Relaties
alle pijlers
Dilemma! Scheiden of blijven?
zaterdag 19 mei 2007 om 22:21
Zal me eerst even kort voorstellen. Mijn naam is Thirza, 40 jr. en heb 2 kindjes. Ehm, da's wel erg kort.Ik zit met een dilemma waar ik al jaren mee zit. Ik dacht 100% zeker te zijn een juiste keuze gemaakt te hebben, en nu toch weer die twijfel.Ik ben al 22 jr. samen met x, waarvan de laatste 10 jr. niet meer echt gelukkig. Eigenlijk was er altijd wel wat. Altijd waren er andere vrouwen en in al die jaren is hij er nooit voor me geweest. Op een bepaald moment kwam ik er achter dat hij een ander had, dit was een heel jong buitenlands meisje dat hier illegaal was, telkens beloofde hij beterschap, waarna ik van anderen dan weer hoorde dat ze samen gezien waren. Hij "probeerde" van haar los te komen, maar dat lukte hem niet. Zelfs niet met hulp van anderen. Deze relatie van x met meisje heeft uiteindelijk zeker 6 jr. geduurd. Ergens wist x wel dat het haar te doen was om een verblijfsvergunning, maar toch wilde hij dat ook weer niet geloven omdat ze hem daarvan overtuigd had. Die meid wilde x iig per se, en begon mij thuis ook lastig te vallen.Hij was er ook niet toen mijn ouders overleden waar ik kapot van was, niet toen de meiden nog een stuk kleiner waren. Kortom, hij was er nooit voor me. Als hij er wel is dan is er altijd ruzie. Daarbij is hij erg agressief. Vaak verbaal agressief, soms ook fysiek. Dat laatste gelukkig niet dusdanig dat ik er letsel aan over houdt, maar toch! Hij is écht heel moeilijk om mee te leven. Zijn aard is negatief gestemd, heel egoistisch, zwartgallig en altijd ontevreden. Ben hem zo zat, pffff!Deze situatie ben ik toch langzamerhand gaan accepteren omdat x nooit thuis is en ik met mijn dochters ons eigen leven leiden. Op zich bevalt me dit "prima", maar als x er wel is dan wil hij, logisch misschien, wel sex hebben. Hij wil altijd sex en daar word ik maf van! Het staat me zo tegen! Telkens voel ik me dan rot als ik toch sex gehad had. Daarbij kan ik niet lief of normaal doen tegen hem. Er is gewoon altijd bonje! Ik schrik dat hij thuiskomt. Voor mij niet prettig maar ook zeker niet voor mijn kids.Nu ben ik zover, en er is echt zoveel meer gebeurd, dan ik uit kan leggen, dat ik een afspraak gemaakt heb bij een advocaat om te gaan scheiden. Was ik dagenlang overtuigd dat ik dit moest doen. Nu steekt de twijfel weer de kop op! Ook omdat x weer beterschap belooft. Iedereen die ik ken vraagt me af waarom ik nog bij hem ben. Ze vinden allemaal dat ik die stap moet nemen. Toch ben ik zo bang voor alles wat me te wachten staat. Wat mijn dilemma dus is:Enerzijds:vind ik het wel prima zo. Leef mijn eigen leven, kan tot op zekere hoogte financieel doen wat ik wil. Heb alle vrijheid. We hebben een mooie koopwoning. Ik doe sowieso wel leuke dingen. Oke... het is niet ideaal maar zo leef ik al jaren. Alles went tenslotte. Mijn kids hebben het zo enorm naar hun zin waar we wonen en dat vind ik ook niet onbelangrijk. Anderzijds:Ben ik zo enorm bang de stap te nemen! Ik heb een beetje het gevoel dat mijn leven dadelijk ophoudt en ik helemaal niets meer kan doen. Leef misschien dadelijk op bijstandnivo. Het huis zal verkocht moeten worden. Waar komen wij te wonen? Hoeveel is mijn inkomen? Ik geef grif toe dat ik geld belangrijk vind! Fout misschien, maar geld betekent voor mij wel een stuk vrijheid om leuke dingen te doen (wij rijden paard, dat is behoorlijk duur) en mooie kleding/dingen te kopen. Ben bijv. nu eenmaal gek op mooie kleding voor mijn kids en mezelf Kan me voorstellen dat degene die dit leest zo haar bedenkingen heeft hierover, maar ik probeer op een eerlijke manier mijn situatie te schetsen). Uiteraard vind ik een stap terug doen logisch en niet erg. Maar om nu te eindigen op "nul". Daarbij vind ik het allemaal zo "eng"; wat staat me te wachten, vind ik ooit een leuk iemand, etc..etc...Over de alimentatie die ik kan verwachten nog even het volgende: x heeft een niet al te hoog standaard inkomen. De extra dingen die we kunnen doen komen voort uit verdiensten die zwart zijn. Daarbij ben ik ook vreselijk onzeker geraakt