Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg

13 jaar geleden werd ik ziek. Een gebroken pols monde uit in 2 chronische aandoeningen die me bij tijd en wijle behoorlijk beperken. Ooit was ik een redelijk intelligent persoon, maar in de loop der jaren kreeg mijn ziekte teveel grip om nog een studie te kunnen volgen. Na de overgang van 3 vwo naar 4 havo werd ik erg ziek. 3 maanden ziekenhuis, 6 weken revalidatiecentrum, 2 operaties en een hersenvliesontsteking verder kwam ik thuis in een rolstoel. Vanaf dat punt zou het met de goede medicijnen beter moeten gaan en dat ging het ook, maar nooit voor lang. Een paar weken heb ik nog een MBO opleiding geprobeerd, maar mijn lijf kon dat nog niet aan en ik vond het niveau vreselijk (niets ten nadele van het MBO trouwens, maar voor mij werkte het op dat moment niet). Gestopt dus, en vanaf dat moment lukte het niet meer om iets op te pakken. Zonder middelbare school diploma en met een lijf dat me gemiddeld zo'n 4 tot 6 maanden per jaar in bed houdt was het moeilijk om verder te komen. Dat ik per se naar de universiteit wilde hielp ook niet echt mee. Ik heb thuis en via volwassen onderwijs geprobeerd deelcertificaten te halen zodat ik via een 21+ toelating alsnog een universitaire studie kon volgen, maar de periodes dat het fysiek niet goed genoeg ging waren te lang om dat succesvol te maken.



En toen las ik hier, op het forum, iemands signature.



Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg.



Dat ging niet meer uit mijn hoofd. Natuurlijk had ik allerlei goede excuses om niet te slagen, geen opleiding te volgen en 100% afgekeurd thuis te zitten, maar het was (en is!) niet bevredigend. Dat mensen zeggen "dat je toch zo'n intelligent meisje bent" is een tijdje leuk, maar als daar op een gegeven moment niets tastbaars tegenover staat heb je daar niets aan en is het weinig waard.



Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg.



In januari, terwijl het fysiek slecht ging en ik tussen twee operaties inzat, heb ik me ingeschreven voor de selectietoets voor HBO journalistiek. Om daar aan deel te nemen hoefde ik geen deelcertificaten te hebben, geen havo of vwo eindvakken te halen, ik moest alleen het nieuws goed volgen en inzicht proberen te krijgen in hoe de media werkt.



4 April heb ik de selectietoets gedaan, met laptop maar zonder rolstoel. Vandaag kwam de uitslag.



"Er hebben 503 kandidaten aan de selectietoets meegedaan. Met je totaalscore sta je op de 17e plaats. Je rangordenummer is dus: rangorde 17"



Bibberen, staat het er echt? Mensen bellen, sms'en, wat goed! Nog eens lezen, het staat er echt, zwart op wit.



Voor het eerst sinds ik ziek werd, voor het eerst in 13 jaar, voor het eerst in mijn leven ben ik ergens voor geslaagd. Voor iets dat ik heel graag wilde. En voor het eerst in mijn leven staat er op papier, objectief getest, ik kan iets.



Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg.



Eindelijk, eindelijk deed ik iets anders dan anders en het betaalt zich uit.



Of ik een voltijd opleiding aan kan weet ik niet. Dat zal later blijken. Maar dat is niet eens meer het belangrijkste, de uitslag van deze test moest een omkeerpunt worden en dat is gelukt.



Bedankt, persoon met deze signature. Het was mijn schop de drempel over.

Jemig, door jullie reacties zit ik nu zelf met tranen in mijn ogen. Alle telefoontjes naar vrienden en familie zijn gepleegd, iedereen is blij en voor het eerst sinds ik de brief vanmorgen gelezen heb kwettert er even niemand in mijn oor. Het blijft maar gonzen, eindelijk gelukt, eindelijk gelukt, nu stel ik weer wat voor! Natuurlijk weet ik dat het niet per se om opleiding gaat, dat je eigenwaarde daar niet van af moet hangen, dat het om de persoon gaat, etc etc. Maar het halen van die toelating is niet alleen een opening naar de opleiding, het is een opening naar zoveel meer.



Naar een normaal sociaal leven. Naar niet meer dagen thuis zitten terwijl de caissière de enige persoon is die je die dag spreekt. Naar wonen in een stad veel dichter bij mijn vriendinnen. Naar niet meer de vraag "en wat doe jij" hoeven beantwoorden met "niks", en dan meteen moeten uitleggen waarom niet, waarmee ik ook in goede periodes meteen "dat meisje met die ziekte" ben. Naar iets nieuws leren, mijn hoofd weer gebruiken waar het voor bedoeld is.



