oude klasgenoot

quote:elske schreef op 08 november 2008 @ 19:23:

[...]





dit is toch ook een sarcastische opmerking. Had toch niet gehoeven? Ik kan er wel weer 1 teruggeven maar ja wat schiet je er mee op?Nou dat lijkt me duidelijk. Elke posting die ik serieus in jouw steek negeer je al lange tijd. Maar elke posting van mijn hand die je vanuit de verste verte ook maar negatief zou kúnnen opvatten, daar reageer je met een sneltreinvaart op. Ik forum niet omdat ik mezelf graag lees, maar omdat ik van interactie houd. Ik pas me dus maar aan het niveau aan.

quote:elske schreef op 08 november 2008 @ 19:22:

[...]





Omdat dat het beeld is wat 90% van de mensen heeft over het onderwerp pesten. Dat je het over jezelf afroept, dat het je eigen schuld is, dat als je je gedrag maar veranderd, dat het pesten dan wel over gaat. Dat is niet zo, daar zijn meerder partijen voor nodig. Niet alleen het kind dat gepest wordt moet veranderen.

Het algemeen beeld is dat iemand die gepest is/werd ook echt raar,vreemd is en er zelf om vroeg/vraagt.



Daarom word ik heel kwaad over opmerkingen als slachtofferrol e.d.Elske, ik zou je dringend doch vriendelijk willen verzoeken het eerdere topic van jouw hand omtrent pesten terug te lezen en daarna dit topic. Ik betwijfel op een of andere manier dat je het nu in ene wél zult lezen, maar dan kan je normaal gesproken geen andere conclusie trekken dan dat men (incl. degenen die gepest zijn geweest) stellen dat pesten geen eigen schuld is, maar dat het WEL de eigen verantwoording is wat iemand vervolgens zélf van zijn/haar leven maakt. If life gives you lemons, learn how to make lemonade.

quote:elske schreef op 08 november 2008 @ 19:22:

[...]





Omdat dat het beeld is wat 90% van de mensen heeft over het onderwerp pesten. Dat je het over jezelf afroept, dat het je eigen schuld is, dat als je je gedrag maar veranderd, dat het pesten dan wel over gaat. Dat is niet zo, daar zijn meerder partijen voor nodig. Niet alleen het kind dat gepest wordt moet veranderen.

Het algemeen beeld is dat iemand die gepest is/werd ook echt raar,vreemd is en er zelf om vroeg/vraagt.



Daarom word ik heel kwaad over opmerkingen als slachtofferrol e.d.

En waarom zijn de mensen die zelf ook gepest zijn dan ook dezelfde mening toegedaan?



(Overigens hoor ik niemand roepen dat je het pesten over jezelf afroept. Alleen dat het vaak wel degelijk ter maken heeft met het gedrag van het gepeste kind zelf. Maar dat wil nog niet zeggen dat het kind daar (uit zichzelf) iets aan kan doen, er schuldig aan is. Dat zegt niemand hier hoor. Bovendien zuigen ze bovenstaande niet uit hun duim; daar is zelfs wetenschappelijk onderzoek naar gedaan. Daar zijn onder andere de kanjertrainingen en het tegenwoordige pestbeleid op scholen op gebaseerd.)

quote:elske schreef op 08 november 2008 @ 19:24:

[...]





een excuus zou mij heel goed doen. het zou mij heel erg helpen. echt waar.

Ik ben op zoek naar erkenning omdat ik er altijd zelf de schuld van kreeg. Niemand is gestraft, er op aangesproken wat dan ook. Terwijl mij een groot onrecht is aangedaan. Maar het werd altijd in de doofpot gestopt, gebagatelliseerd e.d.Hier geloof ik niks van, dat het jou zou helpen. Jou collega heeft geschokt gereageerd, vond het heel erg voor je en wil je zelfs helpen. Maar die reactie heeft weinig invloed gehad bij jou zo te zien.

Elske, ik denk dat het geen zin heeft je te richten op diegenen die jou gepest hebben.

