Actueel
alle pijlers
De enige moslim in het dorp
vrijdag 11 september 2009 om 14:06
De enige moslim in het dorp
Het christelijk geloof gaf haar niet langer wat ze nodig had. Dus begon Helma Frens (17) een zoektocht langs de wereldreligies. Uiteindelijk belandde zij bij de islam en vond wat ze zocht. Bekeren was toen een kwestie van tijd en durf.
In Elspeet, een klein reformatorisch dorp op de Veluwe, fietst Helma Frens (17) met een hoofddoek op haar hoofd en verhullende kleding. Ze is de enige moslim in het dorp. Dagelijks wordt ze aangestaard en nageroepen als ze zich op straat vertoont. Toch gaat ze door, overtuigd van de waarheid van de islam. Ze voelt zich naar eigen zeggen gelukkiger dan ooit.
Aan de rand van Elspeet doet de 17-jarige Frens in een cafetaria haar verhaal. Bewust niet in het centrum want dat levert te veel blikken op. „Ze noemen me broodje shoarma en schelden met ’jihad’”, vertelt de studente maatschappelijke zorg. Ze heeft een verlegen gezicht, maar zodra ze over haar bekering tot de islam praat, lichten haar ogen op en valt de verlegenheid weg.
Anderhalf jaar geleden werd ze moslim. Opmerkelijk, gezien haar christelijke, hervormde achtergrond. Van kinds af aan ging ze elke zondag met haar ouders naar de hervormde kerk. Zelf las ze vaak in de Bijbel en bad ze tot God.
Toch voelde ze zich niet vertrouwd met het christelijk geloof. Toen ze op haar vijftiende depressief werd en ze steun in het christelijk geloof wilde zoeken, ontstonden er twijfels. „Ik vond zoveel tegenstrijdigheden in de Bijbel dat ik me begon af te vragen of alles wel klopte.” Frens besloot daarom verder te kijken dan het christendom. Nadat ze alle wereldgodsdiensten met elkaar had vergeleken, voelde ze zich het meest aangetrokken tot de wereld van de islam.
Zodra ze de Koran in handen kreeg en het heilige boek begon te lezen, wist ze het zeker: de islam is het ware geloof. De structuur van het vijf keer per dag bidden en het feit dat de moskeedeuren elke dag openstaan, in tegenstelling tot de kerk, spraken haar aan. In de islam kon ze praktiseren, veel meer dan in het christendom. „Je kunt één keer per week naar de kerk, maar meer kun je niet doen.” Door de Koran te lezen vond ze antwoorden op haar vragen. Antwoorden die ze naar eigen zeggen in de Bijbel niet kon vinden. „Ik heb vaak in mijn bed gehuild omdat ik bang was voor de dood. Er werd me ook niet echt verteld wat er met me zou gebeuren. Maar de islam is duidelijk over wie ik ben als ik dood ben. Ik vind daar echt rust in.”
Voor Frens was het vreemd om te ontdekken dat een ander geloof haar beter paste dan het christelijk geloof, omdat ze altijd zo is opgevoed.
Frens besloot dat ze zich zo snel mogelijk wilde bekeren. Maar wat zouden haar ouders hiervan vinden? In het begin deed ze alles stiekem. Op de momenten dat haar ouders niet thuis waren, trok ze zich terug naar haar kamer om de islamitische gebeden uit te spreken. Als ze een gebed miste wachtte ze ’s avonds tot haar ouders sliepen en haalde dan alles in. Ze verstopte sjaaltjes in de bh’s in haar kledingkast om toch met een bedekt hoofd haar gebeden te kunnen doen. Elke gelegenheid die zich voordeed, greep ze aan om een gebed op te zeggen. In de wc van de trein deed ze stiekem haar hoofddoek op om vervolgens in Harderwijk in de moskee te gaan bidden.
Ook de ’shahadah’ (de geloofsgetuigenis en eerste zuil in de islam) zegde ze stiekem op in haar kamer. Een Marokkaanse vriendin leerde haar de woorden in het Arabisch op te zeggen: ’Ash hadu anlaa ilaaha illallaahu wa ash hadu anna muhammadar-rasulallah’. (Ik getuig dat er geen andere god bestaat dan God en ik getuig dat Mohammed de Gezant van God is.)
Het betekende voor Frens haar officiële bekering. „Op 12 januari 2008”, zegt ze met een grote glimlach op haar gezicht. Omdat Frens destijds nog geen hoofddoek droeg, wilde ze eerst nog met de ’shahadah’ wachten. Maar een vriendin, ook een Nederlandse bekeerling, raadde haar dit af. „Ze zei dat ik het beter wel kon doen, want als je morgen sterft, sterf je in ieder geval als moslim.”
Frens ondervond veel steun van deze Nederlandse vriendin, die ook nog geen hoofddoek droeg. Samen droomden ze over de dag dat ze die wel zouden dragen en bemoedigden ze elkaar met de woorden dat Allah hen zou belonen voor hun geduld.
Enthousiast over haar nieuwe geloof wilde Frens haar bekering graag met haar ouders delen. Maar deze reageerden niet zoals ze had gehoopt en staken een stokje voor haar beslissing. Ze dwongen haar om naar de kerk te gaan en ze moest beloven te stoppen met haar islamitische rituelen. Uit angst voor ruzie beloofde Frens te stoppen met bidden en ging ze met haar ouders naar de kerk.
Maar ondanks haar belofte kon ze haar nieuwe geloof niet loslaten en ging ze door met haar gebeden en het lezen van de Koran. Dit zette de familierelatie op gespannen voet. Haar moeder kwam er al snel achter dat haar dochter nog steeds moslim was, doordat ze een smeekbedenboekje op haar kamer vond. „Ze werd daar heel boos om.”
De bom barstte toen ze een paar maanden geleden besloot een hoofddoek te dragen. „Ik ben toen een paar dagen het huis uitgegaan omdat er grote ruzie van was gekomen en ik in paniek raakte.” Wel belde ze in die tijd elke dag met haar ouders. Uiteindelijk gaven ze hun dochter toestemming de hoofddoek te dragen, waarop Frens besloot weer naar huis te gaan. „Het gaat nu beter. Voor mijn ouders is het ook moeilijk. Ik begrijp hen wel, maar ik hoop dat ze mij ook begrijpen. Je wilt allebei het beste voor elkaar.”
