Collega krijgt grote kans, ik mag niet mee doen

Jeetje, lastig om een goede titel te vinden. En té duidelijk wil ik ook niet zijn, want dat wordt wat herkenbaar.
Ik ben denk op zoek naar een stukje reflectie. Wat moet ik vinden/voelen/doen/niet doen? Ervaringsdeskundigen of filosofische verhandelingen zijn welkom.

Simpel: ik heb een directeur. Onder hem werken een collega en ik, daaronder komt de rest van het personeel. Nu doet mijn collega ongeveer hetzelfde werk als directeur, ik ben alleen werkzaam in mijn eigen vakgebied, al werken we alle drie nauw samen.

Afgelopen jaren hebben collega en ik een bonus gekregen, jaar of drie achter elkaar nu. Nu wil directeur eenmalig groots uitpakken en collega een extra bonus toekennen (lees: een twintigvoud van de normale bonus).

In het gesprek gaf ik aan dat ik dit begreep, vanuit zijn kant bezien, en dat is ook zo want ik ben wat dat betreft iets te empathisch. Ik snap hem, mij hoeft hij niet 'te motiveren', ik loop zonder geld ook wel hard en weglopen doe ik ook niet zomaar.

Geld an sich interesseert me niet zoveel. Voel ik me persoonlijk beledigd door het onderscheid dat wordt gemaakt? Ik ga daar aan twijfelen, word ik voor vol aangezien? Waarom word ik in vertrouwen genomen en word ik dan toch netjes naar de achterbank verwezen? Moet ik boos worden, ook mijn hand ophouden (alsjeblieft zeg, dat gaat voorbij mijn eer, zoek het uit met je geld).

Er is nog niet op teruggekomen. Ik verwacht dat nog wel, en anders zal ik zelf aan de bel trekken. Deze week staan er namelijk wat deadlines op het spel, die hebben voorrang, en directeur zelf heeft nogal last van de nieuwe covid-maatregelen, hij is wat recalcitrant, dus daar moeten we morgen een ei over leggen (we voldoen aan alle maatregelen en wie kan mag thuiswerken hoor, maar er speelt meer).
Daarnaast heb ik begin volgende week een tentamen waar ik voor nu mijn energie op wil richten.

Zakelijk gezien staat het niet tussen ons in, we doen ons werk, hebben goed overleg en vieren onze successen. Ik vind dat je ook niet anders mag verwachten dan dat, werk en dit issue staan in zoverre los van elkaar dat je je wel professioneel moet kunnen gedragen tegenover elkaar. En waar mannen heel goed in zijn (is mijn ervaring): inderdaad beide zaken los zien van elkaar.

Toch heeft mijn motivatie een knauw opgelopen, al helemaal omdat vanwege de covid het diplomatieke laagje van directeur wat weg is gesleten. Waar hij zich normaal weleens afvraagt wat ik de hele dag uitspook maar dat niet hardop zeg, kreeg ik dat afgelopen tijd wél naar mijn hoofd. En omdat ik ook druk ben, komt dat net ff wat harder aan. Zeg ik (ivm medewerker die heeft opgezegd) dat ik met het waarnemen van die taken 25% van mijn eigen werktijd kwijt ben (dat kan voor even, niet structureel, dus hup, vacature eruit!) wordt er gereageerd met: ja maar wat blijft er dan liggen (als in: dat zie ik niet hoor, alles loopt toch?). De vacature was uiteraard geen issue, die hebben we uitgezet, en uit opmerkingen van later begrijp ik dat ie z'n k*topmerking goed probeert te maken, maar die opmerking is wél gemaakt. Ik ga er in ieder geval niet harder van werken.

Ik ben nu bezig op mijn werk veranderingen in gang te zetten om uit te proberen of ik mijn opleiding in praktijk kan brengen, als een soort experiment, ben druk doende mijn opleiding met goed gevolg af te ronden (nog een jaar te gaan) en thuis de kinderen op de rit krijgen en een opknapbeurt aan het huis geven. En ondertussen rustig aan een andere toekomst schetsen. Ik voel me zó onder de voet gelopen (even los van het hele issue beloning, dat staat er buiten) dat ik denk dat ik bijna uitgeleerd ben hier en dat een andere uitdaging beter past.

Ik ben heel loyaal, soms zelfs tegen mijn eigen wil in, maar als je eenmaal hard op mijn tenen hebt gestaan, dan heb je ook een heel groot probleem. Nou ja, niet eens eenmaal, ik zei al, ik ben heel loyaal. Als je te vaak op mijn tenen hebt gestampt, dan is het klaar. Helaas.

Poeszie schreef: ↑

08-10-2020 10:42

Waar ik eerder uit je posts het idee kreeg dat je baas toch wel waardering voor je had en je niet kan missen, vind ik je laatste post toch wel haaks er op staan. Als hij zich afvraagt wat je de hele dag doet, ziet hij wel de toegevoegde waarde ervan in dan? En als je nou liep te lanterfanten, maar je werkt juist hard?

Ik zou me toch serieus achter mijn oren krabben of ik daar op wel op mijn plek zat

Het is gewoon een k*t opmerking op een moment dat hij niet lekker in zijn vel zit. Maar hou dat dan lekker voor je, denk ik dan.

Poeszie schreef: ↑

08-10-2020 10:52

Dus hij meent het niet, maar wil zich even afreageren?

