclusie dus als startpunt nemen voor verdere groei en vooruitgang. En waar je dan over een tijdje staat, zie je over een tijdje.
Doe je knap!

@Diva:
als je de emoties van vroeger die horen bij het gepest zijn, buitengesloten worden, goed doorvoelt, kun je ze daarna ook laten waar ze horen: in het verleden. Dan hoeven ze zich niet meer te bemoeien met het nu, met situaties die nu zijn. Wat handig is, want dan kun je in de nieuwe situaties ook gewoon voelen wat het NU bij je oproept en je je daar ook naar gedragen.
En ja, dan blijven die dingen van vroeger nog steeds verdrietig en naar (ze worden niet opeens leuk of zo).
Het voelen van emoties kun je gewoon oefenen zonder dat er iemand bij is, dan ziet niemand eventuele tranen. En als dat nog lastig is, dan weet je dat je je schaamt voor je verdriet of voor de uitingen daarvan, ongeacht of iemand anders ze ziet. Je schaamt je dan voor jezelf. Gewoon blijven oefenen, geloof me, het went.

Dankjewel voor je bericht Sofie Fijn dat je reageert! Hoe gaat het met jou verder?

Ik merk dat ik het lastig vind dat man zoveel thuis is. Er zijn ook veel fijne dingen. Meer rust, en aandacht. Het gevoel dat ik mijn man weer terug heb. Vrolijk, ontspannen, initiatief nemen en dingen willen doen - terwijl hij nu juist met die hernia thuis zit. Omdat hij niet naar zijn werk hoeft. En toch vind hij het moeilijk om stappen te gaan zetten, en dat weet ik en snap ik. Onze systeemtherapeut heeft wel heel mooi opgemerkt dat onze relatie soepel loopt nu hij de stress van het werk niet heeft en motiveert hem dan ook wat anders te zoeken.
We lunchen lekker samen, doen een spelletje samen als dat lukt mijn mijn hoofd en zijn lijf.
Maar het voelt als een soort weekendmodus die zich nu al weken uitrekt, waardoor mijn toch al nauwelijks bestaande wankele ritme een behoorlijke optater krijgt. Zelfzorg is zo ontzettend moeilijk, terwijl zorgen voor mijn man zo natuurlijk komt.

Ik heb voor mezelf een soort zelfzorgoefeningenbingokaart gemaakt, specifiek zaken die ik kan doen om mijn lijf en hoofd tot rust te brengen. Yoga, ademhalingsoefeningen. TRE. Van me afschrijven.
Ik heb net dus wat geschreven, en al schrijvende komt er toch veel naar boven en wordt er veel duidelijk, en voel ik steeds meer. Ik heb een EMDR app gevonden (met bolletje dat beweegt, afwisselend geluid met oortjes, en mocht je toevallig twee iphones hebben liggen dan buzzt het ook nog eens). De volgende keer ga ik proberen die erbij te pakken.

Ik merk dat ik het wel moeilijk vind om wat ik schrijf dan weer door te mailen naar peut. Dan bespreken we de mail en zijn we weer klaar voor die sessie, en dus die twee weken. Nog steeds geen reactie op hoe lang we dan door mogen gaan ook, wat ik vervelend vind.

Als ik teruglees wat ik net heb opgeschreven lees ik vol medelijden, als ik het van een afstandje lees. Als ik me voorstel dat het om iemand anders gaat. Toen ik het schreef voelde ik het ook wel; verdriet, medelijden, pijn. Maar als een gitzwarte draad zit daar ook schuld doorheen geweven, al weet ik rationeel gezien wel dat ik geen schuld heb in die zaken.

Gisteren bij peut een sessie dyadic resourcing gedaan. Iemand ervaring mee?
Voor de hechtingstrauma's. Het idee is om een fictieve, gezonde verzorger te creëren in mijn geest. We werkten ook met de EMDR set, maar de focus was dus juist op fictieve positieve dingen ipv echte negatieve dingen. Ik moest een moederfiguur met haar kind visualiseren en vervolgens steeds dichter in die situatie komen, zelf het kind worden, zelf het moederfiguur worden. Ik vond het erg moeilijk, omdat ik het moeilijk vond om te voelen. Daarbij moest ik visualiseren wat ik nodig had, waardoor ik steeds terugschoot naar wat ik niet heb gehad (bv dat de moederfiguur kind een knuffel gaf).
Ik vond het erg moeilijk, we blijven er wel mee oefenen. Maar gisteren was ik er juist door van slag.
Peut benoemde wel dat ik die ideale ouder karaktereigenschappen gaf die hij niet vaak hoorde. Zorgzaam/lief hoort hij bijvoorbeeld veel, maar ik wilde ook iemand die beschermend was.