Met lood in haar schoenen fietste ze de eerste dag dat ze haar hoofddoek droeg naar de bushalte. Ze werd met argusogen bekeken, maar ze zette door. Ze neemt haar dorpsgenoten niets kwalijk, omdat ze volgens Frens niets van de islam weten, doordat ze alleen dingen op tv zien en bang zijn voor het onbekende. De meeste inwoners van haar dorp groeten haar nog wel, anderen zijn daarmee gestopt. „Ze kijken de andere kant op.
Vrienden heeft ze niet in Elspeet, maar ze voelt zich naar eigen zeggen niet eenzaam. En gelukkiger dan ooit, nu ze Allah heeft leren kennen. Zo’n beetje elke vrijdag bezoekt ze een moskee in Harderwijk. Daar wordt ze gastvrij door de vrouwen ontvangen. „In de islam helpt iedereen elkaar. Er is veel meer zuster- en broederschap dan in het christendom.” Momenteel heeft Frens vooral islamitische vrienden onder wie een andere Nederlandse bekeerling met wie ze regelmatig belt.
Niemand in het dorp heeft haar ooit de vraag gesteld waarom ze moslim is geworden, behalve een collega van het werk. „Mensen zijn hier heel erg bezig met wat anderen van hen vinden. Als je dan iets afwijkt, hoor je niet meer bij Elspeet.”
Op haar werk, een restaurant in Elspeet, voelt ze zich wel geaccepteerd. Omdat ze vanwege haar moslimzijn geen alcohol meer drinkt en ook niet wil schenken, mocht ze van haar bazin in de keuken gaan werken. Volgens Frens vonden haar collega’s het wel lastig om te zien hoe ze veranderd is. Van een meisje met dikke lagen make-up en strakke kleding naar een volledig bedekte gesluierde moslim met een naturel gezicht. Ze noemt make-up en het dragen van een hoofddoek tegenstrijdig. Ze bedekt zichzelf zodat mannen geen ’vieze gedachten’ over haar kunnen hebben. „Vroeger voelde ik me vies als een man naar me keek, maar nu ben ik anoniem.”
Volgens Frens heerst er in haar omgeving een grote onwetendheid over de islam. Zo vroeg een dominee haar over de telefoon of ze nu ook bij ’die terroristen’ hoort vanwege haar islamitische geloof. „Dat vind ik wel een belediging.” Op de begrafenis van haar opa droeg ze een zwarte hoofddoek wat leidde tot verdeelde reacties. De dominee gaf haar toestemming deel te nemen aan de begrafenis omdat ze wel een hoofddeksel droeg en een vrouw als ze bidt bedekt moet zijn. Een oude vrouw reageerde vol medelijden met ’arm kind’. Frens noemt die reactie pure onwetendheid. „Mensen hier denken dat ik onderdrukt word omdat ik een hoofddoek draag, terwijl dat helemaal niet zo is.”
Soms levert die onwetendheid ook lachwekkende taferelen op. Tijdens de vossenjacht in Nunspeet, een opsporingsspel waarbij kinderen verklede personen moeten aanwijzen, werd haar bijvoorbeeld gevraagd: ’Ben jij een vos?’.
Ondanks al het commentaar houdt ze haar rug recht en zegt ze zich gelukkig te voelen. Ze voelt geen verantwoording tegenover haar dorpsgenoten, maar heeft wel begrip voor hun reactie. „Voor hen ben ik echt een verrader, want ik ben een Nederlander die moslim is geworden.”
Tijdens haar middelbareschoolperiode in Elburg vroegen klasgenoten haar regelmatig: ’Hoe kun je nu moslim zijn, je bent toch Nederlands?’ Maar volgens Frens heeft geloof helemaal niets met afkomst te maken. Om vervelende reacties van haar toenmalige Nederlandse vriendinnen te voorkomen, probeerde ze haar moslim zijn tevergeefs geheim te houden. Ze kreeg er veel ’gezeur’ mee en werd uitgedaagd door meisjes die voor de grap met een hoofddoek op school rond gingen lopen. „Ik zat op een rot-school.”
De pesterijen hebben Frens niet uit het veld weten te slaan. Met opgeheven hoofd fietst ze nog elke dag gesluierd door haar dorp. Wel zou ze het liefst verhuizen naar een islamitisch land, zoals Saoedi-Arabië en wil ze graag haar ’hadj’ (pelgrimstocht naar Mekka en tevens de vijfde zuil in de islam) maken. Daar hoeft ze zich niet voor haar bekering te verantwoorden en denkt ze zich meer thuis te voelen. „Ik kan niet veranderen en ik hoop als moslim te sterven.”
Trouw.nl
27 juli 2009
Opmerkelijk verhaal wat ik op een andere site tegenkwam.
Het christelijk geloof gaf haar niet langer wat ze nodig had. Dus begon Helma Frens (17) een zoektocht langs de wereldreligies. Uiteindelijk belandde zij bij de islam en vond wat ze zocht. Bekeren was toen een kwestie van tijd en durf.
In Elspeet, een klein reformatorisch dorp op de Veluwe, fietst Helma Frens (17) met een hoofddoek op haar hoofd en verhullende kleding. Ze is de enige moslim in het dorp. Dagelijks wordt ze aangestaard en nageroepen als ze zich op straat vertoont. Toch gaat ze door, overtuigd van de waarheid van de islam. Ze voelt zich naar eigen zeggen gelukkiger dan ooit.
Aan de rand van Elspeet doet de 17-jarige Frens in een cafetaria haar verhaal. Bewust niet in het centrum want dat levert te veel blikken op. „Ze noemen me broodje shoarma en schelden met ’jihad’”, vertelt de studente maatschappelijke zorg. Ze heeft een verlegen gezicht, maar zodra ze over haar bekering tot de islam praat, lichten haar ogen op en valt de verlegenheid weg.
Anderhalf jaar geleden werd ze moslim. Opmerkelijk, gezien haar christelijke, hervormde achtergrond. Van kinds af aan ging ze elke zondag met haar ouders naar de hervormde kerk. Zelf las ze vaak in de Bijbel en bad ze tot God.
Toch voelde ze zich niet vertrouwd met het christelijk geloof. Toen ze op haar vijftiende depressief werd en ze steun in het christelijk geloof wilde zoeken, ontstonden er twijfels. „Ik vond zoveel tegenstrijdigheden in de Bijbel dat ik me begon af te vragen of alles wel klopte.” Frens besloot daarom verder te kijken dan het christendom. Nadat ze alle wereldgodsdiensten met elkaar had vergeleken, voelde ze zich het meest aangetrokken tot de wereld van de islam.