door alles wat er gebeurd is. X had tenslotte al die jaren een relatie met een hele jonge mooie meid. Nu is er niets mis met mij hoor... Ben dan wel 40 maar wordt veel jonger geschat. X. accepteert onze scheiding overigens niet. Is geenzins van plan om mee te werken. Hij is zich kapot geschrokken omdat ik al zovaak gedreigd heb in het verleden en nu is het hem wel duidelijk dat ik het meen. Ik heb trouwens al zovaak tegen hem gezegd dat ik bij hem blijf voor de "zekerheid" en ik niet meer van hem houd. Hij gelooft dat niet... Hij is ervan overtuigd dat het tussen ons weer goed komt... Komt nu met beloftes waarvan ik weet dat hij ze niet waar kan maken. Daarbij......... ik hou niet meer van hem!Kortom............ herkent iemand de angst? Zijn er meiden die ondanks hun slechte huwelijk vanwege de consequenties bij hun partner blijven, zoals ik dat jaren deed? Ik weet het echt niet meer. Ik word gek van de stress over wat ik moet gaan doen.... Ik weet dat wanneer ik nu niet ga scheiden het er nooit meer van komt, maar het is ook zo gemakkelijk de situatie te handhaven. Van de andere kant wil ik ook weer voelen dat ik leef en tzt een echt leuke relatie krijgen.Tot zover... mijn verhaal. Hoop dat het duidelijk is... Lastig om een lang verhaal bondig en duidelijk te houden.Liefs,Thirzabewerkt door moderator,
dinsdag 26 juni 2007 om 11:31
Misschien hebben jullie ook wel gelijk. In elk geval dat een verliefdheid je los kan maken.
Ik dúrf nog niet eens verliefd te worden -mijn ex te bekennen dat ik een andere man heb- dus eigenlijk zit ik nog hartstikke vast in mijn kop. Okee, ben nog geen kandidaat tegengekomen, zoek er ook geen, heb er nog geen behoefte aan. Maar toch, wat in 's hemelsnaam maakt het voor mij zo moeilijk om een jaar na dato mezelf toe te staan om echt los te gaan van hem. Ben ik nog steeds zo bang voor zijn afkeuring?
Ik dúrf nog niet eens verliefd te worden -mijn ex te bekennen dat ik een andere man heb- dus eigenlijk zit ik nog hartstikke vast in mijn kop. Okee, ben nog geen kandidaat tegengekomen, zoek er ook geen, heb er nog geen behoefte aan. Maar toch, wat in 's hemelsnaam maakt het voor mij zo moeilijk om een jaar na dato mezelf toe te staan om echt los te gaan van hem. Ben ik nog steeds zo bang voor zijn afkeuring?
dinsdag 26 juni 2007 om 12:02
Lieve Mamzelle,
Is dat zo? Ben je nog steeds bang voor zijn afkeuring? Ik weet dat je bang bent voor hem en misschien is het ook gene? Bang dat je nieuwe geliefde het een gedoe gaat vinden, zo'n ingewikkelde ex met wie je kinderen hebt?
Het is trouwens geen kwestie van gelijk of ongelijk hebben denk ik, over dat verliefd zijn. Mijn manier was niet etisch, dat vind ik zelf ook niet. Als ik het over had mogen doen zou ik er - zoals ik er nu in sta - niet meer voor kiezen. Maar als ik me zo voelde als toen zou ik het waarschijnlijk wel doen. Dat is altijd achteraf gepraat.
In het geval van Thirza, die verliefd is op iemand waarmee ze alleen vriendschappelijk omgaat maar van wie ze wel leert dat het allemaal anders kan denk ik dat er helemaal weinig tegen kan zijn, behalve als de man in kwestie met haar gevoelens zou spelen maar zo komt het niet op mij over, voor zover ik er iets van kan vinden natuurlijk.
Weer van iemand gaan houden betekent ook jezelf positiever bekijken. Er is tenslotte iemand die jou leuk vindt om wie je bent en dat betekent dat je er mag wezen. Dat je er nog geen energie voor hebt kan ik goed begrijpen. Ik hoop wel dat je het weer mee gaat maken, gewoon omdat het zo fijn kan zijn.
Zoen voor jou!
Leo
Is dat zo? Ben je nog steeds bang voor zijn afkeuring? Ik weet dat je bang bent voor hem en misschien is het ook gene? Bang dat je nieuwe geliefde het een gedoe gaat vinden, zo'n ingewikkelde ex met wie je kinderen hebt?
Het is trouwens geen kwestie van gelijk of ongelijk hebben denk ik, over dat verliefd zijn. Mijn manier was niet etisch, dat vind ik zelf ook niet. Als ik het over had mogen doen zou ik er - zoals ik er nu in sta - niet meer voor kiezen. Maar als ik me zo voelde als toen zou ik het waarschijnlijk wel doen. Dat is altijd achteraf gepraat.