---volgende niet quoten--
Ik denk dat dat ook is omdat ik het seksueel misbruik gedurende mijn leven - niet door mijn ouders - in ieder geval deels als gevolg zie van de complete desinteresse van mijn ouders. Dat ze me daarin niet hebben beschermd, door me grenzen te stellen, door me aandacht te geven. Door me te laten zien wat liefde is, zodat ik het niet op gevaarlijke plekken dacht te vinden, maar ook door me niet als kind met willekeurige volwassen mannen af te laten spreken.
En ik mis de bescherming tegen mijn schuldgevoel. Mijn ouders hebben me ingeprent dat ik vanaf mijn elfde mijn eigen boontjes moest doppen, dus al het misbruik daarna was mijn eigen keuze en mijn eigen schuld. Ik heb er nog steeds moeite mee om mezelf als tiener te zien als kind die die keuzes niet kan maken vs een volwassene waarbij het allemaal de eigen schuld is.

Lieve dames, even een knuffel voor jullie

De laatste weken ging het best goed. Ik heb heel lang dagen/weken gehad dat ik automatisch de diepte in ging met herinneringen/herbelevingen en dat heb ik de afgelopen weken niet gehad. Ik hoefde maar een knuffel van vroeger te zien en het begon weer.

De laatste weken lukte het me wel om in het hier en nu te blijven en daarmee vond ik het prettig dit topic ook even te laten. Vanmiddag einde middag weer EMDR.

Wat wordt er hard gewerkt door een aantal. Ik lees stukje voor stukje wat bij.

Fijn om te lezen Moon!

@Green:
Zonder je te quoten: veiligheid is een van de basisbehoeften van mensen.
In een gezonde omgeving en situatie is een kind veilig en ervaart het bij onveiligheid bescherming van ouders. Het leert van hen hoe het zichzelf op een gezonde manier kan beschermen.
En afhankelijk van wat er vervolgens in een leven gebeurt, past het dit in meer of mindere mate toe.
Daar kan van alles in mis, helaas weten wij daar door ervaring veel van.
Zelf heb ik soortgelijke sessies gedaan die ook gericht waren op bescherming en veiligheid. Schuldgevoel en vooral zelfhaat zelfverwijt sterk onvriendelijk zijn tegen mezelf speelden bij mij een hoofdrol. Vooral omdat ik ten tijde van het misbruik een puber was en het gebeurde met een leeftijdsgenoot, vond ik het heel moeilijk dit te doorbreken. Tot ik in een van deze sessies aan mezelf (als een soort beschermende moeder van mezelf) heb uitgelegd dat er onder al die schuld en haat tegen mezelf vooral angst voor herhaling onder lag. Het hielp me te zien dat al die misplaatste schuld en haat niets anders waren dan aandoenlijke (en erg gemene) pogingen om mezelf te beschermen, simpelweg omdat ik geen idee had hoe ik op een liefdevolle manier bescherming en veiligheid kon bieden aan mezelf.
Blijf maar oefenen Green, het gaat uiteindelijk wennen en zelfs heel fijn voelen, het gemist van niet beschermd zijn werd bij mij eerst sterker (en dus erg verdrietig) en transformeerde daarna naar opluchting dat ik bescherming van een ander niet meer zo hard nodig heb, omdat ik het mijzelf liefdevol kon geven. Ik weet niet of je een soortgelijk proces doorloopt of dat het een andere invulling heeft, maar aan het eind voelt het goed en sterk en krachtig en liefdevol en meer van dat soort fijne dingen.
Ik haal dit berichtje later weg, dus liever niet quoten.

@Moon

@ Sofie: huilen als ik alleen ben lukt wel, huilen bij de psych / iemand anders blijft nog moeilijk. Komt inderdaad door schaamte. Ik ben ook altijd bang dat diegene mij zal afwijzen omdat-ie vindt dat ik me maar aanstel.