Zodra ze de Koran in handen kreeg en het heilige boek begon te lezen, wist ze het zeker: de islam is het ware geloof. De structuur van het vijf keer per dag bidden en het feit dat de moskeedeuren elke dag openstaan, in tegenstelling tot de kerk, spraken haar aan. In de islam kon ze praktiseren, veel meer dan in het christendom. „Je kunt één keer per week naar de kerk, maar meer kun je niet doen.” Door de Koran te lezen vond ze antwoorden op haar vragen. Antwoorden die ze naar eigen zeggen in de Bijbel niet kon vinden. „Ik heb vaak in mijn bed gehuild omdat ik bang was voor de dood. Er werd me ook niet echt verteld wat er met me zou gebeuren. Maar de islam is duidelijk over wie ik ben als ik dood ben. Ik vind daar echt rust in.”
Voor Frens was het vreemd om te ontdekken dat een ander geloof haar beter paste dan het christelijk geloof, omdat ze altijd zo is opgevoed.
Frens besloot dat ze zich zo snel mogelijk wilde bekeren. Maar wat zouden haar ouders hiervan vinden? In het begin deed ze alles stiekem. Op de momenten dat haar ouders niet thuis waren, trok ze zich terug naar haar kamer om de islamitische gebeden uit te spreken. Als ze een gebed miste wachtte ze ’s avonds tot haar ouders sliepen en haalde dan alles in. Ze verstopte sjaaltjes in de bh’s in haar kledingkast om toch met een bedekt hoofd haar gebeden te kunnen doen. Elke gelegenheid die zich voordeed, greep ze aan om een gebed op te zeggen. In de wc van de trein deed ze stiekem haar hoofddoek op om vervolgens in Harderwijk in de moskee te gaan bidden.
Ook de ’shahadah’ (de geloofsgetuigenis en eerste zuil in de islam) zegde ze stiekem op in haar kamer. Een Marokkaanse vriendin leerde haar de woorden in het Arabisch op te zeggen: ’Ash hadu anlaa ilaaha illallaahu wa ash hadu anna muhammadar-rasulallah’. (Ik getuig dat er geen andere god bestaat dan God en ik getuig dat Mohammed de Gezant van God is.)
Het betekende voor Frens haar officiële bekering. „Op 12 januari 2008”, zegt ze met een grote glimlach op haar gezicht. Omdat Frens destijds nog geen hoofddoek droeg, wilde ze eerst nog met de ’shahadah’ wachten. Maar een vriendin, ook een Nederlandse bekeerling, raadde haar dit af. „Ze zei dat ik het beter wel kon doen, want als je morgen sterft, sterf je in ieder geval als moslim.”
Frens ondervond veel steun van deze Nederlandse vriendin, die ook nog geen hoofddoek droeg. Samen droomden ze over de dag dat ze die wel zouden dragen en bemoedigden ze elkaar met de woorden dat Allah hen zou belonen voor hun geduld.
Enthousiast over haar nieuwe geloof wilde Frens haar bekering graag met haar ouders delen. Maar deze reageerden niet zoals ze had gehoopt en staken een stokje voor haar beslissing. Ze dwongen haar om naar de kerk te gaan en ze moest beloven te stoppen met haar islamitische rituelen. Uit angst voor ruzie beloofde Frens te stoppen met bidden en ging ze met haar ouders naar de kerk.
Maar ondanks haar belofte kon ze haar nieuwe geloof niet loslaten en ging ze door met haar gebeden en het lezen van de Koran. Dit zette de familierelatie op gespannen voet. Haar moeder kwam er al snel achter dat haar dochter nog steeds moslim was, doordat ze een smeekbedenboekje op haar kamer vond. „Ze werd daar heel boos om.”
De bom barstte toen ze een paar maanden geleden besloot een hoofddoek te dragen. „Ik ben toen een paar dagen het huis uitgegaan omdat er grote ruzie van was gekomen en ik in paniek raakte.” Wel belde ze in die tijd elke dag met haar ouders. Uiteindelijk gaven ze hun dochter toestemming de hoofddoek te dragen, waarop Frens besloot weer naar huis te gaan. „Het gaat nu beter. Voor mijn ouders is het ook moeilijk. Ik begrijp hen wel, maar ik hoop dat ze mij ook begrijpen. Je wilt allebei het beste voor elkaar.”
Met lood in haar schoenen fietste ze de eerste dag dat ze haar hoofddoek droeg naar de bushalte. Ze werd met argusogen bekeken, maar ze zette door. Ze neemt haar dorpsgenoten niets kwalijk, omdat ze volgens Frens niets van de islam weten, doordat ze alleen dingen op tv zien en bang zijn voor het onbekende. De meeste inwoners van haar dorp groeten haar nog wel, anderen zijn daarmee gestopt. „Ze kijken de andere kant op.
Vrienden heeft ze niet in Elspeet, maar ze voelt zich naar eigen zeggen niet eenzaam. En gelukkiger dan ooit, nu ze Allah heeft leren kennen. Zo’n beetje elke vrijdag bezoekt ze een moskee in Harderwijk. Daar wordt ze gastvrij door de vrouwen ontvangen. „In de islam helpt iedereen elkaar. Er is veel meer zuster- en broederschap dan in het christendom.” Momenteel heeft Frens vooral islamitische vrienden onder wie een andere Nederlandse bekeerling met wie ze regelmatig belt.
Niemand in het dorp heeft haar ooit de vraag gesteld waarom ze moslim is geworden, behalve een collega van het werk. „Mensen zijn hier heel erg bezig met wat anderen van hen vinden. Als je dan iets afwijkt, hoor je niet meer bij Elspeet.”
Op haar werk, een restaurant in Elspeet, voelt ze zich wel geaccepteerd. Omdat ze vanwege haar moslimzijn geen alcohol meer drinkt en ook niet wil schenken, mocht ze van haar bazin in de keuken gaan werken. Volgens Frens vonden haar collega’s het wel lastig om te zien hoe ze veranderd is. Van een meisje met dikke lagen make-up en strakke kleding naar een volledig bedekte gesluierde moslim met een naturel gezicht. Ze noemt make-up en het dragen van een hoofddoek tegenstrijdig. Ze bedekt zichzelf zodat mannen geen ’vieze gedachten’ over haar kunnen hebben. „Vroeger voelde ik me vies als een man naar me keek, maar nu ben ik anoniem.”
