Actueel
alle pijlers
handtekeningenactie wetswijziging partneralimentatie
maandag 21 januari 2008 om 14:24
woensdag 23 januari 2008 om 12:00
Mijn punt is dat onder de huidige wetgeving een partner ervoor kan kiezen om van alimentatie te leven (mits de ex-partner natuurlijk genoeg verdient om dat te kunnen bekostigen) en dat er helemaal geen enkele regelgeving is om dat tegen te gaan. Kijk naar die vrouw die ging reizen, haar ex-man kan hoog en laag springen maar hij zal toch die alimentatie moeten betalen, ongeacht of zij wel of niet in staat is om zelf ook (deels) in haar eigen inkomen te voorzien.
woensdag 23 januari 2008 om 12:13
Wat off topic, maar ik vind de kern van een huwelijk de emotionele verbintenis. Die vind ik "serieuzer" dan bij een geregistreerd partnerschap, dat vind ik toch een wat zakelijker verbond. Het gaat me niet zozeer om de rechten en plichten maar om de "uitstraling" van het instituut 'huwelijk': een bewuste keuze voor elkaar, voor het oog van de buitenwereld. Huwelijk gaat m.i. dieper dan partnerschap.
woensdag 23 januari 2008 om 12:17
Over dat vrouwen eerder geneigd zijn zorg op zich te nemen omdat ze nou eenmaal een baarmoeder hebben, daar verschil ik ernstig van mening. Ik vind 't bovendien nogal een belediging voor al die zorgende vaders. Maar dat is ook een hele andere discussie.
Kern is, en dat schreef ik ook, dat man en vrouw voor de wet inmiddels gelijk zijn. Toen de partneralimentatie werd verzonnen, waren we dat niet. Was de getrouwde vrouw voor de wet ondergeschikt aan de man.
Dat we biologisch verschillen, uiteraard, maar dat is voor de wet niet relevant.
woensdag 23 januari 2008 om 12:19
Nee, niet in alle gevallen. Er zijn altijd overal uitzonderingen op.
Maar in de regel is het zo (dat is ook onderzocht gewoon) dat moeders met kleine kinderen er wel financieel enorm op achteruit gaan na een scheiding. Dit heeft met veel factoren te maken, naast het feit dat zij naast werk ook moeten zorgen, moeten zij ook kinderopvang bekostigen. Het zou bijvoorbeeld erg oneerlijk zijn wanneer zij hier in haar eentje voor opdraait.
woensdag 23 januari 2008 om 12:22
Verder schrik vaak nogal wanneer ik hoor hoeveel kinder (kinder...) alimentatie sommige moeders krijgen van de ex.
¤ 150 euro per kind per maand schijnt nog wel eens "normaal" te zijn. Dan moet je je afvragen wat daar allemaal van gedaan moet worden. Moet daar de kinderopvang ook vanaf? Dan is het een zielig bedrag dat nooit toereikend is.
¤ 150 euro per kind per maand schijnt nog wel eens "normaal" te zijn. Dan moet je je afvragen wat daar allemaal van gedaan moet worden. Moet daar de kinderopvang ook vanaf? Dan is het een zielig bedrag dat nooit toereikend is.
woensdag 23 januari 2008 om 12:26
Ik ben niet zo op de hoogte van de bedragen van kinderalimentatie heden ten dagen en ook niet echt van de kosten voor het levensonderhoud van een kind. Ik kan daar dus niet zoveel van vinden.
Stel, je hebt 1 kind, kun je dat kind dan voor 300 euro per maand (150 alimentatie + 150 eigen inbreng) plus kinderbijslag (die naar de verzorgende ouder gaat) onderhouden? En als je er 2 hebt, lukt het dan met 600 per maand + kinderbijslag? Ik zou het echt niet weten...
