Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel VII
donderdag 1 november 2018 om 10:33
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu 2 jaren later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 7.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor wederom een nieuw topic, waar we elkaar kunnen ontmoeten.
Bedankt voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm:
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
Link naar deel 6:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... p=29194425
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu 2 jaren later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 7.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor wederom een nieuw topic, waar we elkaar kunnen ontmoeten.
Bedankt voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm: | begrip | betekenis |
|---|---|
| LV | Lieve Vriendin |
| MM | Manmens |
| ZH | Zak Hooi |
| BV | Beste Vriend |
| WWD | WeggeWaaid Dakraam |
| OmSnowen | iets wat eerst een negatieve lading voor je had veranderen in iets positiefs |
| GePruttel | woorden en activiteiten die je een vrolijk, fijn gevoel bezorgen |
| Plantjesdag | een dag waarop het niet gaat. Je lichaam werkt niet en heeft liefdevolle berichtjes (via het topic of telefoon of irl), zelfzorg en mensen nodig |
| Mosdag | een dag waarop je je minder dan een plant voelt. Je zit gevangen in een waas van angst en paniek, wat ervoor zorgt dat zelfs de meest basale lichaamsfuncties niet vanzelfsprekend zijn. Er is weinig tot geen taal, wat contact maken moeilijk maakt. |
| PT | Pittige Therapie. Zorg voor, tijdens en na een PT extra goed voor jezelf  |
| ODS teken | Over De Streep teken. Een lief, warm, steunend gebaar voor iemand die dapper bezig is |
| Dansen | Een stapje vooruit, een stapje terug, het gaat niet om alleen maar vooruitgaan, je bent gewoon aan het dansen |
| Verdwalen in je hoofd | Een verdedigingsstrategie van je hersenen waarbij je zaken anders waarneemt dan ze in werkelijkheid zijn. |
| Domino-effect | 1. Dat moment waarop iets je nét teveel wordt en je hele kaartenhuis van zelfzorg, nieuwe inzichten, en nieuw gedrag instort zodat het voelt alsof je weer helemaal opnieuw moet beginnen. Zie ook 'dansen'. 2. Een woord/ervaring/gedachte/gevoel/persoon triggert jou, waarna een negatieve gedachte volgt. Deze wordt vervolgens weer gevolgd door nog een negatieve gedachte. En nog een. Dit gaat door tot je je helemaal overspoeld en wanhopig voelt, waardoor je niet in staat bent nog te relativeren. |
| nog leeg | nog leeg |
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
Link naar deel 6:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... p=29194425
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
donderdag 18 april 2019 om 13:28
Sofie... hoezo vraag je specifiek naar mij? Word ik opgemerkt, gemist, gezien? Hoe kan dat? Er waren/zijn er teveel in mijn IRL leven die dat nog steeds niet doen/deden.
Veel verschillende stemmen, tegenstrijdige stemmen in 'mijn bus met passagiers'.
Enerzijds zwaar aan het overleven, anderzijds nieuwe leuke plannen aan het maken.
Hoe tegenstrijdig kan het zijn. Lief dat je naar me vraagt, terwijl ik niet de minste energie heb om op wie dan ook te reageren.
voor iedereen hier.
Veel verschillende stemmen, tegenstrijdige stemmen in 'mijn bus met passagiers'.
Enerzijds zwaar aan het overleven, anderzijds nieuwe leuke plannen aan het maken.
Hoe tegenstrijdig kan het zijn. Lief dat je naar me vraagt, terwijl ik niet de minste energie heb om op wie dan ook te reageren.
voor iedereen hier.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 18 april 2019 om 22:08
@EV: omdat ik je lief vind en omdat ik je mis.
Je hoeft hier niet te schrijven als je er geen energie voor hebt, of om welke andere reden dan ook. Alleen als het goed voor je voelt.
Blijf maar vooral goed luisteren naar al die tegenstrijdigheid in jouw bus, het zijn allemaal stukjes EV. Wees gewoon een vriendelijke en ook duidelijke buschauffeur. Die laat ook niemand anders aan het stuur en bepaalt zelf hoe hard hij rijdt, wanneer hij stopt, enzovoorts. Het fijne is het bordje wat ze vaak hebben: 'niet praten met de chauffeur'. Niemand praat met hem, hij kan er naar luisteren als hij dit wil en als hij daar even geen oren naar heeft, luistert hij niet.