In het geval van Thirza, die verliefd is op iemand waarmee ze alleen vriendschappelijk omgaat maar van wie ze wel leert dat het allemaal anders kan denk ik dat er helemaal weinig tegen kan zijn, behalve als de man in kwestie met haar gevoelens zou spelen maar zo komt het niet op mij over, voor zover ik er iets van kan vinden natuurlijk.
Weer van iemand gaan houden betekent ook jezelf positiever bekijken. Er is tenslotte iemand die jou leuk vindt om wie je bent en dat betekent dat je er mag wezen. Dat je er nog geen energie voor hebt kan ik goed begrijpen. Ik hoop wel dat je het weer mee gaat maken, gewoon omdat het zo fijn kan zijn.
Zoen voor jou!
Leo
dinsdag 26 juni 2007 om 12:25
Ik denk dat zo'n verliefdheid net de druppel kan zijn om je te doen inzien dat je dus iets in je leven moet veranderen. Hoe je daar verder mee omgaat, ja dat is natuurlijk afhankelijk van vele dingen. Niemand weet precies hoe hij of zij in die situaties zal reageren en achteraf kun je alleen maar zeggen ik zou het anders gedaan hebben.
Zelf heb ik weleens gedacht was ik jaren geleden maar zo straalverliefd op iemand anders geworden, dan was er misschien al veel eerder iets veranderd. Maar goed, ik weet ook dat ik het niet in mijn karakter heb om daar dan zomaar aan toe te geven.
Mamzelle, ook bij mij is er nog geen ruimte voor iemand anders hoor. Ik merk dat ik zo in mijn vertrouwen geschaad ben dat ik veel moeite heb om anderen te vertrouwen. Ik ben mijn onbevangenheid kwijt, die ik vroeger wel had. Het toelaten van andere mensen in mijn leven kost me soms veel moeite. Ik moet eerst weer leren mezelf te vertrouwen. Dan pas kan de volgende stap komen. Ik merk dat dat een proces is waarin ik steeds kleine stappen neem. En het heeft niets te maken met mijn ex te vertellen dat er een nieuwe relatie zou zijn, het heeft alles te maken met hoe ik erin sta op dit moment en beschadigingen die ik heb opgelopen in deze relatie.
Zelf heb ik weleens gedacht was ik jaren geleden maar zo straalverliefd op iemand anders geworden, dan was er misschien al veel eerder iets veranderd. Maar goed, ik weet ook dat ik het niet in mijn karakter heb om daar dan zomaar aan toe te geven.
Mamzelle, ook bij mij is er nog geen ruimte voor iemand anders hoor. Ik merk dat ik zo in mijn vertrouwen geschaad ben dat ik veel moeite heb om anderen te vertrouwen. Ik ben mijn onbevangenheid kwijt, die ik vroeger wel had. Het toelaten van andere mensen in mijn leven kost me soms veel moeite. Ik moet eerst weer leren mezelf te vertrouwen. Dan pas kan de volgende stap komen. Ik merk dat dat een proces is waarin ik steeds kleine stappen neem. En het heeft niets te maken met mijn ex te vertellen dat er een nieuwe relatie zou zijn, het heeft alles te maken met hoe ik erin sta op dit moment en beschadigingen die ik heb opgelopen in deze relatie.
dinsdag 26 juni 2007 om 12:53
Lieve Mamz, kan je nou geloven dat ik een heel verhaal over mijn ervaringen aan het typen was voor Thirza, maar dit na deze opmerking niet heb durven plaatsen?
Ik ben blijkbaar toch wat afgeschrikt door de rel op het minnaressentopic... ik vind het eng hier open over te schrijven op het forum, ben bang voor herkenning maar ook voor afkeuring denk ik Het is toch een kwetsbaar punt voor me blijkbaar.
Thirza, ik heb het bewaard, ik denk er nog over na of ik het plaats... anders kan ik het je misschien mailen.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 26 juni 2007 om 13:04
Naar aanleiding van de berichtjes van Leo en Zonlicht: het is misschien weinig zinvol hier een hele ethische discussie over vreemdgaan te starten. Maar het is wel een worsteling die Thirza nu doormaakt. Zoals ik haar begrijp, is het slechts een kwestie van tijd dat ze voor de bijl gaat (typ ik hier heel Freudiaans 'bil' ;)) en een relatie met die man begint.