Ik zit een beetje in dubio. Ik heb een baan gevonden ( moet nog tekenen) iedereen blij, behalve ikzelf... Uiteindelijk is het toch niet waar mijn hart ligt. Ik kan er veel over zeggen maar het zal wel een luxeprobleem zijn. Ik kan het tijdelijk doen (zegt iedereen om me heen) maar het inwerktraject is heel zwaar en pittig. Er wordt veel in mij geïnvesteerd en ik moet er ook veel energie instoppen. Ik weet het niet. Heb er mee ingestemd omdat m'n uitkering afloopt (en mijn omgeving dus iets van mij gaat verwachten). Ik heb nog een andere sollicitatie lopen maar daar heb ik nog niks van gehoord. Op papier is dat een betere match...

Niet quoten a.u.b.

@Sofie; Bedankt voor je reactie. Het is inderdaad een soortgelijk proces; de verstoorde hechting 'genezen' en zorgen dat ik mezelf die veiligheid kan bieden.
Ik vind het zo moeilijk om mezelf te begrijpen soms. Want mijn 'klachten' lijken er vaak naar te wijzen dat ik mezelf niet goed genoeg vind, of haat, iets in die richting. Maar dat denk ik helemaal niet. Misschien voel ik het wel? Ik heb mijn momenten in ieder geval. Het is denk ik weer die kloof tussen ratio en emotie. Man en ik hadden het er dit weekend nog over. In de sessie moest ik ook kiezen welke leeftijd het kind in kwestie had, pas toen merkte ik dat ik mezelf als puber helemaal niet leuk vond, en inderdaad een afkeer voelde van mezelf van toen.

@Diva: Hè, wat balen.. fijn dat je aangenomen bent natuurlijk, maar heel vervelend dat je er niet blij mee bent. Die omgeving die wat verwacht, is dat ook je partner, of zou die het wel goed vinden als je dit niet aanneemt?

-- volgende niet quoten--
Mijn weekend is confronterend geweest. Ik had eigenlijk teveel sociale afspraken staan de afgelopen tijd, maar dingen die ik niet kon/wilde afzeggen. Daarbij nog dat man veel meer thuis is en het met hem niet lekker gaat, de schutting die vervangen gaat worden waardoor mijn veilige plek (mijn tuin) niet meer veilig is, en zaterdag barstte de bom nogal. Man was mopperig en wat kortaf en dat triggerde plots iets waardoor ik me ben gaan 'verstoppen'. Letterlijk onder het bed gekropen en de voetstappen van man horen betekende doodsangst. Uiteindelijk is het me gelukt man te appen dat ik hulp nodig had, maar ik kon nog steeds niet uit mijn 'schuilplaats' komen want mijn lijf werkte niet meer. Daarna wel weer wat tot mezelf gekomen, maar verschrikkelijk moe, en zondag veel te vroeg wakker geworden omdat alles pijn deed en mijn hoofd uit elkaar barstte.

En die middag had ik dus ook weer een sociale gelegenheid (ouders jarig, alleen siblings met aanhang aanwezig). Op een gegeven moment kwam mijn 'situatie' ter sprake en vielen er woorden als 'werken is goed voor je', 'het lijkt alsof je het hebt opgegeven', 'ik begrijp je niet'. Context is belangrijk natuurlijk, het was allemaal prima bedoeld, maar wat vooral bleef hangen is dat ik me erg alleen voelde. 'ik begrijp je niet', doet pijn als je voornaamste probleem is dat je je zo alleen voelt. Wat maakte dat ik me onveilig voelde was dat 'ik begrijp je niet', meteen gevolgd werd door 'maar ik vind dat je zus of zo moet doen'. Ik werd er weer erg emotioneel van en ben toen snel naar huis gegaan. Er kwam wel weer heel wat los.

Mijn emoties waren echt 'daar', en ik kon er eigenlijk helemaal niet mee omgaan, wilde gewoon ter plekke ophouden met bestaan. Tegelijkertijd had ik steeds de neiging om dingen kapot te gooien - wat ik als vooruitgang zie, want ik had niet de neiging mezelf kapot te maken. Dus ik praatte maar tegen man, en huilde. Man had niet veel erop te zeggen (wat het gevoel van alleen zijn weer versterkte, maar goed). Het komt erop neer dat ik steeds minder vertrouwen krijg ik mijn huidige hulpverlening en steeds minder vertrouwen heb dat er naar me geluisterd wordt als ik dit aankaart. Ik merk dat ik weer langzaam in de modus ga 'ik doe alles zelf, ik doe alles alleen'. En dat voelt veilig, maar ik wéét dat het niet goed is.
Dus nogmaals aankaarten waar ik mee zit naar de verschillende hulpverleners. Dat moet ik doen, maar het wordt steeds moeilijker als ik steeds hetzelfde moet aangeven en ik me dus ongehoord voel.