Je hoeft hier niet te schrijven als je er geen energie voor hebt, of om welke andere reden dan ook. Alleen als het goed voor je voelt.
Blijf maar vooral goed luisteren naar al die tegenstrijdigheid in jouw bus, het zijn allemaal stukjes EV. Wees gewoon een vriendelijke en ook duidelijke buschauffeur. Die laat ook niemand anders aan het stuur en bepaalt zelf hoe hard hij rijdt, wanneer hij stopt, enzovoorts. Het fijne is het bordje wat ze vaak hebben: 'niet praten met de chauffeur'. Niemand praat met hem, hij kan er naar luisteren als hij dit wil en als hij daar even geen oren naar heeft, luistert hij niet.
donderdag 18 april 2019 om 22:57
maandag 22 april 2019 om 10:33
Mooi geschreven Sofie, heb ik veel aan, dank je wel!Sofie1979 schreef: ↑18-04-2019 22:08Wees gewoon een vriendelijke en ook duidelijke buschauffeur. Die laat ook niemand anders aan het stuur en bepaalt zelf hoe hard hij rijdt, wanneer hij stopt, enzovoorts. Het fijne is het bordje wat ze vaak hebben: 'niet praten met de chauffeur'. Niemand praat met hem, hij kan er naar luisteren als hij dit wil en als hij daar even geen oren naar heeft, luistert hij niet.
Ik lees jullie hier, lieve Snow, Elmervrouw, Smallthings, Tobbie, Sun, en denk ook aan andere lieverds van hier
Fijne tweede paasdag
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
dinsdag 23 april 2019 om 19:32
Snow, ik durf wel voor iedereen hier te schrijven dat een pb (aan wie je die dan ook wil richten) echt niet netjes of goed geschreven hoeft te zijn. Dus laat je daar ajb niet door tegenhouden.
Ik begreep uit een ander topic dat het nog niet beter gaat met je vriend, wat ik heel erg voor jullie allebei vind. Blijf de hulp vragen die je nodig hebt, praktisch, emotioneel, op alle andere manieren, hier, en elders.
Ik begreep uit een ander topic dat het nog niet beter gaat met je vriend, wat ik heel erg voor jullie allebei vind. Blijf de hulp vragen die je nodig hebt, praktisch, emotioneel, op alle andere manieren, hier, en elders.
dinsdag 23 april 2019 om 21:45
Hallo allemaal!
Ik durfde na mijn vorige post dus niet meer op het forum omdat ik bang was dat jullie zouden vragen of ik al naar de huisarts ben geweest (wat ik dus niet ben).
De afgelopen twee weken gaat het wel. Ik merk dat het helpt als ik elke middag op tijd naar huis ga (dus binnen één uur na einde les). Dan heb ik 's middags nog wel een dipje als ik thuis kom, maar dan is niet meteen de hele middag en avond afgeschreven en voel ik me niet oververmoeid.
Maar: vandaag hadden wij een gesprek op het werk en er moeten dus echt mensen uit. Op héle korte termijn. Deze week moet het besloten worden en er hangt heel veel werk aan vast en iedereen (ook onze cursisten) gaan hier last van krijgen (en daar krijg ik dan ook weer last / stress van). Het is allemaal een zooitje.
Ik kijk wel naar vacatures, maar een zelfde functie als ik nu heb, is hier niet. En ik weet niet of ik überhaupt nog fulltime aan kan, ook niet in andere branches. Wat als ik dan ook steeds overprikkeld ben aan het einde van de dag? Durf ik dat eerst uit te proberen? Kom ik sowieso nog wel aan een baan, ik heb echt geen doorsnee cv en ik weet ook nog steeds niet wat ik nou eigenlijk wil en kan (daar probeer ik al 10 jaar achter te komen).
En die huisarts durf ik dus ook niet. Ik heb een vermoeden van een richting waar het probleem bij mij zit, maar ik wil dat niet moeten uitspreken (want dan is het echt, misschien) en ik betwijfel of hij mij wel gelooft en het laatste waar ik zin in heb, is om hem te moeten overtuigen en als het ware om een doorverwijzing moeten 'zeuren.' En stel als ik het al zou durven, sta ik eerst nog maanden op een wachtlijst en misschien komt er vervolgens wel helemaal niks uit het onderzoek of manipuleer ik het per ongeluk omdat ik wil dat dat eruit komt en dan is de uitslag niet betrouwbaar. Nog steeds aan het struisvogelen dus.