Je wilt graag excuses maar je moet je juist gaan richten op jezelf.

Met behulp van goede hulpverlening kun je leren je gedachten daarover te veranderen. Anders blijf je maar in datzelfde kringetje ronddraaien van negatieve gedachten en gevoelens. En dat helpt niet, dat heb je al gemerkt.



Ik denk echt dat als je goede hulp zoekt en je je gaat reealiseren dat jij verder moet met je leven je een heel eind kunt komen.

Zoals het nu gaat gaat het echt niet goed. En de pesters of anderen in je verleden zullen dat niet verbeteren, ook niet door excuses.

Je zou je kunnen bedenken dat je echt wel excuses krijgt als je daar echt naar zou vragen.

En de pesters zelf hebben hun eigen moeilijkheden in hun leven, zoals iedereen die heeft, echt, iedereen heeft op zijn tijd zaken waar hij/zij mee moet leren omgaan en leren leven.



De kunst is dat jij nu gewoon moet gaan zorgen dat het jou beter gaat.

quote:elske schreef op 08 november 2008 @ 19:24:

[...]

een excuus zou mij heel goed doen. het zou mij heel erg helpen. echt waar.

Als dit zo is, dan snap ik niet dat je niet àlles in het werk stelt om je oude pesters op te sporen (en met behulp van internet is dat niet zo moeilijk) om met hen in contact te treden over dit trauma. Ik weet zeker dat je je hoogstgewenste excuus in no-time hebt!



PS: overigens geloof ik niet in de werking hiervan. Ik sluit me bij de andere posters aan: de werkelijke oplossing ligt bij jezelf!

Weet je waar dit me aan doet denken? Aan munchhausen Syndroom.

Dan wel geen ingebeelde lichamelijke ziekten om aandacht te krijgen maar geestelijke ziekten (al dan niet bestaand).

Vooral het feit dat ze alles weet over ptss.

Het is een feit dat alle patienten die lijden aan munchhausen syndroom alles weten over hun (zogenaamde) ziekte beeld.

Elske komt met allerlei (niet echt relevante) informatie die te gedetaileerd zijn.En ze heeft overal hetzelfde antwoord op maar echt moeilijke vragen ontwijkt ze.

*Did you know they're selling lives at the mall? you should get on!*



stop met excuses verzinnen...

stop met alles op anderen afschuiven...

neem het heft in eigen handen...

jij moet je leven leiden...

jij moet het leuk voor jezelf maken...

dus het is JOUW keuze... of blijven hangen in het verleden, in de negatieve spiraal... of doorgaan met je leven... inzien dat je er mag zijn... je hebt niet voor niks een vriend? vriendinnen?... dus laat het negatieve achter je en emmer er niet zo over door...

zo wat zeur jij zeg.

En wat enorm arrogant om te denken dat jij de enige bent die weet hoe het voelt.



slachtofferrol noemen ze dat.



Kusje.

Hallo lieverds even een laatste groetje





SUPERDAD,,.,

quote:elske schreef op 09 november 2008 @ 02:42:

[...]





Omdat kinderen die gepest zijn altijd hebben gehoord dat het aan hun (gedrag) lag. Als iedereen dat in je omgeving zegt, dan geloof je dat wel ja. En aangezien 95% van de mensen op deze manier denken, is het niet vreemd dat mensen die gepest zijn er vaak zo over denken. Dat is ze geleerd.



WRONG!!!!!! Er is mij NIMMER verteld dat het aan mij ligt. Niet door ouders, niet door school, door niemand. Wat mij wél verteld is? Hoe het proces van pesten in elkaar steekt. Op jongere leeftijd uiteraard in een vorm die je op die leeftijd begrijpt en des te ouder ik werd, des te meer aangepast aan de leeftijd. Pesten is en blijft een ziekelijke dans waar er 2 partijen nodig zijn; de pester en de gepeste. Maakt dit dat de schuld bij de gepeste ligt? Nee. Maakt dit dat de gepeste echter wel degelijk macht heeft c.q. kan grijpen om die dans te doorbreken? Ja. Maakt dit dat de gepeste ná de periode van pesten volledig zelf controle heeft over hoe/zij in het leven staat? Hell, yeah!