Stel, je hebt 1 kind, kun je dat kind dan voor 300 euro per maand (150 alimentatie + 150 eigen inbreng) plus kinderbijslag (die naar de verzorgende ouder gaat) onderhouden? En als je er 2 hebt, lukt het dan met 600 per maand + kinderbijslag? Ik zou het echt niet weten...
woensdag 23 januari 2008 om 12:37
@ Missdemeanor
Wat Dhelia bedoelt is dat je bij wet verplicht bent om alimentatie te betalen. Ongeacht de afspraken die je onderling maakt, kan de ex-partner altijd een beroep doen op de wetgeving die alimentatiebetaling verplicht stelt.
Stel, ik spreek nu met mijn partner af dat ik geen alimentatie zal betalen. We gaan uit elkaar en 3 jaar later belandt hij in de bijstand (om welke reden dan ook). Dan kunnen ze alsnog 9 jaar lang bij mij terecht om dat te verhalen.
Wat Dhelia bedoelt is dat je bij wet verplicht bent om alimentatie te betalen. Ongeacht de afspraken die je onderling maakt, kan de ex-partner altijd een beroep doen op de wetgeving die alimentatiebetaling verplicht stelt.
Stel, ik spreek nu met mijn partner af dat ik geen alimentatie zal betalen. We gaan uit elkaar en 3 jaar later belandt hij in de bijstand (om welke reden dan ook). Dan kunnen ze alsnog 9 jaar lang bij mij terecht om dat te verhalen.
anoniem_41160 wijzigde dit bericht op 23-01-2008 12:38
Reden: tikfoutje
Reden: tikfoutje
% gewijzigd
woensdag 23 januari 2008 om 12:47
Met alle respect, ik vind het wat te ver gaan om op dergelijke emotionele gronden een wet ter discussie te stellen.
Het huwelijk in gemeenschap van goederen, an sich, is simpelweg nou eenmaal net zo'n contract als een huwelijk onder huwelijkse voorwaarden, net als een geregistreerd partnerschap. Allemaal weliswaar met andere voorwaarden, maar in de basis is voor de wet net zo waardevol.
Dat het huwelijk tijdenlang zo gangbaar was dat er een dergelijke emotionele waarde aan wordt gekoppeld door velen is misschien wel logisch, maar dat doet niets af aan het feit dat het een contract is. Een contract waar je, als je je niet aan de rechten en plichten wilt binden, niet mee in zee hoeft te gaan.
Met mijn voorbeeld van het voeren van de drs. titel gaf ik net al aan dat ik vind dat je dan wel heel graag kunt willen wat vele anderen ook willen, maar om dan maar de voorwaarden te veranderen om het gemakkelijker te maken voor een nog grotere groep om dezelfde titel te kunnen dragen, dat vind ik dan weer van de zotte. Zeker en vooral omdat er meerdere smaken zijn om voor te kiezen.
Mijn persoonlijke mening is overigens wat anders dan die van jou. Ik vind de ceremonie zeer waardevol en emotioneel, de plechtigheid en feestelijkheden erg mooi en leuk, maar het huwelijk uiteindelijk een redelijk zakelijk contract, ook al is het dan met liefde afgesloten.
Grappig vind ik het eigenlijk wel dat jij pleitte voor een wat praktischer begin van een huwelijk/relatie/partnerschap, waarbij mensen moesten weten waar ze aan begonnen en er goed en zakelijk over moesten nadenken, bij het afsluiten van het contract. Het lijkt mij wat in contrast te staan met deze reactie, waarbij je het huwelijk juist weer vooral emotioneel benadert.
woensdag 23 januari 2008 om 12:51
woensdag 23 januari 2008 om 13:02
Ik zie persoonlijk niet zoveel verschil tussen onbetaald in de eigen zaak meewerken, of onbetaald in het huishouden werken. Feit is nu eenmaal dat twee partners keuzes maken, alsje daar niet aan wil, dan moet je net zo als mijn ex gewoon helemaal niks afspreken, niet trouwen, geen samenlevingscontract, gewoon vrijblijvend hokken of neuken totdat je er genoeg van hebt.
Maak je wél bindende afspraken in de vorm van een huwelijks- of samenlevingscontract, dan moet je niet achteraf gaan lopen zeiken.