Volgens Frens heerst er in haar omgeving een grote onwetendheid over de islam. Zo vroeg een dominee haar over de telefoon of ze nu ook bij ’die terroristen’ hoort vanwege haar islamitische geloof. „Dat vind ik wel een belediging.” Op de begrafenis van haar opa droeg ze een zwarte hoofddoek wat leidde tot verdeelde reacties. De dominee gaf haar toestemming deel te nemen aan de begrafenis omdat ze wel een hoofddeksel droeg en een vrouw als ze bidt bedekt moet zijn. Een oude vrouw reageerde vol medelijden met ’arm kind’. Frens noemt die reactie pure onwetendheid. „Mensen hier denken dat ik onderdrukt word omdat ik een hoofddoek draag, terwijl dat helemaal niet zo is.”
Soms levert die onwetendheid ook lachwekkende taferelen op. Tijdens de vossenjacht in Nunspeet, een opsporingsspel waarbij kinderen verklede personen moeten aanwijzen, werd haar bijvoorbeeld gevraagd: ’Ben jij een vos?’.
Ondanks al het commentaar houdt ze haar rug recht en zegt ze zich gelukkig te voelen. Ze voelt geen verantwoording tegenover haar dorpsgenoten, maar heeft wel begrip voor hun reactie. „Voor hen ben ik echt een verrader, want ik ben een Nederlander die moslim is geworden.”
Tijdens haar middelbareschoolperiode in Elburg vroegen klasgenoten haar regelmatig: ’Hoe kun je nu moslim zijn, je bent toch Nederlands?’ Maar volgens Frens heeft geloof helemaal niets met afkomst te maken. Om vervelende reacties van haar toenmalige Nederlandse vriendinnen te voorkomen, probeerde ze haar moslim zijn tevergeefs geheim te houden. Ze kreeg er veel ’gezeur’ mee en werd uitgedaagd door meisjes die voor de grap met een hoofddoek op school rond gingen lopen. „Ik zat op een rot-school.”
De pesterijen hebben Frens niet uit het veld weten te slaan. Met opgeheven hoofd fietst ze nog elke dag gesluierd door haar dorp. Wel zou ze het liefst verhuizen naar een islamitisch land, zoals Saoedi-Arabië en wil ze graag haar ’hadj’ (pelgrimstocht naar Mekka en tevens de vijfde zuil in de islam) maken. Daar hoeft ze zich niet voor haar bekering te verantwoorden en denkt ze zich meer thuis te voelen. „Ik kan niet veranderen en ik hoop als moslim te sterven.”
Trouw.nl
27 juli 2009
Opmerkelijk verhaal wat ik op een andere site tegenkwam.
zondag 13 september 2009 om 20:32
quote:Donna schreef op 13 september 2009 @ 19:53:
[...]
Dezelfde hobby blijkbaar als men in diverse Europeese landen deelde met de nazi's gezien het grote aantal joden wat gedeporteerd is in de 2de wereldoorlog in, met Nederland als een van de landen die voorop liepen in het aantal buren, vrienden, kenissen van Joodse afkomst wat gedeporteerd is en nooit meer terugkwam.
Maar goed dat is een andere discussie.
Wat betreft de tegenstellingen tussen moslims en joden, ja die zijn er ondanks dat die godsdiensten dichter bij elkaar liggen dan bijv. het christendom en de Islam.
Wat betreft de reactie vd de ouders omdat hun joodse zoon moslim wil worden, kan me wel de schrik voorstellen.
Maar dat kan ik me ook voorstellen van ouders wiens zoon van moslim overgaat naar het jodendom.
Maar als jouw dochter thuiskomt met een Marokkaanse jongen die zich heeft bekeerd tot het Christen of Jodendom dan heb je het gevoel wel geslaagd te zijn als ouder?
Vind je antwoord wel eerlijk, maar tekenend voor de dubbele moraal die men erop na houdt: bij iemand die zich distanieert van een geloof is er alle begrip, voor iemand die overgaat tot een geloof is er minder tot geen begrip.
Ik denk dat het voor veel mensen een stap achteruit is. Mijn oma heeft bijvoorbeeld nooit door kunnen leren en meerdere banen naast elkaar aangenomen om ervoor te zorgen dat al haar kinderen, ook dochters, dat wél konden. Dat was een behoorlijke opoffering natuurlijk, maar een die met liefde werd gedaan. Mijn eigen moeder heeft er altijd op gehamerd dat ik zou studeren, dat ik financieel zelfstandig zou zijn, dat ik geen man nodig zou hebben en dat ook geen man mij de wet voor zou kunnen schrijven. Ik weet zeker dat ze het verschrikkelijk zou vinden als ik mijzelf bewust terug in die afhankelijke positie van mijn oma en haar oma zou manoeuvreren. Dit heeft dan niet eens met religie te maken, maar ik denk dat je wel begrijpt wat ik bedoel toch?
Religies, vooral als je ze heel fanatiek beoefend, hebben nogal een tendens van allerlei normen en waarden die gezien onze huidige vrijheden en mogelijkheden een stap terug zouden zijn. Als ik zou vinden dat ik verantwoordelijk was voor het zedige gedrag van random kerels die ik op straat tegen kom zouden mijn ouders dat verschrikkelijk vinden. Als ik ervoor zou kiezen me door een ander, zoals een imam of priester de wet voor te laten schrijven, idem. Als ik bewust de macht over mijn eigen leven uit handen gaf aan mijn geliefde, evenzo. Als ik zou vinden dat homoseksuele familieleden en vrienden smerige honden zijn en naar de hel moeten (na zoveel strijd voor emancipatie), oh jongens, dan waren bij mij thuis de rapen gaar hoor. Nouja, en zo kan ik wel even door gaan, allemaal 'fundamentalistisch religieuze' ideeën. En ja, daarom zouden mijn ouders het verschrikkelijk vinden als ik er voor zou kiezen mijn leven op deze manier in te richten.
Als ik alleen aan cherrypicking zou doen en het goeie mee zou nemen van andere religies, culturen, ed. dan zouden ze daar echt niet mee zitten, ook al zouden ze zichzelf er niet in kunnen vinden. Als ik een yogi word dan zouden mijn ouders dat misschien zweverige shit vinden maar ze zouden er geen minuut van wakker liggen. Als ik leer buikdansen ook niet, als ik besluit vijf keer per dag te bidden ook niet, als ik een meditatieruimte in huis bouw ook niet, enzovoort.
[...]
Dezelfde hobby blijkbaar als men in diverse Europeese landen deelde met de nazi's gezien het grote aantal joden wat gedeporteerd is in de 2de wereldoorlog in, met Nederland als een van de landen die voorop liepen in het aantal buren, vrienden, kenissen van Joodse afkomst wat gedeporteerd is en nooit meer terugkwam.
