Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg

13 jaar geleden werd ik ziek. Een gebroken pols monde uit in 2 chronische aandoeningen die me bij tijd en wijle behoorlijk beperken. Ooit was ik een redelijk intelligent persoon, maar in de loop der jaren kreeg mijn ziekte teveel grip om nog een studie te kunnen volgen. Na de overgang van 3 vwo naar 4 havo werd ik erg ziek. 3 maanden ziekenhuis, 6 weken revalidatiecentrum, 2 operaties en een hersenvliesontsteking verder kwam ik thuis in een rolstoel. Vanaf dat punt zou het met de goede medicijnen beter moeten gaan en dat ging het ook, maar nooit voor lang. Een paar weken heb ik nog een MBO opleiding geprobeerd, maar mijn lijf kon dat nog niet aan en ik vond het niveau vreselijk (niets ten nadele van het MBO trouwens, maar voor mij werkte het op dat moment niet). Gestopt dus, en vanaf dat moment lukte het niet meer om iets op te pakken. Zonder middelbare school diploma en met een lijf dat me gemiddeld zo'n 4 tot 6 maanden per jaar in bed houdt was het moeilijk om verder te komen. Dat ik per se naar de universiteit wilde hielp ook niet echt mee. Ik heb thuis en via volwassen onderwijs geprobeerd deelcertificaten te halen zodat ik via een 21+ toelating alsnog een universitaire studie kon volgen, maar de periodes dat het fysiek niet goed genoeg ging waren te lang om dat succesvol te maken.



En toen las ik hier, op het forum, iemands signature.



Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg.



Dat ging niet meer uit mijn hoofd. Natuurlijk had ik allerlei goede excuses om niet te slagen, geen opleiding te volgen en 100% afgekeurd thuis te zitten, maar het was (en is!) niet bevredigend. Dat mensen zeggen "dat je toch zo'n intelligent meisje bent" is een tijdje leuk, maar als daar op een gegeven moment niets tastbaars tegenover staat heb je daar niets aan en is het weinig waard.



Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg.



In januari, terwijl het fysiek slecht ging en ik tussen twee operaties inzat, heb ik me ingeschreven voor de selectietoets voor HBO journalistiek. Om daar aan deel te nemen hoefde ik geen deelcertificaten te hebben, geen havo of vwo eindvakken te halen, ik moest alleen het nieuws goed volgen en inzicht proberen te krijgen in hoe de media werkt.



4 April heb ik de selectietoets gedaan, met laptop maar zonder rolstoel. Vandaag kwam de uitslag.



"Er hebben 503 kandidaten aan de selectietoets meegedaan. Met je totaalscore sta je op de 17e plaats. Je rangordenummer is dus: rangorde 17"



Bibberen, staat het er echt? Mensen bellen, sms'en, wat goed! Nog eens lezen, het staat er echt, zwart op wit.



Voor het eerst sinds ik ziek werd, voor het eerst in 13 jaar, voor het eerst in mijn leven ben ik ergens voor geslaagd. Voor iets dat ik heel graag wilde. En voor het eerst in mijn leven staat er op papier, objectief getest, ik kan iets.



Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg.



Eindelijk, eindelijk deed ik iets anders dan anders en het betaalt zich uit.



Of ik een voltijd opleiding aan kan weet ik niet. Dat zal later blijken. Maar dat is niet eens meer het belangrijkste, de uitslag van deze test moest een omkeerpunt worden en dat is gelukt.



Bedankt, persoon met deze signature. Het was mijn schop de drempel over.

Ja! Kennen we elkaar?



Diem -> Zo voelt het niet hoor. Ik wil leven en mijn leven zoals het nu is, is niet bevredigend genoeg. Dus ik zocht, en zoek, en vind soms.

Iemand vroeg of ik jullie op de hoogte wilde houden en omdat ik graag dingen van me af schrijf misbruik ik dit topic er maar voor.



Gisteren was ik de hele dag weg, dus vandaag zijn de eerste telefoontjes gepleegd. Richting MEE in woonplaats, maar die verwezen me door naar MEE Utrecht. Toen eerst maar eens richting Fokus wonen, ik heb nu een indicatie voor wonen met 24uurs zorg en wilde weten of ik die mee kon nemen naar Fokus. Dat wist de mevrouw aan de telefoon niet, ze dacht dat mijn indicatie misschien helemaal toegeschreven moest worden speciaal op Fokus. Ze wilde wel vast een aanvraagformulier opsturen, er zijn namelijk woningen vrij in Utrecht!