EV: hier op het forum ben jij zichtbaar!
Snow:
En alle anderen: 
Ik durfde na mijn vorige post dus niet meer op het forum omdat ik bang was dat jullie zouden vragen of ik al naar de huisarts ben geweest (wat ik dus niet ben).
De afgelopen twee weken gaat het wel. Ik merk dat het helpt als ik elke middag op tijd naar huis ga (dus binnen één uur na einde les). Dan heb ik 's middags nog wel een dipje als ik thuis kom, maar dan is niet meteen de hele middag en avond afgeschreven en voel ik me niet oververmoeid.
Maar: vandaag hadden wij een gesprek op het werk en er moeten dus echt mensen uit. Op héle korte termijn. Deze week moet het besloten worden en er hangt heel veel werk aan vast en iedereen (ook onze cursisten) gaan hier last van krijgen (en daar krijg ik dan ook weer last / stress van). Het is allemaal een zooitje.
Ik kijk wel naar vacatures, maar een zelfde functie als ik nu heb, is hier niet. En ik weet niet of ik überhaupt nog fulltime aan kan, ook niet in andere branches. Wat als ik dan ook steeds overprikkeld ben aan het einde van de dag? Durf ik dat eerst uit te proberen? Kom ik sowieso nog wel aan een baan, ik heb echt geen doorsnee cv en ik weet ook nog steeds niet wat ik nou eigenlijk wil en kan (daar probeer ik al 10 jaar achter te komen).
En die huisarts durf ik dus ook niet. Ik heb een vermoeden van een richting waar het probleem bij mij zit, maar ik wil dat niet moeten uitspreken (want dan is het echt, misschien) en ik betwijfel of hij mij wel gelooft en het laatste waar ik zin in heb, is om hem te moeten overtuigen en als het ware om een doorverwijzing moeten 'zeuren.' En stel als ik het al zou durven, sta ik eerst nog maanden op een wachtlijst en misschien komt er vervolgens wel helemaal niks uit het onderzoek of manipuleer ik het per ongeluk omdat ik wil dat dat eruit komt en dan is de uitslag niet betrouwbaar. Nog steeds aan het struisvogelen dus.
EV: hier op het forum ben jij zichtbaar!
Snow:
En alle anderen:
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
woensdag 24 april 2019 om 08:28
@Imaginairy_Diva, als je nog maanden op een wachtlijst zou kunnen komen te staan, is het dan niet juist verstandig dat zo snel mogelijk te regelen? Onderzoeken manipuleren is een zorg die veel voorkomt, maar reken maar dat de vragenlijsten zo in elkaar zitten dat het moeilijk, zo niet onmogelijk, is om die te manipuleren. En dan is er nog iemand die de vragen stelt en jouw gedrag ziet, en heus heeft geleerd om door bepaalde dingen heen te prikken.
Als je baan hier ophoudt (die kans meen ik te proeven uit je bericht), dan krijg je eerst toch WW en heb je echt wel wat tijd om naar andere banen uit te kijken. Dat hoeft niet nu. Waarom zou je eigenlijk per se fulltime moeten werken? Als je met minder inkomen alles kan betalen, kan je misschien met minder uren toe en kom je meer aan rust toe.
Als je baan hier ophoudt (die kans meen ik te proeven uit je bericht), dan krijg je eerst toch WW en heb je echt wel wat tijd om naar andere banen uit te kijken. Dat hoeft niet nu. Waarom zou je eigenlijk per se fulltime moeten werken? Als je met minder inkomen alles kan betalen, kan je misschien met minder uren toe en kom je meer aan rust toe.
donderdag 25 april 2019 om 08:58
Lieve Diva,
Je draait al een behoorlijke tijd in het zelfde cirkeltje rond. De Diva dit ik ken, is permanent overprikkeld, op zoek naar rust, eigen grenzen negerend, bang om de verantwoordelijkheid te dragen voor keuzes.
De 'winst' van het doen wat je nu doet, is dat je zelf geen keuzes hoeft te maken. Ze gaan, vroeg of laat, voor je genomen worden. Dat kan goed en iets minder goed uitpakken.