Maar goed dat is een andere discussie.
Wat betreft de tegenstellingen tussen moslims en joden, ja die zijn er ondanks dat die godsdiensten dichter bij elkaar liggen dan bijv. het christendom en de Islam.
Wat betreft de reactie vd de ouders omdat hun joodse zoon moslim wil worden, kan me wel de schrik voorstellen.
Maar dat kan ik me ook voorstellen van ouders wiens zoon van moslim overgaat naar het jodendom.
Maar als jouw dochter thuiskomt met een Marokkaanse jongen die zich heeft bekeerd tot het Christen of Jodendom dan heb je het gevoel wel geslaagd te zijn als ouder?
Vind je antwoord wel eerlijk, maar tekenend voor de dubbele moraal die men erop na houdt: bij iemand die zich distanieert van een geloof is er alle begrip, voor iemand die overgaat tot een geloof is er minder tot geen begrip.
Ik denk dat het voor veel mensen een stap achteruit is. Mijn oma heeft bijvoorbeeld nooit door kunnen leren en meerdere banen naast elkaar aangenomen om ervoor te zorgen dat al haar kinderen, ook dochters, dat wél konden. Dat was een behoorlijke opoffering natuurlijk, maar een die met liefde werd gedaan. Mijn eigen moeder heeft er altijd op gehamerd dat ik zou studeren, dat ik financieel zelfstandig zou zijn, dat ik geen man nodig zou hebben en dat ook geen man mij de wet voor zou kunnen schrijven. Ik weet zeker dat ze het verschrikkelijk zou vinden als ik mijzelf bewust terug in die afhankelijke positie van mijn oma en haar oma zou manoeuvreren. Dit heeft dan niet eens met religie te maken, maar ik denk dat je wel begrijpt wat ik bedoel toch?
Religies, vooral als je ze heel fanatiek beoefend, hebben nogal een tendens van allerlei normen en waarden die gezien onze huidige vrijheden en mogelijkheden een stap terug zouden zijn. Als ik zou vinden dat ik verantwoordelijk was voor het zedige gedrag van random kerels die ik op straat tegen kom zouden mijn ouders dat verschrikkelijk vinden. Als ik ervoor zou kiezen me door een ander, zoals een imam of priester de wet voor te laten schrijven, idem. Als ik bewust de macht over mijn eigen leven uit handen gaf aan mijn geliefde, evenzo. Als ik zou vinden dat homoseksuele familieleden en vrienden smerige honden zijn en naar de hel moeten (na zoveel strijd voor emancipatie), oh jongens, dan waren bij mij thuis de rapen gaar hoor. Nouja, en zo kan ik wel even door gaan, allemaal 'fundamentalistisch religieuze' ideeën. En ja, daarom zouden mijn ouders het verschrikkelijk vinden als ik er voor zou kiezen mijn leven op deze manier in te richten.
Als ik alleen aan cherrypicking zou doen en het goeie mee zou nemen van andere religies, culturen, ed. dan zouden ze daar echt niet mee zitten, ook al zouden ze zichzelf er niet in kunnen vinden. Als ik een yogi word dan zouden mijn ouders dat misschien zweverige shit vinden maar ze zouden er geen minuut van wakker liggen. Als ik leer buikdansen ook niet, als ik besluit vijf keer per dag te bidden ook niet, als ik een meditatieruimte in huis bouw ook niet, enzovoort.
zondag 13 september 2009 om 20:38
quote:Donna schreef op 13 september 2009 @ 20:10:
[...]
Jij stelt dat het hoofddoekje voor moslims en niet moslims symbool staat voor vrouwenonderdrukking.
En ik ben het daar niet mee eens.
Het is onderdrukking op het moment dat iemand daar niet zelf voor heeft mogen kiezen, de keuze is opgedrongen of opgelegd.
Dit is volgens mij een redenatie fout:
1) iets kan een symbool van onderdrukking zijn
2) je kan er voor kiezen dat symbool in jouw dagelijks leven uit te dragen of het kan je verplicht worden
Als je bij 2 er zelf voor kiest het symbool te dragen, wil dat niet zeggen dat 1 niet meer valide is; het blijft een symbool van onderdrukking. Dat jij niet onderdrukt wordt op het moment dat je de keus moet maken of jij dat ding draagt, doet er niets aan af dat het ding an sich een achterliggende gedachte heeft die nogal onderdrukkend is.
Als een jood zelf een jodenster opspeldt, is die jodenster dan opeens geen teken of symbool meer van onderdrukking.....?
Tegelijkertijd kan er ook een shift komen waarop mensen er bewust voor kunnen kiezen om het symbool uit te dragen juist als een soort schoppen tegen die onderdrukking (zoals Jaap elders ook aangaf). Ik denk dan bijvoorbeeld aan negers in de VS die elkaar en zichzelf nigger noemen, wat een soort geuzennaam is geworden. Als dat in Nederland al zou gebeuren met de hoofddoek gaat het in dit geval denk ik als een soort schoppen tegen de rest van de maatschappij, dus de niet-moslims die hen discrimineren of veroordelen; het lijkt in elk geval absoluut niet gericht te zijn tegen mannen die nog schijnen te denken dat een vrouw zichzelf moet wapenen tegen vieze gedachtes, onzedige acties en seksueel geweld omdat of dat wel of niet gebeurt in hun handen ligt.
Als dat laatste het geval zou zijn zou ik het erg toejuichen.
[...]
Jij stelt dat het hoofddoekje voor moslims en niet moslims symbool staat voor vrouwenonderdrukking.
En ik ben het daar niet mee eens.
Het is onderdrukking op het moment dat iemand daar niet zelf voor heeft mogen kiezen, de keuze is opgedrongen of opgelegd.
Dit is volgens mij een redenatie fout:
1) iets kan een symbool van onderdrukking zijn
2) je kan er voor kiezen dat symbool in jouw dagelijks leven uit te dragen of het kan je verplicht worden
Als je bij 2 er zelf voor kiest het symbool te dragen, wil dat niet zeggen dat 1 niet meer valide is; het blijft een symbool van onderdrukking. Dat jij niet onderdrukt wordt op het moment dat je de keus moet maken of jij dat ding draagt, doet er niets aan af dat het ding an sich een achterliggende gedachte heeft die nogal onderdrukkend is.
Als een jood zelf een jodenster opspeldt, is die jodenster dan opeens geen teken of symbool meer van onderdrukking.....?