Ik wil graag dat je weet, Thirza, dat je een goed mens bent zoals je bent. Je mag er zijn, jouw behoeften en verlangens verdienen een plaats. Jouw geluk is belangrijk. Je moet de ethische aspecten van een relatie aangaan met een getrouwde man niet licht opnemen. Je moet ook denken om jezelf en wat jouw plaats is in zo'n relatie. Maar bedenk dat je een goed mens bent en blijft, ook als je besluit hieraan te beginnen. Net zoals Zonlicht hebben jij, Mamz, Leo en ik het ook niet in ons karakter om een ander pijn te willen doen. Toch kunnen keuzes die je maakt dat soms wel tot gevolg hebben.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 26 juni 2007 om 13:39
Hallo Thirza en alle anderen!
al topic-hoppend kom ik er ook nog even bij...
Ook ik heb in het verleden een relatie gehad met een getrouwde man (na het overlijden van mijn 1e man, waarmee ik een slecht huwelijk had). Ik heb heel lang weerstand kunnen bieden, maar hij zocht zelf zo vaak toenadering dat ik op een gegeven moment dus inderdaad voor de bijl ging... En nee, het was niet helemaal correct (ik kende zijn vrouw en kinderen tot overmaat van ramp ook nog) maar wat heb ik er veel aan gehad! Het heeft mijn ego echt een oppepper gegeven, dat hij zoveel moeite voor me deed en positieve aandacht voor me had, dat ik alleen maar blij kan zijn dat hij er toen voor me was. Ik weet dat hij dat gevoel ook over mij heeft, hij was niet meer gelukkig in zijn huwelijk en had ook gewoon liefde nodig...
Na verloop van tijd werd het te serieus, dat kon ik niet aan, en daarom heb ik het beëindigd, wat op een vriendschappelijke manier verliep, zonder al te veel drama. Uiteindelijk is hij ook gescheiden trouwens, maar dat had niets met mij te maken, toen was het al ''uit''. Maar ik weet nog goed hoe ik me voelde toen ik wat met hem had... opeens lééfde ik weer! Het gaf me de kracht en moed om dingen aan te pakken. En het gevoel dat ik de liefde waard was.
Dus, in mijn ogen: is zoiets correct? Nee, maar ja, je gaat niet doelbewust op zoek naar een getrouwde man om te verleiden... Menselijk? Ja, absoluut. Dus ook van mij geen kritiek.
al topic-hoppend kom ik er ook nog even bij...
Ook ik heb in het verleden een relatie gehad met een getrouwde man (na het overlijden van mijn 1e man, waarmee ik een slecht huwelijk had). Ik heb heel lang weerstand kunnen bieden, maar hij zocht zelf zo vaak toenadering dat ik op een gegeven moment dus inderdaad voor de bijl ging... En nee, het was niet helemaal correct (ik kende zijn vrouw en kinderen tot overmaat van ramp ook nog) maar wat heb ik er veel aan gehad! Het heeft mijn ego echt een oppepper gegeven, dat hij zoveel moeite voor me deed en positieve aandacht voor me had, dat ik alleen maar blij kan zijn dat hij er toen voor me was. Ik weet dat hij dat gevoel ook over mij heeft, hij was niet meer gelukkig in zijn huwelijk en had ook gewoon liefde nodig...
Na verloop van tijd werd het te serieus, dat kon ik niet aan, en daarom heb ik het beëindigd, wat op een vriendschappelijke manier verliep, zonder al te veel drama. Uiteindelijk is hij ook gescheiden trouwens, maar dat had niets met mij te maken, toen was het al ''uit''. Maar ik weet nog goed hoe ik me voelde toen ik wat met hem had... opeens lééfde ik weer! Het gaf me de kracht en moed om dingen aan te pakken. En het gevoel dat ik de liefde waard was.
Dus, in mijn ogen: is zoiets correct? Nee, maar ja, je gaat niet doelbewust op zoek naar een getrouwde man om te verleiden... Menselijk? Ja, absoluut. Dus ook van mij geen kritiek.
dinsdag 26 juni 2007 om 14:21
Sorry Zon, zo was het niet bedoeld. Ik begrijp heel goed wat je in je posting wilde zeggen. Ik wilde op beide postings reageren, die van jou en Leo, maar dat was wat lastig quoten. En in jouw posting raakte mij vooral dit zinnetje. Omdat dat voor mij zo herkenbaar is en misschien voor Thirza ook wel. Ze lijkt me ook niet iemand die makkelijk vreemdgaat, ze worstelt net zo met haar gevoelens als ik destijds heb gedaan. Ik wilde haar graag duidelijk maken dat de beslissing die je in deze neemt, niets slechts hoeft te zeggen over wat voor persoon ze is.
Maar goed, zoals ik zei ligt is het een moeilijk onderwerp voor me dus misschien reageer ik wat overgevoelig?
liefs O+
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 26 juni 2007 om 15:04
Ik heb een gigantische mening over vreemdgaan, maar ik zie hier allerlei hele fijne vrouwen die erin terecht zijn gekomen. Ik ben er zelf ook in terechtgekomen, ooit. Blijf het een moeilijk punt vinden. Als ik nu het jonge meisje was dat toen verleid werd door een samenwonende man, had ik bedankt. Toen klampte ik me aan hem vast, júist op het moment dat ik te weten kwam dat hij een partner had. Voor die tijd was er nog niets gebeurd, was er alleen de verleiding. Er is een kindje geaborteerd door die vrouw en ik zal dus voor altijd een deel van de schuld aan die abortus met me meedragen.