Als je ontslagen wordt, kun je eindelijk op zoek naar een baan die beter bij je past, met minder werkdruk, die fijner is. Dan 'ontsnap' je zonder dat je hiervoor verantwoordelijkheid hoeft te nemen: het is je overkomen. Hoe eng/ingewikkeld het ook is om te dealen met de onzekerheid van geen baan hebben, het is vele malen makkelijker dan zelf de verantwoordelijkheid nemen om te stoppen met werk wat er voor zorgt dat je jezelf van vakantie naar vakantie pusht, overprikkeld en overbelast.
Hetzelfde geldt voor het instorten met een burn-out: dan heb je een heel goed excuus om naar de huisarts te gaan en de verwijzing te vragen voor het onderzoek wat je graag wilt.
Er zijn ook andere manieren, Diva.
Je kunt zelf regie nemen.
Het deel van je lichaam wat net als een struisvogelhoofd onder het zand verstopt zit, tevoorschijn halen.
Doen wat nodig is.
Dat vraagt moed, doorzettingsvermogen en wilskracht.
Drie dingen waarover je beschikt, dat bewijs je elke dag als je jezelf weer over je eigen grenzen pusht.
Zet die dingen in voor het (durven) nemen van verantwoordelijkheid voor je eigen leven en je komt een heel eind. Dat weet ik zeker.
Het onderzoek waarover je het hebt, is dit naar daar waar je eerder je vermoedens over uitsprak? (Ik durf het even niet te noemen omdat je het in je post nu zelf niet noemt, dus het blijft een beetje vaag) Want in dat geval: vragen om een gerichte verwijzing voor onderzoek ipv behandeling, met als argument dat je een verklaring zoekt voor een tig aantal dingen waar je in je leven tegenaan loopt. Je kunt wel je vermoedens uitspreken richting huisarts over welke kant je op denkt, maar je hoeft de diagnose heus niet al zeker te weten, daarvoor wil je juist graag het onderzoek.....
Je draait al een behoorlijke tijd in het zelfde cirkeltje rond. De Diva dit ik ken, is permanent overprikkeld, op zoek naar rust, eigen grenzen negerend, bang om de verantwoordelijkheid te dragen voor keuzes.
De 'winst' van het doen wat je nu doet, is dat je zelf geen keuzes hoeft te maken. Ze gaan, vroeg of laat, voor je genomen worden. Dat kan goed en iets minder goed uitpakken.
Als je ontslagen wordt, kun je eindelijk op zoek naar een baan die beter bij je past, met minder werkdruk, die fijner is. Dan 'ontsnap' je zonder dat je hiervoor verantwoordelijkheid hoeft te nemen: het is je overkomen. Hoe eng/ingewikkeld het ook is om te dealen met de onzekerheid van geen baan hebben, het is vele malen makkelijker dan zelf de verantwoordelijkheid nemen om te stoppen met werk wat er voor zorgt dat je jezelf van vakantie naar vakantie pusht, overprikkeld en overbelast.
Hetzelfde geldt voor het instorten met een burn-out: dan heb je een heel goed excuus om naar de huisarts te gaan en de verwijzing te vragen voor het onderzoek wat je graag wilt.
Er zijn ook andere manieren, Diva.
Je kunt zelf regie nemen.
Het deel van je lichaam wat net als een struisvogelhoofd onder het zand verstopt zit, tevoorschijn halen.
Doen wat nodig is.
Dat vraagt moed, doorzettingsvermogen en wilskracht.
Drie dingen waarover je beschikt, dat bewijs je elke dag als je jezelf weer over je eigen grenzen pusht.
Zet die dingen in voor het (durven) nemen van verantwoordelijkheid voor je eigen leven en je komt een heel eind. Dat weet ik zeker.
Het onderzoek waarover je het hebt, is dit naar daar waar je eerder je vermoedens over uitsprak? (Ik durf het even niet te noemen omdat je het in je post nu zelf niet noemt, dus het blijft een beetje vaag) Want in dat geval: vragen om een gerichte verwijzing voor onderzoek ipv behandeling, met als argument dat je een verklaring zoekt voor een tig aantal dingen waar je in je leven tegenaan loopt. Je kunt wel je vermoedens uitspreken richting huisarts over welke kant je op denkt, maar je hoeft de diagnose heus niet al zeker te weten, daarvoor wil je juist graag het onderzoek.....
vrijdag 26 april 2019 om 00:33
k Zit een beetje slecht in mijn woorden.