Jij reageert door je te verdedigen. Je gaat inhoudelijk in op zijn reactie. Dus jij bent alsnog de gebeten hond. Heel lastig op zo'n moment om anders te reageren, maar misschien, als het nog een keer gebeurt, een reactie als; zeg, we weten allebei dat je dat niet meent, ik vind het niet prettig dat je je humeur op mij afreageert. Dan leg je de bal terug, waar hij hoort

Dat had wel beter geweest ja, die neem ik mee.
Ik heb iets gezegd als: koffie drinken en uit het raam kijken.
Gewoon, omdat ik die opmerking niet serieus kan nemen, ik kan daar niks mee.

S-Groot schreef: ↑

08-10-2020 11:46

Heeft hij dat nu wel letterlijk gevraagd?






Zo op papier lijkt het mij een legitieme vraag, het lijkt me voor hem ook van belang om te weten wat er dan nu blijft liggen, dan kan hij daar eventueel keuzes in maken.

Het is zo'n niet-serieuze opmerking zeg maar, in reactie op de opmerking dat ik 25% van mijn werktijd inlever. Ja, hij heeft er recht op te weten wat er dan blijft liggen (dat inzicht geef ik ook, plus de keuzes die er in maak, met voor hem de gelegenheid om aan te geven of hij dezelfde prioriteiten ziet of dat hij een andere volgorde wil). Hij ziet alleen het probleem niet zo, het moet opgelost worden, ik lós het ook voor hem op, en dan zal het allemaal wel goed zijn zo. Dat ik daarbij wel heel veel extra tijd in moet zetten wordt afgedaan met: we zijn allemaal druk. En ja, hij (en collega) zijn ook vaak 's avonds nog aan het werk. Maar dat doe ik ook, en dit komt daar nog eens bovenop.

En even heel stom hè, maar als ik letterlijk (dit zijn zichtbare) taken overneem van iemand en dat kost me (aantoonbaar) 25% van mijn werktijd, stel dat ik dat zonder morren op zou pakken, dan zou je toch denken dat ik normaal gesproken 25% van mijn tijd aan 'niks' besteed, want ik kan die taken er zó bij nemen.
En ik-eet-niet-uit-mijn-neus! Dus dit van mij vragen is on-lo-gish! Begrijpelijk, en akkoord als noodgreep, maar verwacht nu niet dat dit 'eventjes' erbij kan.

Ik weet dat hij moeite heeft met mijn takenpakket, het is moeilijk voor hem te zien of er iets zichtbaars uit komt en al helemaal hoeveel tijd dat kost. Misschien ben ik ook te onduidelijk. Mijn eerste reactie was: ik zal weleens even een lijstje naar binnen schuiven! Maar dat lijstje is flexibel, variabel en vooral heel lang. En alles op zich zal niet veel tijd kosten, paar uur hier, dagdeel daar, maar alles bij elkaar (en de volgorde en samenstelling is moeilijk te voorspellen) is het nogal veel. Zo'n lijstje afgeven doe ik niet, dan sta ik mezelf te verdedigen tegen iemand die niet weet wat mijn toegevoegde bijdrage is waar hij (duidelijk) de vruchten van plukt.
Hij weet dat hij mijn werk niet helemaal begrijpt en probeert (normaal gesproken dan) zijn waardering te laten blijken, dat hij de inzet ziet, dat hij blij is dat de zaken geruisloos geregeld worden. De echte voordelen stip ik zelf dan nog aan, want waar je geen last van hebt 'bestaat' al gauw niet, terwijl dat geenszins waar is.

Er niet op teruggekomen: er staat nog een belangrijk gesprek gepland op korte termijn voor hem en een derde, dat gesprek heeft hij nodig om zijn mening aan te scherpen. En als gezegd is het er eentje die een poosje herkauwt voor hij met een fatsoenlijk antwoord terugkomt.

Niet zijn favoriete medewerker... als dat al een doel zou zijn, ik hou er altijd rekening mee dat 'de liefde' normaalgesproken met een natuurlijk verloop opdroogt en dat ieder dan zijns weegs gaat. Psychologische aspecten. Ik heb directeur op zien groeien van jonkie die net kwam kijken tot iemand met succes die inmiddels begint te denken dat hij dat in zijn eentje heeft bereikt. Een natuurlijk proces is dat, en iets wat niets te maken heeft met mij persoonlijk. Had ik het anders gewild, dan had ik op een andere manier in de boom moeten springen, maar dat past niet bij mij. Ik ben een uitstekende nummer 2 (al zeg ik het zelf), dan loop je dit soort risico's. Zolang je er persoonlijk niet aan gehecht bent is dat te doen. Maar ja, niets menselijks is ons vreemd.

forumfossiel schreef: ↑

08-10-2020 11:54

Ow, en de eerstvolgende keer dat je vakantie neemt, dus niet meer vooruit werken en alles regelen.
Gewoon gaan, net als zij , dan merken ze wel hoe misbaar jij bent.

En na afloop mijn eigen zooi opruimen.

Theamuts schreef: ↑

08-10-2020 12:20

Hoezo, er is toch wel iemand anders die (een gedeelte van) je werk tijdens jouw vakantie kan overnemen?

Nauwelijks, en dan wordt niet gedaan, of verkeerd gedaan. Wat kleine klusjes zullen wel overgenomen worden maar de hoofdmoot is voor moi.