Je doet constant algemene stellingnames. Elk, altijd, nooit, dat soort zeer stellige woorden. Je kunt die stellingnames keer op keer niet waar maken. Nu ook weer; gepeste kinderen wordt 'altijd' verteld dat......... Niet dus.



Maar goed, dit heb ik al tig keer tot in allerlei details met je pogen te bespreken, daar ben je kennelijk helaas nog niet aan toe. Verdraaide jammer, want ondanks dat het pesten al jaren over is, laat jij je leven nog altijd letterlijk en figuurlijk verpesten door het verleden. Ik weet hoe het is om verder te léven en het verleden het verleden te laten (behalve er hooguit handige lessen uit leren). Dat gun ik iedereen, jou incl.



quote:Er zijn ook onderzoeken die zeggen dat het niet bewezen is dat sociale curcussen e.d. helpen. Er zou namelijk niks mis zijn met het gepeste kind, maar er zou juist iets mis zijn met de pester. Dus een gepest kind naar cursus sturen heeft lang niet altijd effect.



Nee dat zegt niemand hier dat het gepeste kind er schuldig aan is. Maar dat is wel 10 jaar tegen mij gezegd. En krijg het idee dat er iets heel erg mis met jou is, en dat andere mensen jou raar/vreemd vinden dan nog maar eens uit je hoofd. Dat is heel moeilijk. Zeker met alle vooroordelen die mensen hebben, en allerlei dingen die je naar je hoofd geslingerd krijgt.Nogmaals; wil jij s.v.p. de quote plaatsen waarin iemand het woord schuldig in zijn/haar mond neemt met relatie tot de gepeste? In alle discussies die ik op dit forum voorbij heb zien komen omtrent dit onderwerp, ben jij de enige die dat keer op keer in de mond neemt, om anderen hier onterecht van te beschuldigen.



Wat wel keer op keer gezegd wordt is dat pesten een ziekelijke dans is en dat mensen zélf verantwoordelijk zijn voor hun levensgeluk en hoe zij omgaan met tegenslagen in hun leven.



Maar goed, ik ben uiteraard niet alwetend en lees dan ook heel graag de quote die bewijst dat ik kennelijk niet zo goed heb gelezen.

Elske, je zegt dat je hulpverlening hebt/hebt gehad. Wat zeggen die dan tegen je? Wat vinden die er van? Ik durf er een wedje op te leggen dat die precies hetzelfde zeggen als de mensen hier: Geef het een plek en neem je eigen leven in handen. En dat wil jij niet aannemen en dat is precies waarom hulpverlening bij jou dus ook niet hielp.



Weet je, het maakt geen ruk uit wie er nu schuldig was en wie niet. Het is over, het is voorbij, je verandert er toch niks meer aan. Nu is nu en daar moet je verder.



En wat vind je vriend hier bijvoorbeeld van? Hoe lang kennen jullie elkaar al? Het lijkt mij vreselijk moeilijk om te moeten leven met iemand die blijkbaar zichzelf zo weinig waard vindt, zo verbitterd is.

elske, waarom kan ik dan wel door met mijn leven?



Mijn been is gebroken door mijn klasgenoten, mijn pink ook. Al mijn spullen werden gejat en ik zat altijd onder de blauwe plekken.



Boehoe, dat is het verleden, daar deal je mee. Klaar.