Maar ik lees jullie, al lukt het me niet om de woorden te vinden om te reageren.
@Snow k wens je sterkte in deze loodzware tijd.
@Diva: ik herken altijd zoveel in wat jij schrijft. En ook in wat anderen aan jou schrijven. Even over je angst om een onderzoek te manipuleren. Dat heb ik ook gehad. Héél erg. En ik heb het ook maar gewoon gezegd, toen ik vragenlijsten had moeten invullen. Dat ik niet wist of het eigenlijk wel klopte wat ik ingevuld had. Of ik sommige dingen niet heel erg overdreven had en dat ik het lastig vind om te schipperen tussen enerzijds mezelf serieus nemen en anderzijds dingen ook niet willen overdrijven. Daar zijn we later nog weleens op teruggekomen. Dat het bij mij ermee te maken heeft dat ik mezelf lam kan leggen door perfectionisme, eigenlijk pas voor mezelf wil kiezen als ik denk dat het helemaal perfect is en mijn motieven helemaal zuiver zijn - en daar zit vervolgens ook wel weer iets achter wat Small (ja, ook jij Small!) en Sofie hierboven zo goed verwoorden.
@EV: nou en of jij hier gezien en gewaardeerd wordt!
@Allen: bedankt voor jullie woorden, aan mij en elkaar. Ik heb veel aan wat jullie schrijven, trek me eraan op, ook aan de posts die niet aan mij gericht zijn.
Veel liefs!
Maar ik lees jullie, al lukt het me niet om de woorden te vinden om te reageren.
@Snow
k wens je sterkte in deze loodzware tijd.@Diva: ik herken altijd zoveel in wat jij schrijft. En ook in wat anderen aan jou schrijven. Even over je angst om een onderzoek te manipuleren. Dat heb ik ook gehad. Héél erg. En ik heb het ook maar gewoon gezegd, toen ik vragenlijsten had moeten invullen. Dat ik niet wist of het eigenlijk wel klopte wat ik ingevuld had. Of ik sommige dingen niet heel erg overdreven had en dat ik het lastig vind om te schipperen tussen enerzijds mezelf serieus nemen en anderzijds dingen ook niet willen overdrijven. Daar zijn we later nog weleens op teruggekomen. Dat het bij mij ermee te maken heeft dat ik mezelf lam kan leggen door perfectionisme, eigenlijk pas voor mezelf wil kiezen als ik denk dat het helemaal perfect is en mijn motieven helemaal zuiver zijn - en daar zit vervolgens ook wel weer iets achter wat Small (ja, ook jij Small!) en Sofie hierboven zo goed verwoorden.
@EV: nou en of jij hier gezien en gewaardeerd wordt!
@Allen: bedankt voor jullie woorden, aan mij en elkaar. Ik heb veel aan wat jullie schrijven, trek me eraan op, ook aan de posts die niet aan mij gericht zijn.
Veel liefs!
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
dinsdag 30 april 2019 om 07:49
@Snow: hoe is het?
@Diva: zijn er nog ontwikkelingen, bij jou, en/of op je werk? En als dit niet zo is, mag je daar ook gerust over schrijven hoor. Mocht je (ik weet niet of dit bij je aan de hand is) denken dat je stom gevonden wordt als je anders doet dan dat wat sommige schrijfsters (waaronder ik) je hebben meegegeven: dat is niet het geval.
Als iets moeilijk is, of juist geweldig mooi, of whatever: er mag áltijd over geschreven worden.
@EV:
@ST: je woorden komen op mij niet beroerd over. Helemaal niet zelf. Wel lief en zorgzaam en duidelijk.
@Dana: fijn dat je je inzichten met ons deelt. Daar heb ik dan weer veel aan. Volgens mij hebben we allemaal een beetje veel aan elkaar.
@allemaal: ik lees jullie graag en soms mis ik jullie een beetje.
@Diva: zijn er nog ontwikkelingen, bij jou, en/of op je werk? En als dit niet zo is, mag je daar ook gerust over schrijven hoor. Mocht je (ik weet niet of dit bij je aan de hand is) denken dat je stom gevonden wordt als je anders doet dan dat wat sommige schrijfsters (waaronder ik) je hebben meegegeven: dat is niet het geval.