Kortom: eensch met Yasmijn, MissD, en Tila o.a.
Am Yisrael Chai!
woensdag 23 januari 2008 om 13:06
woensdag 23 januari 2008 om 13:08
Nee, dat is nu precies de denkfout die iedereen maakt. Je hoeft geen geld te gaan verdienen, want jij en je ex hebben een contract ondertekend waarin staat dat hij het geld voor jou moet verdienen, ook als jullie niet meer samen zijn. Wil je dat niet, dan moet je dat contract niet tekenen.
Am Yisrael Chai!
woensdag 23 januari 2008 om 13:10
@FV
Ik zie wel degelijk een verschil.
Wanneer je er samen voor kiest dat 1 persoon thuis blijft, dan lever je daar financieel voor in. Begrijp me niet verkeerd, ik wil zeker niet zeggen dat het huishouden geen nuttig werk is! Het levert een hoop mooie dingen op (net huis, eten op tafel als je thuis komt, enz), maar het levert geen geld op!
Een eigen zaak waar je beiden in hebt geinvesteerd, en die vervolgens winstgevend wordt, die levert juist geld op.
Ik zie wel degelijk een verschil.
Wanneer je er samen voor kiest dat 1 persoon thuis blijft, dan lever je daar financieel voor in. Begrijp me niet verkeerd, ik wil zeker niet zeggen dat het huishouden geen nuttig werk is! Het levert een hoop mooie dingen op (net huis, eten op tafel als je thuis komt, enz), maar het levert geen geld op!
Een eigen zaak waar je beiden in hebt geinvesteerd, en die vervolgens winstgevend wordt, die levert juist geld op.
woensdag 23 januari 2008 om 13:10
Beste Dhelia, ik kan aan je merken dat je de barre praktijk niet kent want je zegt: "Over dat vrouwen eerder geneigd zijn zorg op zich te nemen omdat ze nou eenmaal een baarmoeder hebben, daar verschil ik ernstig van mening. Ik vind 't bovendien nogal een belediging voor al die zorgende vaders. Maar dat is ook een hele andere discussie"
Je kunt van mij van mening verschillen, maar waar is die mening op gebaseerd? niet op de praktijk denk ik, en die praktijk is voor mij dagelijkse kost.
Kijk maar naar een willekeurig schoolplein als de school uitkomt: daar staan veel moeders te wachten, een paar opa's en oma's, nog een paar oppasjes en een verdwaalde vader.
En dat niet alleen, het zijn nog altijd de moeders die voor het grootste gedeelte voor de opvoeding van de kinderen zorgen. En ja, dat komt misschien wel omdat het heel natuurlijk is dat de band die tijdens de zwangerschap en zoogperiode tussen moeder en kind is ontstaan, zijn invloed heeft op hoe de taken binnen een gezin verdeeld gaan worden. Dat de ene vader iets meer zorgt dan de andere vader is evident, maar zelfs de huismannen die ik ken leunen zwaar op de inbreng van hun vrouw, en omgekeerd is dat veel minder.
Mannen en vrouwen zijn niet gelijk, wel gelijkwaardig. Een gelijke behandeling zou vrouwen in een achterstandspositie zetten en dat is niet iets waar wij op aan moeten koersen. Ik pleit er voor om vrouwen die in een kwetsbare positie zitten te compenseren en gelukkig wordt dat nu ook gedaan. Die alimentatie wetgeving is er om de vrouw en de kinderen te beschermen. Dat die wet verouderd is en aan een face-lift toe is dat vind ik ook. Maar je mag niet alle vrouwen en mannen over één kam scheren en over hun verschil in positie heen walsen.
Je kunt van mij van mening verschillen, maar waar is die mening op gebaseerd? niet op de praktijk denk ik, en die praktijk is voor mij dagelijkse kost.
Kijk maar naar een willekeurig schoolplein als de school uitkomt: daar staan veel moeders te wachten, een paar opa's en oma's, nog een paar oppasjes en een verdwaalde vader.