Ze gaf me ook het nummer van het CIZ (centrum indicatiestelling zorg), misschien dat zij wel wisten wat ik met mijn huidige indicatie en Fokus zou kunnen. Daar kwamen ze ook niet veel verder, het leek haar raar als mijn huidige indicatie compleet vernieuwd zou moeten worden omdat hij al zo toegespitst is op wonen + zorg. Zij verwees me weer door naar het zorgkantoor, maar ook daar kwamen ze er niet uit. De telefoniste zou overleggen, 8 Minuten werd er someeewhereee, over the rainbowwww in mijn oor geneuried en toen werd de verbinding abrupt verbroken. Schiet lekker op he?

Ik heb net geprobeerd terug te bellen, maar "al onze medewerkers zijn in gesprek. Een ogenblik geduld alstublieft". Straks nog een poging wagen, en dan kijken of ik er met het aanvraag formulier uitkom. Verder staat MEE Utrecht nog op het lijstje en heb ik volgende week een afspraak met de maatschappelijk werkster die aan deze woonvorm verbonden is.



Al met al, halve middag telefoon en nog geen zak opgeschoten Wel leuk: vandaag kwam de definitieve beschikking voor toelating binnen van de HU. Het is echt! Deze gaat naar de ib-groep en telt voor hen als diploma.

Viev, ik was het topic al kwijt Ik weet niet of 'ie op psyche echt op zijn plek is, dat voelt een beetje vreemd. Misschien naar thuis, aangezien ik nu Dringend Op Zoek ben? Of anders werk en studie, omdat het toch studie gerelateerd is? Als jullie hem het liefst hier houden mag het ook, maar ik vind het niet de fijnste plek (Stom he, alsof het wat uitmaakt )



Verana, dank je wel, wat lief! Ja, het was voor mij ook een zin die me net dat duwtje extra gaf.

Oh en natuurlijk: heel veel succes met je therapie!

Hpl, had ik het toch goed gegokt! Nee hoor, ik hield me altijd verre van discussie topics Je motto!



Asmahan! Ja, ik bedacht me later dat je natuurlijk geen idee had wie er naar je vroeg



kitty elastic, dank je wel!



Stand van zaken: de SSHU heeft op dit moment geen rolstoelgeschikte kamers en om daarvoor in aanmerking te komen moet ik bij mijn decaan zijn. Leuk, maar die heb ik natuurlijk pas als ik daadwerkelijk door de IBG ben ingeschreven en dat duurt nog tot half juli. Daar heb ik dus niets aan.



Fokus lijkt een beetje een dood spoor te zijn, ik kom er zelf in ieder geval niet doorheen.



Via Woningnet kwam ik op de website van "het vierde huis". Behalve dat ze nogal een zweverige basis lijken te hebben ("Het vierde huis

In de astrologie staat het vierde huis voor huiselijke omstandigheden, geborgenheid, veiligheid en bescherming. Kortom met de basis van het bestaan. Want wonen is één van de primaire behoeften van een mens. Die waarden willen wij als Het vierde huis uitdragen.") regelen ze kennelijk ook urgentie/aanvragen voor rolstoelgeschikte woningen. Hebbes! Dacht ik.



Ze hebben een urgentiewijzer. Stap 1. In welke gemeente woont u nu? Druk op volgende. "Helaas, wij kunnen u niet helpen. Informeer bij uw eigen gemeente."



Maar: er gloort hoop. Vanmorgen belde ik met de stichting MEE in Utrecht. Een telefoongesprek van wel 8 minuten, waarin de persoon aan de andere kant van de lijn ongeveer alles heeft overgenomen. "Je mag ook wel zelf bellen hoor, maar als je het even niet meer ziet zitten wil ik het wel voor je uitzoeken". Nou was ik nog niet in dat stadium beland, vooralsnog vind ik het zoeken zelfs wel iets gezelligs hebben. Maar ik kom gewoon niet verder. "Heb je handicap&studie al geprobeerd? Zal ik het vierde huis eens voor je bellen? Wil je een kamer of liever een eigen huis? En wonen met zorg op afroep, of wil je dat liever niet meer? Ik zal eens kijken of ik daar nog wat in kan vinden."



Amen. Ze mailt me als ze meer weet en waarschijnlijk belt ze volgende week terug.



8 Minuten! Haha, meestal duurt het zo lang voordat iemand überhaupt begrijpt wat ik eventueel, mogelijk nodig zou kunnen hebben.



Morgen komt de maatschappelijk werkster, ik hoorde net dat zij ook al het een en ander heeft rond gebeld.



Er is nog geen huis, maar er is wel hoop op een goede afloop.

Madrugada, klopt! Grappig dat je me daarvan herkent Jouw naam klinkt ook nog wel bekend ja.



Roos, ik was mezelf ook al kwijt Het voelt niet helemaal thuis op Psyche, maar ik zou ook niet zo goed weten waar het anders heen moet.



