Psyche
alle pijlers
Misbruikt als kind. Het effect ervan op volwassenen deel 2.
donderdag 16 juni 2016 om 20:42
Oorspronkelijk geschreven door Eleonora-1
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
“Happiness can be found, even in the darkest of times, if one only remembers to turn on the light.”
woensdag 13 juli 2016 om 00:11
weer zoiets geks. Ik heb me weer ZO anders opgesteld dan ik gewend ben van mezelf.
Zit met therapie in mijn maag zoals jullie weten. Nu weer aantal mails gehad van therapeute waarin ze (op mijn vraag of ze voorbeelden kon geven) aangeeft zonder context of uitleg of voorbeelden dat ze zich niet op haar gemak voelt. Wat verhinderd, aldus therapeute dat ze een goede therapeute is.
Dat gevoel dat ze haar eigen gevoelens van onvermogen op mij projecteert wordt steeds meer duidelijk voor me, we hebben het voortdurend over HAAR gevoelens. Het is ZO bizar. De 'therapeutische relatie' en zelfs bij navraag over waaruit dat gevoel van ongemak dan voortkomt kan ze niks antwoorden.
Maar goed. Mijn reactie is zo anders nu. Ik heb namelijk de volgende afspraak afgezegd.
Had ik eerder nooit gedaan.
Dan was ik blijven plakken, uit willen vinden waar ze dan bij me tegenaan loopt was dan mijn hele invulling van de tijd geweest. En nu denk ik: nee, dt werkt niet voor mij. En moet ik me dan nogmaals aan die blik van haar op de situatie (waarin ik degene ben die niet 'meewerkt' oid) bloot stellen?
Nope.
Daar is mijn energie te waardevol voor.
Ik had dit vroeger nooit gedaan, zo bang zou ik zijn die relatie (hoe naar die ook voelt) te verliezen.
Begrijp me niet verkeerd: ik stond heel erg open voor dieper gesprek over haar ongemak. Ik sta open voor hoe ik over kom, en feedback daarover is zeer welkom. Wie weet schrik ik mensen af. Of ben ik te...(eigenwijs/eigengereid/tegendraads)? Dus daar heb ik echt open voor gestaan, sessies lang.
Maar nu, nee, nog steeds zonder voorbeelden of uitleg, haak ik af.
En dat voelt ZO weird en vreemd en ik blijf me maar afvragen of ik niet misschien toch moet blijven om dan samen met therapeute uit te zoeken of zij misschien het antwoord weet waarom al die andere mensen afhaakten?
Misschien vanuit datzelfde als waar zij tegenaan loopt?
Dat kruist nog door mijn hoofd.
Maar ineens, vandaag in gesprek met iemand erover, dacht ik, waarom zou ik dat nog een keer opzoeken, dat gevoel? Als er via mail en in diverse sessies niet minder onduidelijkheid komt maar meer?
En als ik -zoals zo vaak!! - wordt gezien als iemand die dus dit soort gevoelens oproept.
Daar heb ik nog extreem veel onzekerheid in te overwinnen........dat constante gevoel dat mensen niet met me om kunnen gaan. En daaraan zou de therapeute niet op deze manier moeten bijdragen.
Gelukkig, zo apart ook weer, met die kennis erover gepraat. En zij kreeg tranen in haar ogen, om mijn verhaal. Ze vond het zo erg, zei ze, wat me vroeger was overkomen. Het was niet zo dat ik erg lang vertelde, slechts een paar dingen, en toen ik zag dat ze tranen in haar ogen kreeg en ook begon te huilen, drong mijn eigen pijn ook beter tot me door. Door haar empathie. Ik merk dat voor de rest niemand reageert op mijn gevoelens. Alsof ze er niet zijn,
alsof ze niet gehoord kunnen of mogen worden. Dan krijg ik letterlijk GEEN reactie. Bv als ik me vorig jaar suicidaal voelde.
Toen had zelfs mijn therapeut van toen niets gedaan. Toen ik daar achteraf naar vroeg was zijn slappe verklaring dat hij me zo'n sterke vrouw vond, en dat hij al die tijd de indruk had dat ik het wel redde.
En wat ik zeg hoeft dan niets mee gedaan te worden.
Dat mag die ander bepalen.
Of er dan echt hulp nodig is.
Zo gaat het mijn hele leven al.
Daardoor heb ik het gevoel alsof die gevoelens zelf ook wegzakken: mijn emoties lijken zich schuil te houden omdat niemand ze ziet of zich er iets van aan trekt of zich erom wil bekommeren. Daardoor droog ik uit. Emotioneel verdord land, waar vroeger tranen stroomden en een lach bloeide en ik me vrij voelde deze naar buiten te brengen, is er nu alleen nog stilte.
Dat alles drong tot me door toen die kennis zo met me meeleefde.