Tegelijkertijd kan er ook een shift komen waarop mensen er bewust voor kunnen kiezen om het symbool uit te dragen juist als een soort schoppen tegen die onderdrukking (zoals Jaap elders ook aangaf). Ik denk dan bijvoorbeeld aan negers in de VS die elkaar en zichzelf nigger noemen, wat een soort geuzennaam is geworden. Als dat in Nederland al zou gebeuren met de hoofddoek gaat het in dit geval denk ik als een soort schoppen tegen de rest van de maatschappij, dus de niet-moslims die hen discrimineren of veroordelen; het lijkt in elk geval absoluut niet gericht te zijn tegen mannen die nog schijnen te denken dat een vrouw zichzelf moet wapenen tegen vieze gedachtes, onzedige acties en seksueel geweld omdat of dat wel of niet gebeurt in hun handen ligt.
Als dat laatste het geval zou zijn zou ik het erg toejuichen.
zondag 13 september 2009 om 23:20
quote:IlikeFormentera schreef op 13 september 2009 @ 22:45:
Typisch dat jij het in een strikt religieus kader plaatst terwijl ik een overgang van Joods naar een religieuze stroming als een ontkenning of verwerping van haar afkomst zou beschouwen. Een Jood, geboren uit een Joodse moeder, maakt deel uit van het Joodse volk. Daarin kun je je niet bekeren.Zo typisch is dat niet. Het Joodse ras bestaat niet. Joden zijn semieten. De groep semieten die zichzelf aanduiden als Jood worden verbonden door hun geloof (of het geloof van hun voorouders), en nergens anders door. De semitische stammen die oorspronkelijk als zodanig werden geïdentificeerd, staan aan de basis van het Jodendom, de Islam, het Christendom, het gnocisme van de Languedoc en verscheidene op de gedachten van de Vrijmetselarij gestoelde genootschappen.
Bekering tot het Jodendom kan wel, en in het wat verdere verleden is dit ook veelvuldig aan de orde geweest, waardoor een aantal (met name) Russische Joden hun genetische lijn niet kunnen terugvoeren tot een voor-moeder die oorspronkelijk uit het Midden Oosten kwam.
(De controle over de bekeringen is regelmatig onderwerp van debat in Israël, onder meer omdat vele immigranten uit de vroegere Sovjet-Unie in feite niet joods zijn. Wiki)
Typisch dat jij het in een strikt religieus kader plaatst terwijl ik een overgang van Joods naar een religieuze stroming als een ontkenning of verwerping van haar afkomst zou beschouwen. Een Jood, geboren uit een Joodse moeder, maakt deel uit van het Joodse volk. Daarin kun je je niet bekeren.Zo typisch is dat niet. Het Joodse ras bestaat niet. Joden zijn semieten. De groep semieten die zichzelf aanduiden als Jood worden verbonden door hun geloof (of het geloof van hun voorouders), en nergens anders door. De semitische stammen die oorspronkelijk als zodanig werden geïdentificeerd, staan aan de basis van het Jodendom, de Islam, het Christendom, het gnocisme van de Languedoc en verscheidene op de gedachten van de Vrijmetselarij gestoelde genootschappen.
Bekering tot het Jodendom kan wel, en in het wat verdere verleden is dit ook veelvuldig aan de orde geweest, waardoor een aantal (met name) Russische Joden hun genetische lijn niet kunnen terugvoeren tot een voor-moeder die oorspronkelijk uit het Midden Oosten kwam.
(De controle over de bekeringen is regelmatig onderwerp van debat in Israël, onder meer omdat vele immigranten uit de vroegere Sovjet-Unie in feite niet joods zijn. Wiki)
maandag 14 september 2009 om 08:37
quote:fransoise schreef op 13 september 2009 @ 23:25:
Ik geloof dat joodse vrouwen ook hun haar horen te bedekken. Dat is de rede dat veel joodse vrouwen een pruik dragen.
Ook zo grappig. En kompleet de plank misslaand dus...
Dat heeft toch absoluut niet dezelfde achterliggende reden als die van moslima's? Tenminste, ik weet dat er ook orthodoxe vrouwen zijn die een pruik (een shaytel) dragen (correct me if I'm wrong) dus de aantrekkelijkheid wordt er dan niet minder op.
Volgens mij sla jij de plank dus behoorlijk mis.
Ik geloof dat joodse vrouwen ook hun haar horen te bedekken. Dat is de rede dat veel joodse vrouwen een pruik dragen.
Ook zo grappig. En kompleet de plank misslaand dus...
Dat heeft toch absoluut niet dezelfde achterliggende reden als die van moslima's? Tenminste, ik weet dat er ook orthodoxe vrouwen zijn die een pruik (een shaytel) dragen (correct me if I'm wrong) dus de aantrekkelijkheid wordt er dan niet minder op.
Volgens mij sla jij de plank dus behoorlijk mis.
maandag 14 september 2009 om 09:30
quote:IlikeFormentera schreef op 13 september 2009 @ 20:49:
[...]
Mijn dochter komt hoop ik thuis met de man die haar waardig is. Qua opleiding, qua achtergrond. Momenteel promoveert ze aan een amerikaanse universiteit. Dus voorlopig zal het aan dat front wel rustig blijven.Beetje off topic...maarrrrr......Ik promoveer ook, en ken ook collega's die met klootzakken thuiskomen. Hoogopgeleid zij, is geen garantie tegen vrouwenonderdrukking. Vrouwen die fysniek en psychisch mishandeld worden, heb je in alle lagen van de bevolking. een dr titel beschermd je daar niet tegen (el je eigen keuze)
[...]
Mijn dochter komt hoop ik thuis met de man die haar waardig is. Qua opleiding, qua achtergrond. Momenteel promoveert ze aan een amerikaanse universiteit. Dus voorlopig zal het aan dat front wel rustig blijven.Beetje off topic...maarrrrr......Ik promoveer ook, en ken ook collega's die met klootzakken thuiskomen. Hoogopgeleid zij, is geen garantie tegen vrouwenonderdrukking. Vrouwen die fysniek en psychisch mishandeld worden, heb je in alle lagen van de bevolking. een dr titel beschermd je daar niet tegen (el je eigen keuze)
maandag 14 september 2009 om 09:41
quote:Margaretha2 schreef op 13 september 2009 @ 20:32:
[...]