Ik zeg nergens dat het jouw schuld was, wel zeg ik dat je er te lang in blijft hangen. En dat is wel jouw ''schuld''. Je geeft aan dat je er niet mee kan dealen, nou dan zoek je hulp. En als je dat niet doen, tja, dan hang je het slachtoffer uit.

quote:elske schreef op 09 november 2008 @ 12:09:

heft in eigen hand nemen: ik denk niet dat jullie begrijpen dat je tegen bepaalde dingen blijft aanlopen die je in het dagelijks leven blijven belemmeren. Zoals bv de angst voor groepen mensen.Ik besef dat als geen ander. En met mij hier nog wel meer. Ik heb het overwonnen, mij belemmerd het niet meer ook al voel ik het echt nog wel af en toe. Nu jij nog.



Want mijn leven is inmiddels prima in orde en jij voelt je doodongelukkig. Wie is er dan beter bezig?



En wat nou als je het niet eens bent met de zienswijze van Fash; dan ben je het gewoon niet eens. Je hele leven lang zul je mensen tegenkomen die met jou van mening verschillen. Deal with it.



Meid, het is jouw leven. Als jij zo verder wilt, ga je gang. Maar je kan er iets aan doen. Je moet het alleen willen en uit je badkuip met zelfmelij stappen. Mij, de forummers of de pesters, heb je er niet mee hoor als je jezelf daarin blijft verzuipen. Die slapen er geen nacht minder om. Jij wel.



Het leven is soms hard en oneerlijk. Zal het altijd blijven. Maar niemand heeft je ooit beloofd dat dat anders zou zijn.

quote:elske schreef op 09 november 2008 @ 12:05:

alle posting van fashionvictim bv leggen oorzaak bij het gepeste kind neer.





Nogmaals; quote gerne. Niet interpretatie, maar letterlijk tekst.



Het is lekker met me? Waarom veeg je toch iedereen die een pestverleden heeft, maar dat niet meer haar huidige leven regeert weg?



Je beschuldigd anderen van zwart-wit denken en gebrek aan empathie, maar waar is jouw grijs zien en empathie? Je denkt dat men hier niet kan begrijpen dat je tegen bepaalde dingen aan kunt blijven lopen? Yet again; algemene stellingname en daarmee nu alweer als niet terecht bewezen. Ik kan dat namelijk niet alleen begrijpen, maar weet je wat? Been there, done that, bought the t-shirt. Nieuwe groepen zullen voor mij bijv. nooit volledig onbezorgd zijn. En weet je wát? Dat geldt voor tig andere mensen. Ook mensen met een ander verleden. En weet je wát? Op een dag zag ik het licht. Of ik kon die emoties en ervaringen uit het verleden mijn leven laten regeren of niet. In het eerste geval zou dat garant staan voor een gereduceerd levensgenot. Dat zag ik zelf niet zo zitten, en dan rest optie 2. Zaken onder ogen komen en die niet langer laten regeren, maar zélf regeren.



Er is weinig in dit leven, als we praten over eigen beleving en hoe men verder gaat met zaken waar we zelf nul komma nop macht meer over hebben. Nu steiger je waarschijnlijk, maar daar ben ik heilig van overtuigd. Leuk? Nee, zeker niet altijd, maar wel verdraaide empowering. Ik kan niet altijd veranderen wat het leven voor me in petto heeft, maar ik kan wél beïnvloeden hoe ik daar zelf op reageer en mee verder ga.



Ik vermoed dat dit paarlen voor de zwijnen zijn, maar vrut. Ik denk niet dat jíj kunt begrijpen hoe diep anderen wellicht hebben gezeten. Ik kan je brommen, ik heb diep gezeten. Liet ooit het verleden mijn leven regeren, ook al riep ik vooral dat het niet zo was. Ondertussen handelde en handelde ik vooral ook niet gebaseerd op gevoelens en angst vanuit het verleden. Het resultaat? Immer angst, unheimlich gevoel en niet bereiken noch zijn wat ik wilde en ook kon. En zie me nu. Het kan wel degelijk, en nee ik ben bepaald geen 'ja maar jij hebt het zo veel makkelijker en dat was tótaal onvergelijkbaar met mijn situatie' afdoenerij.