Ze gaf ook aan hoe warm en fijn ze me vond, ze gaf aan dat ik ZO anders ben dan mijn familie klinkt (*ik vertelde haar wat dingen over mijn moeder). Dat ontroert me, ben er de hele dag al geroerd van.
Het is zo lastig voor me om die positieve dingen te zien. Weer door dat gegeven dat niemand eigenlijk echt reageert op wat ik doe, voel of zeg.
Het lijkt niemand te interesseren.
En het gekke is, dat ik, en misschien de mens in het algemeen, zich slechts kan kennen, ervaren, in relatie tot een ander.
Die anderen gaven mij hele nare dingen terug, zelfs de therapeute nu....
En bijna niemand die positieve dingen. Waardoor ik mezelf zo ontzettend akelig-eenzijdig ben gaan zien.
Dat alles, zoals ik schreef, kwam boven in een kort gesprekje met die kennis - van vijf minuten.
Het drong ook tot me door, dat ik mezelf niet hoef bloot te stellen aan die gekke, indirecte afkeur van mijn persoon.
Daarom zei ik de afspraak bij therapeute af.
Het is misschien niet de goede beslissing, ik wil de ogen niet sluiten voor de nare kanten van mezelf. Maar op deze manier, na open gestaan te hebben voor een confronterend+goed gesprek erover, moet ik afhaken. Dat iseen heel diep, onomstotelijk gevoel ofzo.
Echt, ik kan het niet goed uitleggen, zo anders voelt dit. TOTAAL buiten hoe ik me normaal zou opstellen.
En dat zijn de momenten dat de benauwde paniek toeslaat. Doe ik hier goed aan? Is het niet beter om.......?
Doe ik daar echt goed aan?
TWIJFELS.
Maar goed, dat is misschien ook logisch, als je nieuw gedrag aanneemt.
Zucht...
Zit met therapie in mijn maag zoals jullie weten. Nu weer aantal mails gehad van therapeute waarin ze (op mijn vraag of ze voorbeelden kon geven) aangeeft zonder context of uitleg of voorbeelden dat ze zich niet op haar gemak voelt. Wat verhinderd, aldus therapeute dat ze een goede therapeute is.
Dat gevoel dat ze haar eigen gevoelens van onvermogen op mij projecteert wordt steeds meer duidelijk voor me, we hebben het voortdurend over HAAR gevoelens. Het is ZO bizar. De 'therapeutische relatie' en zelfs bij navraag over waaruit dat gevoel van ongemak dan voortkomt kan ze niks antwoorden.
Maar goed. Mijn reactie is zo anders nu. Ik heb namelijk de volgende afspraak afgezegd.
Had ik eerder nooit gedaan.
Dan was ik blijven plakken, uit willen vinden waar ze dan bij me tegenaan loopt was dan mijn hele invulling van de tijd geweest. En nu denk ik: nee, dt werkt niet voor mij. En moet ik me dan nogmaals aan die blik van haar op de situatie (waarin ik degene ben die niet 'meewerkt' oid) bloot stellen?
Nope.
Daar is mijn energie te waardevol voor.
Ik had dit vroeger nooit gedaan, zo bang zou ik zijn die relatie (hoe naar die ook voelt) te verliezen.
Begrijp me niet verkeerd: ik stond heel erg open voor dieper gesprek over haar ongemak. Ik sta open voor hoe ik over kom, en feedback daarover is zeer welkom. Wie weet schrik ik mensen af. Of ben ik te...(eigenwijs/eigengereid/tegendraads)? Dus daar heb ik echt open voor gestaan, sessies lang.
Maar nu, nee, nog steeds zonder voorbeelden of uitleg, haak ik af.
En dat voelt ZO weird en vreemd en ik blijf me maar afvragen of ik niet misschien toch moet blijven om dan samen met therapeute uit te zoeken of zij misschien het antwoord weet waarom al die andere mensen afhaakten?
Misschien vanuit datzelfde als waar zij tegenaan loopt?
Dat kruist nog door mijn hoofd.
Maar ineens, vandaag in gesprek met iemand erover, dacht ik, waarom zou ik dat nog een keer opzoeken, dat gevoel? Als er via mail en in diverse sessies niet minder onduidelijkheid komt maar meer?
En als ik -zoals zo vaak!! - wordt gezien als iemand die dus dit soort gevoelens oproept.
Daar heb ik nog extreem veel onzekerheid in te overwinnen........dat constante gevoel dat mensen niet met me om kunnen gaan. En daaraan zou de therapeute niet op deze manier moeten bijdragen.
Gelukkig, zo apart ook weer, met die kennis erover gepraat. En zij kreeg tranen in haar ogen, om mijn verhaal. Ze vond het zo erg, zei ze, wat me vroeger was overkomen. Het was niet zo dat ik erg lang vertelde, slechts een paar dingen, en toen ik zag dat ze tranen in haar ogen kreeg en ook begon te huilen, drong mijn eigen pijn ook beter tot me door. Door haar empathie. Ik merk dat voor de rest niemand reageert op mijn gevoelens. Alsof ze er niet zijn,
alsof ze niet gehoord kunnen of mogen worden. Dan krijg ik letterlijk GEEN reactie. Bv als ik me vorig jaar suicidaal voelde.