Zorg goed voor jezelf en probeer of je kunt voorkomen dat de andere vrouw pijn lijdt, da's alles wat ik erover kan zeggen.
Leo, Zonlicht, het is inderdaad én ik wil niet gekwetst worden, me naar voelen na een close encounter, én ik zou me enorm opgelaten voelen als ik mijn ex bekende dat ik een onenightstand of zoiets achter de rug had. Aan meer dan dat ben ik echt niet toe en zelfs een ons zal nooit meer zo ongedwongen zijn als het voor deze ex voor me was. Nog even afgezien van dat er weinig valt te onssen met drie kinderen altijd bij me.
Zorg goed voor jezelf en probeer of je kunt voorkomen dat de andere vrouw pijn lijdt, da's alles wat ik erover kan zeggen.
Leo, Zonlicht, het is inderdaad én ik wil niet gekwetst worden, me naar voelen na een close encounter, én ik zou me enorm opgelaten voelen als ik mijn ex bekende dat ik een onenightstand of zoiets achter de rug had. Aan meer dan dat ben ik echt niet toe en zelfs een ons zal nooit meer zo ongedwongen zijn als het voor deze ex voor me was. Nog even afgezien van dat er weinig valt te onssen met drie kinderen altijd bij me.
dinsdag 26 juni 2007 om 15:23
Waarom zou je je ex überhaupt vertellen dat je een ONS hebt gehad? Is dat een beeld dat je voor je hebt, dat je hem dit nadien moet bekennen? Dat je hem verantwoording moet afleggen over je liefdesleven? Jullie relatie is voorbij, je bent een single vrouw en hebt aan niemand wat uit te leggen.
En lieve Mamz, ga jij nooit eens zonder je kinderen op pad?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 26 juni 2007 om 16:20
Die conclusie is geheel voor je eigen rekening Dubio. Geen idee of Thirza die stap gaat nemen. Daar zijn dan twee volwassen mensen bij en die moeten dat allemaal voor zichzelf weten. Misschien gebeurt het wel nooit, kan net zo goed.
Ik was niet in een etische discussie verwikkeld trouwens. Het was een verschil in manieren van tegen iets aankijken. Dat is wat mij betreft niet direct een discussie. Daarbij is van mening verschillen prima wat mij betreft. Ik hoef geen gelijk en zoals ik de andere deelnemers aan deze gedachtenwisseling een beetje ken, zij ook niet.
dinsdag 26 juni 2007 om 17:45
Lieve allemaal,
Kom net thuis, lees jullie reacties en ook hoe gevoelig dit onderwerp ligt. Vind het trouwens wel ontzettend fijn hoe respect- en begripvol hierop naar elkaar gereageerd wordt. Ik durfde er bijna niet over te beginnen want als ik zo hier en daar op dit forum de reacties lees, dan krijg je het idee dat je een hele foute vrouw bent zodra je verliefd wordt op een getrouwde man. Laat staan als je er voor open staat. Over het algemeen is de stelling "van een getrouwde man blijf je af". Geen discussie over mogelijk. Gelukkig en dat doet me écht deugt, lees ik hier dat het ook sommige van jullie overkomen is, én dat het niet zozeer fout is alswel er ook een reden bestaat, van beiden kanten, dat zoiets je overkomt. Je kiest er immers niet voor. Je denkt niet "jippieeeeeeeee, ik ga vandaag eens fijn een getrouwde man aan de haak slaan en een huwelijk stuk maken". Wat je kan doen is zolang en zoveel mogelijk verzet bieden. Dat heb ik altijd gedaan en blijf ik ook doen zolang het in mijn vermogen ligt. Máár zolang het in mijn vermogen ligt... Diep van binnen wil ik uiteraard niets liever dan "echt" met hem samen zijn. Daar verlang ik soms zó sterk naar. Maar al die haken- en ogen, tegenstrijdige gevoelens etc.
Tóch kan ik me ook voorstellen , omdat we nog weleens samen zijn, dat ik een zwak moment krijg en de toon gezet wordt. Ik schreef eerder al dat het in de lucht hangt. Er zijn momenten geweest waarop er lichamelijk kontakt was van zijn kant, maar ik min of meer weerstand bood. Ook een keer dat we samen waren bij hem thuis en ik besloot weg te gaan voordat......... zoiets voel je, ook aan kleine dingetjes zoals oogkontakt, heel sterk aan.