Of laten we MDF nog eens nemen. Moet je indenken; je wordt in de fik gestoken. Niet gemept, genegeerd, opgesloten in een wc of hok, niet uitgescholden, men laat je niet struikelen, nee men steekt je in de fik. De intense lichamelijke pijn, om daarna 'leuk' jaren te mogen revalideren. Lichamelijk en geestelijk mag leren omgaan met de pijn die voortkomt uit brandwonden. Létterlijk littekens op het lijf dragen die je elke dag met de neus op het verleden ramt. En toch. Toch is MDF niet blijven hangen in haar verleden, angsten en emoties van toen. Zij wilde léven en heeft een heftig en pijnlijk gevecht gevoerd, waarbij je er vergif op kunt innemen dat zoiets met pieken en dalen gaat. Ze zal ongetwijfeld ook niet 100% verschoont zijn van welke negatieve emotie of herinnering dan ook. Maar ze lééft wel, verder. Ze IS niet haar verleden, nee ze is MDF, levend in het heden, met dit gebeuren als 1 van de dingen in haar verleden.



Waarom blijf je ZO volharden in het feit dat iemand het verleden niet achter zich kan laten? Is dat eigenlijk niet heerlijk veilig en vertrouwd voor je, hoe idioot ook? Liever de pijn van het bekende dan de boel onder ogen komen en de onbekende pijn en angst van verandering????

Roosvrouw, wat een prachtige post.



Elske, sta je er ooit bij stil dat er misschien vele andere mensen zijn die ook niet blij worden van nieuwe groepen mensen, die zich ook weleens onzeker voelen, die ook vervelende dingen in hun leven hebben meegemaakt? Het is net alsof je alleen aan jezelf kan denken en echt alle onzekerheidjes die je hebt terugleidt naar het pestverleden. Je hebt ook gewoon een karakter hoor, met unieke karaktereigenschappen die goed of minder goed kunnen zijn, een eigen persoonlijkheid. Je persoonlijkheid ligt in jezelf, niet buiten jezelf - bij de pesters van jaren en jaren terug.

(Ik weet het, ik zou wegblijven, maar na al die posts kan ik mijn mond weer eens niet houden Je doet het overigens weer, moordwijf vertelt dat ook zij een pestverleden heeft en dat ook haar afschuwelijke dingen zijn overkomen, maar je negeert het stelselmatig en stelt weer eens een ongelooflijk gebrek aan enige empatische vermogens tentoon.)

Dank je, Tange.



Ik zat net te peinzen over wat jij nu benoemt. Stellen (en jezelf voornemen) dat je klaar bent met de discussie, het is immers overduidelijk dat er geen enkele concensus te bereiken is en dat de discussie voor verdacht veel mensen gewoonweg frustrerend of irriterend is. En tóch kom ik er weer op terug. Niet alleen hier, maar überhaupt had ik mezelf al een topic (of meer?) terug voorgenomen en klaar mee te zijn. Niets zo veranderlijk als de mens, kennelijk.



En weet je wat, Elske? Die frustratie en irritatie roep ik over mezelf af. IK had het topic ook niet meer hoeven openen, IK had ook kunnen laten om te regeren, elke keer weer. IK had ook er voor kunnen kiezen om te weigeren het me te laten beïnvloeden. IK had er voor kunnen kiezen om dit niet te willen zien zoals ik het zie. Maar dat doe ik allemaal niet. Wie is er nu verantwoordelijk voor de gevoelens die ik bij dit topic heb en het beeld dat behoorlijk wat forummers onterecht onder het tapijt worden geschoven met 'ja maar bij mij was het errugur' (let wel; mij valt dan zeer pijnlijk op dat er niet eens een 'erg voor je' oid af kan)? Wie? Jij? Jouw postings zijn immers waar dat uit voort vloeit. Maakt dat jouw verantwoordelijk? Nee, dat zou te makkelijk zijn.



Niemand anders dan ikzelf ben verantwoordelijk voor de keuzes die ik maak, de emoties die ik daarbij wel of niet heb en het beeld dat ik me daarbij vorm. Ik, niemand anders.