Toen had zelfs mijn therapeut van toen niets gedaan. Toen ik daar achteraf naar vroeg was zijn slappe verklaring dat hij me zo'n sterke vrouw vond, en dat hij al die tijd de indruk had dat ik het wel redde.
En wat ik zeg hoeft dan niets mee gedaan te worden.
Dat mag die ander bepalen.
Of er dan echt hulp nodig is.
Zo gaat het mijn hele leven al.
Daardoor heb ik het gevoel alsof die gevoelens zelf ook wegzakken: mijn emoties lijken zich schuil te houden omdat niemand ze ziet of zich er iets van aan trekt of zich erom wil bekommeren. Daardoor droog ik uit. Emotioneel verdord land, waar vroeger tranen stroomden en een lach bloeide en ik me vrij voelde deze naar buiten te brengen, is er nu alleen nog stilte.
Dat alles drong tot me door toen die kennis zo met me meeleefde.
Ze gaf ook aan hoe warm en fijn ze me vond, ze gaf aan dat ik ZO anders ben dan mijn familie klinkt (*ik vertelde haar wat dingen over mijn moeder). Dat ontroert me, ben er de hele dag al geroerd van.
Het is zo lastig voor me om die positieve dingen te zien. Weer door dat gegeven dat niemand eigenlijk echt reageert op wat ik doe, voel of zeg.
Het lijkt niemand te interesseren.
En het gekke is, dat ik, en misschien de mens in het algemeen, zich slechts kan kennen, ervaren, in relatie tot een ander.
Die anderen gaven mij hele nare dingen terug, zelfs de therapeute nu....
En bijna niemand die positieve dingen. Waardoor ik mezelf zo ontzettend akelig-eenzijdig ben gaan zien.
Dat alles, zoals ik schreef, kwam boven in een kort gesprekje met die kennis - van vijf minuten.
Het drong ook tot me door, dat ik mezelf niet hoef bloot te stellen aan die gekke, indirecte afkeur van mijn persoon.
Daarom zei ik de afspraak bij therapeute af.
Het is misschien niet de goede beslissing, ik wil de ogen niet sluiten voor de nare kanten van mezelf. Maar op deze manier, na open gestaan te hebben voor een confronterend+goed gesprek erover, moet ik afhaken. Dat iseen heel diep, onomstotelijk gevoel ofzo.
Echt, ik kan het niet goed uitleggen, zo anders voelt dit. TOTAAL buiten hoe ik me normaal zou opstellen.
En dat zijn de momenten dat de benauwde paniek toeslaat. Doe ik hier goed aan? Is het niet beter om.......?
Doe ik daar echt goed aan?
TWIJFELS.
Maar goed, dat is misschien ook logisch, als je nieuw gedrag aanneemt.
Zucht...
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
woensdag 13 juli 2016 om 00:36
En toch blijf ik me verbazen en ook dingen afvragen over hoe het komt dat anderen zo;n moeite lijken te hebben met me. Ik ervaar mezelf niet zo, en daarom denk ik: er zal toch heus iets mis zijn met me.........iets dat ik zelf niet zie...........
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
woensdag 13 juli 2016 om 01:04
Diegene waar je dat gesprekje mee had vandaag had toch ook geen moeite met je? Volgens mij denk je nog steeds veel te veel na Kers. Je blijft daar maar rondjes in draaien. Stop lekker bij die peut, je gevoel verbetert niet, punt uit. Zoek verder naar een voor jouw geschikt persoon. Ik vraag me wel af waarom je zo een grote behoefte hebt aan bevestiging van een ander, je lijkt dit nog niet bij jezelf te kunnen vinden. Dat is een kernprobleem, dat begrijp ik, maar ook hierdoor blijf je wel steeds hangen. Waarom moet iemand anders om jouw probleem huilen voordat het erg is... Wat had de therapeut moeten doen toen je zei suïcidaal te zijn.. Had je opgenomen willen worden? Of iets anders? Was je daar verder mee geholpen? Je kijkt aan de ene kant heel erg naar jezelf, maar ik zie je ook wel steeds naar de ander wijzen.
niks moet en alles mag
woensdag 13 juli 2016 om 01:09
woensdag 13 juli 2016 om 01:13
Fijn dat je dat begrijpt. Ware het niet een probleem, die zelftwijfels dat gemis aan bevestiging, dan was ik hier niet cq had ik geen klotejeugd gehad om mee te dealen. Dus moet wel om je woorden lachen.
Dus ja, ik moet je gelijk geven: daar blijf ik ook in hangen.