De laatste tijd praat ik veel met hem, doen we dingen "samen" en bij alles wat ik doe denk ik aan hem. Wat zal hij er van vinden? Dat schept sowieso een band. Hij is degene die mij op dit moment gelukkige momenten bezorgt. Ook niet altijd want soms zie ik hem een aantal dagen niet en dat voelt op de een of andere manier eenzaam. Ik ben meer met hem bezig dan alle ellende die ik met x doorgemaakt heb en nog meemaak.
Het is heel lastig uit te leggen omdat ik hier niet kan vertellen in welke hoedanigheid ik hem ken. Ik wil wel vast kwijt, wat ik eerder niet deed, dat zijn vrouw tevens een vriendin van mij is. Had ik haar niet gekend, dan vrees ik toch dat het al gebeurd zou zijn. Ik kende hem eerder dan haar overigens... de vriendschap met haar kwam later. Tóch heb ik momenten waarop ik niet aardig denk over haar... Ik zeg bewust denk.. want in werkelijkheid is het een kei-lieve meid.
Hij weet trouwens niet, maar voelt het wellicht wel, dat ik verliefd op hem ben. Andersom is dat ook het geval. Hij heeft het nooit uitgesproken maar ik heb heel sterk het vermoeden door dingen die gezegd/gebeurd zijn dat dat wel het geval is. Voor hem is het ook lastig gezien de manier waarop we elkaar kennen.
Lieve Dubio... je verhaal wat je "klaargezet" hebt, maar (nog) niet durf te plaatsen mag je mailen hoor. Wat jij wilt, lieve meid...*;
Wel, ik ga even een happie eten koken..
Liefs,
Thirza
Kom net thuis, lees jullie reacties en ook hoe gevoelig dit onderwerp ligt. Vind het trouwens wel ontzettend fijn hoe respect- en begripvol hierop naar elkaar gereageerd wordt. Ik durfde er bijna niet over te beginnen want als ik zo hier en daar op dit forum de reacties lees, dan krijg je het idee dat je een hele foute vrouw bent zodra je verliefd wordt op een getrouwde man. Laat staan als je er voor open staat. Over het algemeen is de stelling "van een getrouwde man blijf je af". Geen discussie over mogelijk. Gelukkig en dat doet me écht deugt, lees ik hier dat het ook sommige van jullie overkomen is, én dat het niet zozeer fout is alswel er ook een reden bestaat, van beiden kanten, dat zoiets je overkomt. Je kiest er immers niet voor. Je denkt niet "jippieeeeeeeee, ik ga vandaag eens fijn een getrouwde man aan de haak slaan en een huwelijk stuk maken". Wat je kan doen is zolang en zoveel mogelijk verzet bieden. Dat heb ik altijd gedaan en blijf ik ook doen zolang het in mijn vermogen ligt. Máár zolang het in mijn vermogen ligt... Diep van binnen wil ik uiteraard niets liever dan "echt" met hem samen zijn. Daar verlang ik soms zó sterk naar. Maar al die haken- en ogen, tegenstrijdige gevoelens etc.
Tóch kan ik me ook voorstellen , omdat we nog weleens samen zijn, dat ik een zwak moment krijg en de toon gezet wordt. Ik schreef eerder al dat het in de lucht hangt. Er zijn momenten geweest waarop er lichamelijk kontakt was van zijn kant, maar ik min of meer weerstand bood. Ook een keer dat we samen waren bij hem thuis en ik besloot weg te gaan voordat......... zoiets voel je, ook aan kleine dingetjes zoals oogkontakt, heel sterk aan.
De laatste tijd praat ik veel met hem, doen we dingen "samen" en bij alles wat ik doe denk ik aan hem. Wat zal hij er van vinden? Dat schept sowieso een band. Hij is degene die mij op dit moment gelukkige momenten bezorgt. Ook niet altijd want soms zie ik hem een aantal dagen niet en dat voelt op de een of andere manier eenzaam. Ik ben meer met hem bezig dan alle ellende die ik met x doorgemaakt heb en nog meemaak.
Het is heel lastig uit te leggen omdat ik hier niet kan vertellen in welke hoedanigheid ik hem ken. Ik wil wel vast kwijt, wat ik eerder niet deed, dat zijn vrouw tevens een vriendin van mij is. Had ik haar niet gekend, dan vrees ik toch dat het al gebeurd zou zijn. Ik kende hem eerder dan haar overigens... de vriendschap met haar kwam later. Tóch heb ik momenten waarop ik niet aardig denk over haar... Ik zeg bewust denk.. want in werkelijkheid is het een kei-lieve meid.
Hij weet trouwens niet, maar voelt het wellicht wel, dat ik verliefd op hem ben. Andersom is dat ook het geval. Hij heeft het nooit uitgesproken maar ik heb heel sterk het vermoeden door dingen die gezegd/gebeurd zijn dat dat wel het geval is. Voor hem is het ook lastig gezien de manier waarop we elkaar kennen.