Als ik alleen aan cherrypicking zou doen en het goeie mee zou nemen van andere religies, culturen, ed. dan zouden ze daar echt niet mee zitten, ook al zouden ze zichzelf er niet in kunnen vinden. Als ik een yogi word dan zouden mijn ouders dat misschien zweverige shit vinden maar ze zouden er geen minuut van wakker liggen. Als ik leer buikdansen ook niet, als ik besluit vijf keer per dag te bidden ook niet, als ik een meditatieruimte in huis bouw ook niet, enzovoort.Niet om lullig te doen, Marg, maar als je je bekeerd dan veranderd toch juist je beeld van wat goed is en niet? Dan vind je het toch heel normaal dat er bijvoorbeeld paria's zijn, terwijl jij in de hoogste kaste zit, of dat vrouwen mindere wezens zijn en geen broek aan mogen?
[...]
Als ik alleen aan cherrypicking zou doen en het goeie mee zou nemen van andere religies, culturen, ed. dan zouden ze daar echt niet mee zitten, ook al zouden ze zichzelf er niet in kunnen vinden. Als ik een yogi word dan zouden mijn ouders dat misschien zweverige shit vinden maar ze zouden er geen minuut van wakker liggen. Als ik leer buikdansen ook niet, als ik besluit vijf keer per dag te bidden ook niet, als ik een meditatieruimte in huis bouw ook niet, enzovoort.Niet om lullig te doen, Marg, maar als je je bekeerd dan veranderd toch juist je beeld van wat goed is en niet? Dan vind je het toch heel normaal dat er bijvoorbeeld paria's zijn, terwijl jij in de hoogste kaste zit, of dat vrouwen mindere wezens zijn en geen broek aan mogen?
maandag 14 september 2009 om 09:49
ILF, wat is de achterliggende reden eigenlijk? Dat je je hoofd niet direct aan God mag tonen net als bij het keppeltje...? Het gaat toch niet direct om het haar, aangezien je soms ook joodse vrouwen ziet die alleen hun hoofd bedekken maar hun haar komt dan gewoon onder de hoofddoek uit?
Heejhallo, klopt, maar ik ben effe aan het redeneren vanuit het perspectief van (mijn) ouders. Die gaan het echt niet opeens goed vinden dat vrouwen onderdrukt worden omdat ik dat waanidee krijg .
Heejhallo, klopt, maar ik ben effe aan het redeneren vanuit het perspectief van (mijn) ouders. Die gaan het echt niet opeens goed vinden dat vrouwen onderdrukt worden omdat ik dat waanidee krijg .
maandag 14 september 2009 om 10:39
maandag 14 september 2009 om 11:35
quote:IlikeFormentera schreef op 14 september 2009 @ 10:01:
Marg, het zijn met name de chassidisten binnen de orthodoxen die dit doen. Zij gaan uit van de notie dat losbandigheid binnen het leven vermeden moet worden. Het dragen van pruiken wordt daarin als een manier gezien om dat tegen te gaan. Nou waren vroeger die pruiken niet om aan te zien en overduidelijk nep. Tegenwoordig zijn pruiken zulke goede imitaties dat er inmiddels een stroming is die vindt dat dergelijke pruiken weer niet mogen omdat het niet duidelijk is dat het nephaar betreft. Ik vind het een boel gekunstel om niks.
Welke plank? toch weer een vorm van onderdrukking...
Het was maar een voorbeeld...
Marg, het zijn met name de chassidisten binnen de orthodoxen die dit doen. Zij gaan uit van de notie dat losbandigheid binnen het leven vermeden moet worden. Het dragen van pruiken wordt daarin als een manier gezien om dat tegen te gaan. Nou waren vroeger die pruiken niet om aan te zien en overduidelijk nep. Tegenwoordig zijn pruiken zulke goede imitaties dat er inmiddels een stroming is die vindt dat dergelijke pruiken weer niet mogen omdat het niet duidelijk is dat het nephaar betreft. Ik vind het een boel gekunstel om niks.
Welke plank? toch weer een vorm van onderdrukking...
Het was maar een voorbeeld...
maandag 14 september 2009 om 12:05
quote:Margaretha2 schreef op 14 september 2009 @ 08:37:
[...]
Dat heeft toch absoluut niet dezelfde achterliggende reden als die van moslima's? Tenminste, ik weet dat er ook orthodoxe vrouwen zijn die een pruik (een shaytel) dragen (correct me if I'm wrong) dus de aantrekkelijkheid wordt er dan niet minder op.
Volgens mij sla jij de plank dus behoorlijk mis.Jouw plankje ligt ook een beetje scheef hoor : ) Want orthodoxe joodse vrouwen dragen na hun huwelijk een pruik, omdat alleen hun eigen man hun echte haar mag zien. Dus ook daar zit een onderdrukkend element in. (Want het punt is wat mij betreft niet wel/niet aantrekkelijk zijn, maar de onderdrukkende functie van de maatregel t.a.v. de vrouw.)
[...]
Dat heeft toch absoluut niet dezelfde achterliggende reden als die van moslima's? Tenminste, ik weet dat er ook orthodoxe vrouwen zijn die een pruik (een shaytel) dragen (correct me if I'm wrong) dus de aantrekkelijkheid wordt er dan niet minder op.
Volgens mij sla jij de plank dus behoorlijk mis.Jouw plankje ligt ook een beetje scheef hoor : ) Want orthodoxe joodse vrouwen dragen na hun huwelijk een pruik, omdat alleen hun eigen man hun echte haar mag zien. Dus ook daar zit een onderdrukkend element in. (Want het punt is wat mij betreft niet wel/niet aantrekkelijk zijn, maar de onderdrukkende functie van de maatregel t.a.v. de vrouw.)
maandag 14 september 2009 om 12:21
Losbandigheid tegengaan is niet persé een vorm van onderdrukking, vind ik dan. Veel religies zijn tegen losbandigheid, in het algemeen voor al haar volgers (dus ook mannen), maar als de losbandigheid van de man de verantwoordelijkheid van de vrouw wordt, is het voor mij wel onderdrukking. Volgens mij is dat niet het geval in het jodendom, aangezien ongetrouwde vrouwen wel onbedekt mogen lopen (terwijl ongetrouwde vrouwen toch juist een verleiding zijn, zou je denken).
Dat je haar alleen voor je man is om te zien vind ik zelf wel ouderwets maar niet persé onderdrukking. Wijzelf vinden vaak dat bijvoorbeeld borsten of vagina alleen voor de eigen man is, om maar wat te noemen. (tenminste, dat lees ik elke zomer weer in de topics over 'ga jij topless ja of nee' ).