Gelukkig heb ik een iets andere koers al voor mezelf gevonden, juist dat ik niet blijf hangen meer maakt me bang: hoe gaat dit verder? Doe ik er goed aan?
Je klinkt voor de rest vrij ongedurig wbt mijn gevoel dat die therapeut vorig jaar iets met mijn suicidale gevoelens had moeten doen.
Is voor mij vrij logisch dat ik vind dat hij daar IETS mee had gemoeten.
Wat ik had gewild was door een psychiater te worden gezien. Heb ik daarna ook aangeven en alsnog geregeld. Maar was en ben stupefait dat zelfs hulpverlener zo niet naar me luistert, zelfs niet als ik in letterlijke woorden aangeef hoe erg ik eraan toe ben.
Tot slot: "Waarom moet iemand anders om jouw probleem huilen voordat het erg is..."
Deze vraag beantwoord ik uitvoerig in mijn post.
Geloof dat je beetje kriegel bent, Allesmag?
Trusten voor nu Xx
Dus ja, ik moet je gelijk geven: daar blijf ik ook in hangen.
Gelukkig heb ik een iets andere koers al voor mezelf gevonden, juist dat ik niet blijf hangen meer maakt me bang: hoe gaat dit verder? Doe ik er goed aan?
Je klinkt voor de rest vrij ongedurig wbt mijn gevoel dat die therapeut vorig jaar iets met mijn suicidale gevoelens had moeten doen.
Is voor mij vrij logisch dat ik vind dat hij daar IETS mee had gemoeten.
Wat ik had gewild was door een psychiater te worden gezien. Heb ik daarna ook aangeven en alsnog geregeld. Maar was en ben stupefait dat zelfs hulpverlener zo niet naar me luistert, zelfs niet als ik in letterlijke woorden aangeef hoe erg ik eraan toe ben.
Tot slot: "Waarom moet iemand anders om jouw probleem huilen voordat het erg is..."
Deze vraag beantwoord ik uitvoerig in mijn post.
Geloof dat je beetje kriegel bent, Allesmag?
Trusten voor nu Xx
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
woensdag 13 juli 2016 om 01:15
En sterkte en liefs voor iedereen...
Toi toi toi, morgen Kaitlyn. Ik snap dat je er tegenop ziet, dat er iemand langs komt. Maar wie weet loodst ze je hier goed doorheen, en kunnen jullie samen die stapjes zetten dat ze bij je mag komen?
Toi toi toi, morgen Kaitlyn. Ik snap dat je er tegenop ziet, dat er iemand langs komt. Maar wie weet loodst ze je hier goed doorheen, en kunnen jullie samen die stapjes zetten dat ze bij je mag komen?
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
woensdag 13 juli 2016 om 01:28
woensdag 13 juli 2016 om 01:32
Jeetje allesmag. Ben er nu wel ff klaar mee.
Zijn mijn verwachtingen te hoog als ik verwacht dat een hulpverlener iig REAGEERT op zaken als:" ik voel me suicidaal?"
Oke, prima.
Wat me wel goed zou doen, is hier van me af kunnen schrijven zonder oordelen als 'je denkt nog steeds veel te veel na' (zo vaak schrijf ik niet) of 'je blijft erin hangen' of 'dit lijkt me vooral moeilijk voor jezelf' (ocharme). Juist dit topic zou extra veilig moeten zijn denk ik, zodat mensen (ik) niet in hun schulp kruipen.
T is al lastig genoeg om woorden te vinden soms.
Snap dat je het niet rot bedoelt, Allesmag, maar als je je kriegel voelt tov mijn posts, of niet kan volgen dat ik met dit soort dingen in mijn maag zit: het is niet anders. Dan lees je me maar ff niet.
Maar hoe gaat het met jou? Je schrijft niet veel over jezelf?
Hoop wat meer te lezen over je situatie (of ik moet even beter lezen / alles bijhouden: in dat geval sorry!)
Zijn mijn verwachtingen te hoog als ik verwacht dat een hulpverlener iig REAGEERT op zaken als:" ik voel me suicidaal?"
Oke, prima.
Wat me wel goed zou doen, is hier van me af kunnen schrijven zonder oordelen als 'je denkt nog steeds veel te veel na' (zo vaak schrijf ik niet) of 'je blijft erin hangen' of 'dit lijkt me vooral moeilijk voor jezelf' (ocharme). Juist dit topic zou extra veilig moeten zijn denk ik, zodat mensen (ik) niet in hun schulp kruipen.
T is al lastig genoeg om woorden te vinden soms.
Snap dat je het niet rot bedoelt, Allesmag, maar als je je kriegel voelt tov mijn posts, of niet kan volgen dat ik met dit soort dingen in mijn maag zit: het is niet anders. Dan lees je me maar ff niet.
Maar hoe gaat het met jou? Je schrijft niet veel over jezelf?