Lieve Dubio... je verhaal wat je "klaargezet" hebt, maar (nog) niet durf te plaatsen mag je mailen hoor. Wat jij wilt, lieve meid...*;
Wel, ik ga even een happie eten koken..
Liefs,
Thirza
dinsdag 26 juni 2007 om 21:38
Leo, ik heb geen enkele behoefte om aan mijn ex verantwoording af te leggen over mijn eventuele liefdesleven, maar heb wel het gevoel dat hij dwars door me heen zou kijken als er van zo iets sprake zou zijn, en glashard liegen, daar ben ik niet best in.
Ben inderdaad nooit zonder de kinderen. Ex heeft geen eigen woonruimte dus dat belet hem om de kinderen bij zich te nemen, toen hij nog wel een huis had en de kinderen opving was dat toch ook niet langer dan 24 uur. Vriendinnen zijn druk met hun eigen gezin of sores of wonen ver weg. Mijn moeder durft het niet aan om op drie doerakken te passen, weigert ook simpelweg.
Die abortus: rationeel weet ik best dat ik geen verantwoordelijkheid draag. Die mensen hadden al jaren een relatie en zij wist nog maar een week of wat van mijn bestaan. Ze was oud genoeg om eventueel alleen haar kind op te voeden. Maar mijn gevoel wil niet mee: ik wás er, ik had er niet hoeven zijn, slechte karmapunten.
Thirza *; Ik weet nog maar al te goed hoe nodig je iemand kan hebben, je levenslijn.
Ben inderdaad nooit zonder de kinderen. Ex heeft geen eigen woonruimte dus dat belet hem om de kinderen bij zich te nemen, toen hij nog wel een huis had en de kinderen opving was dat toch ook niet langer dan 24 uur. Vriendinnen zijn druk met hun eigen gezin of sores of wonen ver weg. Mijn moeder durft het niet aan om op drie doerakken te passen, weigert ook simpelweg.
Die abortus: rationeel weet ik best dat ik geen verantwoordelijkheid draag. Die mensen hadden al jaren een relatie en zij wist nog maar een week of wat van mijn bestaan. Ze was oud genoeg om eventueel alleen haar kind op te voeden. Maar mijn gevoel wil niet mee: ik wás er, ik had er niet hoeven zijn, slechte karmapunten.
Thirza *; Ik weet nog maar al te goed hoe nodig je iemand kan hebben, je levenslijn.
dinsdag 26 juni 2007 om 22:30
Op dit moment voel ik me prima met mijn kerels, heb echt niet de behoefte om erop uit te trekken, zou me waarschijnlijk verloren voelen in een café of kroeg. Of ik zou met een vriendin moeten gaan natuurlijk.
Mijn ex heeft me behoorlijk om de oren geslagen met een misstap vroeg in de relatie. Ik wil het woord hoer niet meer uit zijn mond horen komen, naar mij toe. Laat hem maar de eerste zijn die weer wat gaat scharrelen, mijn tijd komt nog wel. Maar goed, vanwege zulke negatieve reacties zal ik niet gauw open zijn naar hem over hoe mijn liefdesleven eruit zou zien.
Er is gewoon zoveel kapot. Durf niet eens iemand dichtbij me te laten komen, wat als hij tegenvalt, wat als hij, zoals in onze topics beschreven wordt, na jaren ineens zijn ware gezicht laat zien? Wat als onze sexuele verlangens niet overeenkomen.
Heb jij dat niet? De angst dat een andere man jouw lichaam weer zal schenden?
Mijn ex heeft me behoorlijk om de oren geslagen met een misstap vroeg in de relatie. Ik wil het woord hoer niet meer uit zijn mond horen komen, naar mij toe. Laat hem maar de eerste zijn die weer wat gaat scharrelen, mijn tijd komt nog wel. Maar goed, vanwege zulke negatieve reacties zal ik niet gauw open zijn naar hem over hoe mijn liefdesleven eruit zou zien.
Er is gewoon zoveel kapot. Durf niet eens iemand dichtbij me te laten komen, wat als hij tegenvalt, wat als hij, zoals in onze topics beschreven wordt, na jaren ineens zijn ware gezicht laat zien? Wat als onze sexuele verlangens niet overeenkomen.
Heb jij dat niet? De angst dat een andere man jouw lichaam weer zal schenden?
woensdag 27 juni 2007 om 10:40
Ik heb allerlei destabiliserende ervaringen met sex en liefde, vandaar dat ik nu nog even mijn wonden lik. Geen idee hoe lang even nog zal duren. Djeez, kan nog wel vijf jaar zijn of zo. Voor degenen die nu een liefde hebben: het lijkt me heerlijk, als je dat gewoon weer kunt voelen, dat samenzijn.