En dat niet alleen, het zijn nog altijd de moeders die voor het grootste gedeelte voor de opvoeding van de kinderen zorgen. En ja, dat komt misschien wel omdat het heel natuurlijk is dat de band die tijdens de zwangerschap en zoogperiode tussen moeder en kind is ontstaan, zijn invloed heeft op hoe de taken binnen een gezin verdeeld gaan worden. Dat de ene vader iets meer zorgt dan de andere vader is evident, maar zelfs de huismannen die ik ken leunen zwaar op de inbreng van hun vrouw, en omgekeerd is dat veel minder.
Mannen en vrouwen zijn niet gelijk, wel gelijkwaardig. Een gelijke behandeling zou vrouwen in een achterstandspositie zetten en dat is niet iets waar wij op aan moeten koersen. Ik pleit er voor om vrouwen die in een kwetsbare positie zitten te compenseren en gelukkig wordt dat nu ook gedaan. Die alimentatie wetgeving is er om de vrouw en de kinderen te beschermen. Dat die wet verouderd is en aan een face-lift toe is dat vind ik ook. Maar je mag niet alle vrouwen en mannen over één kam scheren en over hun verschil in positie heen walsen.
woensdag 23 januari 2008 om 13:12
Maar punt van iedereen hier is volgens mij Dhelia dat als je dat per sé niet had gewild, dat je dan niet had moeten trouwen. Ze vragen niet voor niets bij het trouwen of je bereid bent de plichten te vervullen die wet aan de huwelijkse staat verbind. Als je daar ja op zegt, dan moet je je daar dus aan houden. klaar.
En net als Fashion zie ik niet zo veel verschil tussen onbetaald in de zaak meewerken, en onbetaald voor de kinderen/het huishouden zorgen. Ik zou het zelf niet willen, dat is wat anders, maar als je dat samen overeenkomt dan is het logisch dat daar compensatie voor komt, ook na het huwelijk.
En net als Fashion zie ik niet zo veel verschil tussen onbetaald in de zaak meewerken, en onbetaald voor de kinderen/het huishouden zorgen. Ik zou het zelf niet willen, dat is wat anders, maar als je dat samen overeenkomt dan is het logisch dat daar compensatie voor komt, ook na het huwelijk.
was een reactie op Dhelia om 13:06
woensdag 23 januari 2008 om 13:14
Dan leg ik 't denk ik niet goed uit. Of het huwelijk nou wel of niet emotioneel is, doet voor mij niet zo terzake in relatie tot de (on)wenselijkheid van een wettelijke regeling voor alimentatie. Ik pleit er voor om zo af en toe bestaande regelgeving eens tegen het licht te houden. Zo ook deze regelgeving. Is 't nog van deze tijd? Is 't nog nodig? enz.enz. En dan denk ik: nee, niet nodig, niet van deze tijd. Deze regels zijn ontstaan in een periode dat de (getrouwde) vrouw beduidend minder 'waard' was dan de (getrouwde) man. En ook beduidend minder waard was dan de niet-getrouwde vrouw. Om die wettelijke ongelijkheid enigszins te compenseren, werd het nodig geacht om alimentatie te regelen. Inmiddels hebben we de kern van het probleem aangepakt: de vrouw is voor de wet gelijkwaardig aan de man, dus is de compensatie voor die wettelijke ongelijkwaardigheid ook niet meer nodig.
Dat ik zeg het huwelijk als een voornamelijk emotionele verbintenis te beschouwen, was slechts in reactie op de opmerking dat degene die geen behoefte heeft aan partneralimentatie natuurlijk ook ervoor kan kiezen om niet te trouwen maar staat los van nut&noodzaak van alimentatie.
woensdag 23 januari 2008 om 13:19
Eh, die praktijk is voor mij ook dagelijkse kost hoor. Maar gelukkig heb ik een partner die het niet meer dan normaal vindt om zorg gelijk te verdelen. Ondanks het gemis aan baarmoeder.
Dat zeg ik, ja.
En ik pleit ervoor om die vrouwen niet in een kwetsbare positie terecht te laten komen. Voorkomen is beter dan genezen, immers.