Hoop wat meer te lezen over je situatie (of ik moet even beter lezen / alles bijhouden: in dat geval sorry!)
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
woensdag 13 juli 2016 om 09:49
Kers, ken je het boek van Judith Herman: Trauma en Herstel? Is te lenen in de bibliotheek. Ik refereer aan dit boek omdat het de mechanismen van de omstanders, naasten, de maatschappij beschrijft. Want wat je aangeeft over je 'peut en hoe ze reageert, heeft met deze mechanismen te maken. Denk dat het slim is dat je hebt afgezegd.
Weleens aan TRTC gedacht om daar intake te doen? Niet iedereen met het bordje op de voorgevel 'behandel trauma' is echt gekwalificeerd. Waat ik bij je 'peut van schrik is dat ze geen supervisie of intervisie lijkt te hebben. Daarin kan zij haar ongemak bespreken en doorwerken ipv dat weer bij jou neer te leggen. Echt een partij onvermogen van haar...
Weleens aan TRTC gedacht om daar intake te doen? Niet iedereen met het bordje op de voorgevel 'behandel trauma' is echt gekwalificeerd. Waat ik bij je 'peut van schrik is dat ze geen supervisie of intervisie lijkt te hebben. Daarin kan zij haar ongemak bespreken en doorwerken ipv dat weer bij jou neer te leggen. Echt een partij onvermogen van haar...
woensdag 13 juli 2016 om 09:57
Uhhh dat is op zich in sommige situaties en op bepaalde momenten een prima uitspraak waar je je voordeel mee kan doen. Maar op een topic waar de meeste schrijvers ernstig getraumatiseerd zijn en waar een paar postings terug nog werd besproken over hoe kwetsbaar vertrouwen in anderen is...komt het over als het balletje terugspelen. Ja maar jij bent ook zo lastig. Ja maar jij overvraagt de zorg. Ja maar jouw verwachtingen zijn te hoog...
Ipv dat professionals toegeven dat deze problematiek geld gaat kosten. Er meer nodig is dan een kosteneffectief protocolletje. Het zou al zoveel helpen als dat eerlijk werd verteld ipv het weer bij de hulpvrager neer te leggen.
Ipv dat professionals toegeven dat deze problematiek geld gaat kosten. Er meer nodig is dan een kosteneffectief protocolletje. Het zou al zoveel helpen als dat eerlijk werd verteld ipv het weer bij de hulpvrager neer te leggen.
woensdag 13 juli 2016 om 12:06
quote:Allesmag schreef op 13 juli 2016 @ 09:36:
Hey Kers, ik bedoel het niet verkeerd maar komt wel zo over. Dat kan ik, nu ik het teruglees ook zien. Excuus. Ik kan soms bot en hard zijn in mijn reacties.Ik vraag me nu wel af wat de reden is dat jij hier post, en welke therapie jij gehad hebt dat je zo hard komt oordelen hier.
Hey Kers, ik bedoel het niet verkeerd maar komt wel zo over. Dat kan ik, nu ik het teruglees ook zien. Excuus. Ik kan soms bot en hard zijn in mijn reacties.Ik vraag me nu wel af wat de reden is dat jij hier post, en welke therapie jij gehad hebt dat je zo hard komt oordelen hier.
woensdag 13 juli 2016 om 13:22
Ugh ik zou hier nooit in schrijven, maar vandaag...
Ik ben nooit fysiek misbruikt maar mijn vader terroriseerde mij en mijn moeder psychologisch (ik dénk mijn moeder ook fysiek maar dat weet ik niet zeker). Het was nooit goed genoeg, ik was een vreselijk kind, niet verantwoordelijk genoeg, of te verantwoordelijk. Schoolresultaten waren nooit goed genoeg (ik zat altijd bij de top 3 van de klas). Beschuldigde mij als tienjarige van diefstal (!) en is tegen de ouders van mijn vrienden gaan zeggen dat ik 'niet te vertrouwen' was. Volgde mij overal, deed altijd zijn best om me op leugens te betrappen (en ik loog heel de tijd, omdat ik bang was dat de waarheid altijd slecht was).
Toen ik ouder werd, las hij persoonlijke brieven en berichten, zei hij dat ik nooit een normale relatie kon hebben, dat ik dan wel mooi mocht zijn maar dat dat niet belangrijk was, ik was toch een "arrogante trut, net als mijn moeder". Toen hij scheidde van mijn moeder (eindelijk!) zij hij dat hij mij en m'n zus ging meenemen naar zijn nieuwe woonplaats. Mijn moeder was depressief ondertussen, en hij speelde dat uit in de rechtbank, noemde ons allebei labiel, filmde haar wanneer ze een huilbui had en chanteerde ons daarmee,...
Wij zijn uiteindelijk bij mama gebleven, maar hij bleef naar onze scholen bellen om mij en mama zwart te maken, naar mijn werkgever om te zeggen dat ik een dievegge was,...