Sex alleen: tot nu toe is het me niet gelukt. Ik werd ter plekke verliefd, en dan echt niet op mensen die goed voor me waren. Werd ook heel erg depressief als het weer een misser bleek te zijn. Of beter gezegd: ik was depressief, maar voelde het harder als ik zonder liefde was.
Sex alleen: tot nu toe is het me niet gelukt. Ik werd ter plekke verliefd, en dan echt niet op mensen die goed voor me waren. Werd ook heel erg depressief als het weer een misser bleek te zijn. Of beter gezegd: ik was depressief, maar voelde het harder als ik zonder liefde was.
woensdag 27 juni 2007 om 22:14
Hoi Mamzelle en de rest... :R
Bij mij heeft het ook 3 jaar geduurd voordat ik weer iemand in mijn buurt kon verdragen (heb in die 3 jaar dus zelfs niet gezoend of wat dan ook) en 7 jaar voordat ik weer een echte relatie aanging. En ja, het is inderdaad heel fijn om nu weer samen met iemand te zijn, en je op je gemak te voelen met iemand.
Maar ik heb die 7 jaren dat ik alleen woonde zeker niet als negatief ervaren, ik vond het eigenlijk wel heel prettig om alleen maar rekening met mezelf te hoeven houden (en met de kinderen dan, maar dat is anders.... toch?). En het was best een leerzame periode, ik heb toen goed geleerd alleen te zijn, en heb ervaren dat ik alleen zijn helemaal nog niet zo gek vond.
Sex alleen om de sex is me "sinds toen" ook niet meer gelukt, maar dat trok me ook niet aan, wel een paar érg korte relaties gehad, maar dat was toch net iets meer dan een ONS en dat waren mannen die ik op z'n minst leuk vond. Verliefd werd ik juist helemaal niet snel, het was eerder zo dat ik dacht, jee, wat kost me dit veel energie... en dan zette ik er maar gauw weer een punt achter. Achteraf natuurlijk een duidelijk teken dat ik nog niet zo ver was.
Doordat ik ervaren heb dat ik me ook goed voel als ik alleen ben, en dat ik dat aankan, voel ik me vrijer in mijn huidige relatie. Minder afhankelijk. Het is denk ik goed om de tijd te nemen die je nodig hebt, zo lang je je nog niet helemaal goed voelt in de buurt van een man is het natuurlijk erg moeilijk weer een relatie aan te gaan. En hoeveel tijd je nodig zult hebben... tja, lastig te voorspellen denk ik. Toen ik nog niet zo lang alleen was was ik er absoluut van overtuigd nooit weer een vaste relatie aan te gaan.
donderdag 28 juni 2007 om 08:42
Ik heb me juist suf ge-ONS-nd nadat ik weg was bij mijn ex. Ik heb een soort slettebaktour door Nederland gemaakt zo'n beetje. Ik was ook totaal niet voorzichtig met mezelf en kwam in situaties terecht waarvan me nu de rillingen over mijn rug lopen als ik er aan terugdenk.
Na maanden in de SM scéne te hebben rondgezworven kwam het me van de een op de andere dag de keel uit, al die kerels, en stopte ik er mee. Toen ben ik een tijd alleen geweest, al kende ik mijn huidige echtgenoot al wel, als kennis/vriend. Na zeven maanden vriendschap kregen we eh.....verkering zeg maar. :D
Ik denk dat als ik toen al op het forum had geschreven en met andere vrouwen in contact was gekomen die in een vergelijkbare situatie zaten, had ik die slettebaktour misschien wel overgeslagen, wie weet. Het alleen zijn vond ik ook niet erg, sterker nog, ik vond het zelfs moeilijk om mijn man toe te laten in mijn leven, zo had ik het naar mijn zin in m'n eentje.
Iedereen reageert ook in dit soort gevallen anders valt mij op. In het alleen willen zijn of juist weer zo snel mogelijk aan de man zien te komen.
Na maanden in de SM scéne te hebben rondgezworven kwam het me van de een op de andere dag de keel uit, al die kerels, en stopte ik er mee. Toen ben ik een tijd alleen geweest, al kende ik mijn huidige echtgenoot al wel, als kennis/vriend. Na zeven maanden vriendschap kregen we eh.....verkering zeg maar. :D
Ik denk dat als ik toen al op het forum had geschreven en met andere vrouwen in contact was gekomen die in een vergelijkbare situatie zaten, had ik die slettebaktour misschien wel overgeslagen, wie weet. Het alleen zijn vond ik ook niet erg, sterker nog, ik vond het zelfs moeilijk om mijn man toe te laten in mijn leven, zo had ik het naar mijn zin in m'n eentje.
Iedereen reageert ook in dit soort gevallen anders valt mij op. In het alleen willen zijn of juist weer zo snel mogelijk aan de man zien te komen.