Als iets moeilijk is, of juist geweldig mooi, of whatever: er mag áltijd over geschreven worden.
@EV:
@ST: je woorden komen op mij niet beroerd over. Helemaal niet zelf. Wel lief en zorgzaam en duidelijk.
@Dana: fijn dat je je inzichten met ons deelt. Daar heb ik dan weer veel aan. Volgens mij hebben we allemaal een beetje veel aan elkaar.
@allemaal: ik lees jullie graag en soms mis ik jullie een beetje.
dinsdag 30 april 2019 om 18:14
Lieve ST, Snow, Sofie, Dana: bedankt voor jullie lieve woorden aan mij.
Jullie hebben allemaal gelijk, veel als...dan, maar zolang ik niet aan de als begin, zal er nooit een dan komen. Dat denk ik zelf ook vaak.
Ik vind het gewoon zo moeilijk uit te spreken waar ik aan denk omdat het dan echt is en ook omdat ik denk dat bijvoorbeeld mijn man dit meteen zal gaan ontkennen. Hij denkt dat ik hooggevoelig ben en schuift alles daarop af. Dit labeltje accepteert hij overigens wel hoor. Ik ben bang dat de huisarts het ook wegwuift en weer op de lichamelijke toer gaat. Ik wil best nog eens een bloedonderzoek, maar ik hoef echt niet naar de cardioloog terwijl ik naar de ggz moet. Ik wil echt helemaal niet naar een cardioloog, ik vind alles wat daarmee te maken heeft heel eng
De laatste keer dat ik naar de huisarts ging voor mijn vermoeidheid (2 jaar geleden) had hij het hierover vandaar dat ik dit als voorbeeld noem.
Update van het werk, de korte versie: het is nog steeds een zooitje. Ik heb vorige week mijn beslissing binnen de mogelijkheden die er zijn doorgegeven aan onze manager én een aparte mail gestuurd met de vraag of ze het a.u.b. zo netjes en zorgvuldig mogelijk voor alle partijen kunnen afwikkelen. Ik heb daar een fijn antwoord op gekregen, maar inmiddels is er weer veel gebeurd en gezegd en blijkt dat het toch met de botte bijl moet allemaal. Ik heb besloten om met behoud van ww-aanvraag uren in te leveren en ze is daarmee ook akkoord gegaan, maar verder is er nog niks duidelijk. Alleen dat het allemaal zo snel mogelijk rond moet komen en dat er dus geen redelijke termijn is en zonder oog voor de cursisten. De reden dat ik vrijwillig uren in ga leveren is omdat ik de stress van deze reorganisatie er echt niet nog bij kan hebben. Ik ga van 2 naar 1 groep en dat is een hele fijne groep met een laag niveau, waarin ik de minste hectiek ervaar. Alleen moet er nog veel gebeuren voordat het zover is en ga ik daar nog veel stress van krijgen. Vanmiddag heb ik man gevraagd om me op tijd op te halen (hij werkte thuis) omdat ik anders echt niet weg zou komen op het werk. Een beetje zelfbescherming
Ik ben al dagen overprikkeld en trek het allemaal maar net. Ik moet echt opletten.
Wat de huisarts betreft heb ik nu een soort van stok achter de deur. Ik moet toch een afspraak maken voor het bevolkingsonderzoek en ik wil dan meteen een tweede afspraak maken voor mezelf. Dus één bij de assistent of vrouwelijke arts en dan één bij mijn eigen huisarts. Dat zal toch binnen afzienbare tijd moeten gaan gebeuren en ik haat bellen, dus kan ik maar beter meteen 2 afspraken maken. Ik vind ook dat er iets moet gaan gebeuren. Nu nog even moed verzamelen...
Jullie hebben allemaal gelijk, veel als...dan, maar zolang ik niet aan de als begin, zal er nooit een dan komen. Dat denk ik zelf ook vaak.