We moesten om de 14 dagen naar hem in het weekend, en dan werd er onophoudelijk tegen mij geschreeuwd om de kleinste dingen. Altijd heel in het geniep - mijn stiefmoeder bleef maar zeggen 'hoe trots hij wel niet op me was', mijn stiefzus zei dat het fantastisch was hoeveel hij in het huishouden deed (thuis heeft hij een keer een stoffer en blik naar mijn hoofd gegooid en geroepen dat 'ik als vrouw maar moch kuisen, en me eindelijk wel eens nuttig kon maken', toen mijn moeder ziek was), hij reed mijn stiefzussen overal naartoe maar toen ik anarexia had en op krukken liep, zij hij dat ik me aanstelde en wel gewoon met de bus kon gaan. Eén keer heeft hij me fysiek pijn gedaan, toen hij zei dat ik me aanstelde en een kruk wegschopte. Ik ben toen gevallen en hij liep toen gewoon weg, ontkende tegenover iedereen dat het ooit gebeurd was.
Tegenover andere mensen is hij héél leuk, zijn collega's zijn dol op hem, heeft een award gekregen voor 'beste manager' ofzoiets, stieffamilie is dol op hem,... Heel raar.
Sinds enkele jaren hebben we geen (echt) contact meer, behalve met Kerst (voor mijn grootmoeder, voor mij hoeft het niet). Mijn zus is een stuk jonger, en mijn vader heeft haar steeds 'voorgetrokken', ze heeft ook die tirannie niet zo meegemaakt. Ik kwam er net achter dat zij en mijn vader contact hebben, hij is heel lief voor haar, heeft haar toegevoegd op whatsapp en stuurt haar foto's van zijn reizen, updates over zijn leven, wenst haar veel succes in alles, ect ect. Ik weet TOTAAL niet hoe ik me hierbij moet voelen. Het is zo f*cked up, maar ik voel vooral veel verdriet. Waarom krijgt mijn zus wel de kans op een 'normale' vader? Tegelijk ben ik ook bang: wat als hij ook bij haar begint? Het lijkt wel alsof die 20 jaar plots allemaal terug zijn gekomen in de laatste 30 minuten. Bah.
Sorry dat ik hier zo binnenval, ik wilde het even van me afschrijven. Voel me zo k*t. Hoe kan dit me nu nog raken, na zoveel tijd? Waarom vind ik het zo erg dat ik nog steeds niet goed genoeg ben voor hem?
Ik ben nooit fysiek misbruikt maar mijn vader terroriseerde mij en mijn moeder psychologisch (ik dénk mijn moeder ook fysiek maar dat weet ik niet zeker). Het was nooit goed genoeg, ik was een vreselijk kind, niet verantwoordelijk genoeg, of te verantwoordelijk. Schoolresultaten waren nooit goed genoeg (ik zat altijd bij de top 3 van de klas). Beschuldigde mij als tienjarige van diefstal (!) en is tegen de ouders van mijn vrienden gaan zeggen dat ik 'niet te vertrouwen' was. Volgde mij overal, deed altijd zijn best om me op leugens te betrappen (en ik loog heel de tijd, omdat ik bang was dat de waarheid altijd slecht was).
Toen ik ouder werd, las hij persoonlijke brieven en berichten, zei hij dat ik nooit een normale relatie kon hebben, dat ik dan wel mooi mocht zijn maar dat dat niet belangrijk was, ik was toch een "arrogante trut, net als mijn moeder". Toen hij scheidde van mijn moeder (eindelijk!) zij hij dat hij mij en m'n zus ging meenemen naar zijn nieuwe woonplaats. Mijn moeder was depressief ondertussen, en hij speelde dat uit in de rechtbank, noemde ons allebei labiel, filmde haar wanneer ze een huilbui had en chanteerde ons daarmee,...
Wij zijn uiteindelijk bij mama gebleven, maar hij bleef naar onze scholen bellen om mij en mama zwart te maken, naar mijn werkgever om te zeggen dat ik een dievegge was,...
We moesten om de 14 dagen naar hem in het weekend, en dan werd er onophoudelijk tegen mij geschreeuwd om de kleinste dingen. Altijd heel in het geniep - mijn stiefmoeder bleef maar zeggen 'hoe trots hij wel niet op me was', mijn stiefzus zei dat het fantastisch was hoeveel hij in het huishouden deed (thuis heeft hij een keer een stoffer en blik naar mijn hoofd gegooid en geroepen dat 'ik als vrouw maar moch kuisen, en me eindelijk wel eens nuttig kon maken', toen mijn moeder ziek was), hij reed mijn stiefzussen overal naartoe maar toen ik anarexia had en op krukken liep, zij hij dat ik me aanstelde en wel gewoon met de bus kon gaan. Eén keer heeft hij me fysiek pijn gedaan, toen hij zei dat ik me aanstelde en een kruk wegschopte. Ik ben toen gevallen en hij liep toen gewoon weg, ontkende tegenover iedereen dat het ooit gebeurd was.