@ Green: dat klinkt inderdaad niet als een fijn, ontspannen weekend. Ook confronterend dat diegene(n) je niet begrijpen, terwijl dat zo graag is wat je juist zou willen.

Ik herken het heel erg op dit moment. Ik heb het gevoel dat man en ik momenteel langs elkaar heen leven, ook al werkt hij thuis. Hij is met totaal andere dingen bezig dan ik, ook naast het werk. Hij vroeg niet eens hoe mijn sollicitatie was gegaan bijvoorbeeld. En toen ik daar iets van zei, vond hij dat dat gewoon moest kunnen. Ook nu ik twijfel over de baan, wuift hij het weg. Dat ik het nooit weet en dat teveel routine niet goed is en teveel uren niet en dat ik altijd twijfel (zo zei hij het niet precies, maar dat is wat ervan is blijven hangen). Ik heb er daarna maar niks meer over gezegd, maar ik zit er wel mee maar zal het zelf wel oplossen.

Vandaag ben ik jarig en hij heeft verjaardagen nooit zo gevierd vroeger en dus zit nadenken over een cadeau er niet zo in bij hem (terwijl ik altijd iets leuks probeer te bedenken). Dus vaak is er dan ook geen cadeau en doet hij verder ook geen moeite om het een gezellige/bijzondere dag te maken. Normaal vier ik het wel een beetje met familie, wat nu niet doorgaat vanwege corona, maar dan voel ik me tenminste nog een beetje jarig. Nu voel ik me vooral alleen... En het gaat me niet eens om het wel of niet krijgen van een cadeau, maar om alles erom heen. Dat we al weken niet op één lijn lijken te zitten.

Ik heb gewoon echt even een arm om me heen nodig en iemand die zegt dat het wel goedkomt allemaal, maar man begrijpt dat nu niet. Hij is bezig met werk en heel veel dingen rondom het huis en mijn zaken doen er even niet toe lijkt het.

Ik vind het zelf vooral lastig dat ik pas lijk te voelen wat ik wil als het erop aankomt. Eerst met de verhuizing. Pas toen het bijna allemaal geregeld was, merkte ik pas dat ik eigenlijk niet wilde verhuizen. Nu met de baan: op het moment dat het zo ongeveer rond is begin ik te twijfelen. Iedereen in mijn omgeving weet ervan, is blij, dat maakt het ook nog moeilijker.

Heb het er ook met de psych over gehad. Volgens haar is het juist goed dat ik ermee bezig ben wat het met me doet. Maar het gaat wel nog wat moeizaam. Bijv. het aantal uren. Het komt niet in me op om te vragen of minder uren mogelijk zijn. Nee, ik geef liever sociaal wenselijk antwoord, in plaats van dat ik aangeef wat goed is voor mij. Bang om m'n kansen te verspillen en ik afgewezen word. Ik lijk iedere keer te vergeten dat ik moet doen wat goed is voor mij ipv voor de ander. Klinkt heel logisch, maar dit is nog steeds heel moeilijk door alle overtuigingen die ik blijkbaar heb:

- fulltime werk is beter dan parttime
- als hoogopgeleide moet je fulltime werken
- als hoogopgeleide moet je fulltime werk aankunnen
- als je niet fulltime kunt werken, ben je zwak (dit zou ik nooit over iemand anders zeggen, maar voor mezelf geldt dit wel)
- als er een x-aantal uur in de vacature tekst staat, is dat het aantal uur dat je gaat werken (vragen of het minder kan, komt niet eens in me op)
- etc.

Ik neem alles altijd maar klakkeloos aan, terwijl je hier blijkbaar over in gesprek kunt... Was fijn geweest als ik dit van tevoren had geweten.

Gefeliciteerd met je verjaardag, Diva!

Gefeliciteerd Diva!

Wat vervelend dat je man zo weinig aandacht voor je heeft Als de boel weer wat gekalmeerd is zou ik er toch eens goed over praten, jouw behoeften zijn natuurlijk ook belangrijk!