Ik vind het gewoon zo moeilijk uit te spreken waar ik aan denk omdat het dan echt is en ook omdat ik denk dat bijvoorbeeld mijn man dit meteen zal gaan ontkennen. Hij denkt dat ik hooggevoelig ben en schuift alles daarop af. Dit labeltje accepteert hij overigens wel hoor. Ik ben bang dat de huisarts het ook wegwuift en weer op de lichamelijke toer gaat. Ik wil best nog eens een bloedonderzoek, maar ik hoef echt niet naar de cardioloog terwijl ik naar de ggz moet. Ik wil echt helemaal niet naar een cardioloog, ik vind alles wat daarmee te maken heeft heel eng
De laatste keer dat ik naar de huisarts ging voor mijn vermoeidheid (2 jaar geleden) had hij het hierover vandaar dat ik dit als voorbeeld noem.Update van het werk, de korte versie: het is nog steeds een zooitje. Ik heb vorige week mijn beslissing binnen de mogelijkheden die er zijn doorgegeven aan onze manager én een aparte mail gestuurd met de vraag of ze het a.u.b. zo netjes en zorgvuldig mogelijk voor alle partijen kunnen afwikkelen. Ik heb daar een fijn antwoord op gekregen, maar inmiddels is er weer veel gebeurd en gezegd en blijkt dat het toch met de botte bijl moet allemaal. Ik heb besloten om met behoud van ww-aanvraag uren in te leveren en ze is daarmee ook akkoord gegaan, maar verder is er nog niks duidelijk. Alleen dat het allemaal zo snel mogelijk rond moet komen en dat er dus geen redelijke termijn is en zonder oog voor de cursisten. De reden dat ik vrijwillig uren in ga leveren is omdat ik de stress van deze reorganisatie er echt niet nog bij kan hebben. Ik ga van 2 naar 1 groep en dat is een hele fijne groep met een laag niveau, waarin ik de minste hectiek ervaar. Alleen moet er nog veel gebeuren voordat het zover is en ga ik daar nog veel stress van krijgen. Vanmiddag heb ik man gevraagd om me op tijd op te halen (hij werkte thuis) omdat ik anders echt niet weg zou komen op het werk. Een beetje zelfbescherming
Ik ben al dagen overprikkeld en trek het allemaal maar net. Ik moet echt opletten.
Wat de huisarts betreft heb ik nu een soort van stok achter de deur. Ik moet toch een afspraak maken voor het bevolkingsonderzoek en ik wil dan meteen een tweede afspraak maken voor mezelf. Dus één bij de assistent of vrouwelijke arts en dan één bij mijn eigen huisarts. Dat zal toch binnen afzienbare tijd moeten gaan gebeuren en ik haat bellen, dus kan ik maar beter meteen 2 afspraken maken. Ik vind ook dat er iets moet gaan gebeuren. Nu nog even moed verzamelen...
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
woensdag 1 mei 2019 om 10:06
@Smallthings, is het zeker dat je je werk gaat kwijtraken of niet? Ik hoop dat jullie eruit komen.
@Knuffelbeertjes, wat een fijn bericht om te lezen.
Hier doen het geheugen, de concentratie en het tijdsbesef het niet goed. Grappig om dat zo in een rijtje te zien staan. Stress gooit dat allemaal door de war. Ik kijk meerdere keren per dag op mijn telefoon om te zien welke dag van de week het is.
x
@Knuffelbeertjes, wat een fijn bericht om te lezen.
Hier doen het geheugen, de concentratie en het tijdsbesef het niet goed. Grappig om dat zo in een rijtje te zien staan. Stress gooit dat allemaal door de war. Ik kijk meerdere keren per dag op mijn telefoon om te zien welke dag van de week het is.
x
anoniem_348386 wijzigde dit bericht op 02-05-2019 21:22
33.33% gewijzigd
woensdag 1 mei 2019 om 10:46
donderdag 2 mei 2019 om 09:17
@Snow, wat waardevol wat je schrijft. Het zegt ook iets over jouw proces (en groei) van je openen, kwetsbaarheid durven laten zien en een beetje ruimte voor jezelf innemen.
@ST, soms is het prima om niet meteen alles wat er speelt, diep en intens te voelen. Wat je schrijft over het mogelijk afscheid (moeten) nemen van je werk, dat kan heel veel gevoel oproepen. Gevoel waarvan je inschat dat je het niet aankunt, maar waarvan het zomaar zo zou kunnen zijn dat het nu nog niet zinvol is om iets mee te kunnen. Later wel. En dan is het geen vermijden om het nu een beetje vlakjes te voelen, maar gewoon: parkeren. Even voortbordurend op het bus-verhaal: je ziet wel eens zo'n aanhangertje achter een bus hangen. In dat wanhangertje zit je rouw, alle heftige gevoelens die daarbij horen mbt je werk. Je parkeert het wagentje even op zo'n long-term-parking en zegt: ik pik jullie later weer op. Als ik er aandacht voor heb.