Tegenover andere mensen is hij héél leuk, zijn collega's zijn dol op hem, heeft een award gekregen voor 'beste manager' ofzoiets, stieffamilie is dol op hem,... Heel raar.
Sinds enkele jaren hebben we geen (echt) contact meer, behalve met Kerst (voor mijn grootmoeder, voor mij hoeft het niet). Mijn zus is een stuk jonger, en mijn vader heeft haar steeds 'voorgetrokken', ze heeft ook die tirannie niet zo meegemaakt. Ik kwam er net achter dat zij en mijn vader contact hebben, hij is heel lief voor haar, heeft haar toegevoegd op whatsapp en stuurt haar foto's van zijn reizen, updates over zijn leven, wenst haar veel succes in alles, ect ect. Ik weet TOTAAL niet hoe ik me hierbij moet voelen. Het is zo f*cked up, maar ik voel vooral veel verdriet. Waarom krijgt mijn zus wel de kans op een 'normale' vader? Tegelijk ben ik ook bang: wat als hij ook bij haar begint? Het lijkt wel alsof die 20 jaar plots allemaal terug zijn gekomen in de laatste 30 minuten. Bah.
Sorry dat ik hier zo binnenval, ik wilde het even van me afschrijven. Voel me zo k*t. Hoe kan dit me nu nog raken, na zoveel tijd? Waarom vind ik het zo erg dat ik nog steeds niet goed genoeg ben voor hem?
woensdag 13 juli 2016 om 14:00
woensdag 13 juli 2016 om 14:49
Kers, het is gewoon dat je gezien, gehoord wilt worden, erkend. Bevestigd in je gevoel. Als ik het zo goed begrijp. Vind ik zelf namelijk heel herkenbaar. Wat mezelf betreft: ik heb heel lang mijn eigen gevoelens niet eens herkend, of gekend. Dacht dat ik echt 'vissenbloed' had, zoals mijn moeder ooit zei. (Hoort wie het zegt!)
Pas bij deze therapeute heb ik dat geleerd. Mijn eigen gevoel weer te voelen. Maar vaak genoeg dat ik nog de mist inga. Zie de relatie met mijn bijna-ex. Ik ben zo ongelooflijk in de war geraakt in deze afgelopen jaren. Ik geloofde raar genoeg alles wat hij zei, omdat hij het met zoveel overtuiging bracht. Ik was degene met de rugzak, ik was degene 'die zoveel meegemaakt had'. En oh nee, met hem was niks aan de hand. Alleen met mij. En hij snapte het zo goed.. vond hij zelf.
Even terug on-topic (het zit me hoog).
'Waarom moet iemand anders om jouw probleem huilen voordat het erg is'.. bij mij is het zo dat ik dan pas voor mezelf echt kan toegeven dat het ook erg is, of pijnlijk, of heftig. Voor mezelf 'praat ik nog steeds veel dingen weg'. De reactie van een ander helpt mij om dingen ook voor mezelf te erkennen.
Pas bij deze therapeute heb ik dat geleerd. Mijn eigen gevoel weer te voelen. Maar vaak genoeg dat ik nog de mist inga. Zie de relatie met mijn bijna-ex. Ik ben zo ongelooflijk in de war geraakt in deze afgelopen jaren. Ik geloofde raar genoeg alles wat hij zei, omdat hij het met zoveel overtuiging bracht. Ik was degene met de rugzak, ik was degene 'die zoveel meegemaakt had'. En oh nee, met hem was niks aan de hand. Alleen met mij. En hij snapte het zo goed.. vond hij zelf.
Even terug on-topic (het zit me hoog).
'Waarom moet iemand anders om jouw probleem huilen voordat het erg is'.. bij mij is het zo dat ik dan pas voor mezelf echt kan toegeven dat het ook erg is, of pijnlijk, of heftig. Voor mezelf 'praat ik nog steeds veel dingen weg'. De reactie van een ander helpt mij om dingen ook voor mezelf te erkennen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 13 juli 2016 om 15:23
Hier idem dito. Ik spiegel mezelf aan andere, bepaal hoe erg iets is door naar andere te kijken..
En dan stelt het dus "niks" voor en toch heb ik er last van. Nou dan raak ik goed in de knoop hoor.
Dus als er dan een keer iemand gewoon laat zien van "wat rot" dan doet me dat zoveel goed.
De arts die ik gister bij de eerste hulp zag was eigenlijk ook gewoon echt een beetje geschrokken van hoe ze in Breda handelden. Helemaal toen hij hoorde dat ik al 5 maanden zulke paniek aanvallen had zonder hulp. Maar hij ging niet vragen naar hoe het dan toch kon dat het zo fout liep etc. Nee hij ging met me naar een oplossing kijken. En dat voelde zo fijn. Iemand die er verstand van had, en aan me liet merken dat het te begrijpen was dat ik zo vast liep.