Ondanks, misschien zelfs dankzij het rotweekend vandaag een hele fijne dag gehad. Nog niks gehoord vanuit mijn behandelaren van het ggz op mijn mail. Wel met mijn thuisbegeleiding goede afspraken gemaakt.
Enge afspraken, want ik ga wat controle opgeven.

Gisteren nog veel gehuild, vandaag voel ik sinds lange tijd RUIMTE. Conclusie: emoties zijn belangrijk.
Ik heb meteen mijn tanden gepoetst toen ik uit bed kwam, ik heb yoga gedaan, ben naar een versboerderij hier in de buurt geweest en drie gezonde maaltijden op. Ik heb in de tuin gewerkt, een spelletje gedaan met man en net een wandeling gemaakt.
En niet van slag geraakt door de telefoontjes en mails van mijn werkgever, of het feit dat ik dacht de boodschappen af te kunnen halen maar erachter kwam dat ik de bestelling nooit geplaatst had.
Vandaag was echt heel erg fijn.

Dankjewel voor de felicitatie EV en Green!

Fijn Green, een goede dag! Hopelijk gisteren en vandaag ook!

Hier gaat het ook een beetje up en down.
Op m'n verjaardag belden m'n ouders nog en ze vroegen natuurlijk naar de nieuwe baan. Toen heb ik maar gezegd dat ik nog twijfel(de), ondanks dat juist zij zo enthousiast waren. Man die kreeg het een beetje op de achtergrond mee denk ik. Na het gesprek voelde ik me er eigenlijk veel beter over en dacht ik 'ik doe het gewoon'. Nu ben ik nog steeds aan het wachten op het contract en vind ik het eigenlijk alweer lang duren voordat ik dat krijg....

Vanmiddag beneden alles opgeruimd wat nog opgeruimd moest worden, gestofzuigd, gedweild en nu is het netjes. Het begint wat te worden. Nu moeten we over de tuin na gaan denken.

Je bent altijd welkom in het Tegen Tegeltuinen Topic, Diva! Heel veel dames met groene vingers en iedereen denkt altijd graag mee. Mits het geen tegeltuin wordt natuurlijk

Ik ben min of meer bijgelezen, maar het lukt niet om op iedereen te reageren.

EV, hoe gaat het met je?

Hanke, wat fijn dat het met de therapie nu geregeld is!

Diva, alsnog gefeliciteerd met je verjaardag! En ook voorzichtig gefeliciteerd met je nieuwe baan. Ik snap je twijfels, zeker gezien je (herkenbare) overtuigingen. Maar ik zou ook kijken naar de voordelen: geen uwv-cursussen meer, weer inkomen, en zoeken naar een écht passende baan gaat waarschijnlijk beter als je al een baan hebt (of nou ja, dat zeggen ze altijd tegen mij). Het zal lullig voelen om snel weg te gaan (mocht dat gebeuren), maar het is ook niet gek om tijdens het inwerken of later er pas achter te komen dat iets toch niet de match is die jullie op basis van een sollicitatieprocedure dachten te hebben. Zelfs een uitgebreide sollicitatieprocedure is immers relatief kort. Oh, en vergeet niet op te merken dat je in een lastige tijd succesvol hebt gesolliciteerd! Da's heel knap!

Green, ik heb geen ervaring met dat traject, maar ik hoop dat het je op gaat leveren wat het Sofie heeft gebracht. Dat gun ik je enorm. En dat je snel weer een schutting en dus een veilige tuin hebt.

[...]

Klopt het trouwens dat Dana en Selune al lang niet hebben gepost, of heb ik dat verkeerd onthouden?

Dankje Tobbie

Wat jammer dat ze met pensioen gaat. Heeft zij zelf geen aanbevelingen voor een andere therapeut? Ik merk ook dat de lockdown steeds zwaarder gaat wegen, connectie is zo belangrijk maar steeds lastiger. Hopelijk is vandaag beter voor je

Ik heb Dana en Selune inderdaad al een tijd niet gezien, sinds het nieuwe jaar is het een stuk rustiger in dit topic. Selune nog wel elders op het forum overigens, Dana niet.
Ik hoop dat geen nieuws goed nieuws is, maar als jullie dit lezen Dana en Selune, ik hoor nog steeds graag van jullie als jullie daar ruimte voor hebben.