Als we dit niet zouden doen, lopen we het risico te moeten gaan rijden met twintig karretjes achter onze bus aan. Dan wordt het heel ingewikkeld om de bochten nog te nemen, laat staan om de motor sterk genoeg te laten zijn om dat allemaal mee te trekken.
Wat Knuff schrijft, vind ik een heel mooie (en ware) gedachte:
hé zou het kunnen dat er heel misschien wel meerdere fijne werkplekken zijn en meer mensen om mee samen te werken? Die mensen en het werk lopen niet weg. Misschien laat je deze specifieke werkplek en mensen los, zodat je iets anders vast kunt pakken. Pas wanneer je zelf gezond en heel bent, zou dat niet een fijne basis zijn?
Als je deze gedachte straks, ooit, wanneer je het karretje ophaalt, combineert met de rouw-gevoelens die erbij horen, ga jij dit zéker kunnen dragen.
@Diva: ik heb de afgelopen dagen wat extra moed opgeraapt zo her en der (echt, je zult versteld staan waar allemaal moed te vinden is: in supermarkten, bij kinderboerderijen, voor de deur van psychologenpraktijken, op vliegvelden, in het bos...).
Ik heb het in doosjes gestopt, mooi lintje erom, en geef het nu aan jou
Wat me overigens op een prachtig idee brengt
: hoe zou het zijn als we op allerlei plaatsen oplaadpunten zouden maken voor dapperheid en moed? Waar je alleen maar even je hand (of voor wie dat niet durft, een ander stukje lijf) tegenaan hoeft te houden om een dosis moed te krijgen? En dat mensen met een overschot aan moed daar hun moed kunnen inleveren?
@ST, soms is het prima om niet meteen alles wat er speelt, diep en intens te voelen. Wat je schrijft over het mogelijk afscheid (moeten) nemen van je werk, dat kan heel veel gevoel oproepen. Gevoel waarvan je inschat dat je het niet aankunt, maar waarvan het zomaar zo zou kunnen zijn dat het nu nog niet zinvol is om iets mee te kunnen. Later wel. En dan is het geen vermijden om het nu een beetje vlakjes te voelen, maar gewoon: parkeren. Even voortbordurend op het bus-verhaal: je ziet wel eens zo'n aanhangertje achter een bus hangen. In dat wanhangertje zit je rouw, alle heftige gevoelens die daarbij horen mbt je werk. Je parkeert het wagentje even op zo'n long-term-parking en zegt: ik pik jullie later weer op. Als ik er aandacht voor heb.
Als we dit niet zouden doen, lopen we het risico te moeten gaan rijden met twintig karretjes achter onze bus aan. Dan wordt het heel ingewikkeld om de bochten nog te nemen, laat staan om de motor sterk genoeg te laten zijn om dat allemaal mee te trekken.
Wat Knuff schrijft, vind ik een heel mooie (en ware) gedachte:
hé zou het kunnen dat er heel misschien wel meerdere fijne werkplekken zijn en meer mensen om mee samen te werken? Die mensen en het werk lopen niet weg. Misschien laat je deze specifieke werkplek en mensen los, zodat je iets anders vast kunt pakken. Pas wanneer je zelf gezond en heel bent, zou dat niet een fijne basis zijn?
Als je deze gedachte straks, ooit, wanneer je het karretje ophaalt, combineert met de rouw-gevoelens die erbij horen, ga jij dit zéker kunnen dragen.
@Diva: ik heb de afgelopen dagen wat extra moed opgeraapt zo her en der (echt, je zult versteld staan waar allemaal moed te vinden is: in supermarkten, bij kinderboerderijen, voor de deur van psychologenpraktijken, op vliegvelden, in het bos...).
Ik heb het in doosjes gestopt, mooi lintje erom, en geef het nu aan jou
Wat me overigens op een prachtig idee brengt
: hoe zou het zijn als we op allerlei plaatsen oplaadpunten zouden maken voor dapperheid en moed? Waar je alleen maar even je hand (of voor wie dat niet durft, een ander stukje lijf) tegenaan hoeft te houden om een dosis moed te krijgen? En dat mensen met een overschot aan moed daar hun moed kunnen inleveren?