De psychiater zei ook nog iets wat ik heel fijn vond "je snapt het allemaal wel he. Maar al die emoties in je hoofd.." Thank god, iemand ziet het.
En dan stelt het dus "niks" voor en toch heb ik er last van. Nou dan raak ik goed in de knoop hoor.
Dus als er dan een keer iemand gewoon laat zien van "wat rot" dan doet me dat zoveel goed.
De arts die ik gister bij de eerste hulp zag was eigenlijk ook gewoon echt een beetje geschrokken van hoe ze in Breda handelden. Helemaal toen hij hoorde dat ik al 5 maanden zulke paniek aanvallen had zonder hulp. Maar hij ging niet vragen naar hoe het dan toch kon dat het zo fout liep etc. Nee hij ging met me naar een oplossing kijken. En dat voelde zo fijn. Iemand die er verstand van had, en aan me liet merken dat het te begrijpen was dat ik zo vast liep.
De psychiater zei ook nog iets wat ik heel fijn vond "je snapt het allemaal wel he. Maar al die emoties in je hoofd.." Thank god, iemand ziet het.
woensdag 13 juli 2016 om 19:18
Dank voor jullie reacties, superfijn en ja: herkenning....
Heb precies hetzelfde @ EV en YellowLemon. Het is lastig te beschrijven, maar dat hoeft misschien ook niet, denk dat het wel gevoel wel grotendeels overeenkomt.
Pfff, vanavond even rust. Heb een soort van rollercoaster-gevoel. En doodop.
Sorry als ik even niet in kan gaan op jullie berichten, leef met jullie mee...
@Kaitlyn: goed van je...ben het eens met de rest: je hebt vandaag echt een grote stap gezet meid. Probeer jezelf de credits daarvoor te geven, want je was -en logisch- enorm bang om iemand in je huis toe te laten. Maar je hebt het aangedurfd en dat is echt zo knap!! Natuurlijk voel je je shaky, en dat mag ook, zo lang en diep je wilt, maar die kracht: zie die ook!! Die is er!
@YellowLemon: sterkte vanavond! Hopelijk is het een fijn persoon
@ EV: hoe bevalt je huisje nu, ben je al veel verder met klussen en t je eigen maken? En je hond natuurlijk ook?
@Ambrozijn: welkom!
@Allesmag: dank je voor je lieve post van vanmorgen!
Sterkte iedereen....
Heb precies hetzelfde @ EV en YellowLemon. Het is lastig te beschrijven, maar dat hoeft misschien ook niet, denk dat het wel gevoel wel grotendeels overeenkomt.
Pfff, vanavond even rust. Heb een soort van rollercoaster-gevoel. En doodop.
Sorry als ik even niet in kan gaan op jullie berichten, leef met jullie mee...
@Kaitlyn: goed van je...ben het eens met de rest: je hebt vandaag echt een grote stap gezet meid. Probeer jezelf de credits daarvoor te geven, want je was -en logisch- enorm bang om iemand in je huis toe te laten. Maar je hebt het aangedurfd en dat is echt zo knap!! Natuurlijk voel je je shaky, en dat mag ook, zo lang en diep je wilt, maar die kracht: zie die ook!! Die is er!
@YellowLemon: sterkte vanavond! Hopelijk is het een fijn persoon
@ EV: hoe bevalt je huisje nu, ben je al veel verder met klussen en t je eigen maken? En je hond natuurlijk ook?
@Ambrozijn: welkom!
@Allesmag: dank je voor je lieve post van vanmorgen!
Sterkte iedereen....
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
woensdag 13 juli 2016 om 19:43
Nou, ik werk wel elke keer een beetje maar hou het nooit vol. Ik ben ook verschrikkelijk onzeker terwijl ik alleen maar schouderklopjes en complimenten krijg maar ik geloof het niet. Ik reageer op werk bijv en in mn relatie heel erg defensief. Ik hoor de positieve dingen niet want in mn gedachten zit een stem die dat gelijk onderuit schopt. Dan ben ik opeens veel ziek en afwezig op werk. Dingen gaan langs me heen. Ook school heb ik niet afgemaakt. Ik was bijna klaar, alleen nog mn scriptie en toen vond ik mezelf te dom en dacht dat ik het toch nooit zou kunnen. En heb het dus nooit afgemaakt en nu vind mezelf weer dom om die reden. Ook met mn rijbewijs en met elk project waar ik aan begin. Ik verwaarloos mezelf ook, ik zorg niet goed voor mn lichaam en uiterlijke verzorging en dan heb ik het niet over make-up ofzo. Gewoon verzorgd eruit zien. Ik vind het mezelf niet waard en dat doet me pijn.