Dat je haar alleen voor je man is om te zien vind ik zelf wel ouderwets maar niet persé onderdrukking. Wijzelf vinden vaak dat bijvoorbeeld borsten of vagina alleen voor de eigen man is, om maar wat te noemen. (tenminste, dat lees ik elke zomer weer in de topics over 'ga jij topless ja of nee' ).
maandag 14 september 2009 om 13:00
'Volgens de Kethuboth, fol. 7, kol. 1., moet men van de vrouw scheiden en verliest de vrouw haar huwelijksdeel als zij buiten verschijnt met haar hoofd onbedekt.'
Hoezo, losbandigheid? : ) Macht en bezit.
Ook bij de joodse religieuzen zie je een grote diversiteit aan opvattingen omtrent wel of niet dragen van hoofdbedekking door vrouwen. Dezelfde diversiteit die je tegenkomt bij andere gelovigen van andere religies.
Hoe welvarender de samenleving, hoe meer gelovigen die hun eigen keuzes maken binnen geloofsregels. En er zijn nu dus ook veel (jonge) vrouwen die uit een gezin komen met een islamitische achtergrond, die zelf nauwelijks consequent meedoen aan de regels van de islam, maar die wel de keuze voor de hoofddoek maken. Wellicht meer als maatschappelijk statement dan als religieus gebaar. Maar zeker niet omdat zij dit in verband brengen met het geen aanstoot willen geven opdat mannen zich niet in kunnen houden t.a.v. de verleiding die van de haardracht van het hoofdhaar van vrouwen uit zou gaan.
Hoezo, losbandigheid? : ) Macht en bezit.
Ook bij de joodse religieuzen zie je een grote diversiteit aan opvattingen omtrent wel of niet dragen van hoofdbedekking door vrouwen. Dezelfde diversiteit die je tegenkomt bij andere gelovigen van andere religies.
Hoe welvarender de samenleving, hoe meer gelovigen die hun eigen keuzes maken binnen geloofsregels. En er zijn nu dus ook veel (jonge) vrouwen die uit een gezin komen met een islamitische achtergrond, die zelf nauwelijks consequent meedoen aan de regels van de islam, maar die wel de keuze voor de hoofddoek maken. Wellicht meer als maatschappelijk statement dan als religieus gebaar. Maar zeker niet omdat zij dit in verband brengen met het geen aanstoot willen geven opdat mannen zich niet in kunnen houden t.a.v. de verleiding die van de haardracht van het hoofdhaar van vrouwen uit zou gaan.
maandag 14 september 2009 om 13:17
quote:Omen schreef op 14 september 2009 @ 13:00:
Wellicht meer als maatschappelijk statement dan als religieus gebaar. Maar zeker niet omdat zij dit in verband brengen met het geen aanstoot willen geven opdat mannen zich niet in kunnen houden t.a.v. de verleiding die van de haardracht van het hoofdhaar van vrouwen uit zou gaan.
Dat kunnen ze zelf dan wel niet in verband brengen, maar dat is natuurlijk wel datgene waar de hoofddoek voor staat dus als ze die hoofddoek dragen dragen ze dat constant uit.
In veel mindere mate hebben we vaak dezelfde discussie gevoerd over lonsdale jongeren. Dan zijn er altijd wel mensen die zeggen 'ik vind het gewoon mooi en daarom draag ik het'. Dat moet je dan zelf weten, maar je weet dat iedereen je als racist zal zien met je lonsdale bomberjack met Nederlands vlaggetje, zwarte kistjes met witte veters en kaalgeschoren kop.
Idem voor hoofddoekdraagsters.
Wat betreft die hoofdbedekking in het jodendom: ja, als de vrouw daadwerkelijk nu nog verstoten wordt als ze met haar hoofd onbedekt loopt is het natuurlijk wel onderdrukking. Een religieuze tekst overtuigd me voorlopig niet want je weet dat er zoveel van zulke religieuze teksten zijn, ook in de bijbel en no one cares.
Wellicht meer als maatschappelijk statement dan als religieus gebaar. Maar zeker niet omdat zij dit in verband brengen met het geen aanstoot willen geven opdat mannen zich niet in kunnen houden t.a.v. de verleiding die van de haardracht van het hoofdhaar van vrouwen uit zou gaan.
Dat kunnen ze zelf dan wel niet in verband brengen, maar dat is natuurlijk wel datgene waar de hoofddoek voor staat dus als ze die hoofddoek dragen dragen ze dat constant uit.
In veel mindere mate hebben we vaak dezelfde discussie gevoerd over lonsdale jongeren. Dan zijn er altijd wel mensen die zeggen 'ik vind het gewoon mooi en daarom draag ik het'. Dat moet je dan zelf weten, maar je weet dat iedereen je als racist zal zien met je lonsdale bomberjack met Nederlands vlaggetje, zwarte kistjes met witte veters en kaalgeschoren kop.
Idem voor hoofddoekdraagsters.
Wat betreft die hoofdbedekking in het jodendom: ja, als de vrouw daadwerkelijk nu nog verstoten wordt als ze met haar hoofd onbedekt loopt is het natuurlijk wel onderdrukking. Een religieuze tekst overtuigd me voorlopig niet want je weet dat er zoveel van zulke religieuze teksten zijn, ook in de bijbel en no one cares.
maandag 14 september 2009 om 14:10
Ik ben het niet met je eens Margaretha, dat een vrouw met een hoofddoek voortdurend uitdrukking zou geven aan onderdrukking en al helemaal niet wanneer zij daarvoor een andere reden hebben. Dat zit dan toch echt meer in jou, dergelijk oordeel, dan in hun gedachtengang.
Wanneer je een verandering in beweegredenen bespeurt (en die zie ik) dan vind ik het onzinnig om hardnekkig vast te houden aan de oorspronkelijke betekenis bij diegenen die dat niet voor ogen hebben.
Zo zie ik ook niet iedere jongere met lonsdale kleding aan voor een fascist, simpelweg omdat dit wat al te kort door de bocht is, in mijn ogen. Maar hee, het maakt het vast een stuk makkelijker om te stigmatiserenvoor veel mensen. Handig hoor, vooroordelen : )
Wanneer je een verandering in beweegredenen bespeurt (en die zie ik) dan vind ik het onzinnig om hardnekkig vast te houden aan de oorspronkelijke betekenis bij diegenen die dat niet voor ogen hebben.
Zo zie ik ook niet iedere jongere met lonsdale kleding aan voor een fascist, simpelweg omdat dit wat al te kort door de bocht is, in mijn ogen. Maar hee, het maakt het vast een stuk makkelijker om te stigmatiserenvoor veel mensen. Handig hoor, vooroordelen : )