Ja, de woningbouwverenigingen werken allemaal via Woningnet. En woningnet verwijst weer naar het vierde huis, en zo is de cirkel weer rond



Vanmorgen had ik een afspraak met MW en zij heeft écht haar best gedaan (was erbij toen ze belde) maar kreeg het ook niet voor elkaar... de hele indicatie om voor Fokus in aanmerking te komen moet opnieuw. Wachttijd: 6 weken. Frustratie frustratie, er staat een Fokus woning leeg op een perfecte locatie, tussen het centrum en de faculteit en vlakbij het Wilhelmina park. Maar ja, of die er tegen de tijd van de indicatie nog is? En of ze een indicatie af willen geven rekening houdend met het wisselende beeld? Met het invullen van alle papieren zag ik wel dat ik waar ik nu woon een indicatie heb voor gemiddeld 6,9 uur ADL hulp. Dat zou voor Fokus dus voldoende moeten zijn. Pfft, lastig hoor, dat afwachten. Ik zou het liefst met mijn verhaal naar het kantoor gaan, 3 keer lief knipperen en dan verhuizen. Helaas...



Het is ook eng. Ik merk steeds meer dat ik fysiek stukje bij beetje inlever. Het gaat best goed, maar mijn "goed" van voorheen is niet meer. Alsof het uitroepteken dat ik er altijd achter plaatste nu niet meer op zijn plek is. Ik krijg er geen grip meer op, op mijn lijf. Het lijkt soms een beetje alsof ik jarenlang een spelletje heb gespeeld. "Jij doet stom? Ik win het toch wel van je!" Dat raak ik langzaam kwijt. Het voelt alsof ik iets verlies, mijn fysieke "basis Goed", zonder dat het direct heel slecht gaat. En soms vraag ik me af of ik niet altijd al wist dat dit moment zou komen. Het is een raar gevoel, ik kan het ook niet zo goed uitleggen. Er zijn andere dingen belangrijker geworden dan wel of niet winnen van mijn lijf.



Ik kreeg een kans met de medicijnen en ik heb ermee gespeeld tot het uiterste. Tot het onwaarschijnlijke. En nu hóeft dat niet meer zo nodig. Dit spelletje is uitgespeeld en er gelden nieuwe regels. Regels waarin studie en leven belangrijker zijn dan op de toppen van mijn kunnen functioneren, gewoon om te bewijzen dat het kan.



Sorry, duidelijker wordt het niet, alleen langer als ik nog verder doorschrijf Dit klinkt misschien alsof ik fysiek opgeef, maar dat is zeker niet zo. Ik merk alleen al een tijdje dat ik kleine stukjes verlies en die kleine stukjes zijn bij elkaar niet meer te negeren. Normaal zou ik alles op alles zetten om het weer Helemaal Goed te krijgen, maar het hoeft niet meer. Ik ga nu alles op alles zetten om mijn leven te herstructureren. Met Goed! als het lukt, Goed als het kan en desnoods met rolstoel als het moet.

De aanleiding voor deze gedachten is trouwens nogal onbenullig



Vorige week is mijn hand gegipst om te proberen de buitenste drie vingers recht te krijgen. Die zijn al sinds oktober verkrampt wat ervoor zorgt dat ze gaan vergroeien en dat de nagels steeds in mijn handpalm duwen. Dat veroorzaakt wondjes: is niet goed. Mede op eigen verzoek dus lang in de gipskamer rondgehangen. Heel voorzichtig tegendruk geven zodat die vingers een beetje open gingen, dot watten ertussen, plastic gips eromheen zodat die vingers eigenlijk geen kant op konden. Het zag er belachelijk uit en mijn vingers stonden nog lang niet recht, maar dat zouden we een volgende keer verder gaan proberen. De eerste dagen ging het wonderwel goed, tot ze toch gingen verschuiven. Middelvinger klem onder het gips, maar ach, het is maar voor twee weken.



Vannacht werd ik wakker van de pijn. Alweer. Heel veel pijn. Dit voelt niet oké pijn. Alsof je een grote schaafwond hebt en die vervolgens op een hete kookplaat houdt.



Normaal gesproken zou ik ermee wachten, gaat wel weg, hou maar even vol. Maar vannacht niet meer. Om half 5 heb ik in de badkamer het knutsel project afgeknipt. Resultaat: grote drukplek op mijn vinger en nog meer pijn, pijn, pijn. Dat wil ik dus niet meer. Het heeft een beetje geholpen, in zoverre dat ik nu zelf iets tussen die vingers kan frutten waardoor de nagels niet meer in mijn hand duwen. Maar helemaal rechte vingers? Mwah, als het zo moet, laat dan maar. Het kost teveel. En ik vermoed dat het op den duur meer kapot had gemaakt als ik het had laten zitten. Dit kon ik niet "winnen", maar het geeft ook niet meer zo. Het is wel goed zo.