Naar een toekomst zoals ik hem wel? Dat kan ik alleen maar hopen, want dat hangt nog steeds ook af van hoe mijn lijf zich houdt. Maar bovenal is het de bevestiging. Ik kan iets. Ik kan.

quote:Moosey schreef op 09 mei 2009 @ 15:15:

[...]





Gezellig Yoels Hoop dat het je lukt! Krijg je een vorm van urgentie ofzo? Woonruimte krijgen hier is natuurlijk sowieso lastig, maar als het ook geschikt moet zijn voor je meer rolstoelerige periodes, mag ik hopen dat daar kanalen voor zijn.

Ja Moos, komen we elkaar misschien toch eens tegen, ondanks mijn wegblijf gedrag in het BzV topic



Ik hoop inderdaad dat ik urgentie krijg voor een rolstoel geschikte woning. Dat zal wel gaan met een indicatie van het CIZ, maar waar ik nu woon heb ik die indicatie ook nodig (en gekregen dus), dus dat zal wel goed komen.



Er gaat zoveel veranderen! Ik woon nu in een woonvorm waar 24-uurs hulp aanwezig is. Het is een zelfstandig appartement, maar er zijn altijd mensen aanwezig die je op kunt roepen. Ik wil heel graag een "echt" zelfstandig huis, niet meer tussen andere gehandicapten, en dan met een persoonsgebonden budget de zorg proberen te regelen.



Maandag ben ik de hele dag weg, maar dinsdag ga ik direct de gemeente Utrecht bellen en uitvinden wat ik precies nodig heb om dit allemaal te regelen.



Spannend! En leuk!

Oh, het is zo leuk om jullie reacties te lezen! Bedankt allemaal!



Hpl, wat een ontzettend lieve reactie. Ik weet het wel hoor, maar zolang alleen maar dingen proberen, en proberen, en halfslachtig nog eens proberen, en maar weer eens horen "dat je het best zou moeten kunnen" en "je kan er ook niks aan doen..." Dat wéét ik allemaal wel, maar ik wist ook dat het toch best zou moeten kunnen. Dat het niet lukte tot nu toe heeft zijn redenen en die redenen zijn een goed excuus, maar dat was niet genoeg. Deep down wist ik wel dat de manier waarop ik bezig was niet ging lukken, maar het loslaten en op een andere manier aanpakken lukte me niet. Tot dat zinnetje, dus. Naar een ander kon ik me wel verschuilen achter ziekte, maar naar mezelf toe niet. Natuurlijk, misschien lukt het weer niet, met dezelfde goede redenen. Maar dan weet ik dat ik wel alles heb geprobeerd, nu wist ik dat dat niet zo was.



Moonlight, op zoiets zal het uiteindelijk ook wel neerkomen. Het is erg toekomstgericht denken en dus voornamelijk speculeren, maar ervan uitgaande dat mijn lijf zich zo grillig blijft gedragen als het nu doet wordt het héél hard werken om die studie te doen slagen. Hopelijk kan ik daarna, ooit, ver weg nog, met het UWV in overeenstemming komen over gedeeltelijk werken en gedeeltelijk uitkering, met de grilligheid van het ziekteverloop in ons achterhoofd. Maar dat is nog heel ver weg.



En wie weet, wie weet, misschien krijgt mijn lijf van deze hernieuwde kans wel zo'n shock dat het zich spontaan koest houdt.

Moos, wat lief! Ik ga dinsdag bellen. Van Amsterdam weet ik dat er een lijst met rolstoelaangepaste sociale huurwoningen bestaat, ik hoop dat Utrecht ook zoiets heeft. Althans, ik weet dat ze zoiets hebben, niet waar ik het kan vinden. Misschien kunnen we tzt de stad door crossen om een keuze te maken uit het overweldigende aanbod jaren 30 woningen met tuin, tegen spotprijzen?



(Oke, ik zal weer even op aarde landen )

quote:eleonora schreef op 09 mei 2009 @ 17:49:

Wat goed zeg Yoels! En wat leuk dat het Lindy is die je aan die uitspraak hielp, daar ben ik namelijk dol op, op Lindy.



Je moet een huis, nou dat komt er wel, en jij ook!



(f) (f) (f) (f) (f)Nee Leo, de uitspraak was van iemand anders. Lindy mocht ik mailen en zij heeft me toen een boek aanbevolen, waardoor ik zeker een paar vragen goed had die ik anders niet geweten zou hebben